แด่ชีวิตสุดชิลของต้นหลิวจอมเฉื่อย

 
 

บทที่ 2 - ขนมปังกับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่
 
(1)
 
 

 
เกิดเป็นลูกของคุณต้นจันดีที่สุดในโลก ตื่นเช้ามาก็มีกับข้าวอร่อย ๆ ตั้งโต๊ะไว้รอ ก่อนออกจากบ้านก็หอบเอาขนมกับนมมาใส่กระเป๋าเป้ไว้ให้ ไม่ต้องใส่หนังสงหนังสือกันแล้วแม่ แต่ต้นหลิวชอบมาก ยอดเยี่ยมไปเลย! หนังสงหนังสือที่ว่าเอาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ที่ห้องเรียนก็ได้
 
 
 
"ไปได้หรือเปล่าต้นหลิว"
 
 
 
แม่ลูกต้องแยกกันไปคนละทาง ร้องถามด้วยความเป็นห่วงเพราะถุงขนมที่เพื่อนฝากซื้อมันใหญ่ใบเบอเร่อ
 
 
 
ได้ยินตอนแรกยังนึกแปลกใจ ต้นหลิวเก่งถึงขนาดหาลูกค้ามาให้ที่ร้านได้แล้ว ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นเพื่อนแต่ลูกชายปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ใช่ 
 
 
 
สุรที่แวะมาซื้อขนมเพราะคนที่บ้านติดใจก็คุยให้ฟังว่าเจ้าของขนมถุงใหญ่นี้เป็นยังไง หน้าตาดีขนาดไหน
 
 
 
ด้วยความถูกใจและอยากสร้างมิตรไมตรีให้ลูกจึงใส่ขนมไปเกินจำนวนเงินที่ให้มา
 
 
 
"ไปได้ครับแม่"
 
 
 
"ขึ้นรถขึ้นลาก็ดูดี ๆ ด้วยนะรู้หรือเปล่า คันไหนเต็มจนต้องยืนเกาะราวก็ไม่ต้องขึ้นนะลูก"
 
 
 
"ค้าบ ๆ"
 
 
 
เป็นอย่างนี้ทุกเช้า ถ้าไม่ติดว่าคุณต้นพุดผู้เป็นสามีไม่ออกไปเปิดร้านแต่เช้ามืดก็จะให้ไปส่งลูกอยู่หรอก
 
 
 
พ่อของต้นหลิวเป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ อยู่แถวหมู่บ้านแถบชานเมือง จึงต้องออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วก็กลับมาค่อนข้างดึก ทุกคนจะนั่งรอพ่อกลับมาอย่างปลอดภัยถึงจะแยกย้ายกันไปนอน ซึ่งบ้างวันก็กลับเร็วเพื่อที่จะได้กินข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตา
 
 
 
เอาล่ะตอนนี้ต้นหลิวยืนอยู่ที่ป้ายรถโดยสารประจำทางหลังจากเดินข้ามสะพานลอยมาอีกฝั่ง เหนื่อย! อยากให้เทศบาลมาทำทางม้าลายเหลือเกิน จะได้ข้ามเดินข้ามเลยไม่ต้องปีนบันไดให้เหงื่อแตก
 
 
 
รถแดงผ่านไปแล้วสามคัน แต่ละคันอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง คนเฉื่อยบวกชิลอย่างต้นหลิวก็ยืนรอต่อไปสิครับ แม้จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วก็ไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ 
 
 
 
ใบหน้าติดจะจิ้มลิ้มเรียบนิ่งชื้นเหงื่อไหลลงมาที่ปลายคางก่อนหยดลงใส่เสื้อนักเรียนอีกที ด้วยความเป็นคนเจ้าเนื้อด้วยก็จะขี้ร้อนง่ายหน่อย ถึงอย่างนั้นก็ไม่หงุดหงิดเลยสักนิด
 
 
 
ปิ๊บ! ปิ๊บ!
 
 
 
บิ๊กไบค์คันเท่ขับมาจอดเทียบริมฟุตบาท ต้นหลิวมองเพราะอีกฝ่ายใส่เครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน
 
 
 
"ไปด้วยกันดิ" เขาเปิดชิลด์ของหมวกกันน็อคขึ้นเผยให้ดวงตาคมกริบมองมาก่อนจะเอ่ยชวน
 
 
 
อะไรอีกล่ะเนี่ย...
 
 
 
ต้นหลิวมองไปรอบ ๆ เผื่อเขาจะเอ่ยชวนคนอื่น แต่ตรงนี้ดันมีแต่ต้นหลิวที่เป็นนักเรียนยืนอยู่คนเดียว
 
 
 
งงสิครับงานนี้
 
 
 
"เร็วดิ" เขาเร่ง 
 
 
 
ต้นหลิวเอียงใบหน้าเล็กน้อย กระพริบตาปริบ ๆ เต็มไปด้วยความงุนงงพลางชี้มือเข้าหาตัวเองเป็นการเช็คความมั่นใจ
 
 
 
...ว่าใช่นี่ใช่ไหม
 
 
 
"เออ เรานั่นแหละ งงอะไร มาเร็วเดี๋ยวก็สายจนได้"
 
 
 
ขณะเดียวกันรถแดงที่รออยู่ก็ขับผ่านไปโดยไม่จอดรับใคร ต้นหลิวมองตามไปก็เห็นว่าคนเต็มคันรถอีกแล้ว
 
 
 
พอหันกลับมาก็เห็นอีกคนกำลังรออยู่ คือไม่รู้จักกันแต่มาชวนไปด้วยนี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ตั้งแต่เปิดเทอมขึ้นชั้นเรียนใหม่มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นตลอดเลย 
 
 
 
ต้นหลิวถอนหายใจ ขยับเดินไปหาเขาคนที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้ากับชื่อ 
 
 
 
ไปก็ได้ ถึงจะชิลแต่ถ้าสายวุ่นวายแน่ ต้นหลิวไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ต้องการให้ชีวิตวุ่นวายน้อยที่สุด
 
 
 
เขาถอดหมวกกันน็อคออก เผยให้เห็นใบหน้าดูดี สิ่งที่โดดเด่นที่สุดเห็นจะเป็นริมฝีปากอิ่มสีแดงสดสุขภาพดีนั่น
 
 
 
พรึ่บ!
 
 
 
"มัวแต่จ้องอยู่ได้"
 
 
 
เขาว่าพลางสวมหมวกกันน็อคให้แน่นอนว่ามันไม่มีทางพอดีหัวหรอก เขาตัวใหญ่กว่าต้นหลิวตั้งเยอะ ส่วนต้นหลิวน่ะเป็นลูกหมูตัวเตี้ยนี่นา
 
 
 
"เอาถุงมาแล้วก็ขึ้นรถซะที
 
 
 
มือหนาคว้าถุงไปถือไว้ ต้นหลิวเลยถือวิสาสะจับไหล่เขาแล้วปีนขึ้นเบาะอย่างทุลักทุเล ขยับจัดระเบียบร่างกายให้ดีอีกทีหลังจากขึ้นนั่งได้แล้ว
 
 
 
"โอเคไหม" เขาหันมาถาม
 
 
 
ภายใต้หมวกกันน็อคต้นหลิวมองหน้าเขาผ่านกระจก ถ้าเทียบกับอีกคนที่เจอเมื่อวานก็สูสีกันเรื่องความหล่อเหลา แต่คนนี้จะให้อารมณ์แข็งแรงดูเป็นนักกีฬากว่า
 
 
 
"โอเค"
 
 
 
"งั้นก็เกาะดี ๆ ล่ะ"
 
 
 
เขาเอาถุงขนมห้อยแฮนด์รถแล้วบิดพุ่งทะยานออกไป
 
 
 
ต้นหลิวเกาะไหล่กว้างไว้แน่น ถ้าตกลงไปมีแต่ตายกับตาย คิดถูกไหมหนอที่ขึ้นรถมาด้วยเนี่ย...
 
 
 
 
 
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง เขาขับรถเข้าไปจอดในโรงเก็บมอเตอร์ไซค์ ซึ่งที่นั่อนุญาตให้นักเรียนขับรถมาเองได้ ยกเว้นรถยนต์อย่างเดียว
 
 
 
"อีกห้านาที" เสียงทุ้มว่าหลังจากดูนาฬิกาที่ข้อมือ
 
 
 
ต้นหลิวหาจังหวะที่จะขยับลงจากรถเพราะเขาจอดและดับเครื่องสนิทแล้ว
 
 
 
"ลงได้แล้วมั้ง" เสียงทุ้มว่า ออกจะกวน ๆ ด้วยซ้ำ
 
 
 
ต้นหลิวลงจากรถได้ก็ถอนหายใจ ค่อยยังชั่วหน่อยมาถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย 
 
 
 
"มานี่ถอดให้"
 
 
 
เขาลงจากรถแล้วขยับมาช่วยถอดหมวกกันน็อคออกให้ เมื่อเทียบความสูงกันแล้วทำให้ต้นหลิวถึงกับถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง
 
 
 
เฮ้อ! สูงแค่อกเขาเอง
 
 
 
"เป็นอะไร" เขาถาม
 
 
 
"เปล่า ขอบคุณนะ"
 
 
 
ปรายตามองจำนวนดาวที่ขอบกระเป๋าเสื้อ อืม...อยู่ชั้นเดียวกันแฮะ
 
 
 
"ไม่เป็นไร ทางเดียวกัน"
 
 
 
เพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้ง ต้นหลิวรีบเปิดกระเป๋าแล้วเอาขนมปังสอดไส้ครีมก้อนใหญ่กับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่ยื่นให้เขา
 
 
 
"ไปล่ะ"
 
 
 
เอาของยัดใส่มือแล้วเดินไปเอาถุงขนมที่แฮนด์รถ จากนั้นก็กึ่งเดินวิ่ง... ต้นหลิวจอมเฉื่อยขออนุญาตสปีดอัพเดี๋ยวไปเก็บกระเป๋าไม่ทัน
 
 
 
"ทำไมวันนี้มาช้าจังต้นหลิว" สุรเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นร่างเจ้าเนื้อเดินมาที่แถว
 
 
 
"รถคนแน่นมาก โชคดีที่มีคนให้ติดรถมาด้วย"
 
 
 
"เหงื่อออกเต็มเลย"
 
 
 
"เหนื่อยวิ่ง"
 
 
 
น้อยนักที่คนอย่างต้นหลิวจะวิ่งหรือเร่งรีบกับอะไรสักอย่าง ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากสายแล้วก็ตกเป็นเป้าสายตาของใคร
 
 
 
หลังโฮมรูมเสร็จต้นหลิวรีบเอาขนมไปให้โพลักซ์ เห็นบอกว่าอยู่ห้องหนึ่ง จึงเดินเลยห้องสองมาอยู่ติดกับบันไดก็ถึง 
 
 
 
ส่องเข้าไปในห้องเห็นคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยหยอกล้อกันเสียงดัง และกลุ่มของโพลิกซ์ก็นั่งอยู่มุมด้านหลังสุดริมหน้าต่าง 
 
 
 
จะร้องเรียกเสียงดังก็ไม่กล้าอีก
 
 
 
ยืนเก่ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงนั้นจนมีเพื่อนผู้หญิงเดินออกมา
 
 
 
"หืม? หวัดดี มาหาใครหรือเปล่า" เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร เธอสวมแว่นสายตา ยิ้มน่ารักเชียว
 
 
 
"โพ... เอ่อ เรามาหาโพลักซ์"
 
 
 
"โพลักซ์หรอ ได้สิเดี๋ยวเรียกให้"
 
 
 
เธอเดินกลับเข้าไป แป๊บเดียวก็ออกมาพร้อมกับคนที่ต้องการเจอ
 
 
 
"ไง!" 
 
 
 
อีกฝ่ายฉีกยิ้มพลางร้องทักเสียงดัง คนก็มองสิทีนี้
 
 
 
"หน้าบึ้ง ๆ"
 
 
 
นิ้วชี้เรียวยาวยื่นมาจิ้มแก้มกลมจนบุ๋มลงไปก่อนที่ต้นหลิวจะปัดมันออกอย่างรำคาญ
 
 
 
"เอาไปสิ" ยื่นถุงให้
 
 
 
"โห! เยอะขนาดนี้เลยเหรอ"
 
 
 
"แม่แถมให้ด้วยน่ะ"
 
 
 
"อ๋อหรอ งั้นก็ฝากขอบคุณคุณแม่นายด้วยนะ แล้วก็ขอบใจที่เอามาให้ถึงที่" เขายิ้มอารมณ์ดี สดใสเจิดจ้าจนต้องหยีตามอง
 
 
 
แล้วก็ไม่ได้ไกลกันเสียหน่อย แค่มีห้องสองคั่นกลางเท่านั้นเอง
 
 
 
"อือ ไปล่ะ"
 
 
 
"เดี๋ยวดิ ขอคอนแทคหน่อยได้ไหม" เขารั้งแขนไว้ 
 
 
 
ต้นหลิวแสนเหนื่อยใจ โดนเนื้อโดนตัวเก่งจังเลยเนี่ย สะบัดแขนตัวเองออกพร้อมขยับถอยหนี
 
 
 
"ฮ่า ๆ นายนี่ชอบทำหน้าตลกอยู่เรื่อยเลยนะ"
 
 
 
โพลักซ์หัวเราะท่าทางของคนตัวเล็กกว่า
 
 
 
"โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้ว ขอคอนแทคหน่อยจะเอาไว้ติดต่อ"
 
 
 
เรื่องอะไรล่ะ!
 
 
 
"ไม่มี"
 
 
 
ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
 
 
 
 
"ถามจริง ไลน์? อินสตาแกรม? ทวิตเตอร์? เฟซบุ๊ก... เบอร์โทรก็ได้เอา!"
 
 
 
ที่ไล่มาน่ะต้นหลิวมีหมดเลย เป็นแอคหลุมธรรมดาเอาไว้ส่องนั่นดูนี่ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร
 
 
 
"ต้นหลิว! อาจารย์มาแล้ว"
 
 
 
สุรช่วยชีวิตไว้โดยแท้ ต้นหลิวเดินฉับ ๆ กลับมาที่ห้องเรียนโดยมีเสียงตะโกนของคนหล่อไล่หลังเสียงดังลั่น
 
 
 
"ไว้เจอกันนะต้นหลิวววว"
 
 
 
 
 
 
 
 
 

^⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠^