เจ้าหญิงของฉัน

       รถเก๋งสีดำคันเล็กของหญิงสาวเจ้าของวันเกิดแล่นไปตามถนนจตุรทิศขึ้นทางด่วนมุ่งหน้าไปทางพญาไท ขับโดยป๊อปที่ทำหน้าที่เป็นนายสารถีให้ ครั้งนี้เขาพยายามจะขับไม่ให้เร็วมากนักจึงขับเลาะอยู่เลนกลางและเลนซ้ายเป็นหลัก
ทางด้านเจ้าของรถอย่างใบหม่อนกำลังหันไปเมาท์มอยกับว่าที่พี่สะใภ้ที่นั่งอยู่ข้างหลังอย่างเพลิดเพลินตามประสาผู้หญิง สลับกับหันมาเล่นสมาร์ทโนเครื่องหรูในมือ เมื่อไม่ต้องขับรถเองก็มีเวลาให้เมาท์มอยได้อย่างเต็มที่ สารพัดคอนเทนต์ทั้งเรื่องทำกับข้าว เรื่องการแต่งตัว ไปจนถึงเรื่องงานและเรื่องไร้สาระต่างพรั่งพรูออกมาให้นายสารถีได้รับฟังอย่างเพลิดเพลินตลอดทาง
นัยน์ตาสองชั้นหลบมองทางข้างหน้าที่เต็มไปด้วยยวดยานจำนวนมากพอสมควรในยามบ่ายวันเสาร์ สมาธิทั้งหมดพุ่งไปอยู่ที่การควบคุมรถของน้องสาวตัวเองให้อยู่ เพราะตลอดเวลาก่อนหน้านี้ขับแต่รถตัวเองมาโดยตลอด พอให้มาขับรถเล็กก็ต้องปรับตัวกันใหม่หมดถึงแม้ช่วงเช้าจะขับมาถึงที่หมายได้สำเร็จก็ตาม ยิ่งเจอรถพวงมาลัยเบาหวิวจนชวนวอกแวกยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิมถึงแม้จะมีปุ่มแพดเดิลชิฟต์ให้เปลี่ยนเกียร์เล่นได้ก็ตาม นิ้วมือหนาทั้งสองข้างกดแพดเดิลชิฟต์หลังพวงมาลัยเปลี่ยนเกียร์ไปมาอย่างคล่องแคล่วก่อนที่ตัวเองจะชินกับรถคันนี้ได้เสียอีก
เมื่อมาถึงทางด่วนหลังจากผ่านด่านเก็บเงิน Easy Pass เสร็จ เวลาแห่งความสนุกก็ได้เริ่มขึ้นเมื่อเท้าขวาของชายหนุ่มค่อยๆ กดคันเร่งสั่งให้เครื่องยนต์สามสูบเทอร์โบใต้ฝากระโปรงทำหน้าที่เร่งความเร็วขึ้นอย่างแนบเนียน ถึงแม้จะแอบหัวเสียบ้างเพราะระบบเกียร์แบบสายพานคอยดึงจังหวะให้หน่วงลงบ้าง นิ้วมือขวาตบแพดเดิลชิฟต์เปลี่ยนเกียร์สูงขึ้นพร้อมกับเข็มความเร็วตวัดขึ้นไปที่ 100 กม./ชม. พาให้ยานพาหนะคันเล็กพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มุดแซงหน้ารถขับช้าแช่เลนขวาไปได้อีกหลายคันอย่างคล่องแคล่ว แลกกับต้องใช้พลังในมือในการควบคุมพวงมาลัยมากกว่าตอนขับรถของตัวเองก็ตาม
ทางด้านใบหม่อนยังคงเพลิดเพลินกับการเมาท์มอยกับว่าที่พี่สะใภ้โดยยังไม่รู้ตัวเลยว่าพี่ชายตัวดีกำลังกดคันเร่งพารถของตัวเองให้แล่นเร็วปาดซ้ายปาดขวามุดไปมาไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
บังเอิญพัชรเหลือบเห็นตัวเลขบนหน้าจอกลางเรือนไมล์ที่ตอนนี้ระบุความเร็วที่ 120 กม./ชม. แล้ว เห็นแฟนหนุ่มนั่งเครียดหักพวงมาลัยมุดซ้ายป่ายขวาแซงหน้ารถที่ขับช้าไปเรื่อยๆ จนอดไม่ไหวที่จะออกปากปราม
“ป๊อป เบาๆ หน่อยสิ น้องใบหม่อนเค้ากลัวแล้ว นี่รถน้องใบหม่อนเค้านะไม่ใช่รถของป๊อป”
“<<พี่ป๊อป หนูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าซิ่ง>>” เจ้าของรถตัวจริงแหวใส่ มือเล็กฟาดลงไปที่ท่อนแขนแกร่งหนึ่งที “<<หนูจะอ้วกแล้วนะ ขี่รถปาดไปปาดมาแบบนี้>>” ปากหยักได้รูปภายใต้หนวดเครารกครึ้มยิ้มกระตุกๆ อย่างมีเลศนัย รู้อยู่แล้วว่าเจ้าของรถไม่อยากให้ขับเร็วมาก แต่ครั้งนี้อยากจะแกล้งน้องซะหน่อยด้วยการแกล้งถอนเท้าที่เหยียบคันเร่งลงพร้อมกับลดเกียร์จนความเร็วลดลงมาเกือบเท่ากับรถคันหน้า เพียงหลอกให้ทั้งสองสาวตายใจเท่านั้น เมื่อเห็นทางข้างหน้าเริ่มโล่ง เท้าขวากดคันเร่งลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดแพดเดิลชิฟต์ให้ขึ้นไปคาที่เกียร์ 7 เข็มความเร็วพุ่งขึ้นกลับไปแตะเลข 140 อีกครั้ง
คราวนี้เจ้าของรถกับว่าที่พี่สะใภ้ต่างตกอยู่ในอาการหวาดผวาเมื่อยานพาหนะที่นั่งอยู่กำลังพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แถมยังปาดไปปาดมาอีก คราวนี้ใบหม่อนเริ่มโกรธพี่ชายขึ้นมาจริงๆ แล้ว มือเล็กฟาดลงไปที่ท่อนแขนแกร่งของนายสารถีอีกหนึ่งทีด้วยแรงที่มากขึ้นกว่าเดิม
“<<พี่ป๊อปพูดไม่รู้เรื่องเหรอ อย่าซิ่งๆๆๆๆๆๆ เข้าใจไหม หนูกลัว>>”
ป๊อปค่อยๆ ถอนคันเร่งลงจนความเร็วเหลือเพียง 90 กม./ชม. พร้อมกับหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าเลนกลาง ขับตามรถคันหน้าไปเรื่อยๆ คราวนี้ไม่เร่งแซงอีกแล้ว
“<<หนูโกรธพี่มากเลยนะที่พี่ขี่รถแรงแบบนี้ หนูคิดผิดใช่ไหมเนี่ยที่ให้พี่ป๊อปขี่รถ รู้งี้ให้พี่พัชรขี่ให้ดีกว่า>> ใบหม่อนว่าให้พี่ชายแบบไม่จริงจังนัก ที่จริงหายโกรธตั้งแต่พี่ชายตัวเองยอมลดความเร็วลงแล้ว
ป๊อปเหลือบมองกระจกมองหลัง เห็นใบหน้าสวยหวานของแฟนสาวยังมีร่องรอยอาการหวาดผวาอยู่ เขาแอบลอบยิ้มบางๆ ก่อนละสายตากลับมามองทางข้างหน้าอีกครั้ง จังหวะที่เขาเหลือบมองกระจกมองข้างด้านซ้าย เห็นดวงตากลมโตคู่สวยของเจ้าของรถกำลังมองดุราวกับแม่เสือรอขย้ำเหยื่อจนทำให้เขาไม่กล้าที่จะเร่งความเร็วอีกแล้ว
“พี่พัชร ดูพี่ป๊อปสิ ทำไมถึงขี่รถซิ่งแบบนี้น้า” ใบหม่อนหันไปบ่นพี่ชายให้ว่าที่พี่สะใภ้ที่นั่งอยู่เบาะหลังฟังอย่างระอาในใจไม่น้อย
“พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วล่ะจ้ะน้องใบหม่อน ป๊อปขับรถเร็วแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นี่ยังดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย เมื่อก่อนนี่พี่ผวาทุกครั้งถ้านั่งรถป๊อปเลยล่ะ” พัชรตอบกลับมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน แต่ทันใดนั้น...
“นี่ขนาดไม่ผวาแล้วนะ ฮิๆ” ป๊อปแกล้งแซวขึ้นมา ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปหาคนรักผ่านกระจกมองหลัง
                                                …………………………………………………………
สองพี่น้องกับอีกหนึ่งคนรู้ใจกลับมาถึงคอนโดฯ ราวๆ เกือบสี่โมงเย็นหลังจากออกไปช็อปปิ้งมาตั้งแต่ช่วงสายๆ โดยเฉพาะป๊อปที่ต้องใช้พลังงานมากกว่าคนอื่นเพราะเป็นทั้งนายสารถีขับรถเก๋งคันเล็กของเจ้าของวันเกิด เป็นคนถือข้าวของที่ซื้อมาเกือบทั้งหมดจนแทบจะไม่มีมือว่าง แต่เจ้าของวันเกิดวันนี้ไม่ใจร้ายกับคนเป็นพี่ชายมากจนเกินไปนักด้วยการเปิดประตูห้องให้ ขณะที่พัชรขอแยกตัวออกไปก่อนพร้อมกับยืมคีย์การ์ดของเจ้าของห้องไปด้วย...
“<<พี่ป๊อป เอาของหนูมานี่ เดี๋ยวหนูเอาไปเก็บเอง>>” ใบหม่อนออกปากกับคนเป็นพี่ชาย มือเล็กยื่นมารับถุงของที่ซื้อมาทั้งแอปเปิ้ลวอช กระเป๋าทำงาน เสื้อแข่งสโมสรสีแดงแห่งเมืองแมนเชสเตอร์ และเสื้อผ้าอีกจำนวนหนึ่งไป เหลือเพียงรองเท้าผ้าใบสองคู่ที่ป๊อปเป็นคนเก็บบนชั้นวางเท่านั้น
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ประตูห้องถูกเปิดขึ้นพร้อมกับร่างบางของแฟนสาวที่ในมือถือถุงเค้กวันเกิดปอนด์เล็กๆ เดินเข้ามาหาคนเป็นเจ้าของห้อง
“ป๊อป เค้าไปเอาเค้กมาแล้วนะ แพงนะเนี่ย ปอนด์เล็กแค่นี่ราคาตั้ง 700 กว่าบาทแน่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับชูถุงเค้กให้คนรักดู
“เอาน่าพัชร” ป๊อปคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนรับถุงเค้กจากมือของแฟนสาว “ค่าเค้กเดี๋ยวเราโอนให้ เดี๋ยวเอาไปแช่ตู้เย็นก่อน” พูดจบร่างสูงกำลังจะผละออกไป แต่พัชรกลับห้ามไว้
“ป๊อป เค้าหารครึ่งกับป๊อปได้ไหมอ่ะ เค้าอยากซื้อเค้กให้น้องใบหม่อนเหมือนกันน้า”
“ได้เลยพัชร งั้นเราเอาเค้กกับหมูกุ้งไปแช่ตู้เย็นก่อนนะ เดี๋ยวเน่า”
พัชรได้ฟังดังนั้นแล้วก็พยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ ก่อนก้มตัวลงเลิกขากางเกงขึ้นถอดรองเท้าบูทหนังสีดำไปวางลงเคียงข้างรองเท้าผ้าใบของคนรัก ถือวิสาสะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำข้างในห้องนอนของคนรัก ขณะเดียวกัน ป๊อปยังคงง่วนอยู่กับการจัดของในตู้เย็นอยู่
เจ้าของวันเกิดในวันนี้อย่างใบหม่อนใช้เวลาหลังจากล้างหน้าล้างตาและเก็บของเสร็จไล่ตอบข้อความอวยพรวันเกิดที่ส่งมาทุกช่องทางโซเชียลมีเดียของตัวเองที่บรรดาเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องคนสนิท เพื่อนร่วมงานจากที่ทำงานเก่าและที่ทำงานปัจจุบันทยอยส่งข้อความอวยพรมาอย่างถล่มทลายจนสาวเจ้าตอบแทบจะไม่ทัน เสียงแจ้งเตือนจากทุกช่องทางดังระรัวถี่ๆ จนสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือแทบกระตุก แต่แล้ว โซเชียลมีเดียถูกตัดออกจากหน้าจอ แทนที่ด้วยรูปถ่ายของผู้ให้กำเนิดพร้อมกับเสียงเรียกเข้า นิ้วเรียวเล็กกดรับทันทีแบบไม่ลังเลเมื่อรู้ว่าใครโทร.มา
ใบหม่อน : [[<<สวัสดีค่ะแม่>>]]
แม่ : [[<<สุขสันต์วันเกิดนะลูกใบหม่อน ลูกสาวสุดที่รักของแม่>>]]
ใบหม่อน : [[<<หูย ขอบคุณมากจ้าแม่จ๋า>>]]
เมื่อได้ยินคำอวยพรจากปลายสาย หญิงสาวรู้สึกหัวใจพองโตมากกว่าเดิมแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จู่ๆ หยาดน้ำตาใสๆ ไหลลงอาบพวงแก้มนุ่มโดยไม่รู้ตัว มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างเบามือ
ใบหม่อน [[<<แม่จ๋า หนูคิดถึงพ่อกับแม่มากเลย พ่อกับแม่สบายดีไหมจ๊ะ>>]]
แม่ : [[<<สบายดีจ้าลูก แม่กับพ่อคิดถึงหนูเหมือนกันนะจ๊ะ สบายดีนะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<หนูกับพี่ป๊อปสบายดีจ้า ไม่ต้องห่วงนะคะแม่จ๋า พวกหนูอยู่กันได้จ้า>>]]
แม่ : [[<<เหรอจ๊ะหนู อื้ม วันเกิดวันนี้ไอ้หมาพาใบหม่อนไปเที่ยวไหมล่ะจ๊ะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<วันนี้เหรอ พี่ป๊อปพาหนูเข้าวัดแต่เช้าเลยจ้า พาไปใส่บาตร สายๆ หน่อยพี่ป๊อปพาหนูไปเที่ยวเซ็นทรัลเวิลด์ด้วย แม่จ๋า พี่ป๊อปแทบจะพังรถหนูแล้วเนี่ย ขี่รถซิ่งเหลือเกินจนหนูต้องห้ามต้องเตือนหลายครั้งแล้วล่ะจ้าแม่จ๋า หนูอุตส่าห์กำชับแล้วนะว่าอย่าซิ่งๆ ยังจะขี่รถซิ่งอีก เฮ้อ>>]]
แม่ : [[<<ห๊า ไอ้หมาซิ่งเหรอลูก แล้วทำไมหนูไม่ขี่เองล่ะจ๊ะ ไปให้ไอ้หมาขี่รถให้ทำไมล่ะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<ก็หนูกลัวหลงทางนี่นาแม่ เลยให้พี่ป๊อปขี่ให้จ้ะ เนี่ยเดี๋ยวเหยียบๆ ไม่รู้รถหนูจะเกียร์หอนไหมเนี่ย ฮึ>>]]
แม่ : [[<<ไอ้หมานะไอ้หมา ขี่รถไม่รู้จักทนุถนอมบ้างเลย ขี่รถเร็วแบบนี้อันตรายนะลูก ยังไงหนูช่วยปรามๆ ไอ้หมาหน่อยนะ แม่ล่ะกลัวจริงๆ เกิดอุบัติเหตุขึ้นมามันไม่คุ้มเลยนะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าแม่ ไม่ต้องห่วงน้า หนูดูแลพี่ป๊อปเอง คริๆ>>]]
แม่ : [[<<จ้าลูกสาวสุดที่รักของแม่ ยังไงแม่ฝากลูกชายสุดที่รักด้วยนะจ๊ะ ฮิๆ นี่ไอ้หมาให้ของขวัญวันเกิดบ้างไหมเนี่ย>>]]
ใบหม่อน : [[<<หูย ซื้อสิจ๊ะแม่ เหมือนพี่ป๊อปรู้ใจหนูเลย ซื้อแอปเปิ้ลวอชให้ ซื้อรองเท้าให้ตั้งสองคู่แน่ะ แถมยังซื้อเสื้อบอลให้หนูอีก ที่จริงหนูไม่ได้ชอบแมนฯ ยูฯ เหมือนพี่ป๊อปหรอก แต่พี่ป๊อปอุตส่าห์ซื้อให้หนูก็ต้องเอาสิคะ แถมยังซื้อชุดทำงานให้หนูอีก อ้อ พี่พัชรซื้อกระเป๋าทำงานให้หนูด้วยนะแม่>>]]
แม่ : [[<<จริงเหรอลูก! แหม ไอ้หมานี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ให้ใบหม่อนได้ทุกอย่างจริงๆ หนูพัชรก็ซื้อให้ด้วยเหรอลูก อือม์ แม่ชักอยากให้ไอ้หมาแต่งงานกับหนูพัชรเร็วๆ แล้วสิลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าแม่ พี่พัชรใจดีกับหนูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย รอแต่พี่ป๊อปนี่แหละเมื่อไหร่จะขอพี่พัชรแต่งงาน หนูอยากได้พี่พัชรเป็นพี่สะใภ้จริงๆ แล้วเนี่ย>>]]
แม่ : [[<<ยังไงก็ช่วยแม่เกลี้ยกล่อมหน่อยนะลูก แม่ก็อยากอุ้มหลานจะแย่แล้วเนี่ย แม่คุณก็บ่นทุกวัน อยากเห็นหน้าเหลนแล้วลูกเอ๊ย>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าแม่ งืม ปีนี้หนูเสียดายมากเลยอ่ะไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับพ่อแม่กับแม่คุณเลย>>]]
แม่ : [[<<ไม่เป็นไรนะลูก ปีนี้ก็ฉลองวันเกิดกับไอ้หมาไงล่ะลูก ยังไงแม่ขอให้ลูกสาวของแม่ประสบความสำเร็จ เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานนะลูก แม่อยากเห็นลูกเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่เหมือนพ่อกับแม่นะลูก แม่ภูมิใจในตัวลูกสาวของแม่คนนี้เสมอนะจ๊ะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<ขอบคุณค่ะแม่ หนูต้องทำให้ได้สิคะ ไม่ให้เสียชื่อลูกข้าราชการอย่างพ่อแม่อยู่แล้วล่ะค่า คริๆ>>]]
แม่ : [[<<จ้า ลูกสาวแม่คนนี้ทำได้อยู่แล้ว แค่นี้ก่อนนะลูก แม่คุณเรียกกินข้าวแล้ว>>]]
ใบหม่อน [[<<จ้าแม่ หนูฝากความคิดถึงพ่อกับแม่คุณด้วยนะคะ บอกให้ด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วงหนู หนูดูแลตัวเองได้ หนูดูแลพี่ป๊อปให้นะคะ>>]]
แม่ : [[<<ได้เลยลูก ไว้แม่โทร.หาใหม่วันหลังนะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าแม่ สวัสดีค่ะ>>]]
ร่างสูงระหงเดินออกมาจากห้องนอน ตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่กั้นระหว่างโซนห้องนั่งเล่นกับห้องครัวที่พี่ชายตัวเองกำลังเตรียมดินเนอร์ร่วมกับคนรักอยู่ สีหน้าของหญิงสาวตอนนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษหลังจากได้รับคำอวยพรจากแม่ผู้ให้กำเนิด กะจะมาโม้ให้พี่ชายตัวเองฟังสักหน่อย
“<<พี่ป๊อปทำอิหยัง เมื่อกี้แม่โทร.มาอวยพรวันเกิดหนูด้วยแหละ>>”
“<<จริงเหรอใบหม่อน แหม คุยคนเดียวไม่เรียกพี่เลยนะ>>” ป๊อปตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี มือหนายกขึ้นทำท่าจะเอื้อมมาโยกมวยผมเหนือศีรษะโค้งมนของหญิงสาว แต่ว่าสาวเจ้าเอี้ยวตัวหลบได้
“<<ไม่ต้องมาเล่นผมหนูเลยนะพี่ป๊อป แม่จะคุยกับหนูคนเดียวไม่ได้ขอคุยกับพี่ป๊อปซะหน่อย>>”
“<<อ้าวเหรอ นี่ไปฟ้องอะไรแม่รึเปล่าเนี่ยหืม>>” ป๊อปแกล้งย้อนถามกลับไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าน้องสาวคนนี้เป็นคนขี้ฟ้องขนาดไหน
“<<อะไรๆๆๆ พี่ป๊อป อย่าคิดไปเองสิ ไม่คุยด้วยแล้ว ไปดีกว่า คุยกับพี่ป๊อปแล้วปวดประสาททุกที เชอะ>>” ใบหม่อนว่าเสียงสะบัดใส่ก่อนหันหลังเดินหนีกลับเข้าห้องตัวเองไป ปล่อยให้ป๊อปยืนมองตาละห้อยจนลับตาไป
“ทำไมชอบแกล้งน้องจังเลยล่ะป๊อปหืม โตๆ กันแล้วน้า” พัชรว่าให้คนรักหลังจากเห็นเหตุการณ์ที่ผ่านไปทั้งหมด ดวงตาคู่สวยมองดุใส่คนขี้แกล้งไปหนึ่งที
“ฮืม… ไม่มีอะไรหรอกพัชร ใบหม่อนน่าแกล้งจะตายไป ฮิๆ” ป๊อปยังคงพูดไปหัวเราะไปตามสไตล์ ในใจไม่มีอะไรอยู่แล้วนอกจากอยากแกล้งน้องเล่นเท่านั้น
“นี่ป๊อป ว่าไปตั้งแต่น้องใบหม่อนมาอยู่ด้วยนี่ เค้าเห็นป๊อปเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะ แต่ยังบ้างานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย” พัชรเริ่มชวนแฟนหนุ่มคุยหลังจากว่าที่น้องสะใภ้เดินจากไปไม่นานนัก
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งพัชร” ป๊อปคลี่ยิ้มอ่อนๆ “อาจเป็นเพราะวัยแหละมั้ง ตอนนี้เข้าเลขสามกันแล้ว ทำอะไรก็ต้องรับผิดชอบมากขึ้นแหละมั้ง เรากับพัชรอายุเท่ากันนี่หว่า เฮ้ยไม่ใช่ๆ พัชรสามสิบเอ็ดแล้วนี่ ฮิๆ”
พัชรถึงกับเบะปากมองบนตั้งแต่ได้ยินคำว่าเลขสามจากปากของคนรัก ถึงแม้มันจะเป็นความจริงก็ตาม แต่ยังไงก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี ยิ่งตัวเองแก่เดือนกว่าคนรักถึงแปดเดือนก็ยิ่งชวนให้ปรี๊ดแตกหนักกว่าเดิมอีก “ปากเสียจังเลยนะป๊อป ไม่ต้องมาย้ำเลย” พูดจบมือเล็กขาวสะอาดฟาดลงไปที่ท่อนแขนคนปากเสียหนึ่งทีอย่างเต็มแรง
“โอ๊ย ตีเราทำไมเนี่ย”
“นี่แน่ะ โทษฐานปากเสีย รู้แล้วว่าเค้าอายุสามสิบเอ็ด ไม่ต้องย้ำก็ได้ ชิ”
ได้ฟังดังนั้นแล้วใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราของชายหนุ่มยื่นเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้ารูปไข่เรียวสวยของคนรัก ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน พัชรเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ เมื่อใบหน้าที่ไม่ได้มีความหล่อเหลาแถมหนวดเคราดกดำรกครึ้มของคนรักเข้ามาใกล้ ใกล้จนอีกนิดเดียวจะกระทบกันได้แล้ว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวถี่ขึ้นๆ และแล้ว จมูกโด่งหนาค่อยๆ กดลงบวนพวงแก้มขาวนุ่มเนียนน่าสัมผัสเจือกลิ่นหอมอ่อนๆ จากครีมบำรุงผิว ฝากรอยรักทิ้งไว้บนใบหน้าหวานของคนรักเป็นการตอบแทนก่อนผละออกมาให้อยู่ในระยะที่สบตากันได้ถนัด
“ถึงจะปากเสียแค่ไหนแต่ก็รักจริงนะพัชร” ตบท้ายด้วยคำน้ำเน่าก่อนส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้
“อีตาบ้า ขี้หื่นจังเลยนะ” เสียงหวานแหวใส่ แต่ลึกๆ ในใจกลับโหยหาสัมผัสแบบนี้อยู่ตลอดทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อได้สัมผัสแบบนี้จริงๆ ต้องต่อว่าเขาทุกครั้ง ทั้งที่ต้องการอยู่ตลอด พัชรอดที่จะนึกแปลกใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้
“เอาน่าพัชร” คนโดนต่อว่ารีบตัดบทก่อนที่จะลุกลามไปมากกว่านี้ ย้อนกลับไปเรื่องของคนที่เดินหนีกลับห้องนอนอีกครั้ง “ถ้าเรื่องใบหม่อนเหรอ สำหรับเราตอนนี้อะไรที่เราทำให้น้องเราได้เราก็จะทำ เราดูแลน้องเราด้วยความเต็มใจนะพัชร ไม่ใช่แค่หน้าที่ จริงอยู่ที่เราเป็นพี่ชายที่... ที่โคตรจะห่วยแตกเลย เราถึงต้องทำทุกอย่างให้ตัวเองดีขึ้นไง มันคงจะไม่ดีขนาดที่ว่าทำให้น้องเราหมดห่วงเราได้หรอก แต่เราจะทำทุกอย่างให้น้องเรามีความสุข เหมือนกับที่เราทำให้พัชรไงล่ะ”
พัชรแอบยิ้มเขินๆ เมื่อได้ฟังประโยคทิ้งท้าย ยิ่งรู้สึกรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นไปอีกจากเดิมที่รักมากอยู่แล้ว ถึงแม้จะรับรู้มาตลอดสิบปีว่าผู้ชายคนนี้รักน้องสาวมากขนาดไหนก็ตาม จังหวะนั้นบังเอิญใบหม่อนเดินออกมาจากห้องนอนพอดี และได้ยินคำตอบของพี่ชายตัวเองพูดอยู่กับคนรักทุกคำชัดเจน
จู่ๆ หยาดน้ำตาใสๆ ไหลคลอหน่วยลงมาอาบพวงแก้มป่องโดยไม่รู้ตัว หัวใจดวงน้อยพองโตขึ้นเต็มไปด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มใจที่มีต่อพี่ชายคนนี้ ถึงแม้ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสองเดือนจะมีช่วงที่อีกฝ่ายเอาแต่ทำงานจนแทบจะไม่ได้คุยกันเลยบ้างก็ตาม แต่สิ่งที่เขาได้พิสูจน์ให้เห็นมาตลอดตั้งแต่ตอนยังเด็กจนมาถึงวันนี้ เป็นคำตอบให้รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายรักตัวเองมากขนาดไหน เป็นจังหวะบังเอิญที่พัชรหันมาเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าสวยหวานของเจ้าตัวพอดี
“ป๊อป เค้าว่าไปปลอบน้องใบหม่อนก่อนไหม ดูสิร้องไห้แล้วอ่ะ” พัชรเอ่ยปากบอกคนรัก นิ้วมือเรียวสวยชี้ไปทางว่าที่น้องสะใภ้ที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าประตูห้องนอน
ป๊อปหันไปมองตามก่อนรีบพาตัวเองเดินไปหาเจ้าของใบหน้าสวยหวานบนโครงหน้ากลมกึ่งรูปไข่ที่กำลังเปื้อนน้ำตาอยู่ในตอนนี้ แอบลอบยิ้มบางๆ ก่อนใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนพวงแก้มนุ่มของหญิงสาวเบาๆ
“<<ยังขี้แยไม่เปลี่ยนนะเรา>>”  ป๊อปแกล้งกระเซ้าคนเจ้าน้ำตาเล่นๆ
“<<ก็ใครพูดให้หนูร้องล่ะพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนย้อนพี่ชายให้ทั้งที่น้ำตายังไหลออกมาไม่หยุด “<<ยังน้ำเน่าไม่เปลี่ยนเลยนะพี่ป๊อป ฮึก>>” แกล้งว่าให้ไปหนึ่งทีทั้งที่จริงๆ แล้วดีใจมากกว่าที่ป๊อปยังดูแลเอาใจใส่ตัวเองเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“<<ถ้าไม่น้ำเน่านี่ก็ไม่ใช่พี่น่ะสิ>>” ป๊อปหัวเราะในลำคอเบาๆ แอบสังเกตเห็นรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่บนใบหน้าของคนเป็นน้องสาว “<<ถ้าพี่ไม่ดูแลน้องสาวหน้ากลมคนนี้แล้วจะให้พี่ไปดูแลใครล่ะหืม เราเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่นะ ถึงเราจะโตขนาดไหน หรือเป็นข้าราชการใหญ่โต เหนือกว่าพี่ยังไงพี่ก็รักและเป็นห่วงเราเสมอแหละ>>” พูดจบท่อนแขนแกร่งตวัดร่างบางเข้ามาโอบกอด
‘หวงด้วยต่างหาก’ ใบหม่อนต่อให้ในใจ ท่อนแขนเรียวสวยโอบรัดร่างหนาใหญ่ใกล้เคียงหุ่นหมีของพี่ชายตัวเอง ซึมซับไออุ่นแห่งความรักความห่วงใยที่ส่งผ่านเข้ามา อ้อมกอดนี้ยังคงเป็นอ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่ได้สัมผัสไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ตอนยังเด็กจนถึงตอนนี้...
“<<พี่ป๊อปอย่าโกหกหนูนะ พี่ป๊อปมีพี่พัชรให้ดูและอีกคนน้า>>”
ใบหม่อนที่หยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคร้ามของพี่ชาย ส่งสายตาดุใส่พร้อมกับยอกย้อนพี่ชายให้อีกหนึ่งที
                                                .......................................................................................
เย็นวันนี้พัชรลงครัวปรุงอาหารมื้อพิเศษสำหรับเย็นวันเกิดของว่าที่น้องสะใภ้ด้วยตัวเอง วัตถุดิบต่างๆ ที่ซื้อมาเมื่อตอนบ่ายถูกนำมาเตรียมพร้อมไว้แล้วโดยมีเจ้าของวันเกิดตัวจริงคอยเป็นลูกมือช่วยเตรียมให้ ขณะที่ป๊อปขอแยกตัวเข้าไปอาบน้ำก่อนหลังจากเหนียวตัวมาตลอดทั้งวันและมัวแต่พลอดรักกับแม่ครัวรับเชิญตั้งแต่กลับห้องมาจนถึงตอนนี้
“พี่พัชรจะทำอะไรล่ะคะเย็นนี้” เสียงใสบ่งบอกอาการร่าเริงเอ่ยถามว่าที่พี่สะใภ้
“น้องใบหม่อนอยากกินสเต็กไหมจ๊ะ เดี๋ยวพี่ทำสูตรของพี่ให้กิน อร่อยน้า ขนาดพี่ป๊อปยังขอให้พี่ทำให้เขากินบ่อยๆ เลย” พัชรหันไปให้คำตอบกับว่าที่น้องสะใภ้พลางคลี่ยิ้มหวานให้
“อยากกินสิคะพี่พัชร”
“มา งั้นช่วยพี่หั่นเนื้อหมูหน่อย เดี๋ยวพี่ทำน้ำหมักก่อนน้า”
สองสาวช่วยกันลงมือปรุงอาหารมื้อเย็นอย่างแข็งขันตามหน้าที่ที่แบ่งกัน คราวนี้ใบหม่อนถือโอกาสเรียนรู้สูตรการทำอาหารจากว่าที่พี่สะใภ้คนนี้อย่างเต็มที่ เพราะยังไงก็ต้องทำให้พี่ชายตัวเองกินในวันต่อไปอยู่แล้ว เนื้อสันนอกหมูชิ้นโตถูกหั่นแบ่งออกด้วยคมมีดทำครัวฝีมือเจ้าของวันเกิดก่อนถูกนำไปแช่น้ำหมักสูตรพิเศษเจือกลิ่นอายอีสานของพัชรส่งกลิ่นหอมฉุยตั้งแต่ยังไม่ได้หมัก กระทะก้นแบนเคลือบเทฟลอนอย่างดีถูกนำไปตั้งบนเตาไฟฟ้ บรรดาผักต่างๆ ที่หั่นโดยฝีมือของใบหม่อนถูกเตรียมไว้พร้อม รอเวลาเพียงหมักหมูเท่านั้น
“ที่จริงต้องเตรียมทั้งวันเลยล่ะจ้าน้องใบหม่อน แค่ชั่วโมงเดียวน้ำหมักไม่ซึมเข้าไปในเนื้อหมูหรอก” พัชรแอบบ่นอุบกับใบหม่อนเมื่อเห็นเนื้อหมูที่กำลังหมักอยู่ รู้สึกเสียดายที่คิดช้าไปหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอกมั้งคะพี่พัชร หนูว่าน่าอร่อยอยู่น้า” เสียงใสตอบกลับมาขณะหยิบวัตถุดิบเตรียมทำซอสราดสเต็กส่งให้
สเต็กสูตรพิเศษส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้อง จนคนที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จและออกมาจากห้องต้องกลืนน้ำลาย ร่างสูงใหญ่พาตัวเองเดินไปหาสองสาวถึงหลังครัวตามกลิ่นที่โชยมาเตะจมูกเขาอย่างจัง
“พัชร ทำสเต็กเหรอ”
“ใช่แล้วจ้าป๊อป ของโปรดป๊อปไง” พัชรตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี มือเล็กถือตะหลิวพลิกเนื้อหมูหมักในกระทะอยู่
“<<พี่ป๊อปมาตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยน้า>>” ใบหม่อนกำลังถือจานที่ประดับตกแต่งด้วยผักเครื่องเคียงฝีมือตัวเองเดินเข้ามาพอดี
“<<หึๆ พี่มาตามกลิ่นสเต็กนี่แหละ หอมไปทั่วห้องแล้วเนี่ย>>” เสียงเข้มเว้นเล็กน้อย “<<นี่อย่าบอกนะว่าขโมยสูตรสเต็กพี่พัชรแล้วน่ะ หืม>>”
“<<ช่าย ไว้วันหลังเผื่อหนูจะได้ทำให้พี่ป๊อปกินไง>>” ใบหม่อนตอบกลับมาอย่างร่าเริง มือเล็กถือจานที่ประดับผักเครื่องเคียงไว้พร้อมวางไว้ข้างเตาไฟฟ้าที่กำลังทำหน้าที่อยู่ รอเพียงสเต็กสุกเท่านั้น
สเต็กทั้งสามจานถูกเสิร์ฟบนโต๊ะกินข้าวในเวลาหลังจากนั้นไม่นานนัก กุ้งถุงใหญ่จากตู้เย็นถูกนำออกมาเตรียมพร้อมไว้แล้ว รอเพียงแม่ครัวจำเป็นลงมือทำเท่านั้น
“น้องใบหม่อนจ๊ะ พี่วานเทน้ำจิ้มซีฟู้ดให้พี่หน่อย เดี๋ยวพี่จี่กุ้งในกระทะเอานะจ๊ะ”
“ได้ค่า”
ป๊อปแยกตัวออกมาที่โต๊ะทำงานประจำตัวก่อนเปิดไอแม็คเครื่องใหญ่ตรงหน้า ปล่อยให้สาวๆ ลงมือทำครัวไป ขืนไปยืนเกะกะอยู่ก็ไม่ใช่เรื่อง ถือโอกาสเช็คเรื่องงานไปด้วย แต่แล้วไม่ทันไร ข้อความจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งโชว์บนหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีดำของเจ้าตัวแล้ว
@@Bewpetch@@ : พี่ป๊อป หนูส่งงานแล้วนะ งานโฆษณา สเกลงานสองอาทิตย์กับหนึ่งรูป งานนี้พี่ป๊อปต้องละเอียดหน่อยนะ ลูกค้าเขี้ยวมาก ไปล่ะ บาย :
“ฮื้ม จะรีบส่งอะไรตอนนี้ ไว้พรุ่งนี้พี่ค่อยเริ่มงานนะ บิวตี้” เขาพูดกับหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูก่อนหันกลับมาเปิดหน้าอีเมล์ส่วนตัวกับไอแม็ค กดดาวน์โหลดไฟล์งานขึ้นมาดูก่อนเผื่อวางแผนการทำงาน
“โห งานหยาบนะเนี่ย บรีฟก็ไม่เคลียร์อีก” เขาสบถออกมาเมื่อเห็นหน้างาน ‘สเกลงานสองอาทิตย์กับรูปเดียว ยังไงก็ต้องทำได้สิวะ’ แอบนึกในใจขึ้นมา
นัยน์ตาสองชั้นหลบภายใต้แว่นกรองแสงกวาดสายตาดูหน้างานอย่างประเมิน นึกวางแผนการทำงานในหัวไป จนเวลาผ่านไปราวๆ หกโมงครึ่ง เสียงใสที่คุ้นหูดังแว่วกระทบโสตประสาทจากด้านหลัง
“<<พี่ป๊อปกินข้าว>>”
ใบหน้าคร้ามหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกที่ยืนอยู่ด้านหลัง แอบเห็นแววตาบ่งบอกอาการน้อยใจเล็กๆ จนเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ รีบลุกขึ้นเดินตามหลังไปยังโต๊ะกินข้าวหลังเคาน์เตอร์
อาหารมื้อเย็นสุดพิเศษวางเรียงรายบนโต๊ะกินข้าวพร้อม ไม่ว่าจะเป็นสเต็กสูตรพิเศษราดซอสแจ่วทั้งสามจานกับปริมาณที่พอดีกับความต้องการ กุ้งทะเลตัวใหญ่ที่ผ่านการจี่บนกระทะแทนการเผาพร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ด และยำปลาซาบะตัวเขื่องนอนทอดตัวบนจานใบใหญ่
“<<พี่ป๊อป วันนี้วันเกิดน้อง ให้เวลากับน้องหน่อยสิ งานค่อยทำนะ น้องขอร้องล่ะ>>” ใบหม่อนทำสีหน้างอง้ำด้วยอาการน้อยใจ เริ่มตัดพ้อพี่ชายตัวเอง
ป๊อปรู้ได้ทันทีว่าถ้าน้องสาวของเขาใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าน้องเมื่อไหร่ หมายความว่ากำลังเสียใจหรือน้อยใจอย่างที่สุด เพราะปกติอีกฝ่ายใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าหนูตลอดถึงแม้จะอยู่ในอารมณ์ไหน ไม่ว่าจะเป็นช่วงมีความสุขหรือทุกข์ก็ตาม
“<<พี่ขอโทษนะคะ>>” เสียงเข้มเอ่ยอย่างแผ่วเบา รู้สึกผิดขึ้นมาในใจจริงๆ
ทั้งสองหย่อนตัวลงนั่งในที่ของตัวเอง ขณะที่คนเป็นแม่ครัวจำเป็นยังง่วนอยู่กับการเก็บของให้เรียบร้อยก่อนเข้ามานั่งร่วมโต๊ะในเวลาต่อมา และแล้ว เวลารับประทานอาหารมื้อพิเศษเนื่องในวันคล้ายวันเกิดของเจ้าหญิงที่ชื่อใบหม่อนก็เริ่มขึ้น
“น้องใบหม่อนกินเยอะๆ นะจ๊ะ”
“ค่าพี่พัชร”
พัชรส่งยิ้มหวานให้กับเจ้าของวันเกิดหนึ่งทีก่อนเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า ส่วนเจ้าของวันเกิดในวันนี้เริ่มลงมือละเลียดสเต็กสูตรพิเศษของว่าที่พี่สะใภ้ที่อยู่ตรงหน้าก่อนเป็นอันดับแรก
ป๊อปแอบชำเลืองมองเจ้าของวันเกิดที่ตอนนี้ไม่เหลือร่องรอยของความน้อยใจเลยแม้แต่น้อยเมื่อได้ละเลียดสเต็กจานใหญ่ตรงหน้า ปากหยักคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนออกปากเตือนด้วยความเป็นห่วง
“<<ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวติดคอหรอก หึๆ>>”
ดวงตากลมโตคู่สวยหันมาชำเลืองมองใบหน้าคร้ามอย่างขัดใจ ความรู้สึกน้อยใจในตัวพี่ชายได้หายไปหมดเมื่ออีกฝ่ายมานั่งร่วมโต๊ะเคียงข้างตัวเองแล้วในตอนนี้
เขาคลี่ยิ้มบางๆ อีกครั้งหลังจากสบตากับน้องสาวก่อนหันกลับมาจัดการสเต็กในจานตรงหน้าตัวเอง แต่อดไม่ได่ที่จะแอบมองน้องสาวที่กำลังลงมือละเลียดสเต็กอย่างมีความสุข และคอยดูว่าน้องสาวตัวเองอยากได้อะไรเผื่อตัวเองจะช่วยตักให้ได้
“<<พี่ป๊อป แกะกุ้งให้หนูหน่อยสิ>>”
เหมือนใบหม่อนจะรู้ว่าพี่ชายของตัวเองคิดอะไรอยู่เมื่อเห็นแอบชำเลืองมองอยู่ตลอด เลยแกล้งทดสอบซะเลยเพราะรู้ว่าพี่ชายตัวเองแกะกุ้งแทบจะไม่เป็น ทุกครั้งที่ผ่านมาตัวเองเป็นฝ่ายแกะกุ้งให้พี่ชายกินทุกครั้ง
ป๊อปชะงักไปสักพักเมื่อได้ยินคำขอจากอีกฝ่าย รู้ตัวเองอยู่ว่าเมื่อก่อนแกะกุ้งแทบจะไม่เป็นเลย แต่ครั้งนี้ขอพิสูจน์ตัวเองสักครั้งด้วยการใช้ช้อนตัวเองตักกุ้งทะเลตัวเขื่องในจานกลางออกมา มือหนาวางช้อนส้อมลงก่อนลงมือแกะเปลือกกุ้งทั้งลำตัว หัวและหางด้วยมือตัวเองล้วนๆ หยิบส่งไปบนจานของน้องสาวที่อยู่ข้างๆ ในเวลาไม่นานนัก
พัชรแอบสังเกตวิธีการแกะกุ้งของแฟนหนุ่มที่ตัวเองสอนไว้ก่อนที่ใบหม่อนจะมาอยู่ด้วยไม่นานนัก เห็นท่าทางเหมือนจะเก้ๆ กังๆ แล้วอดที่จะขำไม่ได้ แต่สุดท้ายกุ้งตัวใหญ่ถูกแกะออกสำเร็จและเนื้อกุ้งขาวเหลืองอวบๆ ได้ไปนอนแอ้งแม้งบนจานสเต็กของใบหม่อนแล้ว
“<<นี่ เสร็จแล้ว>>”
ใบหม่อนหันมามองอย่างไม่เชื่อสายตา เห็นมือหนาของคนข้างๆ มันเยิ้มจากการลงมือแกะกุ้งตัวใหญ่ หันกลับมามองเนื้อกุ้งในจานตรงหน้าอีกครั้งหนึ่ง
“<<พี่ป๊อปแกะกุ้งเป็นแล้วเหรอ>>” เสียงใสเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
ปากหยักได้รูปภายใต้หนวดเคราระบายยิ้มอ่อนๆ ส่งสายตาบ่งบอกถึงความมั่นใจไปยังคนถามเมิ่อสักครู่ “<<อืม พี่แกะเป็นแล้ว นี่ พี่เอาเนื้อๆ ให้เราเลย หัวกับหางพี่ถอดออกหมดแล้ว ฮิๆ>>”
หญิงสาวชำเลืองมองเนื้อตรงช่วงหางกุ้งที่ยังมีอยู่ครบ ขาดแต่เปลือกส่วนหางเท่านั้นอย่างไม่เชื่อสายตา แอบดีใจที่พี่ชายคนนี้แกะกุ้งเป็นสักที ตอนนี้ไม่อยากวางฟอร์มอะไรแล้วเพราะหัวใจดวงน้อยกำลังเรียกร้องให้...
“<<ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป>>”
เสียงใสออกปากขอบคุณพี่ชายตัวเองอย่างจริงใจ ก่อนลงมือตักน้ำจิ้มซีฟู้ดราดไปบนเนื้อกุ้งอวบๆ ในจาน ลงมือละเลียดอย่างเอร็ดอร่อย ‘กุ้งที่พี่ป๊อปแกะให้อร่อยที่สุดแล้วล่ะ คริๆ’ ใบหม่อนต่อให้ในใจ
คราวนี้ป๊อปเริ่มเอาอกเอาใจน้องสาวเป็นการใหญ่ด้วยการลงมือแกะกุ้งให้อีก มีแบ่งใส่จานตัวเองเพียงนิดเดียว นอกนั้นแบ่งใส่จานของน้องสาวกับคนรักหมดทั้งที่ตัวเองก็ชอบกินกุ้งเหมือนกัน แต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะเสียสละให้กับน้องสาวและคนรักแทน แถมยังตักแบ่งยำปลาซาบะให้อีก
ระหว่างที่ใบหม่อนกำลังลงมือละเลียดอาหารตรงหน้าอย่างเพลิดเพลินนั้น ป๊อปแอบส่งซิกให้กับแฟนสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม นัยน์ตาสองชั้นหลบทำท่าขยิบตาให้กับอีกฝ่าย ทางด้านพัชรขยิบตาตอบรับก่อนลุกขึ้นแกล้งทำทีจะไปห้องน้ำ แต่ที่จริงแล้วเดินไปยังตู้เย็นที่อยู่ไม่ไกลกันนัก มือเล็กเปิดประตูตู้เย็นก่อนหยิบกล่องเค้กออกมา ประจวบเหมาะกับป๊อปที่ลุกขึ้นมาล้างมือที่มันแผล็บจากการแกะกุ้งที่อ่างซิงค์หลังครัวพอดี หญิงสาวถือโอกาสเรียกด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“ป๊อป มานี่”
คนตัวใหญ่เดินเข้ามาหาพร้อมกับถือไฟแช็คที่หยิบมาจากตู้เก็บจานมาด้วย ขณะที่มือเรียวเล็กขาวสะอาดเปิดกล่องเผยให้เห็นบลูเบอร์รีชีสเค้กปอนด์ย่อมๆ พอดีกินได้สามคนที่ถูกตกแต่งหน้าเค้กรูปโดราเอมอนและใบหม่อนพร้อมกับข้อความ ‘Happy Birthday น้องใบหม่อน’ ก่อนค่อยๆ หยิบออกมาอย่างระมัดระวัง เทียนรูปตัวเลข 26 ถูกนำมาปักและจุดไฟด้วยฝีมือของชายหนุ่ม ทั้งสองพากันเดินถือเค้กหลีกไปยังโซนรับแขกเมื่อแน่ใจว่าเจ้าของวันเกิดให้ความสนใจแต่อาหารตรงหน้ากับสมาร์ทโฟนเครื่องหรู ก่อนเริ่มเดินหน้าแผนเซอร์ไพรส์
“พัชรๆ ปิดไฟเลย”
ร่างบางเดินไปปิดไฟตามคำสั่งของคนรัก ไฟในห้องพลันดับลงอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแต่แสงไฟจากหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของเจ้าของวันเกิดเท่านั้น
“<<อ๊าย ตกใจ พี่ป๊อป ปิดไฟทำไมอ่า>>” ใบหม่อนร้องเสียงหลง หันไปมองด้านข้างเห็นเพียงแต่เก้าอี้ที่ว่างเปล่า หันกลับมามองตรงหน้า เห็นเพียงแต่เก้าอี้ที่ว่างเปล่าเช่นกัน ไร้เงาของว่าที่พี่สะใภ้ คราวนี้สาวเจ้าเริ่มมีอาการกระวนกระวายใจ มองหาพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ที่จู่ๆ ก็หายไปพร้อมกับไฟในห้องที่มืดสนิท แต่แล้วตัวเองก็ต้องเซอร์ไพรส์สุดๆ เมิ่อเห็นแสงเทียนรุบหรู่เผยให้เห็นใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราของคนเป็นพี่ชายกับใบหน้าสวยหวานของว่าที่พี่สะใภ้ค่อยๆ เข้ามาใกล้
{{“Happy Birthday To You Happy Birthday To You Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday To You…}}
เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังกระหึ่มขึ้นพร้อมกับเค้กวันเกิดที่ปักเทียนรูปตัวเลข 26 ส่องแสงรุบหรู่ในมือของป๊อปค่อยๆ ลอยเข้ามาใกล้ๆ เจ้าของวันเกิด ตอนนี้หัวใจดวงน้อยของใบหม่อนพองโตขึ้นด้วยอาการดีใจสุดๆ ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่คิดว่าพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้จะเซอร์ไพรส์วันเกิดตัวเองในปีนี้ เมื่อสิ้นเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์พร้อมกับเค้กวันเกิดมาอยู่ตรงหน้าของสาวเจ้าแล้ว...
“<สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องใบหม่อน เจ้าหญิงของพี่>>”
ป๊อปเอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงเนิบนาบนิ่มนวลแฝงความรู้สึกดีๆ ที่มีอยู่ในใจ ก่อนยื่นเค้กในมือให้น้องสาวสุดที่รักคนนี้เป่า ขณะเดียวกัน พัชรแยกตัวไปเปิดไฟห้องอีกครั้งก่อนเดินกลับมาเป็นสักขีพยาน
ใบหม่อนหลับตาลงพร้อมกับกุมมืออธิษฐานอยู่สักพัก ดวงตากลมโตคู่สวยค่อยๆ ลืมขึ้นพร้อมกับเป่าเทียนให้ดับลง หยาดน้ำตาใสๆ ไหลคลอหน่วยอาบลงบนพวงแก้มป่องอีกครั้ง กลีบปากเรียวสวยคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ภายใต้เหล็กดัดฟัน ส่งสายตาไปยังพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้เพื่อบ่งบอกว่าตอนนี้รู้สึกดีใจที่สุดแล้ว
“สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องใบหม่อน” พัชรกล่าวอวยพรว่าที่น้องสะใภ้หลังจากที่เทียนดับลง “เดี๋ยวอีกไม่นานน้องใบหม่อนก็เป็นน้องสะใภ้ของพี่แล้วน้า”
“<<น้องขอบคุณมากเลยนะคะ ฮึก พี่ป๊อป พี่พัชร ฮึก>>” เสียงใสน่าฟังเริ่มสั่นเครือเหมือนกับจะร้องไห้ หยาดน้ำตาใสๆ เริ่มไหลอาบพวงแก้มนุ่ม “<<วันเกิดปีนี้น้องรู้สึกพิเศษมากเลยที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ของหนูทำให้ถึงขนาดนี้ น้องดีใจมากเลยค่ะพี่ป๊อป พี่พัชร>>”
ทั้งสามพากันกลับมานั่งร่วมโต๊ะกันอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ใบหม่อนกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่ไหวเริ่มปล่อยโฮออกมาจนป๊อปต้องปลอบใจ
“<<โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะเจ้าหญิงของพี่ พี่กับพี่พัชรอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ไปไหนแล้วนะคะ>>”
เค้กวันเกิดถูกวางบนโต๊ะกินข้าวก่อนท่อนแขนแกร่งจะเอื้อมคว้าร่างระหงเข้ามากอด นิ้วมืออีกข้างที่ว่างอยู่ค่อยๆ เกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของหญิงสาวอยู่ มืออีกข้างที่โอบกอดอยู่ค่อยๆ ลูบและตบบนแผ่นหลังบางอย่างเบามือ
“<<ขอบคุณมากนะคะพี่ชาย น้องรู้แล้วว่าพี่ป๊อปทำเพื่อน้องขนาดไหน ฮึก น้องรักพี่ชายคนนี้เสมอนะคะพี่ป๊อป ฮึก>>”
ใบหม่อนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง เสียงใสยังสั่นเครือไม่หยุด รู้สึกตื้นตันใจอยู่ไม่หาย
“<<พี่ก็รักเรานะคะใบหม่อน ไม่ร้องนะคะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว>>”
มือหนายังลูบไปบนแผ่นหลังบาง แผ่ไออุ่นที่กลั่นกรองมาจากใจส่งไปยังน้องสาวคนเดียวของเขาคนนี้ เขาพร้อมที่จะยอมทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวคนนี้ได้เสมอ
พัชรเห็นแล้วก็อดน้ำตาไหลตามไปด้วยไม่ได้ รู้สึกซาบซึ้งไปกับความรักของพี่น้องคู่นี้ ถึงแม้ตัวเองจะรู้จักกับใบหม่อนเป็นเวลานานพร้อมๆ กับคบหาดูใจอยู่กับแฟนหนุ่มก็ตาม แต่ครั้งนี้ยิ่งรู้สึกรักและผูกพันราวกับว่าใบหม่อนเป็นน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองอีกคนหนึ่ง
ใบหม่อนเริ่มสงบลงหลังจากได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของพี่ชายสุดที่รัก คราบน้ำตายังคงเปื้อนพวงแก้มป่องและรอบดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้กำลังถูกซับด้วยกระดาษทิชชู่ในมือของคนที่โอบกอดตัวเองอยู่
“<<ใบหม่อน กินข้าวต่อเถอะ ค่อยตัดเค้กกัน>>” เสียงเข้มเอ่ยบอกให้กินข้าวต่อ พร้อมกับส่งยิ้มให้อีกครั้งหนึ่ง ก่อนค่อยๆ คลายอ้อมกอดตัวเองออก ดันร่างระหงให้ออกห่างพอให้มีระยะหายใจ
“<<จ้าพี่ชาย>>” เสียงใสตอบรับอย่างอารมณ์ดีก่อนหันกลับไปละเลียดอาหารในจานตรงหน้าต่อ แต่ระหว่างยกช้อนขึ้นเตรียมตักเข้าปาก แต่นึกอะไรขึ้นได้ก่อน
“พี่ป๊อป พี่พัชร มาถ่ายรูปด้วยกันสิ”
ใบหม่อนออกปากขอให้พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้มาถ่ายรูปด้วยกัน สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินของเจ้าของวันเกิดถูกส่งให้คนเป็นพี่ชายพร้อมเปิดโหมดกล้องรอไว้แล้ว
ป๊อปคลี่ยิ้มกว้างเป็นการตอบรับก่อนลุกขึ้นยืน ขณะที่พัชรเดินเข้ามาสมทบด้วย แต่ติดที่ว่าชายหนุ่มถ่ายเซลฟี่ไม่เป็น ร้อนถึงพัชรที่ต้องเป็นคนถ่ายให้แทน ทั้งสามพากันเบียดเข้ามาในเฟรมกล้องหน้าให้เห็นชัดที่สุด ใบหม่อนถือเค้กวันเกิดพร้อมกับทำท่าเอียงคอน่ารักส่งยิ้มหวาน ขณะที่อีกสองผู้ร่วมเฟรมต่างส่งยิ้มให้กับกล้องโดยเฉพาะป๊อปที่ครั้งนี้ฉีกยิ้มกว้างเป็นพิเศษ เพราะปกติแล้วเขามักยิ้มน้อยๆ เท่านั้น เมื่อพร้อมแล้ว นิ้วโป้งเรียวสวยกดชัตเตอร์เก็บภาพประทับใจครั้งนี้ไว้
ใบหม่อนรู้สึกชอบรูปนี้ทันทีที่ได้เห็น รีบแชร์ลงโซเชียลส่วนตัวอย่างรวดเร็ว รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้เผยแพร่รูปนี้จนคนเป็นพี่ชายต้องปราม
“<<กินให้หมดก่อนก็ได้ค่อยลงรูป ฮิๆ>>”
หญิงสาวยอมทำตามแต่โดยดี สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินถูกวางไว้ข้างจานก่อนหยิบช้อนส้อมลงมือละเลียดสเต็กหมู เนื้อกุ้งทะเลชิ้นโตที่ยังเหลืออยู่ต่ออย่างเอร็ดอร่อย แอบปรายตามองแรงใส่พี่ชายอย่างขัดใจ
อาหารสุดพิเศษทั้งสามเมนูตรงหน้าเริ่มพร่องลงอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของเจ้าของวันเกิดในวันนี้ เร็วจนป๊อปกับพัชรกินตามแทบจะไม่ทัน ทั้งสองเงยหน้าขึ้นสบตาอย่างรู้กันว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“นี่เราสองคนกินไม่ทันน้องใบหม่อนแล้วใช่ไหมเนี่ย” พัชรพูดไปกลั้วหัวเราะไป
“ใช่ ยังไงก็ไม่ทันหรอกพัชร พัชรก็รู้นี่ว่าน้องเรากินจุจะตาย ยิ่งเมื่อก่อนตอนอยู่บ้านด้วยกันนะ แม่คุณทำกับข้าวเสร็จ เราต้องรีบจ้วงกับข้าวใส่จานของเราก่อนเลย ไม่งั้นกินไม่ทัน ฮิๆ”
“<<พี่ป๊อป!>>” ใบหม่อนเรียกชื่อพี่ชาย ดวงตากลมโตคู่สวยมองดุใส่ “<<ว่าหนูกินจุเหรอ>>”
“<<อ้าวก็จริงไหมล่ะ เห็นเมื่อก่อนชอบบ่นอ้วนกับพี่ แล้วตัวเองยังกินจุแบบนี้ ดูสิ หน้างี้หาเหลี่ยมไม่ได้เลย กลมหมดเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ>>”
ป๊อปไม่พูดเปล่า มือซ้ายวางช้อนตัวเองลงก่อนมาไล้ๆ บนใบหน้ารูปไข่ค่อนข้างกลม ยังไม่พอ ยังแกล้งบีบพวงแก้มป่องๆ อีก เลยขึ้นไปจับมวยผมเหนือศีรษะโยกเล่นอีกหนึ่งที
“<<ไม่ต้องมาเล่นผมหนูเลยนะพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ มือเล็กยกขึ้นแกะแขนของคนขี้แกล้งออก “<<ล้อหนูหน้ากลมอยู่ได้ หน้ากลมก็คืออ้วนนะพี่ป๊อป เชอะ>>” ว่าพี่ชายคนนี้เสร็จหันไปฟ้องว่าที่พี่สะใภ้ต่อ “พี่พัชรดูพี่ป๊อปสิ ชอบแกล้งหนูตลอดเลยอ่ะ”
คนรับฟ้องได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างระอาใจในตัวคนขี้แกล้งอยู่ไม่น้อย ได้แต่ปรามพอเป็นพิธีเพราะรู้ว่ายังไงพี่น้องคู่นี้ต้องทะเลาะกันอีก
“ป๊อปอย่าไปแกล้งน้องสิ”
คนโดนปรามถึงกับออกอาการหงอให้เห็น เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งสองสาวจนดังลั่นโต๊ะ คราวนี้ใบหม่อนเริ่มได้ใจกะจะยุส่งให้ว่าที่พี่สะใภ้จัดการพี่ชายตัวเองอีกสักหน่อย แต่กลับกลายเป็น…
{{จุ๊บ}}
ป๊อปรีบเดินอ้อมไปด้านหลังคนรัก โน้มใบหน้าคร้ามลงประทับรอยจูบบนพวงแก้มขาวนุ่มเนียนอย่างเต็มรัก ทำเอาคนโดนขโมยจูบถึงกับหน้าแดงร้อนผะผ่าวไปหมด และสิ่งที่ตามมาก็คือ…
“โอ๊ย…”
นิ้วมือเรียวเล็กหนีบเนื้อหลังมือหนาเข้าอย่างเต็มรัก ช่วยลดอาการตื่นเต้นระคนเขินอายของคนโดนขโมยจูบได้ เรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของวันเกิดได้อีกเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของพี่ชายขี้หื่น
“ใครให้ขโมยจูบต่อหน้าน้องใบหม่อน หืม” พัชรว่าเสียงดุลอดไรฟันใส่คนรักพร้อมกับปล่อยมือออก
คนโดนทำโทษสะบัดมือขับไล่อาการเจ็บปวดระหว่างกลับมานั่งที่ของตัวเอง คราวนี้โดนทั้งเล็บและแรงบีบจากนิ้วเรียวสวยจนเขียวไปหมด ใบหม่อนได้ทีสมน้ำหน้าซ้ำเป็นการใหญ่เมื่อเห็นพี่ชายยังแสดงสีหน้าเจ็บปวดอยู่
“<<สมน้ำหน้า แบร่>>”
อาหารจานหลักทั้งสามเมนูหมดลงหลังจากนั้นไม่นานนักด้วยฝีมือของใบหม่อนที่ซัดเรียบจนพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้กินตามแทบจะไม่ทัน และแล้ว เวลาที่สำคัญที่สุดมาถึงเมื่อป๊อปลุกไปหยิบมีดทำครัวกับจานแบ่งใบเล็กทั้งสามใบมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่ใบหม่อนจะใช้มีดทำครัวลงมือตัดเค้กวันเกิดแบ่งให้กับพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ได้กิน
“<<กินเยอะๆ น้า พี่ป๊อป พี่พัชร>>”
ใบหม่อนแบ่งเค้กวันเกิดที่ถูกตัดออกใส่จานแบ่งใบเล็กส่งให้พี่ๆ ทั้งสองตามลำดับ หลังจากแจกจ่ายเค้กเสร็จก็เป็นเวลาที่เจ้าของวันเกิดเริ่มลงมือละเลียดเค้กวันเกิดของตัวเองบ้างอย่างเอร็ดอร่อย ขณะเดียวกัน ป๊อปแยกตัวออกมาล้างมีดทำครัวเปื้อนเค้กออกจนหมดก่อนเอาไปเก็บที่เดิม
“พี่พัชร เค้กอร่อยมากเลยอ่ะ ซื้อร้านไหนมาเหรอ” ใบหม่อนเริ่มถามว่าที่พี่สะใภ้หลังจากได้ลิ้มรสเค้กวันเกิดของตัวเอง รู้สึกอร่อยถูกปากอย่างบอกไม่ถูก
“พี่สั่งเอสแอนด์พีมาจ้า” พัชรให้คำตอบก่อนส่งยิ้มหวานให้ “แพงนะ ปอนด์เล็กแค่นี้ตั้ง 700 กว่าบาทแน่ะ พี่ชายน้องใบหม่อนเป็นคนจ่ายเงินนะไม่ใช่พี่ คริๆ ไม่รู้ว่าป๊อปเขาโอนให้พี่ยังน้า”
คนถูกพาดพิงกำลังละเลียดเค้กเพลินๆ อยู่แทบพุ่งเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของบทสนทนา ใบหน้าคร้ามปั้นหน้าเหยเกเงยหน้าขึ้นมา “พัชร เราโอนเงินให้แล้วนะ ไม่ต้องทวงก็ได้”
“จ้า เค้าแหย่เล่นเจ๋ยๆ คริๆ”
“<<จริงเหรอพี่ป๊อป>>” เสียงใสเอ่ยถามพี่ชายที่อยู่ข้างๆ
“<<จริงสิ พี่ให้พัชรจ่ายเงินก่อนแล้วพี่ค่อยให้คืนน่ะ>>” ป๊อปหันมาคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนให้คำตอบทั้งที่มือหนายังยกช้อนเค้กอยู่
“<<ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป เค้กก้อนนี้อร่อยที่สุดเท่าที่หนูเคยกินมาเลยล่ะ>>”
ได้ฟังดังนั้นแล้วเขาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ไม่คิดว่าเค้กที่ตัวเองเลือกกับแฟนสาวจะถูกใจน้องสาวคนนี้ได้ รู้ตัวอยู่ว่าไม่ได้มีหัวในเรื่องขนมหวานพวกนี้เลย อาศัยแต่ว่ากินได้ก็ซื้อมาเท่านั้น นึกขอบคุณคนรักที่ช่วยเลือกและเป็นธุระสั่งมาให้ด้วย
“<<ถ้าใบหม่อนชอบพี่ก็ดีใจแล้ว>>”
ใบหม่อนละเลียดเค้กวันเกิดของตัวเองจนหมดหลังจากนั้นไม่นานนัก มือเล็กหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาอัพรูปที่ถ่ายไว้ลงในโซเชียลมีเดียส่วนตัว กระทั่งมาถึงรูปที่ตัวเองถือเค้กวันเกิดถ่ายคู่กับพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ บรรดากองทัพคอมเมนต์ของเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องต่างทะยอยมาแบบรัวๆ พร้อมกับยอดไลค์ที่เพิ่มขึ้นทะลุหลักร้อยอย่างรวดเร็วภายในเวลาหลังจากนั้นไม่นานนักจนเจ้าตัวแทบจะตกใจเมื่อได้เห็น
“ป๊อป น้องใบหม่อนลงรูปที่ถ่ายด้วยกันนี่นา ดูสิเมนต์เพียบเลย” พัชรหันหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูมาให้คนรักดูเมื่อเห็นรูปที่ว่าที่น้องสะใภ้อัพลงในเฟซบุ๊ค
“เห็นแล้วพัชร ดูสิ หน้ากลมเชียวใบหม่อน ขิๆๆ” ป๊อปตอบแฟนสาว แต่ไม่ลืมที่จะแซวเจ้าของรูปด้วย แต่ทว่าๆ รู้สึกปวดหนึบๆ ที่ใบหูข้างซ้ายอย่างจัง หันไปมองอีกที มือเล็กกับกรงเล็บยาวสีสันสดใสวิบวับหนีบติ่งหูของเขาอยู่ ขณะที่พัชรระเบิดเสียงหัวเราะเต็มที่เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนปากเสีย
“<<โอ๊ย ดึงหูพี่ทำไมเนี่ยใบหม่อน>>” ป๊อปร้องเสียงหลง
“<<ว่าหนูหน้ากลมอีกแล้วนะพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนแหวใส่คนเป็นพี่ชายก่อนปล่อยมือออก หารู้ไม่ว่าคนโดนดึงหูเมื่อสักครู่ไม่มีแม้แต่อาการสำนึกผิดเมื่อ
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคะที่รัก ขึ้นมาบ้านเมื่อไหร่เดี๋ยวเค้าพาไปเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังนะตัวเอง ขอให้ที่รักมีความสุขมากๆ นะ ฝากความคิดถึงพี่ป๊อปด้วยล่ะ ฮ่าๆ” ป๊อปแกล้งอ่านคอมเมนต์ของโบ้ แฟนหนุ่มของใบหม่อนดังๆ และนั่นทำให้หญิงสาวเจ้าของวันเกิดยิ่งหน้าแดงด้วยอาการเขินอายขึ้นไปอีก เขินจนหัวใจเต้นระรัวทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ เลยจัดการฟาดไปบนแผ่นหลังของคนปากเสียเต็มแรง
{{ฉาด!!!}} “โอ๊ย!!”
เสียงฟาดแผ่นหลังแกร่งดังลั่นจนพัชรอดที่จะหวาดเสียวตามไม่ได้ เห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนรักแล้วไม่อยากจะคิดเลยว่าเจ็บขนาดไหน ‘มือยังหนักไม่เปลี่ยนเลยนะน้องใบหม่อน ไม่สิๆ มือหนักทั้งพี่ทั้งน้องเลย’ พัชรนึกในใจ
“<<พี่ป๊อป ใครให้ล้อเลียนหนูห๊า>>” เสียงใสแหวใส่พี่ชายอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานยังแดงก่ำอยู่ ไม่ใช่เพราะโกรธ เป็นเพราะเขินต่างหาก
“<<เฮ้ยครั้งที่สองแล้วนะ ครั้งที่แล้วก็ดึงหู ครั้งนี้ก็ตี เขินหนักขนาดนี้เลยเหรอ>>” ป๊อปเริ่มปรับโทนเสียงให้จริงจังมากขึ้นเพราะรู้ว่าถ้ายังเล่นต่ออาจจะโดนหนักกว่านี้
ได้ผลเมื่อใบหม่อนลดมือลงหลังจากง้างมือขึ้นจะตีเขาอีก เริ่มทำหน้ามู่ทู่อย่างขัดใจก่อนพูดตรงๆ “<<หนูไม่ชอบนะพี่ป๊อป เอาโบ้มาล้อเลียนแบบนี้ หนูก็รักของหนูเหมือนกันนะ>>”
คราวนี้เป็นป๊อปที่ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ฟังเหตุผลของน้องสาว รู้อยู่ว่าสองคนนี้รักกันมากขนาดไหน แต่เพราะความเป็นพี่ชายทำให้ตัวเองหวงน้องสาวคนนี้มาก ถึงแม้จะสนิทกับว่าที่น้องเขยคนนี้ขนาดไหนในระยะหลังๆ ก็ตาม เลยติดเป็นนิสัยที่จะชอบเอาเรื่องของแฟนหนุ่มของน้องสาวมาล้อเลียนแบบนี้ทุกครั้ง
“ป๊อป เลิกหวงน้องสาวได้แล้วนะ น้องใบหม่อนอายุยี่สิบหกแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะป๊อป” เสียงหวานพูดกับคนรักตรงๆ รู้สึกเห็นใจใบหม่อนในฐานะผู้หญิงด้วยกัน แต่อีกใจหนึ่งรู้สึกสงสารคนรักที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะอาการหวงน้องมากกว่า
“เอาน่าพัชร นิดเดียวเอง” ป๊อปปฏิเสธเสียงแผ่วเบา ลอบมองใบหม่อนที่ยังทำหน้าหงิกอย่างขัดใจอยู่
“<<เลิกล้อหนูได้แล้วพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนย้ำกับคนเป็นพี่ชายอีกรอบ มือเล็กข้างที่เพิ่งฟาดไปเมื่อสักครู่ยกขึ้นมาลูบๆ ช่วยขับไล่อาการเจ็บร้อนวาบบนแผ่นหลังของคนเป็นพี่ชาย
“<<พี่ขอโทษนะใบหม่อน>>”
สมาร์ทโฟนเครื่องหรูของใบหม่อนส่งเสียงกรีดร้องขึ้นพร้อมกับโชว์ภาพชายวัยกลางคนที่กำลังคิดถึง หญิงสาวรีบสไลด์กดรับสายอย่างรวดเร็ว คราวนี้มาเป็นวีดีโอคอลให้เห็นกันพร้อมหน้าทั้งสองฝ่าย
ใบหม่อน : [[<<สวัสดีจ้าพ่อจ๋า>>]]
“<<พี่ป๊อปๆ พ่อวีดีโอคอลมา มาคุยกับพ่อด้วยกันเร็วๆ>>” ใบหม่อนหันไปร้องเรียกพี่ชาย
ป๊อปหันมาตามเสียงเรียกของคนเป็นน้องสาว ก้มลงมองหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่อยู่ตรงหน้า รีบยกมือขึ้นไหว้ชายวัยกลางคนที่อยู่ปลายสาย รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากหลังจากไม่ได้เห็นหน้ากันมานาน
ป๊อป : [[<<สวัสดีครับพ่อ>>]]
พ่อ : [[<<เป็นไงบ้างลูกไอ้หมา ใบหม่อน อยู่กันพร้อมหน้าเลยนะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าพ่อ นี่พี่ป๊อปกับพี่พัชรเลี้ยงวันเกิดหนูด้วยแหละ>>]]
พ่อ : [[<<เหรอลูก อื้ม ไหนล่ะหนูพัชรแฟนของไอ้หมา พ่ออยากเห็นหน้าลูกสะใภ้จะแย่แล้วเนี่ย>>]]
บังเอิญพัชรเดินอ้อมมาทางด้านหลังของคนรักพอดี เห็นสองพี่น้องกำลังวีดีโอคอลคุยกับคนปลายสายอยู่ ขณะที่ป๊อปเอี้ยวตัวหลบให้แฟนสาวได้ทักทายกับพ่อของเขา
“พัชรๆ พ่อเราอยากเห็นหน้าน่ะ”
พัชรหันไปส่งยิ้มบางๆ ให้กับคนรักกันหันกลับมายกมือไหว้ทักทายปลายสาย [[สวัสดีค่ะคุณพ่อ]]
พ่อ : [[<<ไหว้พระเถอะลูกสะใภ้ของพ่อ สบายดีนะลูก>>]]
พัชร : [[สบายดีค่ะคุณพ่อ]]
พ่อ : [[<<อ๋อเหรอลูก อื้ม รอหน่อยนะลูกเดี๋ยวไอ้หมามันพร้อมเมื่อไหร่เดี๋ยวพ่อไปขอนะลูกนะ>>]]
พัชร : [[ค่าคุณพ่อ คริๆ หนูว่ากว่าคุณพ่อจะได้มาขอคงอีกนานเลยมั้งคะ แฟนหนูเอาแต่บ้างานๆ อย่างเดียวเลยค่า]]
พ่อ : [[<<จริงเหรอลูก ไอ้หมา เอ็งโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วนะลูก หัดแบ่งเวลาบ้างนะ แม่เล่าให้พ่อฟังหมดแล้วที่ใบหม่อนฟ้องน่ะ น้องเขาบอกเขาเตือนอะไรเอ็งก็เชื่อน้องบ้างนะไอ้หมา>>]]
ป๊อปถึงกับหน้าชาเมื่อมาถึงถูกพ่อให้โอวาทแบบเบาๆ ไปหนึ่งยก [[<<ผมขอโทษครับพ่อ>>]]
พ่อ : [[<<เออลูก ขยันทำงานมันก็ดีนะ แต่แบ่งเวลาให้น้อง ให้แฟนบ้างนะลูก ถ้าว่างๆ ก็กลับบ้านบ้างนะลูกนะ พ่อแม่คิดถึงเอ็งจะแย่แล้วเนี่ย อืม ใบหม่อน สุขสันต์วันเกิดนะลูก ขอให้ลูกเจริญก้าวหน้านะลูกนะ บรรจุเป็นข้าราชการได้เหมือนพ่อกับแม่แล้ว ขอให้ตำแหน่งขึ้นเรื่อยๆ นะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<ขอบคุณมากนะคะคุณพ่อ หนูคิดถึงพ่อแม่กับแม่คุณจังเลย รอหน่อยนะจ๊ะพ่อจ๋า เดี๋ยวหนูจะลากพี่ป๊อปกลับบ้านด้วย ดีไหมจ๊ะพ่อ>>]]
พ่อ : [[<<ไว้ลูกๆ ทั้งสองว่างเมื่อไหร่ค่อยกลับนะลูก พ่อแม่รอได้เสมอแหละ ว่าแต่ใบหม่อนเถอะ แหม อวดใหญ่เลยนะ ไอ้หมาให้ของขวัญเพียบเลยเหรอลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<ใช่แล้วจ้าพ่อ>>]]
ป๊อป : [[<<ของใบหม่อนคนเดียวหมดไปเกือบครึ่งแสนเลยครับพ่อ ฮิๆ>>]]
พ่อ : [[<<ไอ้หมาเอ็งนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ กับพ่อกับแม่นี่ขี้งก ทีกับน้องนี่ให้หมดเลยนะลูก เดี๋ยวนี้เอ็งก็ไม่ได้ขี้งกกับพ่อกับแม่แล้วนี่ แต่ให้พ่อเยอะกว่านี้หน่อยก็ดีนะลูก เดือนละสองหมื่นเจอค่าใช้จ่ายที่บ้านไปก็จะหมดแล้วลูก แหะๆ แล้วนี่เอ็งให้เงินน้องบ้างเปล่าเนี่ย>>]]
ป๊อป : [[<<ให้สิครับ รู้อยู่ว่าข้าราชการบรรจุใหม่ๆ เงินไม่ออกให้ง่ายๆ หรอกครับ เอาน่าพ่อ ค่าใช้จ่ายที่ห้องผมจ่ายเองอยู่แล้วครับ ไม่กวนเงินน้องอยู่แล้วล่ะพ่อ ฮิๆ>>]]
ใบหม่อน : [[<<พ่ออย่าไปเชื่อพี่ป๊อปมาก พี่ป๊อปขี้โม้จะตาย อย่าเล่นผมหนูสิพี่ป๊อป>>]] หันไปต่อว่าพี่ชายหลังจากรู้สึกรำคาญผมตัวเองที่ตอนนี้โดนแกล้งโยกเล่นอยู่
พ่อ : [[<<ไอ้หมาเอ็งก็ชอบแกล้งน้องเหมือนเดิมเลยนะลูก โตๆ กันแล้วนะ ใบหม่อนก็เลยเบญจเพสแล้ว เอ็งก็จะสามสิบเอ็ดในอีกห้าวันข้างหน้านี้แล้วไม่ใช่เรอะ เล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้นะลูก แล้วนี่เอ็งกินเหล้าเปล่าเนี่ยไอ้หมา>>]]
ป๊อป : [[<<โหพ่อ ผมไม่ได้กินครับ ถ้าผมกินเหล้าใบหม่อนเอาผมตายแน่>>]]
ใบหม่อน : [[<<หนูไม่ให้พี่ป๊อปกินเหล้ากินเบียร์หรอกค่าพ่อ ไม่ให้แม้แต่ไปซื้อด้วย วันนี้วันเกิดหนูพี่ป๊อปห้ามกินค่ะ>>]]
พ่อ : [[<<เออๆ ดีแล้วลูก ยังไงพ่อฝากดูแลไอ้หมามันด้วยนะ อย่าให้มันนอกลู่นอกทางมาก>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าพ่อ หนูเอาพี่ป๊อปอยู่แน่ค่า>>]]
ป๊อป : [[<<นี่ตกลงที่ให้ใบหม่อนมาอยู่กับผมนี่คือให้มาเป็นแม่ใช่ไหมครับพ่อ>>]]
พ่อ : [[<<อ้าวๆ พูดแบบนี้ได้ไงลูก แหมทีวันนั้นเอ็งดีใจใหญ่เลยไม่ใช่เหรอที่น้องเอ็งลงมาอยู่ด้วยน่ะ ทำไมไปว่าน้องเขาแบบนั้นล่ะลูก>>]]
ป๊อป : [[<<ผมล้อเล่นครับพ่อ ไม่ให้ผมดีใจได้ไงล่ะครับน้องผมทั้งคนนี่ ผมยอมทุกอย่างแหละครับ>>]]
พ่อ : [[<<เออลูก ที่พ่อโทร.มาเพราะอยากอวยพรวันเกิดให้ลูกสาวของพ่อหน่อย อยากเจอไอ้หมาด้วย ยังไงพ่อขอให้ลูกๆ ของพ่อเจริญๆ ทุกคนนะลูก ไอ้หมาเอ็งต้องเจริญในสายงานของเอ็งอยู่แล้ว ก็ขอให้เอ็งพักผ่อนบ้าง อย่าหักโหมงานหนักนะลูก ขอให้ลูกๆ โชคดี มีความสุขมากๆ นะ มีกันสองคนก็ดูแลกันไปนะลูก ไอ้หมาก็ปล่อยๆ น้องบ้างนะ น้องก็โตมากแล้ว น้องพูดอะไรเตือนอะไรเอ็งก็ฟังบ้างนะ ใบหม่อนก็เหมือนกัน ช่วยแบ่งเบาไอ้หมาเท่าที่จะทำได้นะลูก>>]]
ป๊อป/ใบหม่อน : [[<<ขอบคุณมากครับ/ค่ะ คุณพ่อ>>]]
ป๊อป : [[<<ฝากบอกคุณแม่กับแม่คุณด้วยนะครับว่าไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดีครับ เรื่องงานเดี๋ยวผมจะพยายามรับให้น้อยลงนะครับ ว่างๆ เดี๋ยวกลับไปหาครับพ่อ>>]]
แม่คุณ/แม่ : [[<<ให้มันจริงเถอะลูกไอ้หมา>>]]
ป๊อป/ใบหม่อน : [[<<แม่คุณกับคุณแม่ สวัสดีครับ/จ้า>>]]
แม่คุณ : [[<<แม่คุณอยากเห็นหน้าหลานๆ จ้าเลยมาคุยด้วย เดี๋ยวก็ขึ้นนอนแล้ว>>]]
แม่ : [[<<ลูกๆ กินเลี้ยงกันอยู่ใช่ไหม อย่ากินจนดึกล่ะลูกเดี๋ยวอ้วนแม่ไม่รู้ด้วยนะ>>]]
ป๊อปกับใบหม่อนหันมามองหน้าและหัวเราะให้กันเพราะรู้ว่าแม่กำลังจะสื่ออะไร ก่อนหันกลับมามองหน้าจอพร้อมกันอีกรอบ
ใบหม่อน : [[<<เดี๋ยวหนูก็อาบน้ำนอนแล้วล่ะจ้าแม่ กินเค้กกันหมดแล้วเนี่ย>>]]
แม่ : [[<<จ้าลูกๆ อย่านอนดึกมากนะ ไอ้หมา วันนี้วันเกิดน้องวางๆ เรื่องงานบ้างนะลูก ให้เวลากับน้องหน่อยนะ>>]]
ป๊อป : [[<<ครับแม่ เนี่ยผมโดนว่าไปแล้วครับแค่โหลดไฟล์งานมาเฉยๆ ยังไม่ได้ลงมือทำเลย ใบหม่อนว่าผมแล้วเนี่ย>>]]
แม่ : [[<<ฮิๆ เอาน่าลูก พ่อแม่ไม่รบกวนลูกๆ แล้ว แค่นี้นะลูก เดี๋ยววันหลังแม่โทร.หานะ>>]]
ป๊อป/ใบหม่อน : [[<<สวัสดีครับ/ค่ะ คุณพ่อคุณแม่>>]]
ปลายสายถูกตัดไปหลังจากนั้นไม่นานนัก เหลือเพียงแต่ร่องรอยความรู้สึกดีใจที่ครอบครัวได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอีกครั้งถึงแม้จะเป็นเพียงวีดีโอคอลก็ตาม
ใบหม่อนรู้สึกขอบคุณพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ที่ช่วยกันทำให้วันเกิดอายุครบรอบยี่สิบหกปีของเจ้าตัวเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่น่าประทับใจ ปีนี้เป็นปีแรกที่เจ้าตัวต้องอยู่ห่างจากพ่อแม่และแม่คุณมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง มาใช้ชีวิตร่วมกับพี่ชายแท้ๆ ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมานาน และวันนี้เจ้าตัวก็ได้เห็นแล้วว่าพี่ชายคนนี้ทำทุกอย่างให้เจ้าตัวรู้สึกดีขนาดไหน ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าในตอนนี้คือภาพพี่ชายตัวเองกับว่าที่พี่สะใภ้ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดโต๊ะกินข้าวและล้างจานไปพูดคุยกระหนุงกระหนิงกันไปตามประสาคนรัก ยิ่งทำให้เจ้าตัวประทับใจมากขึ้นไปอีก
‘ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำให้หนูมาตลอด หนูรู้แล้วว่าพี่ป๊อปรักหนูมากแค่ไหน หนูขอบคุณจริงๆ นะคะพี่ป๊อป พี่ชายที่แสนดีของหนู หนูอยากจะบอกพี่ป๊อปว่าหนูรักพี่ป๊อปเหมือนกันนะคะ’
                                                ……………………………………………………….