เจ้าหญิงของฉัน

วันต่อมา หนึ่งวันก่อนวันเกิดของใบหม่อน
“<<พี่ป๊อป หนูไปทำงานก่อนน้า>>”
ใบหม่อนยกมือไหว้บอกลาพี่ชายก่อนออกไปทำงาน ทั้งที่ตอนนี้ยังมีอาการง่วงอยู่
“<<ขับรถไหวเหรอใบหม่อน>>” ป๊อปย้อนถามกลับไปด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพของน้องสาว
“<<ไหวสิพี่ป๊อป>>” เสียงใสตอบกลับมา แถมยังย้อนให้อีก “<<พี่ป๊อปไม่ต้องห่วงหนูหรอก ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไหม เมื่อคืนอดนอนรึเปล่าเนี่ยดูสิตาโหลหมดแล้ว คริๆ>>” ป๊อปไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มกระตุกๆ ยอมรับว่าสิ่งที่น้องสาวพูดนั้นจริงทุกอย่าง นัยน์ตาสองชั้นหลบภายใต้แว่นกรองแสงลอบมองสภาพใบหน้าของน้องสาวที่ตอนนี้ขอบตาเริ่มดำคล้ำไม่ต่างจากตัวเองในตอนนี้แล้ว
“<<อืมๆ โอเค.ขับรถดีๆ นะคะน้องสาวหน้ากลมของพี่ เออ ไม่สิ ต้องเรียกแพนด้าหน้ากลมแล้วว่ะ ฮ่าๆ>>”
“<<พี่ป๊อป!!!>>” ใบหม่อนร้องแหวด้วยอาการโมโห จากสีหน้าสดใสร่าเริงกลับหงิกงอลงเมื่อโดนพี่ชายล้อ ดวงตากลมโตคู่สวยที่ดูโหลลงไปมองจิกใส่คนล้อก่อนเดินจากไป...
ป๊อปชำเลืองมองตามร่างสูงระหงในชุดผ้าไทยสีน้ำเงินที่เดินจากไปด้วยอาการโมโหจนลับสายตาไปหัวเราะในลำคอเบาๆ ไป ใจจริงอดเป็นห่วงไม่ได้ถึงแม้จะรู้ว่าใบหม่อนเป็นคนนอนดึกพอสมควร ย้อนนึกถึงเมื่อคืนที่ผ่านมา สาวเจ้าเลือกที่จะตื่นมานั่งอยู่เป็นเพื่อน ชงนมอุ่นและเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้กลางดึกและกว่าจะเข้านอนอีกก็ปาเข้าไปตีสองกว่า แถมยังตื่นไปทำงานแต่เช้าอีก
‘เฮ้อ พี่ขอโทษนะคะใบหม่อน ที่พี่เอาแต่ทำงานจนอดนอน ทำให้เราเป็นห่วงพี่อีก พาให้เรานอนดึกไปด้วยเลย’
เขาสั่นศีรษะทุยเบาๆ ก่อนเริ่มลงมือทำงานต่อ เหลืออีกเพียงสองรูปสุดท้ายก็จะปิดโปรเจกต์นี้ได้ แต่ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงน้องสาวที่มีมากกว่าทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายจนไม่มีสมาธิจะทำงาน ระคนกับความรู้สึกผิดที่ออกปากล้ออีกฝ่าย มือหนาวางเมาส์ปากกาลง หยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชั่นสีเขียว จิ้มเข้าไปที่กล่องแชตของน้องสาวพิมพ์ข้อความส่งไป
ป๊อปถอนหายใจยาวด้วยความรู้สึกโล่งใจเล็กๆ หลังจากกดส่งข้อความไป สมาร์ทโฟนเครื่องหรูถูกวางลงที่เดิม มือข้างเดียวกันหยิบเมาส์ปากกาขึ้นมาลงมือรีทัชงานตรงหน้าต่อ สมาธิทั้งหมดกลับไปโฟกัสกับงานตรงหน้าอีกครั้งจนลืมความรู้สึกง่วงไปเสียสิ้น...
ใบหม่อนขับรถไปถึงที่ทำงานทั้งที่ยังมีอาการง่วง ยังพอมีสติที่จะถอยรถเข้าช่องจอดได้ หลังจอดรถเสร็จหญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายใบย่อมคู่กายที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ มือเล็กหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจขึ้นมาดู เห็นแจ้งเตือนข้อความจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้นมา ปรากฎข้อความของคนที่เพิ่งล้อเจ้าตัวไปเมื่อเช้าที่ผ่านมา รู้สึกดีใจที่พี่ชายเป็นห่วงจนลืมอารมณ์โกรธที่โดนล้อไปเสียสิ้น ใบหน้าสวยหวานฉีกยิ้มกว้างขึ้นหลังจากได้อ่านข้อความ
@@POPENGL@@ : ใบหม่อนถึงแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ พี่เป็นห่วง :
นิ้วมือเล็กพิมพ์ข้อความตอบกลับไป ก่อนเอื้อมนิ้วมือข้างขวาไปกดปุ่มดับเครื่องยนต์ก่อนพาตัวเองลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบย่อม กดที่มือจับสั่งให้รถล็อกเรียบร้อย เดินตรงไปที่อาคารหลังใหญ่ตรงหน้า สแกนนิ้วเตรียมตัวเข้าทำงานตามปกติ แต่สภาพของสาวเจ้าในวันนี้ดูโทรมลงไปไม่น้อยเพราะนอนดึกกว่าปกติ...
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงสายๆ
ป๊อปยังคงขะมักเขม้นอยู่กับงานตรงหน้าที่เดินทางมาถึงรูปสุดท้าย เตรียมตัวปิดจ๊อบอันหนักหนาสาหัสนี้ได้กับงานสเกลใหญ่ที่ถูกเร่งให้เสร็จภายในสัปดาห์เดียว บนโต๊ะทำงานตอนนี้นอกจากมีอุปกรณ์หลักอย่างไอแม็คพร้อมปรินเตอร์แล้ว ยังถูกใช้เป็นที่วางเสบียงอาหารมื้อเช้าอย่างกาแฟหนึ่งแก้วกับมันฝรั่งทอดและข้าวต้มสำเร็จรูปหนึ่งกระป๋อง
‘อีกหนึ่งรูปก็เสร็จแล้วนะมึงไอ้ป๊อป’
เขานึกในใจระหว่างลงมือรีทัชรูปสุดท้าย มือข้างซ้ายยังคงลากเมาส์ปากกาไปบนแป้นอย่างคล่องแคล่ว ค่อยๆ ปรับสีภาพ ตกแต่งฉากหลัง ลบสิว ลบไฝบนหน้านางแบบโฆษณาออกจนหมด แต่ก็ต้องเสียเวลาไปกับการปรับสีผิวของนางแบบให้ตรงกับบรีฟที่ให้มาอยู่นานพอสมควร จนเวลาผ่านไปราวๆ ชั่วโมงเศษทั้งแก้ทั้งเช็คจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรหลุดหรือพลาดแล้ว งานสำเร็จลงในที่สุด
“โฟ่ว เสร็จไปหนึ่งงาน” ป๊อปเป่าปากบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากเซฟงานเสร็จ
เขารีบส่งงานเข้าอีเมลของโปรดิวเซอร์รุ่นน้องคู่ใจทันทีที่ขั้นตอนการเซฟจบลง ตอนนี้อยากจะนอนเต็มแก่แล้วหลังจากอดนอนทำงานมาตลอดสามคืนติด ถึงแม้จะยังไม่ถึงกำหนดส่งก็ตาม แต่เขาเลือกที่จะรีบทำเพื่อเคลียร์ตัวเองให้หมด จะได้มีเวลาให้กับคนในครอบครัวอย่างน้องสาวของตัวเองบ้าง และในขณะนี้เริ่มรู้สึกอยากนอนแล้ว
สมาร์ทโฟนเครื่องหรูบนโต๊ะทำงานส่งเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาหลังจากส่งงานไปไม่ถึงสิบนาที มือหนารีบคว้าขึ้นมาสไลด์หน้าจอเปิดอ่าน รอลุ้นว่าโปรดิวเซอร์คู่ใจจะบอกอะไรกับเขา แต่แล้วก็เห็นข้อความจากน้องสาวเด้งขึ้นมาก่อน ระบุเวลาส่งเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว...
@@Baimon@@ : หนูถึงแล้วพี่ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วง ทำงานเสร็จแล้วนอนด้วยล่ะ หนูเป็นห่วงพี่เหมือนกันน้า :
รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคร้ามหลังจากอ่านข้อความจบ นิ้วมือหนาคลิกออกจากกล่องแชตของใบหม่อน เลื่อนไปดูข้อความจากโปรดิวเซอร์คนสนิท รอลุ้นคำตอบเรื่องงานว่าจะออกมาแบบไหน
@@Bewpetch@@ : พี่ป๊อปทำงานเสร็จเร็วมากเลยอ่ะ กำหนดส่งพุธหน้าไม่ใช่เหรอพี่ :
@@POPENGL@@ : ก็ใช่ไง แต่พี่รีบทำให้เสร็จไงล่ะ อดนอนมาสามคืนติดแล้วเนี่ย :
@@Bewpetch@@ : อะเครจ้า เดี๋ยวหนูตรวจงานก่อน เดี๋ยวส่งให้ลูกค้าเลย :
@@POPENGL@@ : อืม พี่ขอไม่รับงานก่อนนะ ถ้าบิวตี้จะส่งงานให้พี่อีกที ไว้วันจันทร์หน้าเลย พี่อยากพักก่อนว่ะ :
@@Bewpetch@@ : ได้จ้า :
ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มอีกครั้งหลังจากอ่านข้อความจบ รู้สึกโล่งราวกับยกภูเขาออกจากอกได้ หลังจากที่ต้องหมกมุ่นกับงานมาตลอดห้าวันที่ผ่านมาจนแทบจะไม่มีเวลาให้กับน้องสาว และสามคืนที่ต้องอดนอนเพื่อเคลียร์งานนี้ให้เสร็จ ในสมองของชายหนุ่มสั่งการให้ชัตดาวน์ไอแม็คตรงหน้าหลังจากเปิดใช้งานยาวตลอดสามวันติด ร่างสูงลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนพาตัวเองกลับเข้าห้องนอน ภาพตรงหน้าถูกตัดไปแทนที่ด้วยความมืดสนิทหลังจากทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ตรงหน้า...
                                                ...........................................................................................
ตกเย็น
รถเก๋งคันเล็กสีดำขับโดยใบหม่อนจอดในช่องจอดของตัวเองเคียงข้างรถแวนเจ็ดที่นั่งสีดำคันเดิม เครื่องยนต์สามสูบใต้ฝากระโปรงหยุดทำงานเพียงปลายนิ้วมือเล็กสัมผัสปุ่ม ก่อนพาร่างสูงระหงลงจากรถพร้อมกระเป๋าสัมภาระใบเดิม มือเล็กจับที่มือจับประตูสั่งให้รถล็อก แต่ตอนนี้สาวเจ้ายังไม่ตรงไปที่ลิฟต์เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา กลับพาตัวเองไปหารถเก๋งคันเล็กสีแดงของเพื่อนข้าราชการรุ่นพี่ที่ขับตามกันมาที่ช่องจอดรถสำหรับบุคคลภายนอก
“ไปพี่บี้ ขึ้นลิฟต์กัน”
“จ้าใบหม่อน”
สองสาวพากันเข้าไปในลิฟต์ และก็เป็นหน้าที่ของใบหม่อนกดปุ่มระบุชั้นที่ 23 ซึ่งเป็นชั้นที่ห้องตัวเองอยู่ ระหว่างรอลิฟต์ขึ้นทั้งสองต่างเมาท์มอยกันเล็กๆ น้อยๆ ตามประสาผู้หญิง รู้ตัวอีกทีลิฟต์ได้พาทั้งสองมาถึงชั้นที่หมายแล้ว
“นี่คอนโดฯ ใบหม่อนจริงเร้อ ทำไมดูหรูดูแพงขนาดนี้ ชักอยากเห็นห้องของใบหม่อนแล้วสิ ฮิๆ” บี้เอ่ยขึ้นมา
“ห้องข้างหน้านี่แหละพี่” ใบหม่อนพูดตัดบท พร้อมกับหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายดู
คีย์การ์ดในมือของใบหม่อนทาบลงไปบนเซ็นเซอร์ เสียงประตูปลดล็อกดังขึ้น “พี่บี้ๆ เข้าห้องกันเถอะค่ะ”
สองสาวเดินเข้ามาในห้องที่ตอนนี้มีเพียงแต่ความเงียบเชียบว่างเปล่าจนใบหม่อนต้องแปลกใจ มองไปที่โต๊ะทำงานอันว่างเปล่าที่ปกติแล้วจะเห็นพี่ชายนั่งขลุกอยู่ มีเพียงแต่แก้วกาแฟและกระป๋องข้าวต้มเปล่าที่ยังไม่เก็บวางไว้เท่านั้น
‘พี่ป๊อปไปไหนน้า รถก็จอดอยู่นะ’ ใบหม่อนนึกในใจ
ใบหม่อนก้มลงถอดรองเท้าวางบนชั้นเรียบร้อยก่อนรีบเดินไปยังอ่างซิงค์หลังครัวเพื่อล้างมือและเตรียมน้ำดื่มให้แขกผู้มาเยือนที่ตอนนี้ยึดโซฟาใหญ่กลางห้องเป็นที่มั่นอยู่ เมื่อเดินผ่านโต๊ะทำงานหญิงสาวไม่ลืมที่จะหยิบแก้วกาแฟกับกระป๋องข้าวต้มเปล่าติดมือไปด้วย อดที่จะว่าให้ในใจไม่ได้
‘พี่ป๊อปน้าพี่ป๊อป กินแล้วก็ไม่รู้จักเก็บ โตแล้วนะ’
น้ำเปล่าเย็นๆ ถูกนำมาเสิร์ฟให้ผู้มาเยือนถึงโซฟาใหญ่กลางห้อง ร่างสูงระหงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เริ่มพูดคุยถึงสิ่งที่ข้าราชการใหม่จะต้องทำในช่วงทดลองงานสลับกับเรื่องเมาท์มอยต่างๆ ตามประสาผู้หญิง ยิ่งผู้มาเยือนชอบเล่าเรื่องตลกๆ ทำเอาเจ้าของร่างสูงระหงต้องระเบิดเสียงหัวเราะไม่หยุดจนดังแว่วกระทบโสตประสาทของคนที่ยังอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นในห้องนอนเล็กด้านหลัง
ดวงตาสองชั้นหลบค่อยๆ ลืมขึ้น เห็นเพียงแสงสลัวๆ จากไฟบนหน้าจอเครื่องปรับอากาศ มือหนาค่อยๆ คลำหาสมาร์ทโฟนเครื่องหรูคู่ใจที่วางอยู่เหนือหัวนอนขึ้นมาดู แต่แล้วตาก็ต้องเบิกลุกโพลงเมื่อเห็นว่าตอนนี้เวลาผ่านเลยมาจนเกือบหกโมงเย็นแล้ว ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากเตียงรีบไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำก่อนรีบเดินออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน
‘เฮ้ย ตื่นเย็นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ป่านนี้ใบหม่อนไม่รอกินข้าวตายแล้วเหรอวะ’
ป๊อปนึกในใจระหว่างพาตัวเองเดินออกมาข้างนอก มือหนาเปิดประตูห้องก่อนเดินออกไป ภาพที่เห็นตรงหน้าคือน้องสาวแท้ๆ ของเขารีบหยุดหัวเราะและหันมามองพร้อมกับผู้มาเยือนมองมาที่เขาเป็นตาเดียวกัน
“<<พี่ป๊อปสวัสดีค่ะ>>” ใบหม่อนยกมือไหว้คนที่เพิ่งเดินออกมา ขณะที่คนเป็นแขกอย่างบี้หันมายกมือไหว้ด้วย
“<<อ้าวใบหม่อน พาใครมาด้วยเหรอ ไม่เห็นบอกพี่เลย>>” ป๊อปหันไปคุยกับน้องสาวเลยไม่ทันได้ยกมือรับไหว้ผู้มาเยือน
 “<<พี่ป๊อป นี่พี่บี้ เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานหนู>>” เสียงใสเอ่ยตอบกลับมา ถือโอกาสแนะนำเพื่อนใหม่ให้พี่ชายรู้จัก หันไปแนะนำพี่ชายให้แขกผู้มาเยือนรู้จักด้วย
“พี่บี้ นี่พี่ป๊อป พี่ชายหนูเอง”
“สวัสดีครับพี่” คราวนี้ป๊อปหันไปยกมือไหว้ผู้มาเยือน นัยน์ตาสองชั้นหลบลอบมองหน้าผู้มาเยือนใหม่ซึ่งเป็นหญิงวัยสี่สิบต้นๆ อย่างประเมิน แอบตะลึงอยู่เล็กๆ ไม่คิดว่าเพื่อนรุ่นพี่ของน้องสาวจะสวยได้ขนาดนี้ถึงแม้จะมีริ้วรอยบ้างตามวัยก็ตาม
“สวัสดีจ้าป๊อป” บี้ยกมือรับไหว้พี่ชายของเพื่อนรุ่นน้องตามมารยาท แอบสังเกตอย่างประเมินพลันนึกในใจ ‘ต่างกับใบหม่อนราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ ท่าทางติสต์ๆ เหมือนกับที่ใบหม่อนเคยเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วย’
“โอเค.ครับ ตามสบายเลยครับพี่” ป๊อปพูดเสียงแผ่วเบาก่อนพาตัวเองเดินไปหาน้องสาวที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง
“<<นี่ใบหม่อน พาเพื่อนมาไม่บอกพี่บ้างเลย>>”
“<<พอดีวันนี้หนูชวนพี่บี้มาทำแบบประเมินที่ห้องอ่ะ ไลน์บอกแล้วน้าพี่ป๊อปก็ไม่อ่านสักที>>” ใบหม่อนเอ่ยตอบด้วยท่าทางงอนๆ ดวงตากลมโตคู่สวยมองจิกใส่
“<<สงสัยพี่หลับยาวจนไม่ได้ยินน่ะ>>” ป๊อปเอ่ยเสียงอ่อยๆ ถอนหายใจเฮือกยาวอย่างโล่งอกไม่น้อย
“<<ก็ใครใช้ให้พี่ทำงานอดหลับอดนอนถึงสามคืนติดล่ะ อย่าบ้างานให้มันมากนะพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนย้อนให้อีกที เสียงใสเริ่มปรับให้จริงจังขึ้นกว่าเดิม
“<<ครับแม่ แพนด้าหน้ากลม ฮ่าๆๆๆ>>” ป๊อปผงกหัวรับก่อนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ ร่างสูงรีบเดินหลีกไปด้านหลังครัว รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนี้ แต่ไม่ลืมที่จะบอกทิ้งท้าย “<<ถ้าจะทำแบบประเมินน่ะใช้คอมพ์พี่เลย ปรินเตอร์มีพร้อมแล้ว วันนี้พี่ไม่ทำงานนะ>>”
“<<พี่ป๊อป!!! ว่าหนูเป็นแพนด้าหน้ากลมเหรอ เดี๋ยวเหอะๆ>>” ใบหม่อนแหวเสียงดังลั่นห้องใส่คนเป็นพี่ จากที่อารมณ์ดีๆ อยู่ต้องมาอารมณ์เสียเมื่อโดนล้อ ทางด้านผู้มาเยือนอย่างบี้ต้องระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกัน
“พี่บี้ดูสิ พี่ป๊อปชอบแกล้งหนูอ่ะ” ได้ที่ใบหม่อนหันไปฟ้องผู้มาเยือน
“นี่ใบหม่อนหัดตอบโต้บ้างสิ” บี้เริ่มยุส่ง “จะปล่อยให้พี่ชายล้ออยู่คนเดียวเหรอไง”
ใบหม่อนไม่พูดอะไรอีกนอกจากหัวเราะแก้เขินกับผู้มาเยือน รีบเปลี่ยนเรื่องคุย “ไหนๆ แล้ว เย็นนี้พี่บี้ทำกับข้าวให้หนูกับพี่ป๊อปกินหน่อยสิ นะๆๆๆๆๆ” ไม่พูดเปล่า มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาตะกุยท่อนแขนเพรียวบางทำท่าเหมือนแมวอ้อนเจ้าของอีก
เมื่อเจอลูกอ้อนแบบนี้มีหรือที่ผู้มาเยือนอย่างบี้จะปฏิเสธ “ได้จ้าใบหม่อน ว่าแต่ในตู้เย็นมีอะไรบ้างล่ะ พี่จะได้คิดเมนู”
สองสาวพากันเดินไปยังหลังครัวผ่านหลังเจ้าของห้องที่กำลังนั่งขลุกที่โต๊ะทำงานไปเฉยๆ มุ่งหน้าไปที่ตู้เย็นเพื่อดูว่าจะทำอะไรกินกันเย็นนี้ แต่แล้วก็ต้องคิดหนักเมื่อในตู้เย็นมีเพียงแต่เนื้อหมูกับไข่ ผักมีเพียงต้นหอมผักชี หอมหัวใหญ่ มะเขือเทศและใบกะเพราที่เหลืออยู่เท่านั้น
“<<พี่ป๊อปไม่ได้ซื้ออะไรเข้าห้องบ้างเลยเหรอ>>” ใบหม่อนหันมาเอ่ยปากถามคนที่นั่งเล่นมือถือที่โต๊ะทำงานอยู่
“<<เหอะ ทำงานเกือบทั้งวันมาสามสี่วันติดไม่ได้ไปไหนเลยใบหม่อน ก็ให้พี่บี้ทำอะไรง่ายๆ ให้กินก็ได้นะ ไม่ต้องรบกวนพี่เขามากด้วย>>”
ได้ฟังคำตอบดังนั้นใบหม่อนไม่พูดอะไรต่อ หันไปสบตากับแขกผู้มาเยือนอย่างรู้กัน ก่อนที่สาวเจ้าหยิบไข่กับหมูสับออกมาก่อน ตามด้วยมะเขือเทศ หอมหัวใหญ่และต้นหอม ส่งให้แม่ครัวรับเชิญทำหน้าที่ปรุงอาหารเย็นมื้อนี้
ไข่เจียวหมูสับสูตรพิเศษแพใหญ่ที่ปรุงโดยแขกรับเชิญถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับข้าวสวยส่งกลิ่นหอมฉุยทั้งสามจานถูกจัดเตรียมไว้พร้อมด้วยฝีมือของสองสาว และก็เป็นหน้าที่ของใบหม่อนที่เรียกให้พี่ชายมานั่งทานข้าวร่วมโต๊ะด้วยกัน
“<<พี่ป๊อปมากินข้าว>>”
ป๊อปลุกจากโต๊ะทำงานมาที่โต๊ะกินข้าวอย่างว่าง่าย ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งที่ประจำของตัวเองเหมือนเดิม ขณะที่ใบหม่อนเลือกที่จะไปนั่งข้างแขกอย่างบี้ ทั้งสามต่างเริ่มลงมือทานอาหารมื้อเย็นวันนี้กันด้วยบรรยากาศครึกครื้นเป็นพิเศษเมื่อบทสนทนาของสองสาวร่วมโต๊ะได้เริ่มขึ้น ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งฟังไปทานข้าวไปอย่างเพลิดเพลินคนเดียว
“พี่บี้ครับ น้องผมตอนอยู่ที่ทำงานเป็นไงบ้าง” ป๊อปหาจังหวะถามแทรกเข้าไปได้
ใบหน้าสวยหวานที่เหี่ยวย่นลงไปตามวัยหันกลับมามองใบหน้าคร้ามของคนถาม ดวงตาคู่สวยมองตรงมาอย่างประเมินสักพักหนึ่งก่อนให้คำตอบ
“ใบหม่อนทำงานเก่งมากเลย ทำเป็นทุกอย่างเลยทั้งพัสดุ ทั้งงบประมาณ ทั้งบัญชี ทำเป็นทุกอย่าง ใส่ใจงานดีมาก รับผิดชอบงานดีมาก มีความเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเลยล่ะจ้า”
บี้จงใจเน้นประโยคสุดท้ายใส่หน้าคนถามด้วยน้ำเสียงชวนหมั่นไส้อยู่ไม่น้อย ทำเอาคนถูกเอ่ยถึงต้องหันมามองอย่างตกใจเล็กๆ แอบเห็นใจพี่ชายตัวเองอยู่ไม่น้อยเพราะรู้ว่าเพื่อนรุ่นพี่คนนี้แอบแซะพี่ชายตัวเองอยู่ตลอด
“อ๋อ ดีครับพี่ จริงๆ แล้วใบหม่อนเขาเหนือกว่าผมทุกอย่างอยู่แล้วครับ” ป๊อปยอมรับกับผู้ที่มีอายุมากกว่าตามตรง “ผมเองยังละอายใจเลยที่ใบหม่อนต้องคอยดูแลคอยบอกคอยเตือนผมอยู่ตลอดแบบนี้ ผมเองกำลังปรับปรุงตัวอยู่เหมือนกันครับ แหะๆ”
บี้ถึงกับเบะปากมองบนเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของชายหนุ่ม นึกหมั่นไส้อยู่ในใจไม่น้อย ยอมรับตรงๆ ว่าไม่ค่อยถูกชะตากับพี่ชายของรุ่นน้องคนสนิทคนนี้สักเท่าไหร่ แต่สัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนตรงและจริงใจอยู่ไม่น้อย
“แต่ตอนอยู่กับพวกพี่น่ะใบหม่อนทำตัวง้องแง้ง โก๊ะสุดๆ ไปเลยจ้า ทำอะไรทำเลยไม่ค่อยจะคิดอะไรเท่าไหร่เลยล่ะ...” บี้ยังไม่ทันพูดจบ ข้าวไข่เจียวหมูสับคำโตถูกยัดใส่กลีบปากอวบอิ่มด้วยฝีมือของคนโดนพาดพิง ที่ตอนนี้ใบหน้าสวยหวานกำลังร้อนวูบวาบด้วยอาการอายพี่ชายตัวเองอยู่ไม่น้อย
“พี่บี้กินข้าวเยอะๆ น้า เดี๋ยวคืนนี้ทำแบบประเมินกัน”
ป๊อปพยายามกลั้นขำ รักษามารยาทที่มีต่อแขกตรงหน้าด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เห็นสีหน้าของคนที่มีอายุมากกว่าที่บรรยายไม่ถูกเมื่อโดนใบหม่อนแกล้งเอาข้าวยัดปากให้ ทำเอาเกือบหลุดขำไปแล้วในตอนนี้
“<<ใบหม่อน อย่าไปแกล้งพี่เขาสิ>>” เสียงเข้มเอ่ยปรามขึ้นมา
“<<พี่ป๊อปอ่ะอย่าไปเชื่อพี่บี้มาก พี่บี้ขี้โม้จะตาย>>” ใบหม่อนรีบเปลี่ยนประเด็นทันทีที่โดนปราม “<<หนูไม่ได้โก๊ะเวอร์ขนาดนั้นสักหน่อย>>”
“<<ฮื้ม พี่รู้น่า น้องสาวที่แทบจะคลานตามกันมาเลยเนี่ย>>” ป๊อปเอ่ยตอบเป็นเชิงรับรู้ ก่อนหันไปพูดกับแขกต่อ “พี่บี้ครับ ตั้งแต่ใบหม่อนลงมาอยู่กับผมนี่ ใบหม่อนเป็นให้ผมแทบจะทุกอย่างเลยนะครับ บางครั้งก็อ้อนผมซะจนผมใจอ่อนทุกครั้ง บางครั้งก็ดุผมยังกับเป็นแม่เลย ยังมีอีกเยอะเลยพี่ ตอนเด็กๆ นี่อย่างโก๊ะเลยล่ะครับ ฮ่าๆ”
คนที่อาวุโสที่สุดในโต๊ะอย่างบี้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อได้ฟังที่ป๊อปเล่า ผิดกับใบหม่อนที่ตอนนี้เกิดอาการใบหน้าร้อนฉ่า หัวใจเต้นระรัวเมื่อถูกพี่ชายแท้ๆ เผาเสียอย่างนั้น
“<<พี่ป๊อป!!>>” ใบหม่อนแหวและถลึงตาดุใส่คนเป็นพี่ “<<จะเผาให้หนูไหม้เกรียมเลยหรือไงห๊า!!!>>”
ได้ผลเมื่อป๊อปหยุดพูด ใบหน้าคร้ามทำหน้าตกใจเล็กๆ เมื่อเจอดวงตากลมโตมองดุใส่ราวกับแม่เสือจะขย้ำเหยื่อตรงหน้า ขณะที่ผู้อาวุโสระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าตกใจ
“พี่บี้ รีบกินข้าวเหอะ เดี๋ยวมันดึกแล้วพี่บี้กลับบ้านลำบากน้า” ใบหม่อนพูดตัดบท ไม่แม้แต่จะสบตากับคนที่เพิ่งเผาตัวเองไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แต่แล้วบี้กลับเปิดประเด็นขึ้นมาอีก
“ปกติป๊อปกับใบหม่อนทะเลาะกันบ่อยไหมเนี่ย”
ป๊อปเงยหน้าขึ้นมาจะสบตากับคนถาม แอบเหล่มองหน้าน้องสาวที่ตอนนี้กำลังปั้นหน้าดุใส่ราวกับรู้ว่าชายหนุ่มจะตอบยังไง
“ก็ธรรมดาแหละพี่ พี่น้องกันไม่ทะเลาะกันมันก็ไม่ใช่ ใช่ไหมล่ะพี่”
บี้พยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของชายหนุ่ม แอบเหล่มองใบหน้าสวยหวานของใบหม่อนที่กำลังแสดงความรู้สึกอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูกออกมา
“พี่บี้ ถึงหนูกับพี่ป๊อปจะทะเลาะกันแค่ไหนนะ ยังไงพี่ป๊อปก็ยอมหนูอยู่ดีแหละ” ใบหม่อนพูดสรุปประเด็นขึ้นมา ในใจไม่อยากให้เพื่อนรุ่นพี่รู้เรื่องส่วนตัวของตัวเองมากไปกว่านี้อีกแล้วถึงแม้จะสนิทกันแค่ไหนก็ตาม
ป๊อปลอบมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของใบหม่อนแวบหนึ่งก่อนปั้นหน้าขรึมพยักหน้าไป ตอนนี้ใบหม่อนพูดตรงกับความรู้สึกในใจของเขาทุกอย่างแล้ว ขณะที่บี้ได้ฟังดังนั้นไม่ถามอะไรต่ออีก ต่างคนต่างรีบลงมือทานอาหารมื้อเย็นต่อจนหมดในเวลาหลังจากนั้นไม่นาน
“<<ใบหม่อน เดี๋ยวพี่ล้างจานเอง เราก็พาพี่บี้ไปทำแบบประเมินอะไรของเราต่อเถอะ ใช้คอมพ์พี่ได้เลย หรือเอาแม็คบุ๊คของเรามาให้พี่บี้ยืมด้วยสิ>>”
ป๊อปหันไปกำชับน้องสาวก่อนแย่งจานจากมือเล็กมาซ้อนกับจานของตัวเองและของแขก เดินหลีกไปยังอ่างซิงค์หลังครัว ปล่อยให้ใบหม่อนพาแขกไปที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากเคาน์เตอร์ไม่ไกล
“<<พี่ป๊อป ล็อกรหัสไว้รึเปล่าอ่า>>” ใบหม่อนหันมาตะโกนถามคนที่เริ่มลงมือล้างจาน
“<<พี่ไม่ได้ล็อกนะ เปิดใช้ได้เลย ปรินเตอร์พี่เปิดบลูฯ ไว้แล้ว ใช้ได้เลย>>”
ป๊อปลงมือล้างจานทั้งสี่กับถ้วยซอสพริกอีกหนึ่งอย่างรวดเร็วก่อนนำขึ้นเก็บบนชั้น ร่างสูงใหญ่เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานที่น้องสาวกับเพื่อนข้าราชการรุ่นพี่ยึดไปแล้ว หยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองที่วางไว้ขึ้นมา กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ว่า...
“<<พี่ป๊อปจะไปไหน>>” เสียงใสเอ่ยถามขึ้นมา ดวงตากลมโตคู่สวยยังคงจับจ้องที่หน้าจอไอแม็คตรงหน้า
ป๊อปหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนหันกลับมาให้คำตอบกับน้องสาว “<<พี่ไปนอนเล่นในห้องพี่น่ะ มีอะไรก็ไปเรียกพี่ได้เลยนะ>>”
ใบหม่อนชำเลืองมองร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปจนลับสายตา แอบน้อยใจเล็กๆ ‘แทนที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันสักหน่อยนะพี่ป๊อป ฮึ่ม’ แอบต่อว่าในใจ
บี้แอบสังเกตปฏิกิริยาระหว่างป๊อปกับใบหม่อนอย่างประเมิน ขณะที่มือทั้งสองข้างกำลังพิมพ์แบบประเมินบนแม็คบุ๊คที่พกติดตัวมาด้วยอย่างคล่องแคล่ว นึกในใจขึ้นมาพร้อมกับคลี่ยิ้มร้าย รู้สึกในใจว่าความสัมพันธ์ของสองพี่น้องคู่นี้เป็นยังไง
‘ท่าทางนังใบหม่อนจะติดพี่ชายงอมแงมจริงๆ ด้วย’
                                                ........................................................................................
ร่างสูงใหญ่นอนทอดตัวบนเตียงนุ่มใจกลางห้องนอนเล็ก นิ้วมือหนาเขี่ยๆ ไปบนหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูเล่นโซเชียลมีเดียส่วนตัวไปเรื่อยๆ รู้สึกเกรงใจน้องสาวและแขกผู้มาเยือนอยู่ไม่น้อย กลัวว่าขืนตัวเองยังนั่งอยู่ต่อจะทำให้ทั้งสองอึดอัดจนไม่กล้าคุยอะไรมาก เลยตัดสินใจปลีกตัวกลับเข้ามาในห้อง แต่แล้วข้อความจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้นมา โปรดิวเซอร์รุ่นน้องคู่ใจกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง...
@@Bewpetch@@ : พี่ป๊อป เรื่องงานที่พี่ส่งมาเมื่อเช้าน่ะ ลูกค้าโอเค.แล้วนะพี่ ไม่ต้องแก้แล้วนะ คิวโรงพิมพ์เลื่อนมาพรุ่งนี้แล้วนะพี่ พี่ป๊อปสะดวกไปพบลูกค้ากับหนูไหม :
@@POPENGL@@ :  เฮ้ยจริงดิ เออๆ นั่งอดนอนมาสี่คืนตั้งแต่รับบรีฟ พอไม่โดนแก้ก็คุ้มแล้วว่ะ เรื่องลูกค้าพี่ขอบายนะเว้ย พรุ่งนี้วันเกิดน้องพี่ :
@@Bewpetch@@ : จ้าๆๆๆ พี่ชายที่แสนดีของน้องใบหม่อน แหวะ จะอ้วก :p :
@@POPENGL@@ : นี่ไม่ต้องมาล้อเลียนพี่เลย เอ้อแล้วนี่จะส่งงานอะไรให้พี่ไหมเนี่ย พี่รับได้นะ แต่ขอพักสักสองวันว่ะ วันจันทร์ค่อยทำ ได้ไหมวะ :
@@Bewpetch@@ :  จริงๆ มีงานสเกลใหญ่อยู่นะ งานนี้สเกลงานหนึ่งเดือน มีเวลาให้ทำหนึ่งเดือนเต็มๆ ลูกค้าเพิ่งส่งบรีฟมาให้เมื่อเช้านี่เอง พี่จะทำไหม :
@@POPENGL@@ : ทำๆ ค่อยส่งวันจันทร์ได้ไหม :
@@Bewpetch@@ : งั้นหนูส่งให้พี่ก่อนเลย พี่ค่อยทำวันจันทร์ก็ได้ :
@@POPENGL@@ : ตามนั้น :
@@Bewpetch@@ : อะเครจ้า เดี๋ยวส่งให้นะ :
นิ้วมือหนากดออกจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวกลับมาดูโซเชียลมีเดียส่วนตัวต่อ สลับกับดูตารางหุ้นในวันนี้ว่าหุ้นที่ตัวเองถืออยู่ยังเขียวอยู่หรือไม่ แต่ไม่ทันที่จะได้ดูอะไรรู้เรื่อง แอพพลิเคชั่นสีเขียวขึ้นแจ้งเตือนอีกครั้ง แต่คราวนี้ปลายสายโทร.ผ่านแอพฯ เข้ามา เมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร นิ้วมือหนากดรับทันทีแบบไม่ลังเล
@@POPENGL@@ : [[ฮัลโหลครับพัชร ว่าไง]]
ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มขึ้นมาหลังจากออกปากทักทายแฟนสาว รู้สึกดีใจไม่น้อยที่แฟนสาวโทร.หา หลังจากตลอดสี่วันที่ผ่านมาไม่ได้คุยกันเลย
@@Phattee@@ : [[ป๊อปทำอะไรอยู่ ว่างคุยไหมอ่ะ]]
@@POPENGL@@ : [[คุยได้ นี่ว่างอยู่ ไม่ได้ทำงาน]]
@@Phattee@@ : [[งืมๆ คือเค้าจะบอกว่าเดี๋ยวเค้ามาดึกหน่อยนะ เค้ายังต้องเคลียร์งานที่ออฟฟิศอยู่เนี่ย]]
@@POPENGL@@ : [[เอาน่า เรารอได้ อื้มพรุ่งนี้วันเกิดใบหม่อนนะ ไปฉลองวันเกิดน้องเราด้วยกันไหม]]
@@Phattee@@ : [[จริงรึเปล่าเนี่ย]] ปลายสายเว้นหายใจเล็กน้อย [[เค้าลืมสนิทเลยอ่ะว่าพรุ่งนี้วันเกิดน้องใบหม่อน ยังไงเค้าไปด้วยอยู่แล้วนี่ถ้าเค้ามาค้างกับป๊อปอ่ะ]]
@@POPENGL@@ : [[เออเนาะ อื้ม เรารบกวนพัชรอย่างหนึ่งได้ไหม]]
@@Phattee@@ : [[ทำไมเหรอป๊อป]]
@@POPENGL@@ : [[เราฝากพัชรสั่งเค้กวันเกิดให้ใบหม่อนหน่อย พรุ่งนี้เรากะเซอร์ไพรส์หน่อยน่ะ อย่าให้ใบหม่อนรู้นะ เรื่องเงินไม่ต้องห่วงเราจ่ายเอง]]
@@Phattee@@ : [[อ๋อนึกว่าเรื่องอะไร ได้สิป๊อป เดี๋ยวเค้าโทร.สั่งให้ตอนนี้ยังได้เลย ร้านไม่น่าปิดหรอกเนอะ แหะๆ]]
@@POPENGL@@ : [[ขอบคุณมากพัชร เดี๋ยวคืนนี้เราให้รางวัล ดีไหมๆ]]
@@Phattee@@ : [[อีตาบ้า จะหื่นใส่เค้าเหรอ]] ปลายสายตวาดกลับมา แต่ในใจลึกๆ แล้วต้องการอยู่ไม่น้อย [[ป๊อปนี่น้า ยิ่งคบกันนานแค่ไหนยิ่งหื่นใส่เค้ามากนะ ตอนคบกันใหม่ๆ ไม่เห็นหื่นกับเค้าแบบนี้เลย]]
@@POPENGL@@ : [[อ้าวๆ ก็พัชรเป็นแฟนเรานี่ เราก็ต้องตีตราจองไว้สิ ฮิๆๆๆๆๆ]]
@@Phattee@@ : [[บ้าบอ...ไม่คุยด้วยแล้ว ชิ คืนนี้ป๊อปลงมารับเค้าด้วย แค่นี้นะ]]
ปลายสายวางไป เหลือเพียงแต่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าคร้ามของชายหนุ่มที่ยังค้างอยู่ ศีรษะทุยค่อยๆ ส่ายไปมาขับไล่ความคิดเรื่องหื่นๆ ที่อยู่ในหัวออกไป...
เวลาผ่านเลยไปจนเกือบสี่ทุ่ม
@@Phattee@@ : ป๊อป เค้าจะถึงแล้วน้า ป๊อปลงมารับเค้าเลย :
ใบหน้าคร้ามละสายตาจากแม็คบุ๊คตรงหน้ามาดูหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูที่กำลังโชว์ข้อความจากคนรักที่เจ้าตัวรออยู่ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเล็กปลายเตียงนอน เปิดประตูเดินออกไปเตรียมตัวจะลงไปรับ แอบชำเลืองมองเห็นน้องสาวยังคงนั่งอยู่หน้าไอแม็คที่โต๊ะทำงานอยู่ แต่ไร้เงาแขกผู้มาเยือนเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหา
“<<อ้าวใบหม่อน พี่บี้กลับไปแล้วเหรอ>>”
“<<พี่บี้กลับไปแล้วพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนว่าเสียงกระเง้ากระงอด “<<ทำแบบประเมินเสร็จก็กลับเลย หนูยังไม่ง่วงอ่ะ เลยพิมพ์งานในคอมพ์พี่ป๊อปไปเลย เนี่ยดูสิทั้งส่ง ก.จ. ทั้งเดินเรื่องสิทธิ์รักษาพยาบาลให้พ่อแม่อีก ที่กรมก็เร่งมาด้วย หนูจะทำไม่ทันแล้วอ่ะ>>”
“<<อืมๆ ทำงานไปเหอะ>>” ป๊อปพยักหน้าเชิงรับรู้ ก่อนจะบอกเรื่องบางอย่างกับหญิงสาว “<<เดี๋ยวพี่ลงไปรับพัชรก่อนนะ>>”
“<<จริงเหรอพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนมีท่าทางร่าเริงกว่าเดิมเมื่อได้ยินชื่อว่าที่พี่สะใภ้
“<<อืมๆ เดี๋ยวพี่มา>>” ป๊อปเอ่ยทิ้งท้ายพร้อมกับเอื้อมมือหนาแตะบนไหล่ลู่ของหญิงสาวเบาๆ ร่างสูงใหญ่เดินหลีกไปที่ประตูห้องก่อนออกไปในที่สุด
ใบหม่อนหันมองตามร่างสูงที่เดินจากไปจนลับตา รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเมื่อจะได้เจอว่าที่พี่สะใภ้ในค่ำคืนก่อนวันเกิดของตัวเองที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้ กลีบปากอวบอิ่มสวยคลี่ยิ้มบางๆ หันกลับมาพิมพ์งานที่ทำค้างอยู่ตรงหน้า เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ร่างสูงระหงลุกขึ้นเดินไปตรงประตูห้อง เห็นพี่ชายเดินเข้ามากับว่าที่พี่สะใภ้
“พี่พัชรสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้าน้องใบหม่อน ยังไม่นอนอีกเหรอเนี่ย” พัชรยกมือรับไหว้ก่อนเอ่ยปากทักทายว่าที่น้องสะใภ้
“ยังอ่ะ หนูรอเจอพี่พัชรก่อนค่อยเข้านอนอ่ะ” ใบหม่อนได้ทีอ้อนว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ ร่างสูงระหงเดินเข้ามาใกล้ร่างบางก่อนโผเข้ากอดตามประสาคนสนิทกัน ปล่อยให้ป๊อปยืนอมยิ้มมองอยู่คนเดียว
“พี่ก็อยากเจอน้องใบหม่อนเหมือนกันแหละจ้า” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะสวมกอดกับร่างที่สูงกว่าของว่าที่น้องสะใภ้
ต่างฝ่ายต่างถอยห่างออกมากันและกันหลังจากสวมกอดกันจนหายคิดถึง พัชรก้มลงเลิกขากางเกงยีนขาม้าตัวโปรดขึ้นก่อนปลดซิปรองเท้าบูทที่สวมอยู่ออกก่อนวางบนชั้นวางเคียงข้างรองเท้าผ้าใบคู่โปรดของคนรักตัวเอง ขณะเดียวกันใบหม่อนเดินกลับไปประจำที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม เตรียมตัวทำงานต่อ
“พัชรกินอะไรมารึยังล่ะ” เสียงเข้มเอ่ยถามคนรักขึ้นมา มือหนากุมมือเล็กของอีกฝ่ายพาเดินมายังโซฟารับแขกกลางห้องก่อนหย่อนตัวลงนั่งด้วยกัน
“เค้ากินมาจากที่ทำงานแล้วล่ะป๊อป” พูดจบกลีบปากเรียวสวยคลี่ยิ้มกว้าง “งั้นเค้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย”
พูดจบร่างบางลุกขึ้นจากโซฟา ถือโอกาสแวะไปหาใบหม่อนที่ตอนนี้ยึดไอแม็คคู่ใจเจ้าของห้องทำงานอยู่
“น้องใบหม่อนทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ โกหกพี่ไม่ดีนะคะ ไหนบอกว่าอยู่รอเจอพี่ไง”
พัชรแกล้งหยอกว่าที่น้องสะใภ้เล่น ทางด้านใบหม่อนหันมาฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ภายใต้เหล็กดัดฟัน ดวงตากลมโตคู่สวยหยีลงอย่างรู้สึกผิดเล็กๆ “ก็หนูต้องทำแบบประเมินด้วยอ่ะ เนี่ยเหลืออีกเยอะเลยพี่พัชร”
ใบหม่อนเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดพร้อมกับชี้ให้ว่าที่พี่สะใภ้ดูหน้าจอ ขณะที่พัชรดูหน้าจอสักพักก่อนคลี่ยิ้มบางๆ “มันเยอะจริงแหละน้องใบหม่อน อื้ม ค่อยๆ ทำนะ พี่ไปอาบน้ำก่อนละกันจ้า”
พูดจบร่างบางเดินผละออกไปยังห้องนอนเล็กใกล้ประตูทางเข้า ขณะเดียวกัน คนตัวใหญ่เดินเข้ามาหาพร้อมกับเอื้อมมือหนาขึ้นมาลูบเรือนผมยาวสลวยเบาๆ
“<<ใบหม่อน ถ้าง่วงก็ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปใส่บาตรกัน วันเกิดไม่ใช่เหรอพรุ่งนี้อ่ะ>>”
“<<งืมๆ ก็ได้พี่ป๊อป>>” ใบหม่อนว่าเสียงกระเง้ากระงอดใส่พี่ชายด้วยอาการเซ็ง มือเล็กกดคำสั่งเซฟงานก่อนชัตดาวน์ไอแม็คตรงหน้า “<<งั้นหนูนอนก่อนนะพี่ป๊อป พรุ่งนี้พี่ป๊อปตื่นเช้าๆ ด้วยล่ะ ต้องเตรียมของใส่บาตรให้หนูด้วยเข้าใจไหม>>”
“<<เข้าใจครับ>>” ป๊อปทำท่าตะเบ๊ะให้กับน้องสาวพร้อมกับยืนยันเสียงหนักแน่น
ใบหม่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของพี่ชายก่อนหันหน้ากลับไปยังห้องนอนตัวเองด้านหลังโต๊ะทำงาน ขณะที่ป๊อปยืนคลี่ยิ้มบางๆ มองตามร่างสูงระหงของหญิงสาวจนลับตาไป...
                                                ................................................................................................