เจ้าหญิงของฉัน

เช้าวันต่อมา

       ใบหม่อนตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดศีรษะที่รุนแรงแปลกๆ ราวกับจะระเบิดให้ได้ ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนพาร่างสูงระหงลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ รู้สึกโงนเงนจนแทบทรงตัวไม่ได้ อาการปวดศีรษะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นจนปวดลามมาถึงกระบอกตาขวา

“<<หืม ทำไมปวดหัวอย่างนี้อ่ะ>>”

สาวเจ้าบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างค่อยๆ ประคองตัวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้บนราวใกล้ๆ ห้องน้ำ รู้สึกได้ถึงอาการปั่นป่วนในลำไส้แต่ยังคงฝืนใจเดินต่อเข้าไปจนถึงที่หมาย หวังให้ความสดชื่นหลังการอาบน้ำช่วยขับไล่อาการปวดศีรษะที่เจ้าตัวกำลังเป็นอยู่ให้ทุเลาลงไปได้บ้าง

ขณะเดียวกัน ป๊อปกับพัชรช่วยกันเตรียมอาหารเช้าที่เพิ่งลงไปซิ้อด้วยกันก่อนหน้านี้ โจ๊กหมูร้อนๆ สามถุง ปาท่องโก๋กรอบหมูปิ้งนมสด และขนมปังไส้หมูหยองน้ำสลัดถูกจัดแบ่งใส่จานชามไว้พร้อม ทั้งสองต่างช่วยกันจัดเรียงบนโต๊ะกินข้าวหลังเคาน์เตอร์เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา

“ป๊อปจะกินเลยไหม หรือจะรอน้องใบหม่อนมากินด้วยกันดีล่ะ” พัชรเอ่ยถามขึ้นมา

“รอใบหม่อนก่อนดีกว่า” ป๊อปเอ่ยตอบพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ “ไม่รู้ตอนนี้ตื่นหรือยังนะ”

พูดจบไม่ทันไร ประตูห้องนอนของคนที่กำลังพูดถึงถูกเปิดออกมา ร่างสูงระหงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ผมยาวสลวยถูกปล่อยสยายแต่รวบปอยผมมัดจุกเล็กๆ กลางศีรษะ ใบหน้าสวยหวานบูดบึ้งงอง้ำด้วยอาการปวดศีรษะเดินโงนเงนมาจนถึงโต๊ะกินข้าวที่พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้นั่งอยู่

ป๊อปแอบสังเกตอาการของน้องสาวที่มีท่าทางแปลกๆ รู้ได้เลยว่ากำลังแฮงก์อยู่ “<<มาๆ ใบหม่อน กินโจ๊กร้อนๆ ก่อนไหม เดี๋ยวพี่ให้กินยาแก้แฮงก์>>”

พัชรสังเกตได้เช่นเดียวกันกับแฟนหนุ่มเมื่อเห็นท่าทางของว่าที่น้องสะใภ้ อดที่จะออกปากถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

“น้องใบหม่อนเป็นอะไรจ๊ะ หน้ามุ่ยมาเลย”

“<<หนูปวดหัวอ่ะพี่ป๊อป พี่พัชร>>” ใบหม่อนเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดพลันขมวดคิ้วเข้าหากัน “<<ตื่นมาหนูก็ปวดหัวแล้วอ่า ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เนี่ยหนูเกือบอ้วกแล้วนะเนี่ย>>”

ป๊อปแอบคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินคำตอบของน้องสาว ตรงกับที่ตัวเองคาดไว้ไม่มีผิด “<<แฮงก์แน่เลยใช่ไหมใบหม่อน>>”

หญิงสาวถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย ดวงตากลมโตถลึงดุใส่เมื่อถูกอีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ ไม่คิดว่าคนเป็นพี่ชายจะรู้ทัน

“<<อะไรๆๆ ไม่ใช่มั้งพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนปฏิเสธเสียงอ่อยพลางปรายตามองค้อนใส่กลบเกลื่อนอาการ แต่ในใจยอมรับไปแล้วว่าตัวเองแฮงก์จริงตามที่พี่ชายพูด

“<<เอาน่าๆ กินโจ๊กก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้นะ>>” พูดจบร่างสูงลุกไปหยิบกล่องยาที่โต๊ะหน้าทีวีติดผนังหน้าโซฟาใหญ่กลางห้อง หยิบยาพาราฯ มาทั้งแผงก่อนนำกลับมาให้ที่โต๊ะกินข้าว

“น้องใบหม่อนแฮงก์แบบนี้กินโจ๊กร้อนๆ ก่อนไหม แล้วจะได้กินยานอนไงจ๊ะ” พัชรเอ่ยกับว่าที่น้องสะใภ้ก่อนส่งยิ้มน้อยๆ ให้ “แบบนี้พี่ดูออกเหมือนกันนะ เพราะตอนพี่ชายของน้องใบหม่อนเมามาก็มีอาการเดียวกันเลย”

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำพูดของว่าที่พี่สะใภ้ ในใจอยากจะปฏิเสธเพราะจำได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้ดื่มเยอะมาก เพราะหมดเวลาไปกับการเมาท์มอยกับเพื่อนๆ เสียมากกว่า

“<<ใบหม่อน กินโจ๊กเสร็จกินยาเลยนะ ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนต่อเถอะ จะได้หายไวๆ นะ>>” เสียงเข้มจากป๊อปเอ่ยขึ้น ยาพาราฯ หนึ่งแผงถูกวางไว้ข้างๆ ชามโจ๊กของหญิงสาว พูดจบแล้วไม่ลืมที่จะเอื้อมมือขึ้นมาโยกจุกเหนือกระหม่อมของหญิงสาวเล่นเป็นการทิ้งท้าย

“<<จ้า พี่ชายสุดที่รัก>>” ใบหม่อนว่าเสียงสะบัดใส่ รู้อยู่ว่าพี่ชายเป็นห่วง แต่รู้สึกหมั่นไส้ปนรำคาญเสียมากกว่า “<<อย่าเล่นผมหนูสิพี่ป๊อป>>”

สิ้นเสียงกำชับจากคนเป็นพี่ชาย หญิงสาวเริ่มลงมือละเลียดโจ๊กหมูร้อนๆ ในชามตรงหน้าอย่างยากลำบากด้วยอาการปวดศีรษะที่กำลังจู่โจมอยู่ในตอนนี้ ทำเอาคนที่เพิ่งออกปากกำชับเริ่มกังวลใจกลัวว่าน้องสาวจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้

ทางด้านพัชรพอเห็นสีหน้าบ่งบอกอาการกังวลใจของคนรักเข้าก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอีก ก่อนออกปากให้กำลังใจ

“ป๊อปไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวน้องใบหม่อนกินยานอนก็หายแล้วล่ะ”

ปากหยักได้รูปภายใต้หนวดเครารกครึ้มคลี่ยิ้มอ่อนๆ เริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้างหลังจากได้ยินคำของคนรัก คราวนี้เขาหันมาทำหน้าที่คนรักที่ดีด้วยการป้อนโจ๊กที่โรยด้วยปาท่องโก๋กรอบให้กำลังใจสำคัญของเขาคนนี้ ยังไม่พอ เขายังหยิบทิชชู่มาซับมุมปากเรียวสวยของอีกฝ่ายด้วย จนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นปัดป้องด้วยอาการเขินๆ

“ป๊อป พอก่อนมั้ง” เสียงหวานเอ่ยปรามขึ้นมา “ไปดูแลน้องใบหม่อนเถอะ เดี๋ยวน้องใบหม่อนน้อยใจเค้าไม่รู้ด้วยนะ”

เขาแอบชำเลืองมองน้องสาวของเขาที่กำลังก้มหน้าก้มตาละเลียดโจ๊กหมูร้อนๆ ตรงหน้าอย่างช้าๆ ก่อนหันกลับมาให้คำตอบกับแฟนสาว

“เรารู้น่าพัชร รู้นิสัยน้องสาวเราดีเลยล่ะ” ป๊อปเอ่ยเสียงเรียบก่อนถอนหายใจเบาๆ “ให้ใบหม่อนได้อยู่เงียบๆ บ้างก็ดีนะ ใบหม่อนไม่ชอบนะถ้าไปเยอะกับเขาน่ะ”

พัชรพยักหน้าบ่งบอกถึงความเข้าใจในคำตอบ ก่อนหันกลับไปลงมือละเลียดโจ๊กตรงหน้าจนหมดและจัดการกับหมูปิ้งนมสดในจานตรงหน้าพร้อมกับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เหลือเพียงแต่ใบหม่อนคนเดียวที่ยังคงจัดการกับโจ๊กในชามตรงหน้าอย่างยากลำบาก

“<<ใบหม่อน ไหวไหม>>”

ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองหน้าคนเป็นพี่ชาย ดวงตากลมโตคู่สวยมองเข้าไปในดวงตาสองชั้นหลบของอีกฝ่ายที่กำลังมองมาด้วยความเป็นห่วง บ่งบอกถึงอาการพะอืดพะอมจนแทบจะกินอะไรไม่ลงแล้ว

ป๊อปพอมองออกว่าตอนนี้น้องสาวของเขาเริ่มจะไม่ไหวแล้ว มือหนาใหญ่เอื้อมไปลูบบนแผ่นหลังบางช้าๆ ขณะที่มืออีกข้างหยิบช้อนของหญิงสาวขึ้นมาจัดการป้อนโจ๊กให้ แต่ว่า...

“<<พี่ป๊อปพอเหอะ หนูไม่ไหวแล้วอ่ะ>>” ใบหม่อนออกปากห้าม หลังอาการพะอืดพะอมเริ่มมีมากขึ้น

ป๊อปวางชามโจ๊กของน้องสาวลงก่อนหันไปหยิบ Hang ที่ซื้อติดมือมาส่งให้คนเป็นน้องสาว “<<ใบหม่อนกินนี่ เผื่ออาการจะดีขึ้นนะ>>”

พูดจบมือหนาจัดการเปิดฝาขวดให้ก่อนส่งให้คนที่กำลังปวดศีรษะตรงหน้า มือเล็กของหญิงสาวรับขวด Hang ที่อีกฝ่ายส่งให้ ก่อนจัดการฟาดเรียบจนหมดภายในช็อตเดียว ก่อนที่ยาพาราฯ และน้ำดื่มหนึ่งแก้วจะถูกส่งมาโดยคนๆ เดียวกับส่งเครื่องดื่มแก้แฮงก์มาให้

อีกด้านหนึ่ง พัชรจัดการเก็บจานชามไปล้างที่อ่างซิงค์ด้านหลัง ปล่อยให้คนรักทำหน้าที่ดูแลน้องสาวของเขาไป บ่อยครั้งที่เจ้าตัวแอบมองคนที่กำลังทำหน้าที่พี่ชายอย่างปลาบปลื้มใจอยู่ไม่น้อย ย้อนนึกถึงความหลังที่เขาเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่ตอนที่คบกันใหม่ๆ จนมาถึงวันที่ได้เจอว่าที่น้องสะใภ้คนนี้เป็นครั้งแรกถึงวันนี้ วันที่ได้เห็นด้วยตาตัวเองมาตลอดสิบปี ยิ่งรู้และเข้าใจเลยว่าคนรักของเจ้าตัวรักน้องสาวของเขามากขนาดไหน

ด้านใบหม่อนเริ่มรู้สึกปลอดโปร่งขึ้นหลังจากดื่มเครื่องดื่มแก้แฮงก์ที่พี่ชายซื้อมาให้ อาการปวดศีรษะค่อยทุเลาลง อาการหงุดหงิดที่เกาะกุมจิตใจอยู่ค่อยมลายหายไปอย่างช้าๆ

“<<นี่หนูแฮงก์จริงๆ ใช่ไหมพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งอยู่เคียงข้างในตอนนี้

ปากหยักได้รูปผุดยิ้มน้อยๆ อย่างห่วงใย เอื้อมมือไปเขย่าจุกกลางศีรษะของคนถาม “<<ใช่แล้วล่ะใบหม่อน นี่เขาเรียกว่าแฮงก์ ฮิๆ>>”

“<<พี่ป๊อปอ่ะ เล่นผมหนูอีกแล้วน้า>>” ใบหม่อนว่าให้แบบไม่จริงจังนัก แล้วก็ได้ผลเมื่อมือของอีกฝ่ายยอมปล่อย

ป๊อปถอนหายใจเบาๆ รู้สึกโล่งอกโล่งใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นน้องสาวของเขาอาการดีขึ้น “<<พักผ่อนนะใบหม่อน เดี๋ยวงานบ้านพี่กับพี่พัชรจัดการเอง>>”

พูดจบแล้วยกมือมาเขย่าจุกเหนือศีรษะของหญิงสาวอีกรอบก่อนเดินจากไป ปล่อยให้คนโดนแกล้งมองค้อนตาคว่ำตามหลัง พาตัวเองไปหาร่างบางที่กำลังยืนชงกาแฟอยู่

“ชงกาแฟอยู่เหรอพัชร”

“อื้ม กินกาแฟไหมล่ะป๊อปเดี๋ยวเค้าชงให้” เสียงหวานย้อนถามกลับมา

“กินสิครับพัชร” เขาตอบเสียงหนักแน่น “เดี๋ยวไปกินที่ระเบียงเหมือนเดิมนะพัชร”

“จ้า”

                                                                ………………………………………………………

ป๊อปยืนจิบกาแฟพลางชมบรรยากาศตรงหน้าระเบียงเคียงคู่กับคนรักที่ตอนนี้กำลังดื่มด่ำกับรสชาติอันกลมกล่อมละมุนละไมของกาแฟฝีมือตัวเองชง ท่ามกลางกระแสลมเย็นพัดแผ่วๆ มาปะทะร่างของทั้งสอง วันนี้อากาศไม่ร้อนมากนัก มีแต่ลมเย็นสบายพัดมาเรื่อยๆ

“น้องใบหม่อนเป็นไงบ้างป๊อป” พัชรเอ่ยถามอาการว่าที่น้องสะใภ้ขึ้นมา

“ดีขึ้นแล้วล่ะพัชร” ป๊อปยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยหลังพูดจบ ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกรอบ “เราเอา Hang ให้น้องเรากินน่ะ ตอนนี้ให้ใบหม่อนพักก่อนจะได้หายแฮงก์”
พัชรพยักหน้าเบาๆ หลังจากได้ฟังคำตอบจากคนรัก อดไม่ได้ที่จะพูดความในใจที่เก็บมานานราวๆ สิบปีเศษออกมา

“ป๊อปรู้ไหม ตอนที่เค้าเจอน้องใบหม่อนครั้งแรก เค้าถูกชะตาเลยนะ เห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวของเราอีกคนเลย ยิ่งเห็นป๊อปดูแลเอาใจใส่น้องใบหม่อนมากขนาดนี้เค้าแอบอิจฉาเลย ตอนนี้เค้าอดเป็นห่วงน้องใบหม่อนไม่ได้เหมือนป๊อปแหละ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มขึ้นมา ทั้งๆ ที่รู้ตั้งแต่วันแรกที่สองคนนี้เจอกันแล้วเมื่อสิบกว่าปีก่อน ในวันที่เขาพาคนรักคนนี้ไปเปิดตัวที่บ้านอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นเขายังอดแปลกใจไม่ได้ที่น้องสาวให้ความสนิทสนมกับคนรักตั้งแต่แรกเจอ เพราะรู้อยู่แล้วว่าน้องสาวของเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเปิดใจกับคนอื่นยาก ไม่ให้ความสนิทสนมกับคนอื่นง่ายๆ ถ้าไม่รู้จักกันดีพอ แต่เวลารักใครสักคนก็รักจนหมดใจ

“ขอบคุณมากนะพัชรที่เป็นห่วงน้องสาวเรา” ป๊อปหันไปยิ้มให้คนรักอย่างจริงใจ “ยังไงน้องสาวเราก็เหมือนน้องสาวของพัชรแหละ” เขาพูดเสียงแผ่วเบานิ่มนวล มือหนาค่อยๆ โอบเอวคอดของคนรักดึงเข้ามาแนบชิดตัวเอง “แต่แฟนเรา มีพัชรคนเดียวนะ ฮิๆ” พูดจบใบหน้าคร้ามเข้าไปใกล้กับใบหน้ารูปไข่เรียวยาวจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ปากหยักได้รูปลอบขโมยจุ๊บแก้มเบาๆ หนึ่งที

“อ๊าย ป๊อปนี่” พัชรร้องเสียงหลง มือเล็กฟาดลงไปบนมือหนาที่โอบหน้าท้องแบนราบของเจ้าตัวอยู่ ตอนนี้ใบหน้าของสาวเจ้าร้อนผะผ่าวไปหมดแล้ว “ทะลึ่งที่สุดเลย มาขโมยหอมแก้มเขาแบบนี้ได้ไง” ว่าให้แบบไม่จริงจังนัก หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวถี่ขึ้นๆ ขณะที่คนโดนต่อว่าระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ยังจะขำอีกนะ เค้าไม่ตลกด้วยนะป๊อป” พัชรยังว่าให้ไม่หยุด ใบหน้าสวยหวานเริ่มงอง้ำบูดบึ้ง ดวงตาคู่สวยมองดุใส่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ป๊อปหยุดขำแทบจะทันทีเมื่อเห็นคนรักถลึงตาใส่ พอเดาอารมณ์ได้ว่าตอนนี้คนรักของเขากำลังจะโกรธในไม่ช้า

กาแฟหมดแก้วลงหลังจากนั้นไม่นาน และก็เป็นหน้าที่ของเจ้าของห้องที่ต้องเก็บแก้วกาแฟทั้งสองใบเข้าไปล้างที่อ่างซิงค์ข้างใน ขณะที่เจ้าของร่างบางเดินหลีกไปที่โต๊ะกินข้าวก่อนหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาเล่น พลันหันกลับไปมองรอบๆ ห้อง เห็นเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น

“ป๊อป น้องใบหม่อนไปไหนแล้วอ่ะ”

คราวนี้พัชรลืมความรู้สึกโกรธแฟนหนุ่มไปจนหมดสิ้นแล้ว มีแต่ความเป็นห่วงน้องสาวของแฟนหนุ่มเข้ามาแทนที่

“สงสัยเข้าไปนอนในห้องแล้วมั้งพัชร” คนล้างแก้วกาแฟตอบกลับมา

ใบหม่อนพาตัวเองกลับเข้าไปนอนในห้องหลังจากทานยาเสร็จ อาการปวดหัวยังคงมีอยู่ถึงแม้จะทุเลาเบาบางไปบ้างแล้ว แต่ตอนนี้เจ้าตัวรู้สึกไม่อยากทำอะไรนอกจากนอนอย่างเดียว แต่ยัง ถึงแม้เจ้าตัวจะนอนบนเตียงนุ่มที่รายล้อมไปด้วยตุ๊กตาแล้วก็ตาม ยังคงห่วงแชตกับเพื่อนๆ ผ่านสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือทั้งที่ตากำลังจะปิดด้วยฤทธิ์ของยา และแล้ว ข้อความจากคนที่เจ้าตัวกำลังคิดถึงเด้งขึ้นมา

@@MyBoo@@ : เป็นไงบ้างที่รัก สบายดีไหม เค้าคิดถึงตัวเองนะ :

@@Baimon@@ : เค้าปวดหัวอยู่อ่ะตัวเอง เมื่อคืนไปงานแต่งรุ่นพี่ ยังแฮงก์อยู่เลยเนี่ย เค้าว่าเค้าไม่ได้ดื่มหนักนะ ((Emoticon)) :

@@MyBoo@@ : ฮื้ม รู้อยู่ว่าคออ่อนแล้วยังจะดื่มอีกนะ ((Emoticon)):

@@Baimon@@ : ยังจะว่าเค้าคออ่อนอีก ตัวเองก็คออ่อนเหมือนกันแหละ ชิ :

@@MyBoo@@ : ((ส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวเราะ)):

@@Baimon@@ : ไม่ต้องมาขำเลยนะ ชิ :

@@MyBoo@@ : ว่าแต่ อยู่กับพี่ป๊อปเป็นไงบ้างล่ะ ไม่เห็นเล่าให้เค้าฟังบ้างเลย :

@@Baimon@@ : พี่ป๊อปเหรอ อืม ก็ดีอ่ะ พี่ป๊อปยังดูแลเค้าดีเหมือนตอนที่ยังอยู่ด้วยกันเลยล่ะตัวเอง :

@@MyBoo@@ : เหรอ ดีเลย เค้าเองจำพี่ป๊อปแทบไม่ได้แล้วล่ะ ไม่ได้เจอแกนานมากเลย แกยังสบายดีนะตัวเอง :

@@Baimon@@ : พี่ป๊อปสบายดีแหละโบ้ แถมตอนนี้เอาแต่บ้างานด้วย เค้าจะบอกอะไรให้นะ เดี๋ยวนี้พี่ป๊อปไม่ได้ห่วยแตกมากเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เดี๋ยวนี้พี่ป๊อปรับผิดชอบมากขึ้น เป็นงานเป็นการมากขึ้น แต่บ้างานมากกว่าเดิมจนแทบจะไม่มีเวลาให้เค้าเลยล่ะ ว่าแต่ตัวเองจำได้ใช่ไหมตอนที่โดนพี่ป๊อปต่อยอ่ะ :

@@MyBoo@@ : จำได้แม่นเลยล่ะ โดนพี่ป๊อปต่อยทีมึนไปสองวันเลย ขนาดติ๋มๆ หงิมๆ หมัดยังหนักขนาดนี้เลย :

@@Baimon@@ : คริๆ ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นอยากนอกใจเค้าให้พี่ป๊อปเห็นทำไม ถ้าตอนนี้โบ้นอกใจเค้าอีกนะ เค้าจะบอกให้พี่ป๊อปไปกระทืบถึงบ้านเลย คริๆ ((ส่ง Emoticon))

@@MyBoo@@ : แหมก็ตอนนั้นพี่ป๊อปเข้าใจเค้าผิดนี่ เค้าไม่เคยนอกใจใบหม่อนเลยนะตั้งแต่คบกันมา แหะๆ :

@@Baimon@@ : งืมๆ ก็ได้ แต่อย่าให้เค้าจับได้นะ ถ้าจับได้ล่ะก็ พี่ป๊อปเอาโบ้ตายแน่ คริๆๆๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เค้าง่วงแล้วอ่ะ :

@@MyBoo@@ : ((ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์)) :

ใบหม่อนวางสมาร์ทโฟนเครื่องหรูไว้ที่หัวเตียง พร้อมกับภาพตัดเข้าสู่ความมืดเมื่อดวงตากลมโตคู่สวยปิดสนิทในที่สุด

                                                                ..............................................................................

เวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงตอนบ่าย หลังจากอาหารมื้อกลางวันระหว่างคนเป็นเจ้าของห้องกับหญิงอันเป็นที่รักสิ้นสุดลงไปไม่นาน คนตัวใหญ่แยกไปเตรียมกับข้าวที่แบ่งไว้เผื่อน้องสาวของเขา ที่ในตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากห้องนอนสักที

“เดี๋ยวเราไปดูใบหม่อนก่อนนะ ไม่รู้ป่านนี้ตื่นยัง” ป๊อปหันไปบอกกับแฟนสาวที่กำลังล้างจานอยู่

“ไปเหอะป๊อป เดี๋ยวจานที่เหลือเค้าล้างเอง” เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้ มือเล็กทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่ล้างจานชามกองย่อมตรงหน้า

ป๊อปเดินผละออกจากซิงค์หลังครัวมาที่ประตูห้องนอนของน้องสาว เคาะประตูเรียกเบาๆ ตามมารยาท

“<<ใบหม่อนตื่นยัง พี่เข้าไปได้ไหม>>”

เงียบ… ไร้เสียงตอบรับ เขาเคาะประตูย้ำอีกครั้ง แต่ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม มือหนาลดลงไปจับลูกบิดเห็นว่ายังไม่ได้ล็อก ค่อยๆ เปิดประตูแง้มๆ พอให้มองเห็นข้างใน เห็นร่างสูงระหงของน้องสาวยังอยู่ในห้วงนิทรา มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเท่านั้น มือหนาค่อยๆ ดึงประตูปิดเหมือนเดิมก่อนเดินกลับมาหาเจ้าของร่างบางที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟาใหญ่กลางห้อง

“น้องใบหม่อนยังไม่ตื่นเหรอป๊อป” เสียงหวานที่คุ้นหูเอ่ยถามขึ้น

“ยังเลยพัชร” ป๊อปตอบเสียงเรียบก่อนถอนหายใจเบาๆ “สงสัยยาฤทธิ์แรงมั้ง หลับปุ๋ยเลย”

“ให้น้องเขานอนเหอะป๊อป จะได้หายไวๆ พรุ่งนี้น้องเขาไปทำงานไม่ใช่เหรอป๊อป” พัชรว่าเสียงเรียบแต่น่าฟังทุกครั้งที่ได้ยิน มือเล็กเอื้อมมาบีบมือหนาของคนรักเป็นเชิงให้กำลังใจ

ป๊อปไม่พูดอะไรนอกจากคลี่ยิ้มแทนคำตอบทั้งหมด เห็นรอยยิ้มหวานที่อีกฝ่ายส่งมาให้ทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที มือหนาหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาอัพเดตโซเชียลมีเดียส่วนตัวและเช็คราคาหุ้นที่ตัวเองถืออยู่

“ป๊อปๆ เค้ามีอะไรจะบอกอ่ะ”

“มีอะไรเหรอพัชร” ใบหน้าคร้ามหันไปหาเจ้าของเสียงหวานน่าฟัง ปั้นหน้าเหยเกเล็กน้อย

“อาทิตย์หน้างานเค้าเยอะอ่ะตัว อาจจะไม่ได้มาอยู่ด้วยทั้งวันน่ะ เนี่ย ไซต์งานมีปัญหา เค้าต้องไปลงพื้นที่อ่ะ ดีนะทำในกรุงเทพฯ อ่ะ” พัชรหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูหันไปโชว์ตารางงานให้แฟนหนุ่มดู “เค้าคงคิดถึงป๊อปกับน้องใบหม่อนแย่เลยอ่ะ”

“โธ่นึกว่าอะไร” ป๊อปพูดกลั้วหัวเราะ ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มกว้าง มือหนายกขึ้นมาจับจมูกโด่งเชิดรั้นของหญิงสาวบิดไปมาเหมือนกับทุกครั้งที่หยอกล้อกัน “เอาน่า เคลียร์งานก่อน ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้วนี่ เรารอได้เสมอแหละพัชร” พูดจบมือใหญ่ข้างเดิมละจากใบหน้าสวยหวานลงมาตระกองกอดร่างบาง แผ่ความอบอุ่นให้คนรักได้สัมผัส ไม่ลืมที่จะจุ๊บหน้าผากโค้งมนได้รูปหนึ่งทีเป็นกำลังใจให้

ใบหม่อนเดินออกมาจากห้องนอนด้วยอาการสดชื่นกะปรี้กะเปร่าหลังจากได้นอนเต็มอิ่ม อาการปวดหัวที่เกาะกินตลอดช่วงเช้าได้หายสนิทเป็นปลิดทิ้ง แต่แล้วก็ต้องตาสว่างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้กำลังเล่นฉากเลิฟซีนต่อหน้า นึกหมั่นไส้ในใจเล็กๆ

“<<พี่ป๊อป พี่พัชรทำอะไรอ่ะ หนูเห็นนะ คริๆ>>”

ทั้งสองต่างสะดุ้งโหยงและรีบผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงใสที่คุ้นหู พร้อมใจกันหันมามองเจ้าของเสียงใสเป็นตาเดียวกัน เห็นใบหน้าสวยหวานหยาดเยิ้มแบบไทยแท้กำลังยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ภายใต้เหล็กดัดฟันและส่งเสียงหัวเราะอยู่

“[[ใบหม่อน/น้องใบหม่อน]]” ทั้งสองพร้อมใจกันเรียกชื่อคนที่มาใหม่พร้อมกัน แล้วก็เป็นป๊อปที่เริ่มต่อว่าขึ้นมา

“<<โธ่ ใบหม่อนทำเสียบรรยากาศหมดเลย โวะ>>”

ใบหม่อนยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่หยุดเมื่อเห็นท่าทางหัวเสียของพี่ชายตัวเอง ขณะเดียวกัน พัชรถึงกับหน้าแดงด้วยอาการเขินไม่หยุด

“<<ก็พี่ป๊อปกอดพี่พัชรโชว์หนูทำไมอ่ะ คริๆ เสียดายหนูหยิบมือถือมาถ่ายรูปไม่ทัน เดี๋ยวส่งรูปให้แม่คุณดูเลย>>” พูดจบร่างระหงเดินเข้ามาใกล้ๆ คนเป็นพี่ชายพร้อมกับแลบลิ้นหลอกใส่ แต่แล้วตัวเองก็ไม่รอดเมื่อ... เมื่อมือหนาของคนโดนล้อเอื้อมขึ้นมาเขย่าจุกเหนือศีรษะของหญิงสาวเล่น ปากหยักได้รูปเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะตัวจริง

“<<นี่ใบหม่อน ถ้าหิว กับข้าวอยู่โต๊ะนะ พี่แบ่งไว้ให้แล้ว ไปกินซะ>>” เสียงเข้มแฝงความห่วงใยเอ่ยขึ้น

“<<พี่ป๊อปเลิกเล่นผมหนูก่อนสิ>>” ใบหม่อนย้อนให้ มือเล็กแกะมือหนาของคนเป็นพี่ชายออก “<<งั้นหนูไปกินข้าวดีกว่า หมั่นไส้คู่รักคู่นี้เหลือเกิน แบร่!!!>>”

ใบหม่อนต่อว่าคนเป็นพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ก่อนแลบลิ้นหลอกใส่หนึ่งที ร่างสูงระหงเดินหลีกไปยังโต๊ะกินข้าว ปล่อยให้คู่รักที่น่าหมั่นไส้ทั้งสองหันมาสบตากันและกันก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

                                                                ……………………………………………………….