หน่วยลับมังกรทมิฬ (The black Dragon Team)

อนันตนคร

 

อนันตนครเคยเป็นเมืองหลวงเก่าของเผ่าพันธุ์มณีมาน มีชื่อว่า 'มหานครมณีจินดา’ ที่ล่มสลายไปเมื่อนานมาแล้ว ปัจจุบันเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรอนันตราที่สถาปนาขึ้นหลังจบสงครามเทพพิโรธ

 

สิ่งก่อสร้างของเมืองนี้ยังคงหลงเหลือกลิ่นอายของยุคเก่า บางตึกมีอายุนับพันปีถูกสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยมณีมานยังเรืองอำนาจ ตึกเก่าหลายตึกมีความยิ่งใหญ่คล้ายดั่งคฤหาสน์มหาเศรษฐีกระจายอยู่ทั่วทั้งเมือง บ่งบอกได้ถึงความร่ำรวยมั่งคั่งของคนยุคก่อน

 

ในปัจจุบันได้ทำการปรับปรุงผังเมืองใหม่แยกเป็นสัดส่วนชัดเจนขึ้น โดยมีสถานที่ราชการต่างๆ รวมถึงสวนสาธารณะขนาดพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตาทางทิศตะวันตก มีแหล่งงานศิลปะชั้นเอก งานหัตถกรรม สิ่งทอสุดหรูหรา รวมไปถึงหอสมุดหลวงขนาดใหญ่โตเจ็ดชั้นที่จุหนังสือได้นับล้านเล่มทางทิศตะวันออก ย่านโลกีย์ที่เป็นแหล่งรวมความบันเทิงทุกรูปแบบอยู่ทางทิศเหนือ ส่วนทิศใต้เป็นพื้นที่ทางการเกษตร รวมถึงตลาด 'นับอนันต์' ที่กินพื้นที่กว้างมหาศาลครอบคลุมไปยังเมืองลุ่มน้ำเขียวที่อยู่ติดกัน มีร้านค้านับแสนร้านขายสินค้าทุกชนิดเท่าที่จะหามาขายได้ในอาณาจักร 

 

ตลอดสองข้างทางที่เกวียนของมายาแล่นผ่านเต็มไปด้วยเกวียนสินค้าและผู้คนที่ออกมาเดินจับจ่ายซื้อของกันอย่างคึกคัก ในบรรดาร้านค้า ร้านอาหาร ร้านขนมปัง ร้านเครื่องประดับและร้านเสื้อผ้า ถือเป็นร้านยอดฮิตอันดับต้นๆ เนื่องจากมีจำนวนร้านเปิดขายมากที่สุดในเมือง ด้วยกำลังซื้อที่มีมากกว่าเมืองอื่นๆ ทำให้สินค้าที่นี่มีราคาแพงมาก แต่คุณภาพที่ได้ก็ถือว่าคุ้มค่าเช่นกัน

 

พื้นถนนของเมืองอื่นรอบนอกส่วนใหญ่ยังคงเป็นทางลาดหิน ทางลาดดินหรือทางลูกรังผสมปนเปกัน แต่สำหรับที่เมืองแห่งนี้นั้น ทุกตรอกซอกซอยทั่วทั้งเมืองถูกเทด้วยคอนกรีต บางจุดก็ปูด้วยอิฐบล็อก บ่งบอกให้รู้ว่าที่นี่คือดินแดนศิวิไลซ์ของอาณาจักรอย่างแท้จริง

 

เป้าหมายของคณะเดินทางมายาคือตึกประจำการ ซึ่งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองไม่ไกลจากวังหลวง

 

 

 

ตึกดราโกไนต์

 

ตึกที่ใช้เป็นตึกประจำการหลักของหน่วยมังกรทมิฬเป็นแบบทรงกระบอก มีชื่อว่าตึก 'ดราโกไนต์' ประกอบด้วยสามชั้นหลัก ชั้นแรกเป็นห้องโถงกว้างสุดมักใช้เป็นที่ประชุมหรือระดมพลของหน่วย ชั้นที่สองเป็นห้องทำงานทั่วไป ห้องวางแผนและห้องเก็บหนังสือรวมถึงเอกสารราชการต่างๆ ชั้นที่สามเป็นห้องทำงานของหัวหน้าหน่วย ซึ่งในขณะนี้ก็คือมายา มีห้องเก็บเอกสารลับที่สำคัญ ห้องการเงินและการคลังรวมอยู่ด้วย มีบันไดวนขึ้นไปหอคอยสังเกตการณ์ด้านบนแต่ปัจจุบันไม่ได้ใช้งาน

 

“รอบนี้หัวหน้าไปนานมาก คิดถึงจริงๆ” ชายหนุ่มน้องเล็กอีกคนของหน่วย ผู้มีผมสีดำเข้มและแผลเป็นใหญ่ที่ตาซ้ายนามว่าลุคเอ่ยขึ้น เขามีท่าทางตื่นเต้นสุดขีด จนเดินวนไปรอบห้องไม่หยุด

 

“อยู่นิ่งๆ ได้ไหม!” ปราณหันไปแยกเขี้ยวใส่ คอยปรามไม่ให้ลุคเผลอทำเรื่องน่าปวดหัวตอนหัวหน้ากลับมา

 

“จะมีของมาฝากไหมนะ” มิกกี้ที่กำลังนั่งกอดหมอนสีชมพูใบเล็กชะเง้อคอมองทางเข้าประตูใหญ่ของตึกอย่างใจจดใจจ่อ

 

“อลินได้ไปทำงานกับหัวหน้าเป็นครั้งแรก โชคดีจริงๆ” เลโอกล่าวอย่างนึกอิจฉาเนื่องจากเขาไม่ได้ติดตามหัวหน้าไปทำงานด้วยนานนับปีแล้ว ยิ่งช่วงนี้ต้องมาทำหน้าที่กึ่งพี่เลี้ยงให้กับคนข้างๆ ยิ่งทำให้หนุ่มหน้าบูดผู้นี้ หน้าบูดขึ้นไปอีก

 

“อยากมีโอกาสแบบนั้นบ้างจังเลยนะคะ” มีนาที่เพิ่งเข้ามาไม่นานก็อยากจะพัฒนาฝีมือตนเองเช่นกัน จึงได้แต่เฝ้าฝันรอโอกาสที่จะได้ลงภาคสนามกับคนที่เป็นตำนานอย่างหัวหน้าของตน ผู้ซึ่งถูกบันทึกชื่อเอาไว้อันดับหนึ่งของเด็กฝึกที่มีคะแนนสูงสุดตลอดกาล

 

 

 

ไม่นานก็มีเงาของบุคคลสามคนทอดผ่านประตูใหญ่เข้ามาในโถงของตึก บ่งบอกว่ากลุ่มคนที่พวกเขารอคอยมาถึงแล้ว

 

“หัวหน้ากลับมาแล้ว!”

 

“ภารกิจเป็นยังไงบ้างคะหัวหน้า”

 

“หัวหน้าครับ!”

 

“สวัสดีหัวหน้า”

 

“การเดินทางราบรื่นไหมคะหัวหน้า”

 

เสียงทักทายจากลูกน้องในหน่วยของมายาดังมาจากทุกทิศของห้องโถง เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับความเคารพรักจากลูกน้องมากแค่ไหน เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับไป

 

“อืมก็ดี ทุกคนสบายดีนะ”

 

“แหม่ ไม่เจอกันตั้งเกือบสองเดือน พวกเจ้าไม่คิดถึงข้ากันบ้างเหรอ เรียกหากันแต่หัวหน้าๆ” แชนแกล้งทำน้ำเสียงประชดประชัน แต่แฝงไปด้วยความตลกขบขัน

 

ป้าบ!!

 

ปราณตบป้าบเข้าที่หลังของคนพูดมากเสียงดังเป็นการเตือน

 

“เป็นยังไงกันบ้างเด็กๆ สบายดีนะ” น้ำเสียงละมุนอบอุ่นนี้เป็นของผู้อาวุโสเบตตี้ หญิงวัยกลางคนผมยาวที่เริ่มมีสีดอกเลาแซมขึ้นมาให้เห็น เธอมองเด็กรุ่นใหม่ในหน่วยด้วยความเอ็นดู

 

“ท่านป้าเบตตี้ อลินมีของฝากมาให้ท่านด้วย” มายาดันหลังลูกน้องให้นำของไปฝากผู้อาวุโสตรงหน้า

 

“อ้า ลูกอมรสกาแฟโสมของโปรดข้า” เบตตี้เดินเข้าไปรับถุงขนมที่ชายตัวเล็กยื่นให้ “กินแล้วมันกระชุ่มกระชวย” เธอยิ้มจนริ้วรอยบนใบหน้าเห็นเป็นร่องชัดเจน

 

“หัวหน้า” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากปากของชายวัยกลางคนที่เพิ่งเดินลงบันไดมา เขาค้อมศีรษะให้มายาด้วยท่าทางเคารพ

 

“ท่านลุงศิลา” มายาหันไปมองผู้มีวัยวุฒิสูงกว่า แต่มีตำแหน่งเป็นแค่รองหัวหน้าหน่วย แม้ว่าจะอยู่มานานกว่าเธอก็ตาม

 

“นี่ของท่าน เพิ่งมาถึงเมื่อครู่” ชายวัยกลางคนนามว่าศิลา ผู้แต่งตัวเนี้ยบตลอดเวลายื่นซองจดหมายให้หญิงสาว

 

มายารับมาพินิจ บนครั่งประทับตราสัญลักษณ์ของสัตว์สี่ชนิด มังกร อินทรี พยัคฆ์และเต่า บ่งบอกให้รู้ว่าจดหมายฉบับนี้ส่งมาจากศูนย์บัญชาการใหญ่

 

“ข้าต้องเข้าพบผู้บัญชาการด่วน” เธอบอกลูกน้องทุกคน “แชน เจ้าช่วยเขียนรายงานภารกิจแทนข้าที”

 

“รับทราบครับหัวหน้า” ชายหนุ่มทำท่าตะเบ๊ะคล้ายทหารพลางส่งยิ้มหวานจนตาหยี

 

 

 

วังหลวง ที่ตั้งตึกบัญชาการใหญ่

 

ตึกดราโกไนต์ของหน่วยมังกรทมิฬอยู่ไม่ไกลจากทิศใต้ของวังหลวง โดยตึกของหน่วยลับทั้งสี่จะประจำการอยู่ทั้งสี่ทิศของวัง ส่วนตึกบัญชาการหลักจะอยู่ในรั้วของวังทองคำ ซึ่งขึ้นตรงต่อราชวงศ์อนันตราเท่านั้นและจะไม่ถูกตรวจสอบจากหน่วยราชการอื่น

 

มายาขี่ม้าเหยาะๆ มาจนถึงประตูทางเข้าวัง หญิงสาวต้องลงจากม้าและเดินจูงผ่านประตู โดยต้องตรวจสอบตราประจำตัว เขียนชื่อและสังกัดให้ถูกต้อง รวมถึงเขียนเหตุผลที่ขอผ่านทางให้ชัดเจน การตรวจตราเป็นไปอย่างละเอียด อาวุธทุกชนิดที่นำติดตัวมาต้องแจ้งและลงทะเบียนให้ครบถ้วน

 

เมื่อเข้ามาด้านในความอลังการของสิ่งก่อสร้างที่ถูกซ่อนอยู่ภายในรั้วทองคำสูงใหญ่ก็ปรากฏอย่างเด่นชัด

 

วังหลวงกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีเรือนพำนักน้อยใหญ่โดยรอบ ทั้งหมดฉาบด้วยทองคำแท้ มีน้ำตกขนาดเล็กและสวนดอกไม้งดงามขนาดใหญ่ ที่ปลูกแทบทุกชนิดเท่าที่อากาศเมืองเหนือจะเอื้ออำนวย ทหารและนางกำนัลเดินกันให้ขวักไขว่ แต่ละนางแต่งตัวงดงามอ่อนช้อยเดินถือพานใส่สิ่งของไปตามตำหนักต่างๆ ผีเสื้อฝูงใหญ่ที่บินวนทำให้รู้เหมือนเดินอยู่บนสรวงสวรรค์ก็มิปาน มองไปจะเห็นโดมสีทองขนาดใหญ่มหึมาเป็นที่พำนักของกษัตริย์อยู่ไกลลิบตา

 

หญิงสาวไม่สนใจจะชื่นชมสิ่งอลังการรอบตัวเหล่านี้ เธอเดินผ่านสวนดอกไม้ตรงไปยังตึกหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ตั้งของศูนย์บัญชาการใหญ่อย่างคุ้นเคย

 

 

 

ตึกบัญชาการใหญ่

 

เบื้องหน้าของมายาเป็นตึกขนาดใหญ่รูปทรงสี่เหลี่ยมสูงสี่ชั้นครึ่ง แม้การตกแต่งภายนอกจะไม่ได้ดูหรูหราเหมือนสิ่งก่อสร้างอื่นในวัง แต่หน่วยรักษาการณ์ของที่นี่ก็น่าเกรงขามไม่แพ้ทหารหลวง

 

“ข้ามาพบท่านผู้บัญชาการ” มายาบอกผู้คุมตึกเมื่อมาถึงที่หมาย

 

“ท่านออตโต้กำลังให้อาหารนกอยู่หลังตึก” ชายวัยกลางคนแต่งตัวด้วยผ้าคลุมสีแดงตอบเธอ

 

หน่วยรักษาการณ์ชุดแดงทุกคนขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการใหญ่และไม่สังกัดหน่วยลับใดๆ พวกเขาทุกคนถูกคัดเลือกโดยตรงจากออตโต้ มีฝีมืออยู่ในระดับเดียวกับหัวหน้าหน่วยทั้งสี่

 

“ขอบคุณ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณแล้วเดินตรงไปยังจุดที่หน่วยรักษาการณ์แจ้ง

 

 

 

ด้านหลังตึกบัญชาการมีคอกเลี้ยงม้าชั้นดีและกรงนกขนาดยักษ์สำหรับใช้เพาะพันธุ์นกเค้าสื่อสารสองสายพันธุ์ ได้แก่ นกเค้าแก้วและนกเค้าหิน เบื้องหน้าของมายาปรากฏภาพของชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่แลดูน่าเกรงขาม ผมสีน้ำตาลเข้มมีสีขาวแซมประปราย เมื่อเห็นว่ามีแขกมาเยือน ชายผู้มีอำนาจสูงสุดที่ควบคุมหน่วยลับทั้งสี่นามว่าออตโต้ก็ละมือจากกรงนกเค้าเดินเข้ามาหา

 

“เจ้ามาทำอะไร” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แฝงไปด้วยความดุดันจับจ้องมาที่หญิงสาวตรงหน้า

 

“ท่านเป็นคนสั่งให้ข้ามาพบ” มายาตอบเสียงเรียบเฉยไม่มีท่าทีหวั่นเกรง

 

“อ้าวเหรอ ฮ่าฮ่า” ออตโต้หัวเราะขบขันเมื่อมองใบหน้าเย็นชาของเด็กสาวที่เขาอุ้มชูมาอย่างนึกเอ็นดู

 

“คุยตรงนี้เลยได้ไหม ข้าขี้เกียจเดินไปห้องทำงาน” เขาบอกพลางไปหยิบเอาถุงใส่อาหารมาโยนให้นกต่อ “เจ้าดูสิแม้ตาของมันจะมองไม่ชัดแต่ก็ยังรู้ว่าข้าโยนอาหารไว้ตรงไหน”

 

“นกเค้าแก้วมองเห็นได้ตอนกลางวัน” หญิงสาวตอบกลับเสียงราบเรียบ

 

“แต่นกเค้าหินมันมองไม่เห็นหรือเห็นแค่รางๆ เท่านั้น” ออตโต้พูดโดยไม่หันมามองเธอ

 

“เมื่อไม่มีตาก็ใช้หู เมื่อไม่มีหูก็ใช้จมูก เมื่อไม่มีจมูกก็ใช้ลิ้น เมื่อไม่มีลิ้นก็ให้ใช้กายและใจ จงใช้ประสาทสัมผัสทุกรูปแบบเพื่อตอบสนองต่อทุกสิ่งเร้ารอบตัว คอยติดตามและสังเกต เพื่อล่าเหยื่อและเอาตัวรอด” มายาท่องบทเรียนบทหนึ่งที่เคยร่ำเรียนมาอย่างคล่องแคล่ว

 

“ดีมาก! ดีมาก!” ออตโต้หันมายิ้มอย่างถูกใจ “เจ้าจำทุกสิ่งที่ข้าสอนได้ทั้งหมด เป็นลูกศิษย์ที่ความจำดีและเก่งที่สุดของข้าเลยจริงๆ ฮ่าฮ่า” เขาชื่นชมเธอ

 

“มีคนที่ความจำดีและเก่งกว่าข้า”

 

“อืมจริงด้วย เคยมีอยู่คนหนึ่ง” ออตโต้พึมพำ

 

“ท่านเรียกข้ามาพบวันนี้ มีเรื่องอะไรเหรอ”

 

“ถึงข้าจะชอบวิธีการทำงานของเจ้า แต่ว่า...ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องยุ่งเรื่องพวกกบฏอีกแล้ว” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหันมามองหญิงสาวอย่างจริงจัง ท่าทางของเขากลับมาดุดันน่าเกรงขามอีกครั้งเมื่อกลับเข้าเรื่องงาน

 

“ข้ารับทราบแล้ว” มายาตอบรับอย่างว่าง่าย

 

“ข้าจะเรียกอาเธอร์กลับมา”

 

ประโยคถัดมาของออตโต้ทำเอาคนฟังสะดุดกึก สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนไป คิ้วเรียวงามขมวดโดยพลัน

 

“ข้าจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงหน้าที่ของพวกเจ้าทั้งสองหน่วยใหม่ ตอนนี้ทางเหนือของอาณาจักรเราสงบลงกว่าเดิม ข้าจะให้หน่วยพยัคฆ์กร้าวกลับมาทำหน้าที่นี้แทน”

 

“ข้าเชื่อฟังคำสั่งท่านเสมอ แต่ข้าคิดว่าหากหน่วยพยัคฆ์กร้าวกลับมาเกรงว่าทางเหนือ...”

 

“อืม” ออตโต้ยกมือขึ้นห้ามด้วยรู้ว่าหญิงสาวกำลังจะพูดอะไร “ข้าไม่ได้เรียกกลับมาทุกคน ให้อาเธอร์เลือกคนที่มีฝีมืออยู่รักษาการณ์ช่วยทหารที่ชายแดนต่อไป”

 

มายายืนนิ่งเงียบ ปกติเธอจะทำตามคำสั่งโดยไม่มีคำถามแต่ครั้งนี้ดูจะแปลกอยู่สักหน่อย ด้วยหน่วยพยัคฆ์กร้าวถูกฝึกมาคนละแบบกับหน่วยของเธอ พวกเขาเหล่านั้นส่วนใหญ่ไม่คุ้นชินกับการจัดการเป้าหมายรายคน เกรงว่าจะสร้างปัญหาขึ้นอีก

 

“ขออภัยแต่ครั้งนี้ข้าไม่เห็นด้วย” หญิงสาวเอ่ยปากไปตามสิ่งที่ตนคิดหลังจากวิเคราะห์แล้วว่าคงไม่เป็นผลดี

 

“ข้าแค่เรียกเจ้ามาบอก ไม่ได้เรียกมาขอความคิดเห็น!” ออตโต้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเข้ม บ่งบอกให้รู้ว่าเธอต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้

 

“แล้วงานของหน่วยข้าต่อจากนี้คืออะไร”

 

“ก็จิปาถะทั่วไป งานไหนพวกมือปราบจัดการกันเองไม่ได้ เจ้าก็เอาไปทำ”

 

“เรื่องกบฏ ข้ายังมีคำถาม”

 

“พอ! ไม่ให้ถาม ข้าจะไปเลี้ยงม้าต่อ” ออตโต้ตัดบท แม้มายาจะเป็นลูกศิษย์ที่เขาเอ็นดูมากที่สุด แต่หญิงสาวฉลาดเกินไปจนบางทีเขาต้องรีบตัดบทไล่ เพื่อเลี่ยงคำถามที่ไม่อยากตอบ

 

มายายังคงไม่ไปไหน นี่เป็นคำสั่งที่เธอไม่เห็นด้วยและปรารถนาจะคัดค้านแต่ไม่สามารถกระทำได้ การเรียกหน่วยพยัคฆ์กร้าวกลับมาคงไม่เป็นผลดีแน่นอนในความคิดของเธอ

 

หญิงสาวยืนรอออตโต้ให้อาหารม้าอยู่นานแต่ไม่เป็นผล เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมผละออกมาจากคอก เธอถอนหายใจหนัก เมื่อไม่มีทางเลือกก็จำใจต้องยอมถอยกลับออกมาก่อน