love story คนจะหวานก็ห้ามไม่ได้

 
 
 
 
 
"พ่อครับ ไม่เอาอย่างนี้ได้ไหม ทำไมต้องไปเรียนถึงต่างประเทศด้วย"ฟาโรห์ถามพ่อ ที่จริงที่ผ่านมาครอบครัวต้องการให้เขาไปเรียนที่ต่างประเทศแต่เขาไม่ไป
 
"ฉันรู้ว่าแกติดแฟน แต่แกก็ต้องทำเพื่ออนาคตของตัวเองด้วย ห่างกันแค่สามสี่ปีเอง ช่วงปิดเทอมแกก็มาหาเธอได้ ฉันไม่ได้ห้ามสักหน่อย"พ่อบอกลูกชายตัวเอง ครอบครัวเราก็ไม่ได้กีดกันที่จะให้ทั้งสองคนคบกัน ถ้ารักกันจะคบกันมันก็เรื่องของคนสองคน ทางนี้จะไม่ยุ่ง แต่เรื่องอนาคต ขอเป็นข้อยกเว้น
 
"ผม พาเธอไปได้ไหม"ฟาโรห์ถามพ่อ ถามเรื่องหน้าหนักใจอีกแล้ว
 
"เธอจะไปกับแกหรอ ไม่ต้องเซ้าซี้เยอะ ปิดเทอมก็ค่อยมาหากัน"
 
 
 
 
 
"เธอจะไปกับพี่ใช่ไหม"ฟาโรห์หลังจากคุยกับพ่อเสร็จก็รีบวิ่งมาหารุ้งทันที และเล่าเรื่องที่คุยกับพ่อให้ฟัง
 
"ไม่"เธอปฎิเสธแบบไม่ต้องคิดมาก แค่ไม่กี่ปีเอง ต้องทนให้ได้สิ
 
"ทำไมอะ เธอไม่คิดถึงพี่หรอ เราจะไม่ได้เจอหน้ากันตั้ง4ปีเลยนะ"
 
"พี่แน่ใจหรอในสี่ปีพี่จะไม่เจอฉัน ทุกวันนี้พี่ยังไม่เลิกคาสายกับฉันอยู่เลย แทบจะ24ชั่วโมงที่เราเจอหน้ากัน
 
"แต่ก็ไม่ได้เห็นตัวจริงๆ"
 
"พี่อย่างอแงสิ มันคืออนาคตพี่นะ เราอาจจะคบกันไม่ถึงตอนที่พี่ประสบความสำเร็จก็ได้ หรืออาจจะไม่ได้แต่งงานกันอย่างที่พี่หวัง อนาคตพี่เลยสำคัญ ไม่งอแงนะ"ฉันบอกพร้อมกับกอดปลอบเบาๆ
 
"แต่พี่ก็อยากกอดเธอทุกวันนะ"
 
"กลับมาค่อยกอดก็ได้"
 
"แต่ว่า เธอต้องมาส่งพี่ที่สนามบินนะ"ฟาโรห์บอกพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาฉันเองก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวก้อยสัญญากัน
 
 
 
 
สนามบิน
 
"ผมอยากกลับแล้ว"
 
"แกมายังไม่ถึง10นาทีเลย"พ่อสวนลูกชายไป พึ่งมาก็จะกลับแล้ว
 
"ผมไม่อยากไปแล้ว"
 
"ไม่ได้"พ่อกับแม่บอกออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ฟาโรห์เองก็จะกลับบ้านให้ได้ ส่วนอีกอย่าง รุ้งยังไม่ได้รับสายผมเลย
 
"ไปได้แล้ว"
 
"เดี๋ยวก่อนรอแฟนผมก่อนสิ"ฟาโรห์เองอยากกอดเธอก่อนจะไป ยังหวังว่าเธอจะมาอยู่
 
"ใกล้ที่เครื่องจะออกแล้วเร็วๆ"พ่อบอกลูกชาย
 
ฟาโรห์เองก็ยังคงโทรหารุ้ง หรือเธอจะลืม
 
"พี่ฟาโรห์"รุ้งรีบวิ่งมาหาทันที ทั้งสองคนกอดกัน บ่อน้ำตาลูกผู้ชายของฟาโรห์ก็ระเบิดออกทันที
 
"หนูมาส่งพี่แล้วนะ"
 
"เธอจะไม่ทิ้งพี่ใช่ไหม"
 
"อืม หนูจะรอพี่เอง"