เมื่อโลกหมุนรอบตัวเรา

 
 
 
 
นทีพาฉันมาที่บริษัทเขา สายตาทุกคู่ในบริษัทมองมาที่เรา ฉันมองไปที่แขนตัวเองก็ลืมไปว่าเขาจับมือฉันมา 
 
ฉันรีบสบัดมือหนานั้นออกทันที เขาหันมามองฉันหลังที่มือถูกสลัดออก
 
"นายกำมือฉันมาอยู่ คนในบริษัทมองกันใหญ่แล้ว"ฉันบอกเหตุผมที่สลัดมือเขาออก ฉันไม่อยากเป็นข่าวกับดาราหรอกนะ ยุ่งยาก
 
ถึงจัอย่างนั้น พอลิฟต์มาเขาก็ทำเหมือนจะยืนมือมาจับแขนฉันอีก ดีที่เขาหยุดตัวเองไว้ เขาเอามือนั้นดันหลังฉันเข้าไปในลิฟต์แทน 
 
"กำลังไปไหนเนี่ย"
 
"เดี๋ยวก็รู้"เขาบอกแค่นั้น ฉันมองไปรอบๆก็เห็นแต่ผนังที่สะท้อนเห็นตัวเองทั้งนั้น ฉันเหลือบตาไปมองภาพที่สะท้อนในลิฟต์ ฉันมองใบหน้านที เขาต่างไปจากเดิมมาก
 
พอเลิกใส่แว่น ก็ทำให้เห็นดวงตาที่เฉียบคม จมูกโด่งได้รูป ปากหนาและเซ็กซี่ ทั้งๆที่ฉันเคยมองใบหน้านั้นใกล้ๆแล้ว หัวใจมันก็ยังไม่หายเต้นแรงเมื่อมองเขา 
 
ติ้ง ตึก
 
ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงลิฟต์ จนหลังชนกับผนังลิฟต์ด้ายหลังเต็มๆ นทีรีบหันควับมาหาฉันทันที พร้อมกับตาโตเพราะตกใจที่ฉันอยู่ๆก็ชนกับผนังลิฟต์
 
"เป็นอะไรรึเปล่า ตกใจอะไรของเธอเนี่ย"เขาลงมานั่งย่อๆอยู่ข้างหน้าและเอามือกดๆตรงหลังฉันและถามว่าเจ็บไหม 
 
"ฉันไม่เป็นอะไร พอดีตกใจแมลงนะ"ฉันพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เขาค่อยๆพยุงฉันขึ้นมาจากพื้น 
 
เราเดินมาหยุดที่ห้องใหญ่ห้องหนึ่ง เหมือนกับถ้าเข้าไปในห้องนี่แล้วฉันจะได้เจอยมบาลเลย 
 
ก๊อกๆ
 
"เข้ามา"เสียงเชิญเข้ามาหละงจากเสียงเคาะประตูสองสามครั้ง
 
นทีเปิดประตูเข้าไป เขายังยืนดันประตูรอให้ฉันเข้ามาก่อน เขาถึงค่อยๆเปิดประตูลง
 
"อ้าวดาราชั้นนำของเรา เข้ามามีเรื่องอะไรหรอ เอ่อ แล้วนี่..."พูดยังไม่ทันจบ เมื่อเห็นฉันก็ถามนทีแบบคนนี้ใคร ฉันก้มหน้าลงเหมือนทำอะไรผิดมายังไงอย่างนั้นเลย
 
"คนนั้นชื่อดาด้าครับ ผมอยากให้เธอมาเป็นผู้จัดการส่วนตัว เพราะมีเรื่องที่จะปรึกษาเธอในละครที่กำลังจะถ่ายทำนะครับ"เขาอธิบายให้ชายคนนั้นฟัง ชายคนนั้นก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า 
 
"มีเรื่องอะไรที่ให้ปรึกษาหรอ"
 
"เธอเคยเป็นหมอครับ ผมอยากเข้าถึงบทบาทและแสดงอารมณ์ในด้านนี้ออกมา"
 
"เพื่อรางวัลนักแสดงดีเด่นในครับ"เขาพูดในสิ่งที่ประธานบริษัทอยากได้ยิน เขายิ้มออกมาแทนหน้าที่สงสัยทันที
 
"ดีๆ ฉันอนุมัติ เพื่อการงานของนาย"เขาพูดและตบบ่าเขา ฉันส่งสายตางง เขาก็ทำสายตาเหมือนไม่ต้องเป็นห่วง ขัดการได้
 
และหลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยรู้เลย ว่าการเข้าห้องนั้นไป จะเจอนรกคุมใหญ่ทันที
 
"ทำไมต้องตื่นตีห้า ทำไมต้องไปเวลานี้ แล้วทำไม...ต้องแบกฉันมาด้วย"ฉันพึมพัมตลอดทาง ตีห้าไม่ใช่เวลาที่ฉันตื่น มันไม่ใช่เวลาที่คนเขาตื่นกัน พวกนี้มันเป็นไก่แจ้รึไง ตื่นเวลานี้
 
"เถอะน่านอนเถอะ ถึงแล้วฉันจะปลูก"เขาบอกก่อนจะเอาผ้าห้มคุมให้ และปรับเบาะรถเอนไปข้างหลัง ส่วนผู้จัดการของนทีก็ขับรถไป ส่วนฉันก็นั่งอยู่ข้างหลังข้างๆนที
 
ตอนแรกผู้จัดการให้ฉันนั่งตรงเบาะหน้าข้างๆเขา แต่โดนนทีขัด และบวกกับเขาแบกฉันมายั่งข้างหลังด้วย ฉันไม่มีแรงขัดขืนเพราะง่วง มันไม่ใช่เวลาที่คนตื่นได้ยินไหม!!!
 
หลังจากนั้นเพราะความง่วง เมื่อฉันหลับตาก็เคลิ้มไปทันที ไม่รู้กำลังจะไปไหน 
 
 
 
ผมนั่งอ่านบทไปตลอดทาง ไม่ได้ง่วงอะไรขนาดนั้น อาจเป็นเพราะเคยชินกับมันแล้ว ตอนนี้ใกล้จะหกโมงแล้ว ดาด้าก็หลับลึกแล้ว แสงค่อยส่องเข้ามา ผมปิดม่านตรงหน้าต่างรถ และเปิดม่านข้างหน้า 
 
"โจ๊ก จิ๊บๆ ปาท่องโก๋"เหมือนดาด้าจะเหม่ออะไรไม่รู้ ผมเอนหูฟัง เหมือนในฝันเธอก็กำลังหิวนะ ผมยิ้มออกมาเบาๆ และมองใบหน้าเล็กๆที่นอนเคลิ้มอยู่
 
พอมาถึงที่ถ่ายทำ ผมลงมาแต่งหน้าทำผมก่อน เวลาถ่ายทำคือเก้าโมง เรามาถึงที่นี่ตอนเจ็ดโมงกว่า ส่วนดาด้าก็ยังคงนอนอยู่บนรถ 
 
ผมแต่งหน้าเสร็จเกือบๆแปดโมง มาดูในรถก็ยังเห็นดาด้านอนอยู่ ขี้เซาชะมัด
 
"ไปซื้อโจ๊กกับปาท่องโก๋ให้หน่อยครับ เอามาสาม พี่กับผม และก็เธอด้วย"ผมยืนเงินให้ผู้จัดการ เขามองแบบมีคำถามเล็กน้อยแต่ก็ออกไปซื้อให้
 
ถึงเวลาถ่ายทำ ดาด้าก็ตื่นขึ้นมาพอดี ผมรีบให้ผู้จัดการเอาโจ๊กที่ซื้อมาให้เธอกินไปก่อน เดี๋ยวผมกินที่หลัง
 
"มาครับ เริ่มถ่ายกัน"
 
 
 
ฉันตื่นขึ้นมาบนรถ ไม่เห็นใครอยู่ในรถเลย เปิดม่านรถแงมๆดู ก็เห็นกองถ่ายกำลังจัดเตรียมของอยู่ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาใกล้จะเก้าโมงแล้ว เหลืออีก2นาที ฉันลงจากรถมา 
 
พอเห็นพระอาทิตย์ก็สีแดงส้ม ดับท้องฟ้าขาวๆในยามเช้า ก็หิวโจ๊กใส่ใข่เยิ้มๆ ตอนนี้ฉันกำลังเห็นทุกคนเป็นปาท่องโก๋เดินได้ หิวจนตาลายหมดแล้ว 
 
ท้องใส้ก็ระบบเผาพลานดีซะด้วย หาห้องน้ำก่อนดีกว่า
 
"คุณดาด้าครับ"เสียงผู้จัดการของนทีเดินมาเรียกฉัน 
 
"ค่ะ มีอะไรค่ะ"ฉันถาม เขายื่นถุงอะไรสักอย่างให้ฉันทันที ฉันรับมาและเปิดดู เป็นโจ๊กกับปาท่องโก๋ที่โหยหา แต่ตอนนี้
 
"เดี๋ยวก่อนนะคะ เกี๋ยวฉันกิน แต่ตอนนี้ห้องน้ำอยู่ไหนค่ะ"ฉันถามจนได้แหล่งของห้องน้ำ ฉันเดินมาดู พอเห็นก็รีบพุ่งเข้าไปทันที ต้องปลดปล่อย
 
หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า มัดผมรวบขึ้น และออกมาเพื่อกินโจ๊ก 
 
กินจนอิ่มท้อง ฉันมองดูนทีแสดงอยู่ แต่เสียงคัทดังหลายรอบและดูเหมือนเขาจะโดนตำหนิด้วย
 
"ไปซับเหงื่อหน่อยครับ ผมจะไปเอาน้ำ"เขาบอกและยื่นทิชชู่มาให้ฉัน ฉันเดินมาแบบงง ก่อนจะซับๆเหงื่อที่ไหลอยู่
 
"เป็นอะไรรึเปล่า"ฉันถามเขาเพราะดูเหมือนเขาจะกังวลอะไรสักอย่างอยู่
 
"ไม่เป๋นไร"เขาตอบแค่นั้น แต่สายตาไม่เหมือนกับคำพูดที่พูดออกมาเลย
 
ฉันจับหน้าเขาหันมาจ้องตาฉัน ฉันจ้องเขม็งไปในดวงตาสองดวงนั้น
 
"การพูดกับสายตานายมันไม่สอดคล้อง
กัน เป็นดาราแต่การโกหกของนายเมื่อกี้ไม่เป็นมืออาชีพเลย"ฉันบอก
 
ผมจ้องมองสายตานั้น อย่างใจที่เต้นระรัว เก็บเสียงหัวใจที่ค่อยๆดังขึ้นไม่ไหวแล้ว ทำไมจู่ๆเธอถึงทำอย่างนี้เนี่ย ใจฉันเหลวไปหมดแล้ว
 
 
"ใช่แล้วอย่างนี้ละ สายตาแบบนี้เลย"