เมื่อโลกหมุนรอบตัวเรา

ระหว่างพักกองเพราะนทีแสดงออกทางสายตาไม่ได้ดี เลยพักให้เขาเตรียมตัวใหม่

ระหว่างพักก็จัดมุมกล่องไปด้วย พอดีกับไปเห็นสายตาที่ดูเขิลและกระวนกระวายของนทีที่กำลังจ้องผู้หญิงคนหนึ่ง

"ใช่แล้วอย่างนี้ละ สายตาแบบนี้เลย"ผู้กำกับเห็นพอดี สายตาแบบนั้นแหละที่เขาต้องการ

นทีรีบดึงสติกลับมา หันมามองผู้กำกับที่เดินมาชม ส่วนดาด้าก็รีบเดินออกไปทันที 

ฉันเดินออกมาเพราะตกใจเสียงผู้กำกับนั้น ฉันกลับมานั่งในรถแล้วเปิดแอร์คลายร้อน ตอนนี้ฉันร้อนจนเหงื่อจะท่วมตัวหมดแล้ว 

ฉันเงยมองดูตัวเองตรงกระจกหน้ารถ บริเวณแก้มกับหูมันแดงไปไหม ตบแก้มตัวเองสองสามทีเรียกสติ ตอนนี้หัวใจกำลังสูบฉีดเลือดอย่างรุนแรง"ฉันกำลังเป็นอะไรเนี่ย"

"หวั่นไหว ใจสั่น กับหมอนั้นเนี่ยนะ"ฉันถามตัวเองในกระจก จับแก้มตัวเองบิดไปมา ฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด

ผมมองตามดาด้าที่เดินเดินออกไปขึ้นรถ ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ไม่เข้าหัวทั้งนั้น ใจสั่นไปหมด อยู่ๆก็ถูกจู่โจมด้วยสายตาที่....มีเสน่ห์นั้นนะ 

"บ้าไปแล้ว"ผมก้มมองพื้นแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยจ้องตากันโดยตรงแต่แบบ....สายตานั้นมันแบบ โครตมีเสน่ห์เลย

ผมยิ้มจนเหมือนคนบ้า แต่ถึงจะอยากยิ้มมากแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ เพราะถึงเวลาถ่ายทำแล้ว

มองคนตรงหน้าให้เหมือนกับดาด้า ใช่แล้ว คนตรงหน้าคือดาด้า คนตรงกน้าคือดาด้า ผมคอยหลอกตัวเองเพื่อที่จะแสดงออกสายตานั้นให้ได้

สุดท้ายก็ผ่านมาด้วยดี เหลือฉากสุดท้ายที่จะถ่ายวันนี้แล้ว และมีแขกรับเชิญชายที่จะเข้าฉากด้วย 

เขากำลังดังในช่วงนี้ ได้ข่าวว่าติดหนึ่งในสเปคของสาวในวัย18-30 เหอะ แต่เสียใจด้วย ผมถูกเลือกให้เป็นถึงสามีเย็นชาแห่งชาติ(ขอขิงหน่อย)

"ไม่เห็นหล่อสักนิดใช่ไหม.../โครตหล่อเลย"ผมหันไปถามดาด้าที่ยืนอยู่ข้างๆผม แต่ยังไม่ทันจบคำถาม เธอก็พูดแทรกขึ้นทันที

ผมหันไปจ้องหน้าดาด้าที่มองตาหวานเยิ้ม แถมยังอ้าปากค้างจนน้ำลายจะไหลลงมาแล้ว ผมมองหน้าชายคนนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง ยังไงก็หล่อสู้ผมไม่ได้อยู่ดี 

"นี่ เติมปากให้หน่อยสิ"ผมลุกขึ้นบังวิสัยทัศน์เธอ เธอมองหน้าผมเคืองๆหน่อย ก่อนจะหยิบลิปสติกออกมาเติมปากให้ผม

"อะ"หลังจากที่เติมปากเสร็จ ผมก็โดนเธอผลักออกจนเซ เพราะยังไม่ได้ตั้งตัวเลย เธอผลักผมเพราะจะดูผู้ชายคนนั้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับถ่ายรูปชายคนนั้นหลายช็อต ผมยื่นมือไปกวนกล้องเธอ แต่เธอก็ปัดมือผมทิ้งทุกครั้ง หึ ใจร้าย

"หมอนั้นหล่อตรงไหน"ผมตัดสินใจถามเธอ มีอะไรน่าดึงดูดขนาดนั้น 

"จากสายตาฉันนะ..."เธอมองชายคนนั้นแป๊บนึงและหันมามองผม มันจะเรียกว่ามองได้รึเปล่า เธอมองผมด้วยหางตาอะ เธอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า และหันไปมองหมอนั้นอีกครั้ง

"หล่อกว่านายเยอะ พูดแบบ...ไม่เอาอคติตัวเองเข้ามาเลยนะ จริงๆ"เธอตบบ่าผมเบาๆ ผมมองบนกับคำพูดที่ไม่เอาอคติตัวเองเข้ามาจริงๆ มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าโกหก ดูสายตาเมื่อกี้ที่สแกนผมสิ ปลายตานะ 

ถ่ายมาตลอดทั้งวัน ในที่สุดก็จบหนึ่งวันนี้ เหลืออีกหลายสัปดาห์กว่าจะถ่ายจบ ผมขึ้นมาบนรถด้วยความอ่อนเพลียจากการถ่ายทำ 

มันดูเหมือนเป็นงานที่ง่าย ก็แค่อยู่หน้ากล้องแสดงแอคติ้ง จำบทแล้วพูด แต่มันยากตรงที่สื่ออารมณ์ ทำยังไงให้แสดงออกมาธรรมชาติและเคมีเข้ากันมากที่สุด ถ่ายฉากนั้นไม่ถูกใจก็ต้องถ่ายไปเรื่อยๆ ซ้ำๆ ไม่มีความอดทนก็ทำไม่ได้เหมือนกัน 

ผมพักสายตาตัวเองสักพัก แต่ดันเผลอหลับไป

ซะงั้น ค่อยเคลิ่มเข้าไปในดินแดนแห่งความฝัน 

"ลาก่อนค่ะ"ฉันบอกลาทีมงานถ่ายทำ ตอนนี้เวลาสองทุ่มกว่า กลับถึงบ้านก็สี่ห้าทุ่มเข้าไปแล้วมั้ง แต่ตอนนี้ ปวดขา ปวดหลัง ปวดคอหมดแล้ว ทั้งที่งานที่ทำไม่ได้หนัก แต่มันก็เมื่อยอยู่ดี อ่จเป็นเพราะการนั่งนานและยืนนาน จนปวดไปหมด

เปิดประตูขึ้นรถมา เห็นนทีนอนหลับคอไหลจนจะถึงพื้น ฉันขึ้นไปประคองหัวเขาขึ้นไปแล้วปรับเบาะรถเอนลงให้นอนสะดวก ฉันหยิบผ้าห่มที่ตัวเองพกมาตั้งแต่บ้าน กางห่มให้เขา ปิดไฟรถตรงด้านหลัง ปิดผ้าม่าน ผู้จัดการก็กลับมารถพอดี

ฉันนั่งประจำที่ตัวเองเรียบร้อย ระหว่างขับรถไปได้ไม่ได้ก็ได้ยินเสียงรถติดหลุม

"ครืดๆ ค่อก~"

"อุ้บ"ฉันอุดปากตัวเอง อยากจะขำออกมาดังๆ แต่ว่า..ถ้าคนกรนเขามักจะเหนื่อย เลยกรนออกมา ฉันไม่อยากไปกวนเวลานอน

ก็เลยหันหลังให้เขา แล้วขำในลำคอจนตัวสั่งๆไปหมด ผู้จัดการเขาฉันก็แอบเหลียบเห็นว่าเขากำลังกัดปากตัวเอง เขาคงจะอยากขำเหมือนฉัน 

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เพื่อแบล็คเมล์เขาและเป็นหลักฐานว่าพระเอกเย็นชาชี้ดัง กรนเสียงดังเหมือนรถตกหลุม

ตลอดทั้งทางกลับบ้าน เราสองคนได้แต่ทรมานกับการกลั้นขำ ไม่อยากรบกวนคนกรน แต่บางครั้งฉันก็เอาแขนไปสะกิด เหมือนเขาจะรู้ตัว หยุดกรนได้เพียง5นาที ก็กรนขึ้นมาอีก ฉันเริ่มทรมานเพราะขำไม่ได้แล้ว

ช่วยด้วย รีบถึงบ้านที ไม่ไหวแล้ว ท้องแข็งหมดแล้ว