เมื่อโลกหมุนรอบตัวเรา

 

 

 

 

 

 

วันรุ่งขึ้น 

 

แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง เจ้าของร่างบางก็ยังคงนอนหลับโดยไม่สนใจ แต่อยู่ๆแสงที่กระทบกับเปลือกตาก็ค่อยไปหายไป ทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาดู

 

เป็นมือใหญ่สองข้างกำลังกันแสงแดดอยู่ ฉันค่อยๆปรับสายตา และมองไปที่เจ้าของมือคู่นั้น

 

"นที..."ฉันพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เขาเอามือที่บังแดดอยู่ค่อยๆออกไป ฉันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น และจูนตัวเองสักพัก ใช่แล้ว

 

"เข้ามายังไงเนี่ย!!!"ฉันตะโกนเสียงแตกถามไป ไอ้นี่มันถึงขั้นบุกรุกแล้ว ฉันถีบตัวเองยืนขึ้น พร้อมกับหมอนหนึ่งใบ ฝาดไปที่หัวของร่างสูงเต็มแรง 

 

"โอ้ยนี้ ฉันเข้ามาอย่างถูกวิธีนะ เข้าตามตอกออกทางประตูไม่ใช่ฉัน"เขาบอกพร้อมกับเอามือยกขึ้นมาป้องกันหัวตัวเองไว้ 

 

"ออกไป!!!"

 

 

ผ่านมา20นาที หลังจากที่ถูกไล่ออกมา ผมก็มานั่งเล่นอยู่โซฟา ชิวเหมือนบ้านตัวเอง

 

พอเธอลงมาพร้อมกับกระเป๋าเหมือนเตรียมตัวไปไหนสักที่

 

"ไปไหนนะ ไหนบอกจะสอนฉันไง"ผมเดินไปกั้นทางเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมา และถอนหายใจสั้นๆ

 

"ไปทำงาน"เธอบอกและเดินมาทางที่มีช่องโหว่ ผมรีบเดินตามเธอมาถึงรถเมล์ 

 

"นายตามมาทำไมเนี่ย"

 

"มาดูสภาพแวดล้อมกับชีวิตทำงานหมอไง"พูดจบ เธอก็เบนหน้าหนีและถอนหายใจอีก

 

"ฉันลาออกแล้ว"

 

"ห๊ะ!! ไม่สิเดี๋ยว...ลาออกหรอ"ทำไมอะ นั้นมันอาชีพที่เธอใฝ่ฝันอยากจะเป็นไม่ใช่หรอ ทำไมลาออกง่ายจังอะ

 

"ไม่สมกับเป็นเธอเลย นั้นคืออาชีพที่เธออยากเป็นจนทุ่มทุกอย่าง ทำไมมันจบง่ายอย่างนี้ละ"เธอไม่ตอบผมจนรถเมล์มา ผมรีบใส่หน้ากากกับหมวกทันที และตามเธอขึ้นรถไป

 

"สองคนค่ะ"เธอบอกและจ่ายเงินไป ผมเดินตามไปเรื่อยๆ เธอยืนโหนเอาทั้งๆที่ตรงหน้ามีที่นั่ง

 

"ทำไมไม่นั่งละ"ร่างสูงถามอย่างสงสัย จะมาหยุดอยู่ตรงนี้ทำไม 

 

พูดจบ เธอก็หันมาหาเขาพร้อมกับกำไห่ทั้งสองข้างดันเขาเข้ามาที่เก้าอี้นั่น แล้วกดเขานั่งลงไป

 

"เงียบปากไว้ ถ้าไม่อยากโดนแฟนคลับเจอ"ฉันบอก เพราะดูเหมือนเด็กมัธยมข้างหลังจ้องเขานานพร้อมกับซุบซิบกัน 

 

พอมาถึงป้าย ฉันเดินนำมา เพื่อมาเปิดร้านดอกไม้ได้ตรงเวลา

 

"สวัสดีจ๊ะ หนูดา"เสียงทักทายป้าร้านขายของชำ ฉันหันไปไหว้สวัสดีท่านเหมือนกัน 

 

ย่านนี้ส่วนใหญ่ผู้สูงอายุกับเด็กจะอยู่กันเยอะ พอโตขึ้นช่วงม.1ก็เริ่มไม่เห็นแล้ว เพราะแถวนี้มีฌรงเรียนสอนถึงแต่ป.6 

 

"ถอดออกเถอะ แถวนี้ถ้าไม่ใช่ดารายุค90เขาไม่รู้จัก"ฉันบอกให้เขาถอดหมวกกับหน้ากากออก เห็นแล้วหายใจไม่ออกแทน แดดเมืองไทยไม่เหมาะจะใส่อะไรเยอะ

 

เขาค่อยๆถอดออกและเดินตามฉันมา หยุดอยู่ตรงร้านดอกไม้ ฉันหยิบกุญแจออกมา และไขเปิดประตู 

 

"มาเปิดร้านขายดอกไม้แทนสินะ"ผมพึมพัมกับตัวเองด้วยเสียงเบาๆ มองดูรอบๆ ร้านไม่ได้กว่างแต่ก็ไม่ได้แคบ 

 

กริ่ง

 

เสียงเปิดประตูร้านเข้ามา เป็นผู้ชายคนหนึ่งภูมิฐานดีเข้ามาภายในร้าน ผมรีบเอาหน้ากากคุมทันที แล้วเดินไปหลบอยู่หลังดาด้าที่ยืนจัดดอกไม้อยู่

 

ผู้ชายคนนั้นมองดูดอกไม้ในร้านก่อนจะเดินมาหาเธอ และถูกมือเล็กของดาด้าถอดหน้ากากที่ผมใส่อยู่ลง และลากเก้าอี้มาให้นั่งลงอยู่ข้างๆ 

 

กลิ่งหอมของดอกไม้ที่เธอจัดติดมากับมือที่ดึงหน้ากากผมลง มันเป็นกลิ่นอ่อนๆของดอกมะลิ หอมมากเลย

 

"รับอะไรดีค่ะ"ฉันถามลูกค้าที่เดินมา หลังจากที่ฉันจัดการกับเด็กน้อยเสร็จ เขามองอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อยากได้

 

"ผมอยากได้ดอกลิลลี่สีเหลืองครับ"ฉันพยักหน้าตอบรับแล้วไปจัดดอกไม้ให้ตามคำขอ 

 

"นี่ค่ะ"ฉันยืนช่อดอกไม้ที่จัดให้ไป ก่อนเขาจะจากไปก็โดนนทีทักเขาก่อนจะออกไป

 

"เยี่ยมคนป่วยหรอครับ"ผมทักถามเขา เพราะซื้อดอกลิลลี่สีเหลืองที่มีความหมายถึงความห่วงใย เหมาะแก่การเอาไปเยี่ยมผู้ป่วย

 

"ครับ คงรู้ความหมายของมันสินะ ลูกมือคุณดูสนใจดอกไม้จนถึงขั้นรู้ความหมายนะครับ"เขาบอกและยิ้มให้ดาด้าและจากไป 

 

"นายรู้ความหมายของดอกไม้หรอ"

 

"อืม ก็นิดนึง ตอนเรียนมันน่าเบื่อเลยศึกษาเรื่องดอกไม้ดู"เขาบอกอย่างงึมงำ และลุกจากเก้าอี้ไป 

 

ยังมีเรื่องที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเขาอีกหรอเนี่ย

 

 

 

ผ่านช่วงเช้ามา ตอนนี้บ่ายโมงแล้ว ฉันจัดดอกไม้จนเสร็จ ส่วนนทีก็ยังไม่กลับบ้าน เขาเอาแต่นั่งอ่านเอกสารไปมาบางครั้งก็ออกเสียงออกมา พร้อมกับประกาศไฮไลท์เต็มไปหมด

 

"นายทำอะไร"ฉันเดินเข้าไปถามให้จบๆ จะได้ไม่ต้องสงสัย

 

"อ่านบทนะ เรื่องที่ฉันให้เธอช่วยนั้นแหละ"เขาบอกกับฉันแต่สสยตาก็กวาดมองบทอยู่ ฉันมองและอ่านบ้าง

 

'ตัวของทิศเองปกตินอนไม่หลับ แต่เมื่อเจอกับมินนี่ เขากับสบายใจและนอนได้เยอะขึ้น'

 

โอ้โห้บทคลาสสิค พระเอกนอนไม่หลับแต่เจอนางเอกหลับเฉย สงสัยนางเอกคอยใส่ยานอนหลับให้กินเลยหลับเยอะขึ้น

 

"ทำไมเจอนางเอกแล้วนอนหลับลึก"ฉันถามคำถามกับนที เขาหันมามองหน้าฉันอย่างงง 

 

"ก็เพราะสบายใจเมื่ออยู่ด้วยมั้ง"

 

"มันอยู่ที่จิตใต้สำนึกต่างหาก นอนำม่หลับเพราะกังวล นอนไม่หลับเพราะกลัว ถึงนางเอกจะเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้พระเอกนอนหลับ แต่มันก็อยู่ที่ตัวพระเอกทั้งนั้นว่าเวลานอนสบายใจรึเปล่า"ฉันอธิบายยาวเยียด นอนหลับไม่หลับมันอยู่ที่เจ้าตัวทั้งนั้น

 

"และก่อนะ เป็นหมอแต่นอนไม่หลับมันแย่นะ มันดีถ้านอนไม่หลับในหน้าที่หมอ แต่พอพักแล้วยังไม่นอน สุขภาพแย่ ใครอยากจะมารักษาด้วย ขนาดตัวเองยังเอาไม่รอด"ฉันพูดยาวเยียดแต่นทีด็ยังตั้งใจฟังที่เธอพูด ก่อนที่อยู่ๆเขาจะลุกขึ้น

 

"อะไรของนายเนี่ย!! อยู่ๆก็ลุกขึ้นตกใจหมด"ฉันด่าเขาไปทีหนึ่ง อยู่ก็ทำให้ตกใจ

 

"ไปกับฉัน เธอมาเป็นผู้จัดการฉันสักแป๊บ เดียวฉันจ่ายค่าตัวให้"พูดจบ ยังไม่ทีนทีฉันจะได้ตอบเขาก็ลากฉันออกมา ปิดร้านปิดทุกอย่างแทบไม่ทัน 

 

 

หมอนี่กะจะบ้าก็บ้าเกินไปนะ