เมื่อโลกหมุนรอบตัวเรา

 

 

"อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงมาเจอกันซะได้"ผมพึงรั้วกำแพง และคุยกับเธออย่างชิวๆ และยิ้มออกมา 

 

ของในมือตอนนี้หล่นไปกับพื้น แครอทกระจายเต็มพื้น พอเห็นท่าทีที่กวนส้น_ีนเขา ฉันเลยก้มเก็บ

แครอท และไม่สนใจเขา

 

"นี่ ฉันคุยด้วยทำไมไม่คุย ปากเหม็นหรอ"เขาลงมานั่งย่อตรงหน้าฉัน พอพูดจบก็เอาหน้าดันออกไป อยากจะเอาแครอทยัดปากมันซะ 

 

ฉันทำได้แค่คิดและเก็บต่อไป เขาเลิกเล่นและช่วยฉันเก็บ แต่ก็มองหน้าฉันเป็นระยะๆ

 

"ขอบใจ ว่าแต่มากดกริ่งมีเรื่องอะไร"

 

"อ๋อ พอดีได้ยินเสียงของตกของแตกเยอะเลย เลยจะมาถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า"อย่าแฉผมว่าผมตัเงใจมาด่านะ อย่าๆแฉนะอย่าแฉ

 

"สงสัยกระต่ายฉันมันซนนะ ขอโทษนะ แล้วนายอยู่แถวนี้หรอ"

 

"ข้าง...ข้างๆเนี่ย"ผมชี้ไปที่บ้านข้างๆ เธอหันไปมอง และหันมามองหน้าผม

 

"รวยไม่เบาหนิ ฉันเข้าบ้านละ"ฉันไม่มีอะไรจะพูด แต่พอจะเดินเข้าบ้านไปก็โดนเสียงของนทีหยุดไว้"เดี๋ยวสิ คือ....."

 

อ้า...เอาไงดีวะ พูดอะไรดี ผมพูดอะไรดี 

 

"คือ..."ในหัวตอนนี้'พูดอะไรดีวะ พูดอะไรดี'

 

"ช่วย...สอนศัพท์ให้ฉันหน่อย"

 

"ห๊ะ ศัพท์อะไร"ฉันมองหน้าเขาอย่างงง ให้สอนศัพท์อะไรของเขา

 

"ก็....ศัพท์นั้นไง ศัพท์ทางการแพทย์นะ พอดีฉันต้องศึกษาไว้ เพื่อเข้าถึงบทบาท ฉันต้องเอาไปแสดงนะ"ผมอธิบายเธออย่างล่กๆ การพูดการจาผมบอกเลยเสียชื่อนักแสดงโครตๆ 

 

"???"เธอทำหน้าแบบงง หรือผมยังไม่บอกเธอว่าผมเป็นนักแสดง แต่ว่า...ผมก็ดังนะ เธอจะไม่รู้จักจริงๆหรอ

 

"ฉันยังไม่ได้บอกเธอหรอ ว่าฉันเป็นนักแสดงนะ"พูดจบ เธอเลิกขมวดคิ้วแล้วเปิดประตูให้

 

"เชิญ"เธอพูดแค่นั้น ผมยืนด้วยความคิดที่ว่า ควรดีใจไหมที่เธอเชิญเข้าบ้าน หรือควรเสียใจเรื่องที่เธอไม่รู้ว่าผมเป็นนักแสดง

 

ผมเดินเข้ามาในบ้านเธอ ของทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่ว่าเป็นถึงหมอ จะไม่มีระเบียบได้ยังไง 

 

"บ้านเธอเรียบร้อยดีจัง"ผมพูดชมเธอไป"แต่นี่ไม่ใช่บ้านฉัน"เจอประโยคนี้สวนไปหน้าหงายเลยทีเดียว

 

และถ้านี้ไม่ใช่บ้านเธอแล้วจะบ้านใคร อย่าบอกนะว่า บ้านแฟนเธอนะ....หรือสามี 

 

แล้ว....จะสนใจทำไมวะเนี่ย ไม่ได้คาดหวังอะไรสักหน่อย ก็แค่เจอเพื่อนที่คุ้นเคย ก็แค่เพื่อน....

 

"อ๋อ"ผมตอบไปสั้นๆและมองไปรอบๆ ก่อนจะลงไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ

 

"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำให้ละกัน"ฉันบอก เขาพยักหน้าและตอบมาอย่างสั้นๆ"อืม"

 

ฉันเดินเข้าไปในครัว จัดการเก็บของที่ตัวเองเอามาเข้าตู้เย็น

 

 

แกร๊ก 

 

เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมหันไปมองแบบเหลือบตามอง เป็นคุณป้าคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกับของรุงรัง 

 

เธอเดินเข้ามาเห็นผมก็ตกใจ พอดีกับดาด้าเดินออกมาจากครัว เธอมองหน้าเราสองคนด้วยความตกใจ แต่มองผมนานกว่า

 

"ป้ามดสวัสดีค่ะ"ฉันเอายทักทายคนที่มาเยือนคือป้าแม่บ้านของไข่มุก เธอรับไหว้ฉันก่อนจะมองฉันและชี้ไปทางนที เชิงถามว่าคนนี้ใคร

 

"อ๋อ นั้นนทีค่ะ คนข้างบ้าน"ฉันแนะนำตัวให้ป้ามด เธอก็พยักหน้าเข้าใจ และยิ้มออกมา

 

"เดี๋ยวป้าไปทำอาหารก่อนนะจ๊ะ"ป้ามดบอกและเดินเข้าไปในครัว เหลือฉันกับนทีที่อยู่ตรงห้องนั่งเล่น 

 

ฉันวางน้ำไว้บนโต๊ะก่อนจะปรับแอร์ให้เพิ่มขึ้น นทีเองก็หันไปมองรูปที่ติดอยู่บนหัวทีวี ฉันมองและตาม เป็นรูปของไข่มุกและครอบครัว 

 

"นี่บ้านไข่มุก ไม่ใช่บ้านฉัน"ฉันตอบเขาไป เขาหันมามองก่อนจะก้มหน้าปิดหน้าปิดตา 

 

ผมก้มหน้าลงมากลัวเก็บรอยยิ้มไม่อยู่ บอกแล้วไม่ได้คาดหวัง แต่ตั้งตารอ

 

"เราเริ่มเรียนตอนไหนดี"ผมเก็บสีหน้าตัวเอง แล้วกินน้ำแก้อาการ

 

"พรุ่งนี้ละกัน ตอนค่ำแล้ว ตอนนี้เราคุยเรื่องบทก่อน นายแสดงเป็นหมออะไรละ"

 

"หมอ..."อะไรวะ ไอ้นทีเอ้ย ตอนนั้นแสดงเป็นหมออะไรวะ 

 

"หมอกระเพาะอาหารนะ"ผมตอบเธอไป ตอนนั้นแสดงเป็นหมอเกี่ยวกับกระเพาะนี้แหละ เธอพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะบอกให้ผมตามเธอขึ้นมาบนห้อง รู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้อยู่ๆก็มีสาวชวนขึ้นห้อง

 

พอเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าห้อง....เละสุดๆ ของกระจัดกระจายเต็มไปหมด พร้อมกับกระต่ายที่นั่งอยู่บนเตียง 

 

"...."

 

"ปุ้มปุ้ย!!!"เธอตะโกนออกมา เมื่อเห็นผลงานที่ลูกชายสุดที่รักทำ 

 

ฉันจะบตัวเจ้าลูกชายเข้าไปในกรง แล้วเริ่มเก็บของ พวกเศษแจกัน เศษแก้ว ฉันนั่งลงไปเพื่อจะเก็บ แต่อยู่ๆก็โดนอุ้มลอยกลางอากาศโดยนทีเป็นคนอุ้มฉันแล้วพาออกมาพ้นในห้อง 

 

"อะไรของนายเนี่ย"พอเขาวางฉันลง ฉันก็ถามเขาทันที ไอ้บ้านี่ ทำฉันใจสั่นไปหมด 

 

"เดี๋ยวเก็บให้ อยู่ตรงนี้แหละ"เขาบอกด้วยสีหน้านิ่งๆ เขาเริ่มเก็บโดยทีีฉันได้แต่ยืนมอง เพราะพอฉันจะเข้าไปก็โดนเขาอุ้มออกมาอีก 

 

เก็บเสร็จ ระหว่างที่เขาเอาเศษแก้วไปทิ้ง ฉันก็ค้นดูหนังสือแพทย์ที่ฉันเอาไว้อ่านตอนสอบ ฉันค้นไปเรื่อยๆจนเจอ ฉันคัดเลือกหนังสือที่อ่านแล้วคนทั่วไปเข้าใจ ระหว่างที่เลือกก็รู้สึกเหมือนมีลมหายใจอยู่ใกล้ๆคอจากข้างหลัง

 

"เก็บไว้เยอะเลยหนิ"พอได้ยินเสียง มือที่ถือหนังสืออยู่ก็หลุดลงด้วยความตกใจ ฉันหันไปทำสายตาดุใส่เขาทันที

 

ผมมองสายตาเธอที่มองมาก็เผลอนิ้มออกมา มันน่ารักดีนะ น่ารักจริงๆ

 

"โน้น หนังสือกองโน้น เอาไปอ่าน ถ้าไม่เข้าใจก็มาถามฉันอีกทีก็ได้"เธอบอก ผมมองไปที่กองหนังสือ และหันไปมองเธอก่อนจะค่อยๆก้วเข้าหาตัว

 

"อะไรของนาย อย่าก้าวมาอีกนะ"เธอชี้นิ้วสั่ง แต่ยิ่งสั่งเหมือนยิ่งยุ ผมเดินเข้าไปหาเธออีกทีละก้าวจนเธอจนมุม

 

"ดาด้า"อยู่ก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนดังลั่นมาจากด้านล่าง ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยเช่นกัน ยัยไข่มุก

 

ผมหันไปมองดาด้าด้วยความคกใจเธอเองก็ตกใจไม่แพ้กัน 

 

"ไปแอบก่อน ไป!"เธอกระซิบบอกก่อนจะดันผมไปด้านข้างแล้วออกจากห้องไป

 

ฉันออกจากห้องแล้วลงมาหาไข่มุกทันที ท่าทีแบบนี้โครตไม่มีพิรุจเลย

 

"มีอะไรหรอ"ฉันถามไข่มุก ไข่มุกพอเห็นฉันเธอก็ทำหน้างง 

 

"รีบทำไม ฉันแค่เรียกเอง"ไข่มุกมองก่อนจะเดินไปหยิบของมากมายใส่กระเป๋าเดินทาง

 

"ก็....ฉันคิดถึงเธอไง เลยรีบลงมา"ฉันบอกพร้อมกับกอดเธอ 

 

ตุ้บ

 

อยู่ก็มีเสียงของตกดังลงมา ฉันยิ่งลกเข้าไปใหญ่ ไข่มุกก็มองตามเสียงด้วยความสงสัย 

 

"เสียงอะไร"

 

"ปุ้มปุ้ย! สงสัยคงเล่นจนทำของตกนะ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เก็บของจะไปไหนหรอ"ฉันถาม เพราะเห็นเธอเก็บของมากมายลงในกระเป๋า 

 

"ฉันจะไปทำงานนอกสถานที่นะ เดือนหนึ่ง ระหว่างนี้ที่รักฉันต้องอยู่บ้านอย่าซนนะ"ไข่มุกพูดพร้อมกับหยิกแก้มฉันไปมา ฉันเองก็พยักหน้าเข้าใจ เธอปล่อยมือจากแก้มฉันแล้วรูดซิปกระเป๋าเดินทาง

 

"เดี๋ยวฉันซื้อของมาฝากนะ ดูแลบ้านดีๆละ"ฉันเดินไปส่งจนถึงรถ พอรถเคลื่อนออกไปฉันก็โบกมือลาจนแสงจากรถลับสายตาไป 

 

ฉันรีบวิ่งเข้ามาในบ้านและตรงไปที่ห้อง เห็นเพียงประตูตรงระเบียงเปิดแง้มไว้ ฉันเดินออกไปดูก็เห็นว่ามีบรรได พาดตรงระเบียงบ้านำข่มุกไปอีกบ้านหนึ่ง 

 

เขาคงคลานกลับบ้านไปแล้ว ตรงระเบียงฉันเจอหนังสือตกอยู่เล่มหนึ่งพอมองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นกองกนังสือที่ฉันให้เขาแล้ว สงสัยหอบไปด้วย 

 

ฉันหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาแล้วโยนไปที่ระเบียงบ้านเขา 

 

 

ตุ้บ

 

เสียงของหนังสือตกระหว่างที่ผมกำลังหนี ตอนนี้ผมอยู่ตรงกน้าระเบียงพอเห็นว่ามีบรรไดอยู่ก็หยิบมาผาดไว้ ผมหอบกนังสือนั้นคลานมาด้วย แต่ว่าพอมองจากมุมนี้

 

เสียวชะมัด ถ้าตกลงไปตายอย่างเขี้ยดแน่เลย ผมพยายามไม่ก่อเสียงรบกวนเพิ่มขึ้น และแล้วก็มาถึงอย่างปลอดภัยไม่ตายอย่างเขี้ยด 

 

ผมเข้ามาหลบอยู่ในห้องตัวเอง ได้ยินเสียงรถคันหนึ่งขับออกไป ผมนั่งลงด้วยเข่าอันอ่อนแรง เพราะมองลงไปข้างล่าง 

 

ตุ้บ

 

อยู่ๆก็มีเสียงของหล่นอยู่ตรงระเบียงบ้าน ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปดู เป็นหนังสือที่ผมทำหล่นไว้แล้วไม่ได้เก็บออกมาด้วย พอมองไปตรงระเบียงห้องของดาด้า แสงไฟก็เปิดขึ้น 

 

ผมมองไปที่ท้องฟ้า ก็กลับพบว่าดาวกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า พร้อมจันทร์เต็มดวง 

 

"ฝันดีนะกระต่ายน้อย"