เมื่อโลกหมุนรอบตัวเรา

 
 
 
 
ติ้ดๆๆๆ
 
เครื่องตรวจชีพจรส่งเสียงดังยาวในห้องผ่าตัด พยาบาลและหมอต่างวิ่งช่วยผู้ป่วยอย่างชุลมุน ภายนอกห้องมีผู้หญิงคนหนึ่ง ชี้หน้าพร้อมตะโกนด่าเธอด้วยคำซ้ำไปมา
 
'ยัยฆาตกร ยัยฆาตกร'
 
 
 
ฆาตกร.....
 
 
 
ฆาตกร...
 
 
 
ฆาตกร..
 
 
 
 
ตู้ดๆๆ ตู้ดๆๆๆ
 
 
เสียงแจ้งเตือนนาฬิกาปลุก ปลุกหญิงสาวขึ้นจากฝันนั้น เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เธอฝันแบบนี้ 
 
อดีต...ที่ยากจะลืม
 
 
แต่ชีวิตเธอก็ยังดำเนินต่อไป ในทุกเช้า เตรียมตัวออกไปเปิดร้าน ทุกเช้าเจอใบแจ้งค้างชำระค่าห้อง ค่าน้ำและค่าไฟของเดือนที่แล้ว 
 
ร้านที่เปิดเป็นร้านดอกไม้ อยู่ในเมืองหลวงแต่เป็นซอยที่เงียบสงบไม่วุ่นวาย แม้จะอยู่ใจกลางเมือง
 
"โอกาสหน้ามาใหม่น่ะค่ะ"
 
ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและไม่วุ่นวาย นี้แหละคือสิ่งที่ฉันชอบ
 
"หลับๆตื่นๆอีกแล้วหรอ? มันหลายครั้งแล้วนะ ไปหาหมอเถอะ"สาวผมประบ่า นั่งเป็นห่วงเธออยู่ค้างๆ หญิงสาวก็ได้แค่ยิ้มเพราะไม่มีอะไรจะปฎิเสธ
 
"ฉันโอเค ไม่เป็นไร"ฉันแตะมือเธอ ให้เธอเชื่อในคำพูด เพราะฉันไม่เป็นไรจริงๆ
 
"แล้วคดีนั้นเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าฝ่ายนั้นให้เงินกับผู้พิพากษาหนิ"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
 
"เอ่อ ยิ่งคิดยิ่งโมโห รู้งี้น่าจะใช้เงินฟาดไปตั้งแต่แรก"
 
"รู้งี้อีกแล้ว รู้อะไรไม่เท่ารู้งี้"วลีเด็ดที่คิดว่าหลายคนก็ใช้แน่นอน ยกตัวอย่างพวกเราสองคนเป็นต้น รู้งี้น่าจะตั้งใจเรียน รู้งี้น่าจะอ่านหนังสือ ใครไม่เคยพูดบ้างละ
 
"ก็มันไม่มีคำอื่นมาบรรยายได้ดีหนิ รู้งี้~ รู้งี้~"พูดจบเธอก็หันมาทำงานที่ฉันขอให้ช่วยคือจัดดอกไม้ ไข่มุกมักจะมาหาฉันเป็นประจำถ้ามีเวลา 
 
เราเป็นเพื่อนกันมา11ปี รู้จักกันตั้งแต่ม.ปลาย เป็นเพื่อนซี้ที่ซี้กันสุดๆ ไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์อันแข็งแกร่งนี้ได้
 
"ตอนเย็นเรากินหมูมะกันไหม เงินเดือนฉันออก เดี๋ยวเลี้ยง"
 
"กินที่ไหน"
 
"บ้านแกไง บ้านฉันมันไกล ให้แกกลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆไม่ได้หรอก ฉันกลับเอง ฉันดูแลตัวเองได้ดีกว่า"
 
"ฉันอ่อนแอขนาดนั้นเลย"
 
"ใช่ ในสายตาฉันตอนนี้ เธอเป็นเหมือนสมัยม.ปลาย"เธอยังคอยห่วงฉันในทุกเรื่อง ทั้งที่เราอายุเท่ากัน แต่เธอก็ยังดูแลฉันดั่งไข่ในหิน 
 
พอเสร็จงาน ช่วงบ่ายลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆ แต่ไม่เยอะ ดอกไม้ที่เหลือในวันนี้ฉันก็จะนำไปแจกคนที่อยู่รอบๆ 
 
พอกลับมาถึงห้องก็เห็นคนมากมายกำลังเอาของภายในก้องฉันออกมาโดยมีเจ้าของห้องชี้บอก
 
"ป้าค่ะ นี้มันอะไร?"ฉันถามแบบไม่เข้าใจ ค่าห้องเดือนนี้ฉันจ่ายแล้วนะ ทำไมต้องขนของฉันออกมา
 
"อ๋อ เธอไม่เห็นใบแจ้งหรอ ตึกนี้จะโดนทำลาบแล้ว ฉันขายที่ให้คนอื่นแล้วนะ"ฉันได้แต่ตะลึงและทำอะไรไม่ถูก 
 
แล้วฉันจะไปอยู่ไหนละ.....
 
"แล้วเงิน...."
 
"เงินค่าห้องเดือนนี้ฉันคืนให้ และเรียกรถให้เธอด้วย รีบเก็บของได้แล้ว"เจ้าของหอพักเดินออกไป เหลือเพียงฉันกับของที่กองอยู่ตรงหน้า
 
"จะให้ขนไปไว้ไหนครับ"
 
ฉันถอนหายใจกับตัวเอง แล้วฉันจะไปไหนได้ละ ฉันคิดวนไปมา และไม่รู้จะตอบยังไง 
 
"เอ่อ..."
 
"อะไรเนี่ย!! ทำไมของถึงกองอยู่แบบนี้"ไข่มุกเดินเข้ามาโวยวายทันที เธอมองไปรอบๆและหันมามองฉัน
 
"คือ..."ฉันเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง เธอเงียบไปสักพักก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหาพี่ที่จะขนของฉัน
 
"ไป ไปอยู่บ้านฉัน"ไข่มุกจับมือฉัน เราเดินออกมา 
 
เข้ามาในหมู่บ้าน เป็นหมู่บ้านที่เรียกได้ว่าคนรวยๆทั้งนั้นที่อยู่กัน และมีคนดังมากมายที่อยู่ที่นี่
 
"ไม่ต้องเกรงใจ ทำเหมือนว่าอยู่บ้านตัวเอง ข้างบนคือห้องเธอ ช่วงดึกๆแม่บ้านจะเข้ามา ตอนนี้ฉันมีงาน เรื่องที่กินหมูกะทะเอาไว้ก่อนนะ"เธอบอกและโบกมือลาฉันออกจากบ้านไป 
 
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่มาบ้านเธอ ฉันค่อนข้างที่จะคุ้นเคย ฉันหอบของขึ้นไปบนห้องและจัดการจัดแจงของ ก่อนจะเอาเจ้าปุ้มปุ้ย(กระต่าย)ออกมา
 
"ไงลูกรัก ขอโทษที่ให้รอนาน"ฉันปล่อยเจ้าปุ้มปุ้ยลงบนเตียง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็มืดมากแล้ว 
 
ฉันเดินลงไปข้างล่างและดูของในตู้เย็น แต่มีนไม่มีอะไร แม้แต่อย่างเดียว ฉันเลต้องออกมาซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ เพื่อซื้อแครอทให้เจ้าลูกรัก
 
 
 
กรี้ดๆๆๆ
 
เสียงกรี้ดของแฟนๆกลุ่มหนึ่ง ที่รอดาราที่ตัวเองชื่นชอบ ที่นี่คือรายการโทรทัศน์ มีชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง กำลังนั่งชิวๆในห้องแต่งตัว และเลือนดูโทรศัพท์
 
"ผมกลับบ้านได้รึยัง"ชายหนุ่มถามผู้จัดการที่อยู่ข้างๆด้วยเสียงที่เบื่อหน่ายสุดๆ 
 
"ได้สิ เดี๋ยวพี่เรียกรถก่อน รอแป๊บนึงนะ"
 
 
หลังจากนั้นผมก็ตามผู้จัดการมาพร้อด้วยการ์ดที่ล้อมรอบทั้งตัว พอออกมาแฟนคลับภายนอกก็จู่โจมเข้าหาชายหนุ่มทันที
 
เขาทำได้เพียงแต่ก้มหน้าและเดินตามไปจนถึงรถ ไม่มีการทักทายตอบ ไม่มีการพูดคุย 
 
บุคคลิกหรือนิสัยที่ถูกวางไว้ในวงการ คือชายหนุ่มผู้เย็นชา ซึ่งเขาก็เป็นอยู่แล้ว จนขึ้นชื่อว่า'เจ้าชายน้ำแข็ง' คนในวงการผมพูดคุยกับเขาไม่ถึง10คำต่อวัน ทั้งชีวิตไม่เคยพูดกับใครด้วยประโยคยาวๆเป็นเวลานาน แต่มีอยู่คนหนึ่งนะที่ผมเคยพูดกับเขาด้วยประโยคยาวและเป็นเวลานาน
 
กลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่จะทำคือทำความสะอาด สั่งอาหารมากิน และอาบน้ำ ตอนนี้เวลาเกือบทุ่มหนึ่ง ผมเลยใช้เวลาซ้อมบทละครที่จะถ่ายสักชั่วโมงหนึ่ง
 
'เสียงเพลงเธอ ในใจฉัน'
 
"ฉันไม่เคยที่จะเข้าใจในอารมณ์ของเธอเลย...//*ตุ้บ เพล้ง*"อยู่ๆก็มีเสียงรบกวนจากข้างบ้าน เป็นเสียงเหมือนของหล่น สงสัยซุ่มซ่าม 
 
"เธอนะ...//*เพล้ง*"
 
"เธอนะอารมณ์เธอ...//*ตุ้บ*"
 
"เธอ...//*เพล้ง*"
 
"เธอ...//*ตุ้บ เพล้ง เพล้ง ตุ้บ*"สิ้นสุดเสียงสุดท้าย ผมโยนบทลงกับพื้นและตะโกนเสียงแห่งสวรรค์ออกมา"ตุ้บ เพล้ง ค_ยอะไรไอ้สัส"
 
สิ้นสุดความอดทน ผมเดินออกมาจากบ้าน เดินมากดกริ่งเรียกคนข้างบ้านออกมา
 
มันจะอะไรหนักหนา ซุ่มซ่ามหรือตั้งใจกันแน่ รู้ไหมมันรบกวนคนอื่นเนี่ย อย่าให้เจอหน้านะจะด่ายับเลย
 
กริ่งๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
ผมรัวกริ่งไปเรื่อยๆเพื่อให้เจ้าของบ้านออกมา แต่ก็ยังไร้วี่แววอยู่
 
 
หลังจากซื้อของเสร็จฉันก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านพร้อมถุงแครอท ฉันเดินไปเรื่อยพร้อมไอติมในมือที่ค่อยๆลดลงไป 
 
กริ่งๆๆ
 
เสียงกดกริ่งจากบ้านหลังหนึ่งที่ผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนกดกริ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่ว่า....บ้านที่เขากดอยู่คือบ้านไข่มุกหนิ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
 
ฉันรีบวิ่งตรงไปหาผู้ชายคนนั้นก่อนจะยื่นมือไปสะกิดเขา
 
"ขอโทษนะคะ คือ...มีเรื่องอะไรรึเปล่า"ฉันถามและมองหน้าเขาโดยตรง เขาค่อยหันมาจากด้านข้างที่มองไม่ค่อยชัด พอได้มองตรงๆแล้วมัน.....
 
"....."
 
"....."
 
"...เธอ..."
 
"ดาด้าหรอ?"
 
เขาเอ่ยชื่อเล่นฉันขึ้นมา ฉันทำหน้างงทันที เขารู้ชื่อฉันได้ยังไง แต่ว่ายิ่มองหน้าเขายิ่งคุ้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน 
 
ใครนะ....ใคร....
 
"นทีหรอ"ฉันอ้าปากค้างทันที 
 
ไอ้หลุมดำของห้องพร้อมกับแว่นหน้าเตอะ ตอนนี้กลับกลายเป็นชายหนุ่มหล่อเนียบซะแล้ว 
 
เจอแล้ว คนที่ผมพูดกับเธอด้วยประโยคยาวๆและเป็นเวลานาน คนนี้นี่แหละ
 
 
 
ฝากติดตามด้วยนะค้าบ