ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

"ได้โปรดช่วยข้าด้วย"

 

เสียงของผู้หญิงดังมาจากข้างในป่า แต่เหมือนผู้คนรอบข้างจะรู้สึกตัวเลยซักคน เพราะไม่มีใครแสดงท่าทีว่าจะเข้าไปช่วยเหลือเธอเลยซักคน

 

 

 

"ช่วยด้วย ได้โปรด ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย" 

 

เอาเถอะนี่เป็นเรื่องของคนอื่น เราอย่าเอาตัวเข้าไปมีเอี่ยวเลย

 

 

 

แต่ว่า.. ถ้าตัวผมเองอยู่ในสถานการณ์เดียวกันละ

 

ถ้าเป็นตัวผมที่ร้องขอความช่วยเหลือ ถ้ามีคนได้ยินแต่กลับไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วยละ

 

 

 

"เฮ้อ! แค่ทำตามใจก็พอ" ผมถอนหายใจแล้วพุ่งเข้าไปในป่าอย่างเร่งรีบ ผู้คนเห็นดังนั้นก็มีปฎิกริยาต่างกัน บ้างก็เฉยๆ บ้างก็สงสัยจนพุ่งตามมาด้วย

 

 

 

ต้นไม้สีเขียวขจีขึ้นรกทึบทั่วเขตแดนป่า สายลมเย็นพัดพากลิ่นหอมอ่อนๆของธรรมชาติ แผ่นดินที่เหยียบย่ำถูกปกคลุมไปด้วยด้วยหญ้าที่มีสีเขียวอ่อน บรรยากาศเงียบสงบบางทีอาจจะทำให้รู้สึกวังเวงสำหรับหลายๆคน แต่สำหรับผู้ที่คุ้นชินแล้วนี่คือความสงบสุขที่แท้จริง 

 

 

 

"เห้ย..น้องชาย เกิดอะไรขึ้น เห็นท่าทางดูเร่งรีบเชียว"

 

เหล่าผู้คนที่พุ่งตามผมมา หลายคนมีประสบการณ์โชกโชน ทำให้ตอบสนองถึงความผิดปกติได้อย่างรวดเร็ว

 

 

 

"ผมได้ยินเสียง ร้องขอความช่วยเหลือมาจากในป่า"

 

 

 

"จริงด้วยเหมือนจะมีเหตุเกิดขึ้น พอเข้าใกล้พวกข้าก็เริ่มสำผัสได้ถึง กลิ่นอายประหลาดจากข้างในป่าละ" 

 

 

 

"ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย"

 

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวยังคงดังขึ้น

 

เรื่อยๆ แต่นอกจากผมแล้วเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน

 

 

 

ผมเหลือบไปมองด้านหน้า

 

 

 

ตรงหน้าผมมีหญิงสาวผมสีดำหยักโศกปลายสีน้ำตาล

 

ยาวปะบ่า ตาสีเขียวมรกต สูงประมาณ160ซม. ที่โดดเด่นคือหูที่แหลมยาว

 

และมีปีกงอกออกมาจากด้านหลัง 

 

 

 

เธอสวมชุดเดรสสีขาว แต่ชุดเธอกำลังฉีกขาดวิ่น

 

ร่างกายก็เต็มไปด้วยบาดแผล

 

"ภูติงั้นหรอ?"

 

 

 

ด้านหลังของเธอคือ มีร่างเงาสีดำ ดวงตาสีแดงก่ำ บนหัวมีเขาสีดำยาวคล้ายเขาแพะ ส่วนหลังมีปีกงอกออกมา ถือเคียวยาวสีดำชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดง

 

ที่เด่นชัดคือลวดลายดาวห้าแฉกกลับหัว ที่อยู่บนหน้าผากทำให้รู้ได้ทันทีว่าเป็น ปีศาจ

 

 

 

มันกำลังเหวี่ยงเคียวยาวสีดำ หวังจะฟันเธอให้ขาดเป็นสองท่อน 

 

 

 

ผมเข้าประชิดตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ใช้แขนคว้าช่วงเอวที่บอบบาง แล้วดึงเธอหลบอย่างรวดเร็วทันที

 

เคียวที่พลาดเป้า เกิดลมกระแทก ต้นไม้หลายต้น ต่างก็ขาดเป็นสองท่อนในพริบตา

 

 

 

"เกรตเตอร์เดม่อน!"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

 

 

เหล่าผู้คนที่ตามมาได้ยิน ต่างก็มีใบหน้าซีดเผือด

 

 

 

"นี่น้องชาย เจ้าว่าเจ้านั้นคือ เกรตเตอร์เดม่อนงั้นรึ"

 

 

 

"ทำไมถึงพาตัวพุ่งเข้าหาเกรตเตอร์เดม่อนละเนี้ย"

 

 

 

"ผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้" ผมมองมายังหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของผม เธอตัวสั่นด้วยความกลัว ใบหน้าเธอซบลงบนอก ใช้แขนเรียวเล็กกอดรัดลำตัวผมทันที 

 

 

 

"ได้โปรด ช่วยข้าด้วย" เธอพึมพำเบาๆ

 

หยาดน้ำตาก็เอ่อขึ้นมาคลอดวงตาคู่งามของเธอ

 

 

 

"นี่น้องชาย พวกข้าไม่เห็นจะเจอผู้หญิงอย่างที่เจ้าพูดมาเลยนะ" 

 

 

 

"แต่ยังไงก็เถอะ ทำไงดีกับเจ้านี่ดี" 

 

เกรตเตอร์เดม่อน มองมาที่พวกผมด้วยตาแดงก่ำรอยยิ้มมุมปากชวนขนลุกพุดขึ้น พร้อมปลดปล่อยจิตคุกคามอย่างรุ่นแรงออกมา 

 

 

 

ผู้คนที่ได้รับแรงกดดันต่างตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือด มีอาการหายใจติดขัด ถ้าปล่อยไว้จะก่อให้เกิดความกลัวจนเสียสติ

 

 

 

ผมปล่อยแรงกดดันที่ปกปิดไว้เพื่อสลายแรงกดดันของปีศาจทิ้งทันที แรงกดดันน่าเกรงขามแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนปกคลุมเหล่าผู้คนแทน

 

 

 

"ระดับกึ่งผู้วิเศษ!" ระดับพลังที่ก้าวข้ามความเป็นมนุษย์ไปแล้วครึ่งก้าว ถ้าให้เปรียบเทียบระดับความอันตรายของเกรตเตอร์เดม่อนคือภัยพิบัตระดับ B-A 

 

ส่วนพลังของระดับกึ่งผู้วิเศษ คือ A+ ซึ่งจะต่างกันพอสมควร

 

 

 

เกรตเตอร์เดม่อนเห็นดังนั้น ใบหน้าก็ซีดเผือด

 

เตรียมตัวหนีที! 

 

 

 

คิดจะหนีหรอ คิดง่ายไปแล้ว!

 

 

 

ผมยื่นมือออกไปเหมือนจะหยิบจับอะไรบนอากาศ

 

ว่างเปล่า รอบตัวเกรตเตอร์เดม่อนก็เกิดอากาศแข็งตัว

 

ส่วนหัวระเบิดทันที เลือดสีดำย้อมไปทั่วพื้นดิน จบชีวิตลงในชั่วพริบตา

 

 

 

ผู้คนเห็นเหตุการณ์ต่างอ้าปากค้าง ดวงตาแทบถลนออกมา

 

 

 

ตัวผมไม่ได้ใส่ใจ หันมามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

 

ตอนนี้เธอมีใบหน้าที่แดงก่ำจนถึงใบหู 

 

 

 

"ได้โปรด! อย่าทิ้งข้าไป ได้โปรดนะ นายท่าน"

 

นายท่าน? ผมไม่ยักจะเข้าใจว่าไปเป็นนายท่านของเธอตอนไหน 

 

 

 

แขนเรียวเล็กของเธอรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม

 

"นายท่าน แตะเนื้อต้องตัวข้าแล้วจะต้องรับผิดชอบ"

 

"แต่ผมทำเพื่อช่วยเธอนะ"

 

"ข้าไม่สน นี้เป็นกฎของเผ่าข้า ท่านจะต้องรับผิดชอบ"

 

ทะทำไงดีละทีนี้? 

 

"ทำพันธสัญญากับข้า ให้ข้าได้อยู่รับใช้ท่าน"

 

"ผมต้องทำยังไงหรอ ผมไม่เคยทำพันธสัญญากับภูตินะ"

 

 

 

ดวงตาสีมรกตจ้องมองผมด้วยความเขินอาย ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ เสียงพึมพำเบาๆเล็ดลอดออกจากปากของเธอ "จูบกับข้า"

 

ห่ะ!!!

 

****

 

•โนอา แอชคลาส•

 

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

 

"นายน้อยคะ เช้าแล้วค่ะ"

 

เสียงเคาะประตูดังกึกก้อง

 

พร้อมกับเสียงตะโกนของสาวรับใช้ และไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงถ้าไม่ได้ยินเสียงขานตอบ

 

"ครับๆ" ผมตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ ภาพความฝันแสนหวานดับลง

 

ผมค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ พยุงตัวเองค่อยลุกขึ้นจากเตียงนอน

 

แต่ก็ต้องพบว่าตัวเองรู้สึกหนักเหมือนมีอะไรมากดทับที่หน้าอกของผม ผมจึงเหลือไปมองด้วยความสงสัย มีภูตตัวจิ๋วนอนซบอยู่บนหน้าอกของผม

 

การขยับตัวของผมเหมือนจะทำให้ภูติตัวจิ๋วรู้สึกตัว เธอพยุงตัวเองลุกขึ้นจากตัวผม

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายท่าน"

 

ผมเบิกตาโพลงตกลึงจนในหัวว่างเปล่า

 

"นี่ผมยังฝันอยู่ ใช่ไหมเนี่ย"

 

ผมขยี้ตาอีกซักครั้ง

 

ลองหยิกตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ผมหลุดพ้นจากสถานะการณ์นี้ได้เลย ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์

 

"นี่ผมคิดถึงเธอจนเกิดภาพหลอนเลยหรอ" ตัวผมคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ พรางคิดว่าเป็นภาพมายาที่ตัวผมเองสร้างขึ้นมา

 

"ไม่หรอกค่ะ ที่นายท่านเห็นเป็นตัวข้าจริงๆ"

 

มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย พรางเค้นเสียงเอ่ย

 

ถึงจะไม่ได้เจอกันถึง5ปี แต่ตัวผมก็จำเธอได้ทันที

 

เส้นผมหยักโศกยาวปะบ่าสีน้ำตาล ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหูเล็กแหลมยาว ผิวเนียนขาวราวกับหิมะ

 

เธอสวมชุดเดรสยาวสีขาวล้วน ปีกบางใส่คู่ที่งอกออกมาข้างหลังมีลวดลายโบราณคล้ายปีกผีเสื้อ เธอสูงแค่ประมาณ10ซม.เท่านั้น นี่คือมหาภูติในพันธสัญญาของผม เมื่อชาติที่แล้ว ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้

 

เหมือนเธอจะเข้าใจความคิดของผม จึงตอบคำถามที่ชวนตกใจยิ่งกว่า

 

"ข้าหนีตามนายท่านมา" หนีตามผม! นี่มันเรื่องอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

"เธอตามผมมาได้ยังไงอะ?"

 

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของผมอย่างเหนื่อยล้า

 

"หลังจากที่ท่านพ่ายแพ้ให้กลับผู้กล้า โลกก็กลับมา

 

สงบสุขอีกครั้ง ตัวข้าได้ใช้เวลาถึง1000ปีเพื่อให้บรรลุระดับมหาภูติศักดิ์สิทธิ์ เพื่อจะได้คืนชีพให้ดวงวิญญาณของนายท่าน แต่ท่านกลับหนีไปเกิดที่โลกใบใหม่ ข้าจึงของให้เทพธิดาเชีย ช่วยส่งข้ามาที่โลกใบนี้ แต่ต้องแลกกับการที่ข้าต้องสูญเสียพลังในขอบในระดับมหาภูติศักดิ์สิทธิ์ไปจนสิ้น "

 

1000ปีหรอแต่นี้ผมพึ่งอายุแค่5ขวบเองนะ!

 

"เธอบรรลุระดับมหาภูติศักดิ์สิทธิ์ ต้องมาสูญเสียไป"

 

ผมพึมพำเบาๆ ตอนนี้ในใจกำลังสับสน เพราะสายตาผมบอกว่าภูติที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นเธอจริงๆ

 

"พันธสัญญาเกิดขึ้นแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"

 

เมื่อผมมองหน้าสเตตัสในหัวก็พบว่ามีสิ่งใหม่ไปเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

[ชื่อ: โนอา แอชคลาส

 

เผ่า: มนุษย์

 

เพศ: ชาย

 

อายุ: 5 ปี

 

สายเลือด: สายเลือดระดับพิเศษ (S)

 

ระดับ: เริ่มต้น ระยะปลายสุด (F)

 

ฉายา: คนรักของเทพธิดา (ซ่อน) ,คนรักของภูติ (ซ่อน)

 

ทักษะพิเศษ: เนตรสวรรค์, พลังขีดจำกัดสายเลือด (ไม่สมบูรณ์) ,อัญเชิญภูติ

 

ความต้านทาน: ต้านทานนอกรีต ,ต้านทานสถานะผิดปกติ]

 

"ถึงจะน่าเสียดาย แต่ท่านเทพธิดาเชีย เป็นคนทำให้"

 

เธอเล่าว่าตอนนี้พลังของเธอล่วงหล่นไปอยู่แค่ระดับภูติระดับต่ำเท่านั้น แม้แต่ร่างกายของเธอตอนนี้ก็มีเพียงแต่ผมเท่านั้นที่มองเห็น เธอคงต้องใช้เวลาพอสมควรในการบำเพ็ญใหม่

 

 

 

"ตอนนี้ผมไม่ใช้ผู้กล้า ไม่ใช่จอมมาร เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น อาจจะไม่สามารถทำให้เธอฟื้นฟลังกลับมาเร็วไปได้นะ"

 

"ที่ข้าต้องการคือนายท่าน ไม่ว่าท่านจะหนีไปเกิดที่ไหนเกิดเป็นอะไรข้าก็จะตามหาท่าน"

 

 

 

เสียงของเธอที่เอ่ยกับผมทีละประโยคอย่างนุ่มนวล คำพูดทุกคำอ่อนโยนแต่มีพลังที่กระแทกไปที่กลางใจ

 

คำพูดและการกระทำของเธอช่างทำให้ผมอบอุ่น

 

"อย่าคิดเชียว เพียงแค่ตายไปไม่มีทางสบายหรอ"

 

"เพราะท่านไปทำให้คนที่ไม่ควรยุ่งด้วย คลั่งรักซ่ะได้"

 

คำพูดของเธอทำให้ผมแทบจะกระอักเลือดจนตาย

 

เพราะผมยังไม่รู้สาเหตุที่เธอคนนั้น กลายเป็นแบบนั้นด้วยซ้ำ