ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

"จากนี้ไปฝากตัวด้วย ในชาตินี้ตัวผมมีชื่อว่า

 

โนอา แอชคลาส"

 

ผมยื่นมือไปให้ภูติตัวน้อยที่นั่งอยู่บนต้นขาของผม

 

"ฝากตัวด้วยนายท่าน ในโลกใบนี้ข้ายังไม่มีชื่อ"

 

ผมครุ่นคิดอยู่ซักครู่ก่อนจะลองเสนอชื่อให้เธอ

 

"ฟลอร่า ละเป็นไง ฟลอร่าที่แปลว่า พฤกษา"

 

เธอพยักหน้ารับรัวๆ เหมือนจะถูกใจ งั้นเอาชื่อนี้เลยละกัน

 

"ฝากตัวด้วยนะ ฟลอร่า"

 

"ฝากตัวด้วยนะ ท่านโนอา" เธอยิ้มอยากมีความสุข

 

มีน้ำตาไหลบนใบหน้าเล็กๆของเธอ

 

"ว่าแต่ นายท่านสวยขึ้นเยอะนะคะ หรือว่าเป็นผู้หญิงกัน" คำพูดของเธอทำให้ผมกระอักกระอ่วน คงเพราะได้ยีนของท่านแม่มาเยอะ เลยทำให้มีหน้าตางดงามเหมือนผู้หญิง

 

พอทำธุระส่วนตัวและรับประทานอาหารเสร็จ คนรับใช้ก็ได้นำจดหมายของท่านแม่ มาให้

 

ในจดหมายเขียนแนะนำตัวอาจารย์สอนพิเศษ

 

ที่ทางตระกูลหามาให้ผม เธอจะสอนหนังสือ วิชาดาบ เวทย์มนต์ต่างๆ และการปกครองทั่วไป

 

"นายน้อยคะ อาจารย์สอนพิเศษมาแล้วค่ะ"

 

ถึงจะบอกว่าเป็นตระกูลขุนนางระดับมาร์ควิส

 

แต่พื้นที่คฤหาสน์ ของตระกูลแอชคลาสกับอยู่แทบชนบท ติดชายแดน

 

การที่จะหาคน มาเป็นอาจารย์ในสถานที่ห่างไกลแบบนี้ก็ยังค่อนข้างยากลำบาก

 

แต่กลับเจอได้ง่ายๆ คนที่จะมาเป็นอาจารย์ให้ผมก็คงจะเป็น นักพจญภัยที่เกษียณแล้ว จึงน่าจะเป็นชายวัยกลางคนหรือชายชรามากประสบการณ์ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ มีหนวดเครายาวๆ สมกับเป็น อาจารย์สอนดาบ สอนเวทย์มนต์

 

"ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าหนู ข้าชื่อเมวิส"

 

เห่ะ!

 

ตรงหน้าผมมีสาวน้อยผมสีทองยาวถึงสะโพก ดวงตาขวางดูมีเสนห์นัยน์ตาสีเขียวอ่อนๆ ใบหูที่ยาวแหลมโดดเด่นนักทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นเผ่า เอลฟ์ สวมชุดสีขาวตัดกับสีขาว ความสูงประมาณ140ซม.

 

"ตัวเล็กจังเลยนะครับ" ภาพลักษณ์ที่หลุดจากจินตนาการ ทำให้ผมเผลอหลุดคำเสียมารยาทไป

 

"ข้าไม่อยากให้เจ้ามาว่าข้าตัวเล็กหรอกนะ"

 

อาจารย์เมวิส ทำหน้ามุยใส่

 

ท่าทางจะไม่ชอบที่คนอื่นคิดว่าเป็นเด็ก

 

"ขอโทษที่เสียมารยาทครับ"

 

ผมกล้มขอโทษแสดงความสำนึกผิด

 

เอลฟ์ เป็นเผ่าพันธุ์ที่อายุยืนยาว ดังนั้นร่างกายเจริญเติบโตช้า ร่างกายเธอจึงเหมือนเด็ก

 

"ยินดีที่ได้รู้จัก โนอา แอชคลาส ครับ"

 

เธอมองมาที่ผมอย่างสนใจ ในมือเธอมีหินขนาดเท่าฝามือ ดูแล้วเหมือนจะเป็นหินที่ใช้ประเมิน

 

เธอยื่นมันมาให้ผม ละบอกให้ผม ลองหยดเลือดใส่หิน

 

"เจ้าหนู ข้าขอดูระดับพลังของเจ้าหน่อยได้หรือไม่"

 

ผมหยดเลือดหนึ่งหยดลงบนก้อนหิน ทำเกิดแสงพร่ามัวไปทั่วห้องรับแขก ก่อนจะค่อยๆ สงบลง เผยให้เห็นน่าจอแสดงข้อมูล ที่อยู่บนก้อนหิน

 

[ชื่อ: โนอา แอชคลาส

 

เผ่า: มนุษย์

 

เพศ: ชาย

 

อายุ: 5 ปี

 

สายเลือด: สายเลือดระดับพิเศษ (S)

 

ระดับ: เริ่มต้นระยะปลายสุด (F)

 

ฉายา: คนรักของเทพธิดา (ซ่อน) ,คนรักของภูติ (ซ่อน)

 

ทักษะพิเศษ: เนตรสวรรค์, พลังขีดจำกัดสายเลือด (ไม่สมบูรณ์) ,อัญเชิญภูติ

 

ความต้านทาน: ต้านทานนอกรีต ,ต้านทานสถานะผิดปกติ]

 

"โอ้โห ขึ้นไปถึงระยะปลายสุดแล้วหรอเนี้ย"

 

วิธีที่จะเลื่อนระดับของโลกใบนี้คือต้องฝึกฝนทักษะ และต่อสู้อยู่เป็นประจำ ตัวผมที่มัวแต่อยู่ในคฤหาสน์

 

จะแข็งแกร่งรวดเร็วได้ยังไงกัน คำตอบคือ [เนตรสวรรค์] ทักษะที่ทำให้ผมพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

เพียงแค่เข้าใจอย่างท่องแท้ก็เพียงพอ

 

อาจารย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพาผมออกไปที่ลานประลอง

 

"ข้าขอลองดูหน่อยเถอะ ว่าเด็กที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะ จะทำได้แค่ไหนกันเชียว"

 

อาจารย์มองมาทาผมด้วยสายตาเย้ยหยัน ท่าทางเหมือนนักรบที่ผ่านสนามรบมาโฉลกโชน ทำให้ดูราวกับอัศวิน

 

 

 

•โนอา แอชคลาส•

 

สนามประลองฝึกซ้อมของตระกูลแอชคลาส

 

เสียงครึกครื้นดังรอบๆสนาม คงเป็นเพราะวันนี้พวกเขาจะได้เห็นความสามารถของนายน้อยของพวกเขา โนอา แอชคลาส ถูกเรียกว่า'อัจฉริยะ'ตั้งแต่เกิด

 

 

 

"เข้ามาสิเจ้าหนู" อาจารย์เมวิสแสยะยิ้ม สายตาจ้องมองมาที่ผมอย่างเย้ยหยัน แต่ถึงกระนั้น อาจารย์ก็ตั้งท่าเตรียมตั้งรับ เธอไม่แสดงประมาทแม้แต่น้อย

 

นี่จึงเป็นการแสดงให้เห็นว่าเธอคงจะผ่านสนามรบ

 

มามากแค่ไหน

 

แม้รูปลักษณ์เธอจะเป็นแค่สาวน้อยน่ารัก

 

จะให้โดนหลอกไม่ได้ ซึ่งอาจารย์ก็คงจะมองผมแบบ

 

เดียวกันทำให้เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ทีเห็นท่าทางผมยังสงบอยู่

 

ระดับพลังของอาจารย์อยู่ในระดับ

 

'ผู้เชี่ยวชาญขั้นกลาง' ซึ่งเป็นระดับที่ห่างจากระดับ

 

'เริ่มต้นระยะปลายสุด' ราวฟ้ากับดิน ซึ่งเป็นระดับที่ไม่สามารถทดแทนกันได้ ต่อให้ตัวผมเอาจริงในตอนนี้ก็ไม่อาจเอาชนะได้

 

"เริ่มละนะครับ" นัยน์ตาสองข้างผมเปลี่ยนเป็นสีอำพัน ลวดลายดอกไม้หกกลีบ [ทักษะเนตรสวรรค์]

 

[อัญเชิญภูติ] ฟลอร่า ที่พลังยังไม่ฟื้นคืนสามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นได้แค่ดาบไม้ ดาบไม้มีขนาดยาวประมาณ1เมตร น้ำหนักพอที่จะถือได้แค่มือเดียว

 

ผมเริ่มใช้ทักษะพิเศษที่นักดาบส่วนใหญ่ฝึกฝนเพื่อให้ ใช้ร่วมต่อสู้กับทักษะดาบเรียกว่า 'ออร่าจิตต่อสู้'

 

เป็นทักษะที่จะใช้ 'ออร่า' ปกคลุมอาวุธ เปลี่ยนอาวุธให้เปรียบดังส่วนหนึ่งของร่างกาย อาจจะใช้วัดความแข็งแกร่งของนักดาบได้เลย

 

ผมพุ่งเข้าไปฟันอาจารย์อย่างตรงๆ อาจารย์เห็นดังนั้น

 

จึงยิ้มมุมปาก วงเวทย์กับดักที่อาจารย์แอบวางไว้

 

ไม่มีทางที่ จะรอดพ้นสายตาผมได้ 'เวทย์มนต์น้ำแข็งถูกร่ายขึ้นมาทันที ในระดับมือใหม่จะเสียท่าทันที

 

แต่สิ่งนี้ใช้กับผมไม่ได้ [สถานะผิดปกติไร้ผล]

 

แต่ก็ยังสามารถได้รับความเสียหายอยู่

 

ผมจึงเหวี่ยงดาบไปรอบทิศทางอย่างรวดเร็ว

 

ทำให้เกิดคลื่นกระแทกรอบตัวของผม คลื่นกระแทกรอบตัว ทำให้เวทย์มนต์ของอาจารย์ไร้ประโยชน์ทันที

 

•อาจารย์ เมวิส•

 

โห้ ยังอุตส่าห์รอดมาได้จากเวทย์มนต์ที่สามารถทำให้ 'ระดับอัศวินขั้นต้น' ต้องแพ้ในทันที

 

แล้ว 'ออร่าจิตต่อสู้' ที่ปกคลุมดาบนั้นอีก สามารถควบคุมได้ดั่งใจนึกอีก ทักษะพิเศษที่นักดาบขั้นสูงส่วนใหญ่ยังควบคลุมให้เนียนตาไม่ได้ 'ออร่าจิตต่อสู้'เปรียบได้ดั่งค่าพลังของนักดาบคนนั้น ยังมีทักษะและประสบการณ์การณ์มากเท่าไหร่

 

วิชาดาบแปลกประหลาดที่สามารถเปลี่ยนทิศทางของดาบได้แบบเนียนตา เจ้าหนูนี่ใช่มนุษย์แน่หรือ?

 

บนโลกนี้เผ่ามนุษย์นั้นแตกต่างจากอมนุษย์และอสูร

 

มนุษย์นั้นไม่มีแก่นเวทย์ ในร่างกาย และค่อนข้างจะอ่อนไหวต่อพลังเวทย์ ทำให้มนุษย์นั้นอ่อนแอ

 

ฝึกฝนได้ช้ากว่าอมนุษย์และอสูรมาก

 

แต่มีปัญญาและเฉลียวฉลาด

 

ถึงจะมีผู้ที่ฝึกฝนจนได้ทักษะมาครอง แต่ก็ยังถือว่า

 

อ่อนแอเปราะบางกว่าอมนุษย์และอสูรอยู่มาก

 

ดังนั้นมนุษย์จึงคิดค้นวิธีวิวัฒนาการขึ้นมา โดยใช้แก่นแท้ แทน แก่นเวทย์ กลายเป็นตัวตนที่สูงส่งกว่ามนุษย์จนคล้ายกับสิ่งมีชีวิตแบบจิต แต่ยังคงมีร่างเนื้อของมนุษย์อยู่ เรียกว่า "ผู้วิเศษ" หรือ "นักบุญ" พลังที่เป็นรองแค่ "เทพ"

 

การจะหา 'แก่นแท้' ของตัวเองนั้นเจอนั้นเป็นเรื่องยาก

 

หลายคนจนสิ้นชีวิต ก็ไม่สามารถหาแก่นแท้ของตัวเองพบ

 

หรือว่า เจ้าหนูนี่!

 

ด้วยอายุแค่ 5 ขวบนะหรือ

 

"ฮ่าๆ น่าสนใจดีนิ" ข้าขอดูหน่อยเถอะสิ่งที่เรียกว่าอัจฉริยะ

 

ดาบไม้ฟันอากาศตรงหน้าทำให้เกิดคลื่นกระแทกพุ่งมาราวกับกระสุนเวทย์มนต์

 

 

 

ข้าใช้นิ้วแตะที่อากาศ เกิดวงเวทย์ขึ้นตรงหน้า

 

เกิดโล่น้ำแข็งขึ้นตรงหน้าปะทะกับคลื่นดาบ

 

เสียงดังสนั่นไปทั่วลานฝึก

 

เหล่าผู้รับใช้ที่ยื่นดูข้างนอก ต่างอ้าปากค้าง ตาแทบถลนออกมา

 

"นายน้อย แข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ!" เสียงเซ็งแซ่ดังไปทั่วรอบลานฝึก

 

"เฮ้อ เหมือนแขนผมจะสั้นไปหน่อยครับ" เจ้าหนูทำท่าทางไม่พอใจ พรางมองแขนเรียวเล็กของตัวเอง

 

"วะฮาฮ่า มีแค่นี้เองรึ" ข้าทำการยั่วยุเจ้าหนู ข้าต้องแสดงความเป็นผู้ใหญ่ให้เห็นซักหน่อยแล้วสิ

 

ข้าเริ่มปลดปล่อยออร่า 'ระดับผู้เชี่ยวชาญ'

 

เจ้าหนูมีสีหน้าเคร่งขรึม มือพรางกำดาบไม้แน่น

 

"ระดับผู้เชี่ยวชาญระยะกลาง" เจ้าหนูพึมพำเบาๆ

 

เป็นไงละตกใจละสิ วะฮาฮ่า สรรเสริญข้าซะสิ

 

ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีอำพันมีลวดลายดอกคอนโซลิดา จ้องมองมาที่ข้าอย่างเคร่งขรึม

 

"ใจร้ายเกินไปแล้วครับ กับเด็กธรรมดาตัวแค่นี้ถึงกับเอาจริงเลยหรอครับ"

 

"ข้าจะพยายาม ไม่ทำให้ถึงตายละกัน" เอ้านี่ข้า ออมมือให้แล้ว สรรเสริญข้าสิ

 

 

 

•โนอา แอชคลาส•

 

 

 

แขนสั้นเกินไป แรงยังไม่ได้ 

 

ส่วนพลังของ ฟลอร่า ก็ยังต้องเริ่มบำเพ็ญใหม่

 

สถานะการณ์แบบนี้ คงต้องพึ่งวิชาดาบอย่างเดียว

 

 

 

ผมหลับตาหวนนึกถึงวิชาดาบ ที่เคยร่ำเรียนในชาติก่อน พยายามทำให้จิตใจสงบ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องปะมือกับคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่า

 

 

 

ผมลืมตาขึ้นพร้อมเปลี่ยนท่าตั้งดาบเป็นรูปแบบมือเดียว 

 

"ฟลอร่า [โหมดเรเปียร์]"

 

ดาบไม้ในมือเปลี่ยนเป็น ดาบยาวประมาณ100ซม. ใบดาบกว้างประมาณ2.5ซม. ปลายดาบแหลม ส่วนโกร่งดาบมีลวดลายตกแต่งสวยงาม ดาบเรเปียร์นั้นเอง

 

 

 

"โฮ้"

 

อาจารย์เมวิส ทำสีหน้าประหลาดใจ พร้อมสร้างดาบสั้นมือเดียว จากน้ำแข็งขึ้นมา 

 

 

 

"ยั้ก" ผมพุ่งเข้าประชิดตัวอาจารย์อย่างรวดเร็วพร้อมแทงดาบไม้ในมือเข้าไปที่ส่วนหัวใจของจารย์

 

 

 

เธอใช้ดาบมือเดียวปัดป้องไว้ได้พร้อมกับถอยหลังกลับไปอีกหนึ่งก้าว แต่ชั่วพริบตาผมก็เข้าประชิดอีกครั้งพร้อมแทงไปที่ส่วนสำคัญต่างๆของร่างกาย 

 

เธอกับปัดป้องไว้ได้แต่มีรอยฉีกขาดบนเสื้อผ้าของเธอ

 

 

 

เธอรีบใช้เวทย์มนต์เสริมพลังป้องกัน และเหาะขึ้นไปบนอากาศ 

 

 

 

ใบหน้าของเธอยังคงสงบดังเดิม ในตาสั่นไหวเล็กน้อย

 

 

 

เวทย์เธอใช้นิ้วแตะบนอากาศอีกครั้ง วงเวทย์ขนาดมหึมาก่อตัวขึ้นทั่วสนามฝึก ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างตัวสั่น

 

และหนีด้วยความตกใจ

 

 

 

 พื้นที่สนามฝึกซ้อมกลายเป็นน้ำแข็งทันที อุณหภูมิรอบตัวติดลบ นี้คือพลัง "ระดับผู้เชี่ยวชาญ"เปลี่ยนพื้นที่รอบตัวให้เป็นของตนเอง 

 

 

 

เอาจริงดิ! นี่เธอไม่คิดจะออมมือเลยหรอ 

 

 

 

"ในตอนที่ข้า ยังเป็นนักพจญภัยระดับS ตำแหน่งของข้าคือ สนับสนุน ดังนั้นพลังโจมตีจึงไม่มาก แต่ว่าเจ้าหนูตัวเจ้านั้นแข็งแกร่ง"

 

 

 

"การที่ข้าจะเอาชนะเจ้าด้วยการออมมือ นั้นเป็นไปไม่ได้" 

 

 

 

เธอใช้นิ้วแตะบนอากาศอีกครั้ง หมาป่าสีดำตัวสูงขนาด2เมตร ก็ถูกเรียกออกมา "เฟนริล" สัตว์อสูรความแข็งแกร่งเริ่มต้นระดับ D 

 

บรรดาเผ่าสัตว์อสูรถ้าสามารถวิวัฒนาการกลายเป็นเทพอสูรได้จะมีพลังเทียบเคียงพระเจ้า

 

 

 

ผมรีบใช้[เนตรสวรรค์]ประเมินทันที

 

"ดูเหมือนตัวนี้จะอยู่ระดับขั้นกลาง" ผมถอนหายใจเบาๆ ถ้าให้เปรียบเทียบสัตว์อสูรระดับกลางคงจะเท่ากับมนุษย์ที่มีพลังระดับ"นักรบ"

 

 

 

อาจารย์เมวิสกับยิ้มมุมปาก และทำสิ่งที่ชวนตาค้าง

 

"ข้าบอกแล้วแล้ว ข้าเป็นสายสนับสนุนเสียมากกว่า"

 

 

 

เธอสั่งให้ 'เฟนริล' เรียกฟูงหมาป่าสีขาวระดับE ออกมาจากเงา

 

จำนวน30ตัว จากนั้นเสริมบัพ [เสริมพลังเวทย์][เสริมวิญญาณ][เสริมต้านทาน]

 

 

 

พลังของเฟนริลจ่าฟูลขึ้นไปถึงระดับA ส่วนฟูงสีขาวทั้งฟูงขึ้นไปอยู่ระดับD 

 

 

 

ใบหน้าผมซีดเผือดทันที! เฟนริลจ่าฝูงระดับ Aหนึ่งตัวและฟูงหมาสีขาวระดับD 30ตัว

 

 

 

ด้วยระดับความแข็งแกร่งนี้ ภัยพิบัติระดับA+

 

เมืองเล็กๆ หนึ่งเมืองไม่อาจป้องกันได้ 'ภาวะภัย'