ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•เรน ลูอิส•

 

ด้านนอกรถม้าเกิดเสียงต่อสู้ชลมุนดังสนั่นหวั่นไหว เหล่าทหารและกลุ่มโจรต่างส่งเสียงร้องโหยหวนทำให้ผมตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

 

“ไอ้พวกมดปลวก ผมจะเอาเลือดพวกแกมาล้างตีน!”

 

เด็กชายผมสีดำตะโกนออกมาด้วยความเจ็บใจ

 

[เนตรสวรรค์] ปรากฏขึ้นบนดวงตาของเด็กชาย ออร่าจิตสังหารพลุ่งพล่าน ทำให้ผู้ที่ได้สัมผัสต้องรู้สึกหนาวสะท้านถึงหัวใจ

 

เด็กชายกัดฟันกรอด มือเรียวบางกำด้ามคาตานะแน่น เตรียมตัวทยานออกไปทุกเมื่อ โดยไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าศัตรูตรงหน้าเป็นจะใคร

 

“นะ...โนอา โปรดใจเย็นก่อนครับ”

 

ผมรีบเข้าห้ามปรามทันที พร้อมกับยื่นมือออกไปคว้าแขนเด็กชายเอาไว้แน่น

 

“ผมก็เจ็บใจไม่แพ้กัน ทำตามที่คุณนักผจญภัยบอกก่อนเถอะครับ มีชีวิตรอดให้ได้ก่อน”

 

ผมเอ่ยเสียงดัง มือสองข้างยังคงไม่ปล่อยแขนเด็กชายไว้

 

เด็กชายได้ยินจึงได้สติคืนกลับมา มือที่กำแน่นจึงคลายลง จิตสังหารที่เคยพลุ่งพล่านก็ถูกลบหายไป

 

“ผมขอโทษครับ ใจร้อนไปหน่อย”

 

เด็กชายมีแววตารู้สึกผิด กลับมามีท่าทางสงบเยือกเย็นอีกครั้ง

 

“แล้วเราจะทำยังไงดีครับ?”

 

โนอาหันไปถามกลุ่มนักผจญภัยจำนวน6คน ที่เข้ามาคอยคุ้มกันให้

 

“พวกข้าจะคอยคุ้มกัน และพาพวกท่านฝ่าวงล้อมออกไปครับ”

 

ถึงพวกเขาจะยังตกตลึงต่อจิตสังหารรุนแรงของเด็กชาย แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ทันที นักผจญภัยเอ่ยด้วยความมั่นอกมั่นใจ ในแววตาไม่มีความหวั่นไหวแม้แต่น้อย

 

ทำให้พวกผมเกิดความเชื่อมั่นในพวกเขา

 

ผมหันไปสบตากับโนอา และพยักหน้ารับให้กัน เห็นด้วยกับความคิดของนักผจญภัย

 

คุณเมดสาวแอนนาเปิดประตูนำทางลงจากรถม้าทันที ก่อนที่โนอาและผมจะตามไป

 

ทันทีที่ผมลงจากรถม้า ทหารตระกูลแอชคลาสนายหนึ่งก็ถูกซัดปลิวมาชนกับกลุ่มพวกเรา ก่อนจะถูกนักผจญภัยรับร่างเอาไว้

 

ร่างของทหารนายเย็นเฉียบ ไร้การตอบสนอง ชีวิตถูกช่วงชิงไปเสียแล้ว

 

ผมมองไปบริเวณรอบข้างก็พบว่ามีร่างไร้วิญญาณของทหารและกลุ่มโจรมากมายนอนจมกองเลือด บ้างก็ถูกแทง บ้างก็ขาดเป็นส่วนๆ

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นผู้คนตายต่อหน้าต่อตา กลิ่นคาวเลือดทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้และวิงเวียนศีรษะ ร่างกายสั่นจนควบคุมไม่ได้

 

“เรน! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

 

น้ำเสียงกังวลของโนอาช่วยเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง ผมเบนสายตามองไปยังเด็กชายข้างๆ พบว่าแม้แววตาของเด็กชายยังคงเศร้าหมองแต่ก็ไม่ได้ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

 

“นายไม่รู้สึกกลัวบ้างหรือครับ?”

 

เด็กชายที่ได้ยินกลับส่ายหน้าไปมา กวาดสายตามองไปยังทิศทางรอบๆ

 

“ในโลกที่ปลาใหญ่กินปลาเล็กแบบนี้ ผมคงจะชินแล้วล่ะครับ”

 

เด็กชายเอ่ยประโยคชวนเข้าใจยาก ในน้ำเสียงรู้สึกถึงความเสียใจป่นอยู่

 

เด็กชายไม่สนท่าทางที่กำลังงุนงงของผม โคจรพลังเวทย์ในร่างกาย สร้างเถาวัลย์สีเขียวขนาดเท่าเส้นดายขึ้นเพิ่มอีก 6 เส้น และใช้พันรอบแขนของเหล่านักผจญภัยเอาไว้

 

ช่างเป็นเทคนิคการใช้เวทย์มนต์ที่เรียบง่ายนัก ตัวผมไม่มีดวงตาที่สามารถคำนวณพลังเวทย์ให้แม่นยำราวกับผลิกฝ่ามือได้อย่าง [เนตรสรรค์]

 

ถึงจะเคยร่ำเรียนมาจากอาจารย์เอลฟ์โลลิบ้างเหมือนกัน แต่ความสามารถยังห่างไกลกันนัก

 

“ช่างเป็นเทคนิคที่งดงามอะไรเช่นนี้”

 

พวกผมที่เคยเห็นจนชินตาแล้วคงไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่กลุ่มนักผจญภัยถึงกับมองตาค้างและอดชื่นชมไม่ได้

 

“ผมน่าจะพอสนับสนุนได้บ้างเล็กน้อย ที่เหลือฝากด้วยนะครับ”

 

เด็กชายเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ พร้อมยิ้มเยาะ

 

“ไว้ใจพวกข้าได้เลยครับ นายน้อย ฝ่าบาท”

 

นักผจญภัยตอบรับด้วยความมั่นใจ พร้อมนำทางพวกเราฝ่าวงล้อม และหนีเข้าไปในป่าลึก

 

***

 

•นักปราชญ์หญิง ลิเลียน•

 

“ [เอิร์ธเควก] ”

 

การที่ต้องปะทะกับศัตรูระดับ [ผู้เชี่ยวชาญระยะต้น] ถึง 3 คนพร้อมกัน ข้าไม่คิดออมมือและใช้ทักษะเวทย์มนตร์ที่มีพลังทำลายสูงทันที

 

มานาในธรรมชาติถูกข้าช่วงชิงและเปลี่ยนเป็นวงเวทย์ขนาดมหึมาปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้ากลุ่มโจรทันที

 

“แย่ละสิ!”

 

กลุ่มโจรต่างหน้าถอดสี พุ่งตัวออกจากวงเวทย์

 

แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว พริบตาเดียวพื้นดินบริเวณวงเวทย์ปรากฏก็ระเบิดอย่างรุนแรงทันที

 

แรงระเบิดมากพอที่จะทำให้มิติรอบๆ วงเวทย์เกิดการบิดเบี้ยวเลยทีเดียว แต่นอกจากบริเวณที่วงเวทย์ปรากฏแล้วกลับไม่มีผลใดๆ

 

อ๊าก.....!

 

กลุ่มโจรกว่า 300 ชีวิตจบสิ้นในทันที แต่ก็มีพวกมีฝีมือที่สามารถหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิด รวมถึงหัวหน้ากลุ่มโจรทั้งสาม ที่สามารถหลบหนีออกมาอย่างง่ายดาย

 

“ช่างเป็นผู้หญิงที่เสียมารยาทจังเลยนะคะ”

 

หญิงสาวในชุดคลุมบ่นพึมพำ ท่าทางก็ไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร

 

“ฮาฮ่า! น่าสนุกดี”

 

ชายร่างอ้วนท้วมหัวเราะเสียงดังลั่น ในแววตามีความกระหายการต่อสู้อยู่ เจ้านี่คงเป็นพวกสมองกลวงโบ๋ดีละข้าจะสังหารมันทิ้งก่อนคนแรก

 

ส่วนอีกคนยื่นนิ่งไม่เอ่ยอะไรราวกับรูปปั้น แม้แต่ดวงตาสีแดงก่ำก็ไม่กระพริบ

 

“ [ไฟเออร์แลนส์] ”

 

ข้าไม่จำเป็นต้องเปลืองน้ำลายกับพวกงี่เง่า สร้างวงเวทย์บนอากาศว่างเปล่าอีกครั้ง หอกเพลิงจำนวนมากปรากฏขึ้นและยิงออกไปทันที

 

นอกจากผู้กล้าแล้ว มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีแก่นเวทย์ตั้งแต่กำเนิด ไม่สามารถแข่งขันด้านเวทย์มนตร์กับมนุษย์มารอย่างพวกข้าได้หรอก

 

ยกเว้นนายน้อยโนอาไว้คนหนึ่งแล้วกัน ถึงมานาจะไม่สูงมาก แต่การบริหารจัดการอย่างเป็นประโยชน์นี้ต้องยอมรับจริงๆ

 

“หน่อยแก! คิดว่าจะยังทำตัวโอหังได้อีกหรือ”

 

หญิงในชุดคลุมยาวสีดำมีหน้าบิดเบี้ยว สบดด่าด้วยความไม่พอใจ

 

หอกเพลิงสร้างความเสียหายวงกว้าง ทำให้โจรชั่วหลายชีวิตต้องกลายเป็นเถ้าถ่าน

 

ชายร่างอ้วนท้วมยกหอกขึ้นมาปัดป้องหอกไฟในส่วนที่พุ่งไปยังทิศทางตนเองพร้อมเสียงหัวเราะชวนหัวลุก

 

หญิงสาวในชุดคลุมสีหน้าบิดเบี้ยว มือขวาชักเรเปียร์ออกมาจากใต้ชุดคลุม พร้อมใช้ปัดป้อง แต่ไม่สามารถป้องกันได้ทั้งหมด ทำให้เกิดรอยแผลไฟไหม้บริเวณต้นแขนข้างซ้าย

 

ในการจู่โจมวงกว้างของนักเวทย์ผู้บรรลุระดับพลังขั้น [ผู้เชี่ยวชาญระยะกลาง] อย่างข้า ก็แค่ระดับพลัง [ผู้เชี่ยวชาญระยะต้น] 3คน ยังไม่เพียงพอจะป้องกันได้หมด

 

ส่วนชายในชุดคลุมสีดำถูกไฟเผากลายเป็นเถ้าถ่านอย่างง่ายดาย

 

ช่างหน้าแปลก [ผู้เชี่ยวชาญ] จะอ่อนแอถึงเพียงนี้หรือ

 

“แกตายซะเถอะ กล้าทำให้ร่างกายของข้าต้องเกิดรอยแผล”

 

หญิงสาวชุดคลุมตะโกนน้ำเสียงไม่พอใจ ดาบเรเปียร์ชี้มายังข้า

 

ส่วนชายร่างอ้วนท้วม ถึงแววตาจะดูกระหายการต่อสู้แต่หน้าแปลกที่ไม่ยอมเข้าโจมตีข้าสักครั้ง

 

ส่วนอีกคนทำไมถึงตายง่ายเพียงนี้ และเจ้าสองตัวนี้กลับไม่ทุกข์ร้อนอะไรที่สหายถูกสังหาร

 

หรือว่า...

 

“ฮาฮ่า รู้ตัวแล้วสินะ”

 

หญิงสาวสังเกตเห็นท่าทางสับสนของข้า จึงยิ้มเยาะ พร้อมหัวเราะออกมา

 

“ท่านเรน นายน้อย”

 

ข้ารู้สึกตัวช้าไป นั้นเป็นเพียงร่างปลอมของชายในชุดคลุม ตัวจริงไม่มีทางถูกสังหารง่ายขนาดนั้นแน่

 

แถมยังใช้ทักษะที่ทำให้ข้าไม่สามารถรู้สึกตัวได้ แสดงว่าฝีมือคงไม่ด้อยไปกว่าข้าแน่

 

ข้าก้าวถอยหลังเตรียมจะตามไปคุ้มกันท่านเรน และนายน้อย แต่ศัตรูทั้งสองกับไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น ทั้งสองเข้าขวางทางข้าทันที

 

“ฮาฮ่า ใบหน้าเย็นชาของเจ้าข้าก็ชอบ แต่ข้ารู้สึกจะชอบใบหน้าสิ้นหวังของเจ้ามากกว่า”

 

ด้ามหอกยาวในมือของชายร่างอ้วนท้วมกระแทกเข้าบริเวณหน้าท้องของข้าอย่างจัง

 

“อั๊ก!”

 

ถึงจะใช้เวทย์มนตร์ป้องกันไว้แล้ว แต่ก็รู้สึกหวานในลำคอ ร่างปลิวกระแทกเข้ากับรถม้าของนักผจญภัยจนรถม้าแหลกเป็นเสี่ยงๆ

 

“ยังไม่หมดหรอกนะ”

 

ร่างของหญิงสาวปรากฏต่อหน้า ดาบเรเปียร์เพ่งเล็งบริเวณหัวใจ ข้าผลิกตัวหลบอย่างตะเกียกตะกาย

 

คทาเวทย์มนตร์ในมือสร้างเวทย์ป้องกันไว้ได้ ก่อนจะยิงหอกเพลิงสวนกลับไป ทำให้หญิงสาวต้องถอยร่น

 

แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ!

 

“ฮาฮ่า สมกับกับเป็นนักปราชญ์สีแดง แข็งแกร่งสมกับคำร่ำลือจริงๆ”

 

ชายร่างอ้วนท้วมปรบมือหัวเราะอย่างพอใจ

 

หน่อย...! ดูถูกข้างั้นหรอ ข้าพยุงร่างขึ้นอย่างทุลักทุเล หยิบยาโพชั่นฟื้นฟูที่แอบขโมยมาจากยัยเอลฟ์โลลิ ออกมาดื่มโชว์ต่อหน้าศัตรูทั้งสอง

 

ทั้งสองมีสีหน้าบิดเบี้ยวไม่หน้าดูซักเท่าไหร่ จนข้าอยากจะหัวเราะเยาะเสียงดังเป็นภาษาเอลฟ์

 

“ว่ะฮาฮ่าๆๆ ข้ายังมีอีกโพชั่นอีกเพียบ พวกเจ้ายังไหวอยู่หรือเปล่า”

 

ข้าหัวเราะเยาะพวกโง่เง่าที่บังอาจมาดูถูก ฉายานักปราชญ์สีแดงที่ข้าได้มา ไม่ใช่เพียงแค่โชคดีหรอกนะ

 

ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่โพชั่นของยัยเอลฟ์โพลล์นั้นก็ทำให้ร่างกายข้าฟื้นฟูรวดเร็วเป็นปกติราวกับเริ่มใหม่ ไม่รอช้าหยิบโพชั่นอีกขวดขึ้นมาดื่มทันที

 

ภานในพริบตาพลังเวทย์มนตร์และร่างกายข้าก็กลับมาสมบูรณ์แบบ

 

“แก.... ขี้โกงนี้หว่า!”

 

หญิงสาวสบดออกมาอย่างไม่พอใจ แต่ข้าไม่สนใจหยิบโพชั่นที่มีรูปฉลากหัวกระโหลก มาปาใส่ศัตรูทั้งสอง

 

ตู้ม ตู้ม!

 

อากาศเปลี่ยนเป็นไอเย็นหนาวจนถึงกระดูก ทำให้คนที่อยู่ในบริเวณเกิดอาการหนาวสั่น น้ำในบริเวณเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งไม่เว้นแม้แต่เลือดในร่างกาย

 

อ๊าก อ๊าก อ๊าก!

 

เสียงร้องโหยหวนทรมารของกลุ่มโจร ทำให้เลือดในร่างกายของข้าเดือดพร่าน

 

แม้แต่ทหารตระกูลแอชคลาสยังรู้สึกเสียวสันหลังไปด้วย

 

“หน่อยแก ยัยโรคจิต!”

 

เสียงด่าทอของศัตรูดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่นั้นไม่ทำให้ข้าสะเทือนแม้แต่น้อย ข้าสงบสติอารมณ์อีกครั้ง

 

รีบๆ ดีกว่า ต้องรีบตามไปช่วยท่านเรนและนายน้อย...