ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

 

ร่างของคนกลุ่มหนึ่ง กำลังวิ่งผ่านต้นไม้น้อยใหญ่ มุ่งสู่ป่าลึกอย่างเร่งรีบ เท้าหลายคู่ย่ำบนพื้นป่าแต่กลับไม่มีเสียงแม้แต่น้อย ต่างคนต่างระวังตัวมาดเพราะนี่เป็นการหนีเอาชีวิตรอด

 

นักผจญภัยถูกแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งคอยนำทาง โดยมีผม เรนและแอนนาอยู่ตรงกลาง ส่วนอีกกลุ่มคอยคุ้มกันจากข้างหลัง

 

“อาจารย์ลิเลียนจะเป็นอะไรไหมนะ?”

 

เรนพึมพำเสียงเบา ใบหน้าเด็กชายเศร้าหมอง ในแววตาดูมีความกังวลอยู่

 

“ไม่ต้องเป็นห่วงท่านนักปราชญ์หรอกครับ ที่พวกนั้นทำได้ก็แค่ถ่วงเวลาเท่านั้นแหละ”

 

เดิมทีมนุษย์มารก็แข็งแกร่งกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่แล้ว

 

และการที่จะสังหารระดับ [ผู้เชี่ยวชาญระยะกลาง] อย่างน้อยก็ต้องมีผู้บรรลุระดับเดียวกันถึง 3 คน ยิ่งเป็นมนุษย์มารที่เชี่ยวชาญด้านเวทย์มนตร์ยิ่งเป็นไปได้ยาก ต่อให้ชนะไม่ได้ก็สามารถหลบหนีได้

 

ดังนั้นโจรสามพี่น้องก็คงจะทำได้เพียงถ่วงเวลาแค่นั้น ส่วนเป้าหมายที่แท้จริงก็คือ ลอบสังหารเรน!

 

“อย่างงั้นหรือครับ”

 

เรนมีสีหน้าผ่อนคลายลงบ้าง เท้าคู่ยังคงก้าวต่อไป

 

พวกเราหลบหนีเข้ามาในป่าลึกเป็นเวลา 1 ชั่วโมงแล้ว ถึงจะโดนมอนสเตอร์เข้าจู่โจมอยู่บ้างแต่ก็สามารถทะลุผ่านมาได้โดยไม่ต้องต่อสู้ด้วยสายเลือดผู้บงการมิติ ของผม

 

สาเหตุที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อใช้ถ่วงเวลา ให้ศัตรูที่ไล่ตามมาต้องเสียเวลาต่อสู้กับมอนสเตอร์ ขอเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

 

พวกเรายังคงก้าวต่อไปโดยไม่หยุดพัก

 

แต่ทว่า ร่างโครงกระดูกมนุษย์ยักษ์สวมมงกุฎสีทองสูงประมาณ 7 เมตรก็ปรากฏตัวและยืนสูงตระหง่านขวางหน้าพวกเรา

 

นักรบโครงกระดูก [สเกลเลตัน!] แถมในอดีตยังเคยเป็นเผ่าคนยักษ์อีกด้วย

 

ภายใต้ความตกตะลึงของพวกเรา สเกลเลตันคนยักษ์ก็ปล่อยหมัดโครงกระดูกออกมาอย่างรุนแรง

 

“ระวัง!”

 

เสียงร้องเตือนของกลุ่มนักผจญภัยที่นำหน้า ทำให้ผมตัดสินใจปลดปล่อยออร่าไปตามเถาวัลย์ที่สร้างเตรียมไว้ตั้งแต่แรกทันที

 

ตู้ม!

 

หมัดโครงกระดูกยักษ์กระแทกเข้ากับพื้นป่าอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่นและฝุ่นควันตลบไปทั่วบริเวณพื้นป่า

 

ต้นไม้และพื้นดินในระยะ100เมตรถูกทำลายในทันที!

 

ฝุ่นควันเริ่มบางลง เผยให้เห็นร่างของคน 9 คน ต่างมีใบหน้าซีดเผือด ขาไร้เรี่ยวแรงต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้น

 

“กะ...กะ...เกือบไปแล้ว!”

 

ต่างคนต่างพึมพำด้วยความตกใจ ดวงตาจ้องมองร่างโครงกระดูกยักษ์ตรงหน้า

 

“น่าเบื่อจริงๆ ยังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือเนี่ย?”

 

ร่างของชายชุดคลุมยาวสีดำปรากฏตัวบนไหลของโครงกระดูกยักษ์ ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาสีแดงก่ำ ท่าทางเกียจคร้าน แต่ออร่าที่ปลดปล่อยออกมานั้นทำให้เกิดแรงกดดันมหาศาล

 

ทำให้สัมผัสได้ทันที ว่าเป็นผู้ที่บรรลุระดับ [ผู้เชี่ยวชาญระยะกลาง] เช่นเดียวกับท่านนักปราชญ์หญิงลิเลียน

 

“แย่แล้วสิ ดันเจอพวกน่ารำคาญอย่าง เนโครแมนเซอร์ซะแล้วสิครับ”

 

ผมเอ่ยเตือนพวกพ้องและใช้ [เนตรสวรรค์] ประเมินศัตรูเงียบๆ

 

“พวกแกนะสิน่ารำคาญ ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่อีก!”

 

“รีบๆ ตายไปซะสิ!”

 

คำพูดโอหังหลุดออกจากปากชายในชุดคลุมสีดำ ท่าทางเกียจคร้าน แววตาไร้อารมณ์ราวกับไม่มีพวกผมอยู่ในสายตา

 

“ฆ่ามันให้หมด แกรนด์คิง”

 

หลังจากได้รับคำสั่ง ร่างโครงกระดูกยักษ์ ก็ปล่อยหมัดรุ่นแรงอีกครั้ง หมัดโครงกระดูกกระแทกกับพื้นป่า

 

เกิดการทำลายล้างวงกว้าง พื้นป่าภายในระยะถูกทำลายจนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่

 

แต่ทว่า ด้วยพลังสายเลือดผู้บงการมิติของผมจึงทำให้ทุกคนยังคงปลอดภัยอยู่ แต่ด้วยภาระที่ต้องใช้งานอย่างหนัก ทำให้ผมเริ่มรู้สึกอ่อนเพลีย

 

“โถเว้ย! ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ได้ตายจริงๆ แน่”

 

ผมกัดฟันกรอด สบดออกมาด้วยความไม่พอใจ

 

“จะ...จะทำยังไงกันดีครับ?”

 

เรนเอ่ยถามน้ำเสียงเป็นกังวล แต่ในแววตาแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บใจไม่แพ้กัน

 

“ถ้าจะให้รอดกันทั้งหมดก็คงมีแต่ตั้งสู้แหล่ะครับ”

 

ผมตอบเด็กชายที่ดูเป็นกังวลน้ำเสียงเรียบนิ่ง ถึงภายนอกตัวผมจะยังดูสงบอยู่ แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นกังวลไม่แพ้กัน

 

“ถ้าอย่างงั้นพวกข้าจะซื้อเวลาให้ พวกท่านโปรดหนีไปเถอะครับ”

 

นักผจญภัยเอ่ยขึ้นอย่างกล้าหาญ แต่ผมต้องส่ายหน้าปฎิเสธความหวังดีของพวกเขา

 

“ถ้าทำแบบนั้นสุดท้ายก็คงต้องตายกันหมดแน่ครับ”

 

ภายในใจของพวกเขาก็คงจะคิดว่าคำพูดของผมนั้นถูกต้อง จึงทำได้แต่กัดฟันกรอดกล้ำกลืนคำพูดเอาไว้

 

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีชนะ ถึงโอกาสจะมีไม่มากก็เถอะครับ”

 

“นายน้อยมีวิธีหรือครับ?”

 

ผมพยักหน้าตอบรับ ทำให้นักผจญภัยตกตลึงเล็กน้อย ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้พวกเขาเองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรับฟังความคิดของเด็กอายุเพียง 6 ขวบ

 

ผมจึงไม่รอช้า รีบอธิบายแผนการในทันที

 

ผู้ใช้ศาสตร์แห่งความตาย หรือ เนโครแมนเซอร์ เป็นศาสตร์ที่ใช้สำหรับกระทำการเพื่อบรรลุสิ่ง 3 อย่างหลักๆ คือ ควบคุม มายา ปัญญา

 

ควบคุมจิตใจและเจตจำนงของผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็น มนุษย์ สัตว์หรือแม้กระทั่งภูติ ผี

 

สร้างภาพหลอน คืนชีวิตให้ผู้ตายปรากฏออกมาชั่วคราว หรือสร้างภาพในสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงให้หลงคิดไปว่าดำรงอยู่จริง

 

รับรู้ในสิ่งที่ตนไม่รู้ จากผู้มีความรู้เหนือกว่ามนุษย์ สิ่งนั้นก็คือ ปีศาจ นั้นเอง

 

“เจ้าโครงกระดูกยักษ์นั้นเป็นอันเดรต ซึ่งการจะต่อกรด้วยนั้นต้องใช้สิ่งที่มีคุณสมบัติศักดิ์สิทธิ์”

 

“แต่ว่า สิ่งที่ผมต้องการก็คือเศษเสี้ยวของโครงกระดูกนั้น ขอแค่เพียงได้มันมาพวกเราก็จะชนะ”

 

ผมกล่าวด้วยความมั่นใจ ทำให้ทุกคนต่างตกตลึง

 

คงไม่มีใครคิดว่าตัวเองจะสามารถเอาชีวิตผู้ที่บรรลุระดับ [ผู้เชี่ยวชาญระยะกลาง] ได้จริงๆ หรอก

 

เพียงแต่ไม่จำเป็นต้องสังหารขอแค่เพียงพวกเรารอดชีวิตก็นับว่าเป็น ชัยชนะแล้ว

 

“เข้าใจแล้วค่ะ! นายน้อยได้โปรดออกคำสั่งมาได้เลยค่ะ”

 

เมดสาวแอนนาที่เงียบอยู่ตลอด ก็เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนเหล่านักผจญภัยต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ

 

“เข้าใจแล้วครับ”

 

“ใช้วิธีใดก็ได้ ขอแค่นำเศษเสี้ยวของโครงกระดูกยักษ์นั้นกลับมาให้ได้”

 

ผมชี้ไปที่ โครงกระดูกยักษ์ที่ยืนสูงตระหง่าน และออกคำสั่งทันที

 

เมื่อได้รับคำสั่ง แอนนา และเหล่านักผจญภัยก็พุ่งตัวขึ้นจากหลุมยักษ์ทันที

 

“ยังไม่ยอมไปสบายอีกหรือไง?”

 

ชายในชุดคลุมสีดำเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทางเอื่อยเฉื่อยแววตาดูเฉยเมย ไม่ได้ตกใจอะไร

 

“ไอ้เวร แกนะสิต้องไปสบาย!”

 

แอนนาสบดด่าสวนทันที เรื่องฝีปากแอนนาคงไม่เป็นรองใครแน่นอน ส่วนฝีมือก็ไม่ได้ด้อยเช่นกัน

 

“ [คมดาบไร้เงา] ”

 

แอนนา เธอปรากฏตัวด้านหลังของชายชุดคลุม และใช้ดาบสั้นชิรายาสะ ฟันเล็งบริเวณลำคอของศัตรู

 

แต่ทว่า ก่อนจะถึงตัวศัตรู วงเวทย์สีม่วงก็ปรากฏใต้เท้าของชายในชุดคลุมสีดำ

 

นักรบโครงกระดูก [สเกลเลตัน ไนท์] สูงประมาณ2เมตร ก็ปรากฎตัวและใช้ดาบบิ่นๆ ในมือ รับการโจมตีของแอนนาแทน

 

แอนนาถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว วงเวทย์สีม่วงก็ปรากฏอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นนักรบโครงกระดูกถือธนู [สเกลเลตัน อาเชอร์] ปรากฏตัวและยิงธนูใส่แอนนาทันที

 

ลูกดอกธนูพุ่งใส่กลางอกแอนนา แต่ทว่า แทนที่ลูกดอกจะปักกลางอกหญิงสาว กลับกลายเป็นท่อนไม้สวมชุดเมดแทน

 

“ [จักจั่นลอกคราบ] ”

 

หญิงสาวปรากฏตัวห่างจากเดิมประมาณ10 เมตร ผมยาวสีน้ำตาลถูกรวบไว้เป็นหางม้า นัยน์ตาสีดำไร้ความรู้สึกประดับใบหน้างามหญิงสาวทำให้ดูเย็นชา

 

สวมชุดเกราะและกางเกงขาสั้นรัดรูปเผยให้ทรวดทรงงดงาม

 

แอนนา สาวรับใช้ส่วนตัวที่ปกติแล้วมักจะทำงานขยันขันแข็งและมีนิสัยร่าเริง แต่ตอนนี้ราวกับนักฆ่าที่ไร้ความรู้สึก

 

“นะ...นะ...นินจาละครับ”

 

เรนที่เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ต่างต้องตกตะลึง

 

ส่วนกลุ่มนักผจญภัยก็เข้าประชิดโครงกระดูกยักษ์

 

“ [อาชูร่า] ”

 

เหมือนในกลุ่มนั้นจะมี ม้อง อยู่ด้วย พลังหมัดที่รุนแรงปะทะเข้ากับหมัดโครงกระดูกยักษ์ แรงปะทะทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง

 

แต่ทว่า ร่างของนักผจญภัยกลับกระเด็นออกไปกองกับพื้นป่า ได้รับบาดเจ็บที่แขนอย่างสาหัส ส่วนโครงกระดูกยักษ์กลับไร้รอยขีดข่วน

 

“ชิ เจ้านี่ดื่มนมมากไปหรือเนี่ย!”

 

นักผจญภัยตะเกียกตะกายลุกขึ้น นักผจญภัยหญิงในกลุ่มต้องเข้ามาคอยพยุงออกไปให้ห่างจากการต่อสู้

 

แต่ศัตรูไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้ง่ายๆ โครงกระดูกยักษ์ปล่อยหมัดตรงเข้าไปยังนักผจญภัยทั้งสอง

 

พวกพ้องที่เหลือต้องเข้ามารับแทน นักผจญภัยที่เหลืออีก 4 เข้า แต่ก็ต้านไว้ได้เพียงชั่วคราว ร่างของคนทั้ง 6 ถูกซัดเข้ากับหมัดโครงกระดูก

 

ผมจึง ใช้พลังสายเลือด [ผู้บงการมิติ] เพื่อช่วยเหลือทุกคนทันที

 

“หือ... มีคนน่าสนใจอยู่ด้วยหรือเนี่ย?”

 

ชายชุดคลุมสีดำตกตะลึงที่ ทั้ง 6 คนยังมีชีวิตอยู่ จึงเบนสายตามายังตัวผม ที่ไม่เคยจะอยู่ในสายตาตั้งแต่แรก

 

“ข้าสนใจในพลังของเจ้า เอามันมาให้ข้า”

 

ร่างสเกลเลตันคนยักษ์เปลี่ยนเป้าหมายมายังฝั่งผมแทน

 

มือโครงกระดูกยื่นออกมาพยายามจะคว้าตัวผมไว้ แต่ทว่ามือนั้นกับทะลุผ่านร่างไปโดยไม่ได้สัมผัสแม้แต่เส้นผม

 

“ฮ่าๆๆ เจอศพดีๆ เข้าให้แล้ว!”

 

“เจ้าหนู รีบตายๆ ไปเสีย”

 

ชายในชุดคลุมสีดำหัวเราะเยาะเสียงดัง นัยน์ตาแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยไฟแห่งความโลภ

 

“นี่เล่นสั่งให้ผมรีบๆ ตาย คิดว่าตัวนายเป็นใครหรือ?”

 

ผมยังคงสงบเยือกเย็น เอ่ยวาจายั่วโมโหศัตรู มือหยิบหลอดยาฟื้นฟูขึ้นมาดื่มหนึ่งขวดและโยนไปให้กลุ่มนักผจญภัยอีกขวดเพื่อใช้รักษาพวกพ้อง

 

“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกชื่อของตัวเองให้คนที่กำลังจะตายฟังหรอก เจ้าหนู”

 

“อย่างงั้นหรือ ผมเองก็ไม่อยากจะรู้ชื่อของคนที่ใกล้ตายเหมือนกัน”

 

ผมปะทะฝีปากกับศัตรู ภายใต้ความตกตะลึงของเรน แววตาของเด็กชายราวกับมองคนโง่ที่ทำอะไม่เข้าเรื่อง

 

แต่ผมไม่ได้สนใจ ชักคาตานะฟันไปที่ส่วนแขนของโครงกระดูกทันที

 

แต่ทว่า ดาบคาตานะที่คลุมด้วยออร่าจิตต่อสู้ กลับไม่สามารถทำลอยขีดข่วนให้สเกลเลตันคนยักษ์ได้เลย

 

“ชิ! แกนี่ดื่มนมเยอะเกินไปหรือเปล่า”

 

ผมสบถด้วยความไม่พอใจ

 

“ฮาฮ่าๆ แกนี่เก่งแต่...”

 

ชายในชุดคลุมหัวเราะเยาะ กำลังจะเอ่ยอะไรแต่กลับต้องหยุดชะงัก

 

“มีช่องโหว่!”

 

ในจังหวะที่ศัตรูกำลังประมาท แอนนาก็หลบประสาทสัมผัสของศัตรูเข้าไปประชิดร่าง ดาบสั้นชิรายาสะฟันไปที่คอของศัตรูหวังให้ขาดเป็นสองท่อน

 

แต่ศัตรูก็ไม่ธรรมดา ใช้มือปัดป้องการโจมตีของแอนนาหวังเลี่ยงจุดสำคัญและทำได้สำเร็จ แต่ทว่าต้องเสียมือไปข้างหนึ่ง

 

“โถ้เว้ย ยัยเวรนี่!”

 

ชายในชุดดำก่นด่าแอนนาน้ำเสียงโกรธแค้น แต่ทว่าแอนนากลับทำเพียงยิ้มหวานให้เป็นการตอบแทน ทำให้ศัตรูโมโหแทบจะกระอักเลือดตาย

 

“สุสานหมอก [เซนเมนเทอรี] ”

 

พลังงานฟ้าดินถูกศัตรูช่วงชิงเพื่อใช้สร้างเขตแดนมายาสำหรับตนเองขึ้นมา

 

วงเวทย์มหึมาครอบคลุมไปทั่วพื้นที่ ทำให้แสงสว่างบริเวณหายไป ท้องฟ้ามืดมิดราวกับคืนเดือนดับ ต้นไม้เหี่ยวเฉา ม่านหมอกควันหนาแน่นทำให้การมองเห็นติดขัด ป้ายศิลาจารึกชื่อคนตายมากมายปรากฏให้เห็น

 

 

 

บรรยากาศน่าขนลุกราวกับอยู่ในป่าช้า

 

นี่คือพลังของระดับ [ผู้เชี่ยวชาญ] ช่วงชิงฟ้าดินและเปลี่ยนเป็นอาณาเขตของตน

 

แต่ทว่า ราชสีห์ล่ากระต่ายยังต้องทุ่มสุดกำลัง เพียงแค่ระดับ [ผู้เชี่ยวชาญ] ทำให้ศัตรูมั่นอกมั่นใจมากเกินไป จึงทำให้เกิดความประมาท

 

ทันใดที่แขนศัตรูถูกฟันจนขาด มือโครงกระดูกยักษ์ก็ถูกฟันขาดไปด้วย ทำให้ในตอนนี้แผนของผมสำเร็จถึง 70% แล้วล่ะ

 

“เรน ที่เหลือผมฝากด้วยนะครับ”

 

ผมเอ่ยเสียงเบา ร่างกายที่รับภาระมากเกินไปเหมือนจะถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ก็ที่สติของผมจะดับลง เด็กชายก็ตอบรับอย่างมั่นใจ

 

“ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะครับ”