ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•เรน ลูอิส•

 

แก่นแท้คืออะไร? โลก จักรวาล แก่นแท้คือทุกสิ่งหรือเพียงหนึ่ง หรือแก่นแท้คือธรรมชาติ ซึ่งตัวเรานั้นก็เป็นธรรมชาติ การจะเอาชนะธรรมชาติได้ ก็ต้องชนะตัวเองก่อน ซึ่งการที่จะสามารถเอาชนะตัวเองได้ ก็ต้องยอมรับได้ว่าตัวเองเป็นอะไร

 

บนโลกนี้มนุษย์นั้นพยายามปีนป่ายไปให้ถึงสถานะของพระเจ้า ซึ่งคำว่าพระเจ้าในที่นี่ หมายถึงกฎธรรมชาติ กฎจักรวาล หรือก็คือตัวแก่นแท้นั่นเอง แก่นแท้ แท้จริงแล้วไม่มีตัวตนที่แน่นอน แต่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ เพราะมันเกิดขึ้นมาจากความคิดจิตใจของเหล่ามนุษย์ หรือก็คือตัวตนสมมติของมนุษย์ผู้สมบูรณ์แบบ

 

มนุษย์นั้นมัวแต่วิ่งไล่หาแก่นแท้ แสวงหาพลังเพื่อที่จะได้ทัดเทียมหรือเหนือกว่า จนลืมไปว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของแก่นแท้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

ผมเป็นใครกัน? ในชาตินี้ผมเป็นองค์ชายแห่งจักรวรรดิมิสลูน่า ส่วนในชาติที่แล้วผมเป็นแค่พวกไร้เพื่อน ที่ชอบอ่านแต่มังงะและนิยาย ถึงขั้นต้องฝึกใช้ดาบกันตั้งแต่ยังไม่ได้กลับชาติมาเกิดเลยทีเดียว ถูกคนในชั้นเรียนกลั่นแกล้ง และคอยล้อเลียนว่าเป็นพวกจูนิเบียว

 

ทำไมกัน สิ่งที่ผมทำนั้นมันเดือดร้อนใครงั้นหรือ ไม่เลย แต่สิ่งที่พวกเขาทำกับผมต่างหากที่ทำให้ผมนั้นเจ็บปวด ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ถึงอย่างงั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมมันแค่ตัวคนเดียว

 

แต่ในชาตินี้ตัวผมนั้นมีคนที่เรียกได้ว่าเพื่อน เพื่อนที่ผมนั้นหลงไหล หลงไหลในการใช้ชีวิตของเขา หลงไหลในความอิสระ มันช่างแตกต่างกับตัวผมที่เอาแต่คอยโทษผู้คนรอบข้างว่าไม่ยุติธรรมกับผม

 

ไม่ใช่คนรอบข้างที่ปฎิเสธผมหรอก แต่คงเป็นผมที่คอยปฎิเสธคนรอบข้างเสมอมา ถ้าผมนั้นเข้าใจตัวเองและคนรอบข้างให้มากกว่านี้ ชีวิตของผมจะดีขึ้นไหมนะ ดังนั้นในชาตินี้ผมอยากจะลองใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิมสักครั้ง ผมเองก็อยากเจอเหมือนกันนะสิ่งที่เรียกว่าความสุข

 

"งั้นหรือ?"

 

เสียงเรียบเฉยของผู้ชายสะท้อนออกมาจากความว่างเปล่า แต่ผมกลับไม่รู้สึกกลัวและคุ้นเคยกับเสียงนั้นเป็นอย่างดี เพราะนั้นคือเสียงของผมในชาติที่แล้ว

 

ร่างของเด็กหนุ่มผมสีดำ ในตาสีน้ำตาล ในชุดนักเรียนโผล่ขึ้นต่อหน้าผม นั้นคือผมในชาติที่แล้วนั้นเอง

 

"นายเป็นใครกันแน่?"

 

เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนเอ่ยถามผม ดวงตาสีดำจ้องมองด้วยความสงสัย

 

"ผมก็เป็นนายนั้นแหละครับ"

 

ผมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงขมขื่น เป็นเพราะผมรู้สึกผิดที่ภาพลักษณ์ของตัวเองนั้นไม่เหมือนเดิม

 

"มีตรงไหนที่นายเหมือนผม นายถูกคนอื่นย้อมจนไม่เหมือนแม้แต่นิสัยแล้ว"

 

เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนยังคงแทงใจดำ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

 

"นั้นคงจะเป็นความฝันละมั้งครับ"

 

ผมยังคงสงบ ตอบคำถามของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียน

 

"ความฝันงั้นหรอ?"

 

เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมีท่าทางฉงน ผมจึงต้องอธิบาย ให้แน่ชัดยิ่งกว่าเดิม

 

"ความฝันที่อยากเป็นผู้กล้าเหมือนในนิยายไงเล่า แข็งแกร่งจนถึงขั้นติดบัค มีสาวสวยน่ารักมากมายคอยติดตามไม่ห่าง และที่สำคัญอยากลองพยายามใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิม"

 

มันค่อนข้างรู้สึกอายหน่อยๆ ถึงคนตรงหน้าจะเป็นตัวผมเองก็ตาม เพราะในชาติที่แล้วมันคือความฝันที่โคตรจะไร้สาระเลย แต่ในชาตินี้ผมก็ยังมีโอกาสอยู่

 

"ฮาฮ่า งั้นหรอ สมกับเป็นตัวฉันอีกคนหนึ่ง"

 

เด็กชายในชุดนักเรียนหัวเราะอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเอ่ยประโยคที่โคตรจะจูนิเบียวออกมาโดยไม่กระทบกระทั่งอะไรทั้งนั้น

 

"รับสิ่งนี้ไปสิ ตัวฉันอีกคนหนึ่ง"

 

"นี่คือ?"

 

เด็กชายในชุดนักเรียนยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผม ปกหนังสือเขียนไว้ว่า 'เส้นทางสู่ผู้กล้า' นี่เป็นตำราฝึกวิชาที่ผมคิดขึ้นมาเองในตอนที่ยังไม่ได้มาเกิดบนโลกนี้

 

"นี่เป็นแก่นแท้ของพวกเรา ความใฝ่ฝัน"

 

เด็กชายในชุดนักเรียนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เมื่อสิ่งนี้คือแก่นแท้ของผม ผมก็จะยอมรับมันแต่โดยดี

 

หนังสือมีขนาดเท่ามังงะเพียงเท่านั้น ผมยื่นมือไปรับและเปิดดู แต่ในนั้นกับมีภาพการ์ตูนคุ้นตา แต่ว่ามีเพียงหน้าเดียว นอกนั้นมีเพียงหน้ากระดาษเปล่าเท่านั้น

 

"มันแน่อยู่แล้วตัวฉันอีกคนหนึ่ง เพราะนายนะ พึ่งจะได้รับแก่นแท้มาแค่นั้นเอง เส้นทางความฝันของพวกเรามันพึ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น"

 

เด็กชายในชุดนักเรียนยิ้มอย่างพอใจ เอ่ยตอบในสิ่งที่ผมกำลังสงสัย โอ้ สมกับเป็นตัวผมอีกคนหนึ่ง...

 

"ความใฝ่ฝันพวกเรา ต่อจากนี้ต้องหวังพึ่งนายแล้วละ ฝากด้วยละตัวฉันอีกคนหนึ่ง"

 

เด็กชายในชุดนักเรียนแววตาเป็นประกาย เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก่อนร่างจะค่อยๆเลือนหายไป

 

"ว่างใจเถอะ ตัวผมอีกคนหนึ่ง ผมที่ได้รับแก่นแท้มาแล้ว จะต้องทำความฝันให้เป็นจริงให้ได้"

 

ได้รับ [แก่นแท้ ความใฝ่ฝัน] ได้รับฉายา [ผู้ใฝ่ฝัน] ได้รับ [ต้านทานโจมตีจิตใจ] ได้รับ [ทักษะเส้นทางสู่ผู้กล้า] บรรลุระดับพลัง [ฝึกหัดระยะกลาง]

 

เสียงวัฏจักรแห่งโลกดังก้องในหัวของผม ร่างกายรู้สึกถึงพลังกายที่เพิ่มขึ้น พลังเวทย์มนต์เองก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิมมาก

 

***

 

•เรน ลูอิส•

 

ผมลืมตาขึ้นมา พบว่าร่างกายของตัวเองสะบักสะบอมนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นลานฝึก ข้างๆมีคู่หูอย่างซาลามานเดอร์ที่สภาพก็ไม่ได้ต่างไปจากผม

 

"ยินดีด้วย เหมือนจะสำเร็จแล้วสินะครับ"

 

เสียงหวานนุ่มนวลคล้ายเสียงของเด็กผู้หญิง แต่ผมจำได้แม่นว่าเป็นใคร ตรงหน้าผมมีเด็กชายผมสีดำยาวสลวยดวงตาสีฟ้า กำลังยืนกอดดาบคาตานะ และยิ้มแย้มอย่างพอใจ

 

"คะ...ครับ"

 

ผมพยายามพยุงร่างกายทะสะบักสะบอมตัวเองขึ้นจากพื้น เหมือนลูกวัวที่พึ่งหัดเดิน ในที่สุดก็กลับมายืนได้เป็นปกติ แต่ร่างกายยังคงเจ็บช้ำอยู่

 

"ท่านเรน เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?"

 

เสียงของอาจารย์ลิเลียนเอ่ยถามขึ้นด้วยเป็นห่วง สายตาพรางจ้องไปยัง อาจารย์บราค่อนอย่างเขม็ง แต่เด็กชายตรงหน้ากับไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น

 

"ผมยังสบายดีครับ อาจารย์ลิเลียน"

 

ผมตะโกนตอบเพื่อให้เธอสบายใจ เธอถอนหายใจเฮือก สงบสติอารมณ์ กลับมายื่นอย่างสงบอีกครั้ง

 

"เรนจะสู้ต่อหรือป่าว"

 

เด็กชายผมสีดำยาวสลวยเอ่ยถามเสียงเรียบเฉย แต่แววตากลับมีความคาดหวังในคำตอบ

 

"แน่นอนสิครับ พึ่งจะได้รับพลังใหม่มาให้ผมขอลองสักหน่อยเถอะครับ"

 

ผมเริ่มปลดปล่อยออร่าสีทองที่ซ่อนไว้ออกมา ความกดดันมีมากกว่าเมื่อครู่ถึงสองเท่า

 

" [ระดับฝึกหัดระยะกลาง] ในที่สุดผมก็โดนตามทัน"

 

เด็กชายผมสีดำมีท่าทางตื่นเต้น มีความชื่นชมจากใจจริงแฝงบนนัยน์ตาสีไพลิน

 

"ไหวหรือป่าว ซาลามานเดอร์"

 

"ยังไหวอยู่ แต่คงต้านได้ไม่เกิน20กระบวนท่า"

 

หมาไฟที่สะบักสะบอมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

 

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ตั้งแต่ฝึกซ้อมกันมา ผมไม่เคยแม้แต่จะทำให้ เด็กชายตรงหน้าเปื้อนฝุ่น

 

แต่วันนี้แหละที่ผมจะเอาชนะให้ได้ ภูติในพันธสัญญาของอาจารย์บราค่อนตอนนี้กำลังหลับไหลอยู่ นี้แหละเป็นโอกาสของผม

 

[เส้นทางสู่ผู้กล้า]

 

หนังสือมังงะในหัวเปิดขึ้น เป็นภาพผู้ชายสวมเกราะถือทวนกำลังขี่ม้าต่อสู้กับศัตรู สติผมก็เริ่มจางหาย การมองเห็นของผมก็ได้เปลี่ยนไป มองเห็นพื้นที่รอบๆกลายเป็นสนามรบ ตัวผมได้สวมชุดเกราะหนังสีดำ ดาบเวทย์ในมือกลายเป็นง้าวรวดลายโบราณ ส่วนหมาไฟที่อยู่ข้างๆ กลายเป็นม้าไปแล้ว

 

"ข้าเซ็คเธา อาชาเหงื่อโลหิต"

 

หมาไฟที่กลายเป็นม้าเรียกตัวเองว่า เซ็คเธา ซึ่งเป็นอาชาสวรรค์ในตำนานสามก๊ก งั้นหรือ งั้นผมก็ต้อง...

 

"นามของข้าคือ ลิโป้ เทพเจ้าแห่งสงคราม "

 

ข้าขึ้นควบหลังม้า ชี้ง้าวกรีดนภาไปยังเด็กชายตรงหน้า สติเริ่มเลือนลาง

 

"เอ๋....."

 

"อะไรกันละเนี่ย ลิโป้กับม้าเซ็คเธาหรือ"

 

เด็กหนุ่มผมดำยาวสลวยทำท่าทางงุนงวย เอ่ยถามด้วยความตกใจ

 

"ข้าขอรับศีรษะขอเจ้าไปละนะ ฮาฮ่า"

 

ข้าควบม้าเซ็คเธาไปข้างหน้า พร้อมฟาดง้าวใส่เด็กชายผมสีดำ

 

แต่ง้าวนั้นกับทะลุผ่านร่างราวกับวิญญาณ สนามรบเกิดรอยแยกเป็นสองซีก นี้นะหรือพลังของขุนศึกผู้แข็งแกร่งที่สุด

 

ร่างของเด็กชายผมทำที่ทะลุผ่านง้าว กับเหวี่ยงดาบคาตานะมาที่คอข้า แววตามีความเด็ดขาดแฝงอยู่ แต่ม้าเซ็คเธา กระโดดกลับไปด้านหลังทำให้ใบดาบทำได้แค่ฟันอากาศตรงหน้า คลื่นกระแทกทำให้สนามรบด้านหลังข้าฝุ่นตลบ

 

"โห้ เหมือนกลับว่ากลายเป็นลิโป้กับม้าเซ็คเธาไปจริงๆเลย"

 

สุดยอดไปเลยนะเนี่ย เด็กชายผมดำพึมพำออกมาเบาๆ แววตาจ้องมองข้าเป็นประกาย

 

"พูดอะไรของเจ้า ข้าก็คือลิโป้"

 

"ส่วนข้าก็ม้าเซ็คเธา"

 

ม้าเซ็คเธาเอ่ยเสริม แต่ เอ๊ะ ปกติม้ามันพูดได้ด้วยหรือ ช่างเถอะยังไงมันก็คือคู่หูข้า

 

"แต่ว่า ผมเห็นเรนกำลังขี่หมาไฟ อยู่น่ะครับ"

 

"เจ้ามันตาต่ำ"

 

ข้าควบม้าเข้าไปประชิดตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้ง้าวกรีดนภาไปยังศีรษะของเด็กชาย ถ้าโดนเข้าไปคงต้องขาดเป็นสองท่อนเป็นแน่

 

แต่ง้าวกับทะลุผ่านร่างเหมือนเคย ชิ! ช่างเป็นพลังที่ชวนหงุดหงิดจริงๆ เด็กหนุ่มใช้ทักษะอย่างก้าวสามขุมถอยกลับไป ยกดาบขึ้นเตรียมตั้งรับ

 

"ทะท่านโนอา เกิดอะไรขึ้นกับท่านเรนกันค่ะ"

 

โฉมงามที่คอยอยู่ข้างสนามรบเอ่ยถามด้วยความสงสัย ทำไมในสนามรบถึงได้มีหญิงงามกัน

 

"โอ้ แม่นางดอกเหมย นี้เป็นสนามรบของชายชาตรี สตรีไม่ควรเข้ามาเกี่ยวข้อง"

 

ในตำราพิชัยสงคราม มีการสิ่งที่เรียกว่า'กลยุทธ์สาวงาม'อยู่ ถึงข้าจะไม่อยากทำร้ายสตรี แต่ข้าก็ควรระวังตัวไว้บ้าง

 

"ท่าน เสียสติไปแล้วหรอคะ"

 

อะไรกัน ทำไมสายตานางมองข้าราวกับมองคนบ้า

 

"น่าจะเป็นผลมาจาก ทักษะของเรนนะครับ"

 

เด็กชายเริ่มสนทนากับแม่นางดอกเหมยโดยไม่สนใจข้า โดยปกติแล้วการเปิดช่องโหว่ให้คู่ต่อสู้เยี่ยงนี้ถือเป็นข้อเสียใหญ่หลวง ข้าควบม้าเซ็คเธาเข้าประชิดตัวทันที

 

"มีช่องโหว่!"

 

ข้าใช้ง้าวกรีดนภาฟันเข้าตรงต้นคอ หวังเอาชนะโดยทีเดียว แต่ทันทีที่ทวนจะถึงต้นคอของเด็กชาย ข้าได้สัมผัสถึงจิตสังหารรุ่นแรงที่ทำให้หัวใจข้าหนาวเย็น ราวกับว่าข้าอยู่ต่อหน้าอสูรกายตัวมหึมาที่กำลังลืมตาตื่นจากการหลับไหล

 

เซ็คเธากระโดนถอยหลังเตรียมตัวออกห่างทันที แต่นั้นกับช้าเกินไป เด็กหนุ่มเหวี่ยงดาบด้วยมือขวาตรงมายังข้า ข้าเห็นเพียงการฟันที่ใบดาบขยับเปลี่ยนทิศทางไปมาราวผีเสื้อที่กำลังโบยบิน ข้าไม่สามารถป้องกันนี้ได้ จึงเหวี่ยงง้าวสวนกลับไปหวังให้เด็กชายตรงหน้าถอยห่าง

 

แต่ไม่เลย... นัยน์ตาสีอำพันมีลวดลายดอกไม้ถึงหกกลีบ เพียงแค่มองก็ทำให้ข้ารู้สึกหนาวสะท้านถึงหัวใจ เด็กชายไม่ได้หลบแต่ใช้เถาวัลย์ขนาดเล็กเท่าเส้นใย ที่แปลงมาจากพลังเวทย์ด้วยมือซ้าย พันเข้ากับง้าวกรีดนภา ก่อนจะทำให้มันหลุดออกจากมือข้าอย่างง่ายดายราวกับเด็ดดอกไม้

 

ส่วนดาบในมือขวาผลิกกลับอีกด้านใช้เพียงแค่สันดาบฟันเข้าที่ท้ายทอยข้าอย่างรุนแรง ทำให้ร่างกายข้าอ่อนแรงลง สติเริ่มเลือนราง ก่อนที่จะดวงตาจะปิดจนสนิทก่อนสติจะหมดลง ข้าก็ได้ยินเสียงเรียบเฉยของเด็กชายเอ่ยประโยคหนึ่งเบาๆ

 

"ถ้าตัวนายในตอนนี้คือ ลิโป้ ผมก็คงจะเป็นโจโฉ"

 

ไอ้บ้าเอ้ยเหมือนโดนเกทับ ดวงตาปิดสนิทสติข้าก็หายไป....