ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•

"นายคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเขตสลัมเมื่อเช้านี้เอง!"

นักผจญภัยระดับA ที่รับภาระกิจมาคอยอารักขาเรน และเมื่อเช้าตอนผมเข้าไปยังเขตสลัม ก็สามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของยอดฝีมือใกล้ๆบริเวณนั้น

"ฮาฮ่า สมแล้วที่เป็นนายน้อยโนอา ข้าคิดว่าสามารถซ่อนได้มิดชิดแล้วเชียว"

ชายร่างสูงใหญ่หัวเราะแห้งๆ พลางอธิบายเหตุการณ์ที่เจ้าตัวได้ไปอยู่ที่นั่น 

ชื่อของเจ้าตัวคือ ไทก้า หัวหน้ากลุ่มแคลาแฮนนักผจญภัยระดับA ซึ่งในวัยเด็กเคยใช้ชีวิตในเขตสลัมแห่งนี้ ก่อนจะถูกลักพาตัวไป 

เคยมีความคิดอยากจะช่วยเหลือและเปลี่ยนแปลงที่แห่งนั้น แต่ด้วยสถานะของตนจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก 

เมื่อเช้าไทก้า ได้ซื้ออาหารไปแจกจ่ายให้กับผู้คนและเด็กๆในเขตสลัม ก่อนที่พวกผมจะไปถึงที่นั้น

ผมมองไปยังดวงตาของไทก้า ในแววตานั้นเหมือนจะมีความมุ่งมั่นและรู้สึกเสียใจปนอยู่ แต่โดยแล้วก็สามารถเชื่อใจได้ การได้รับกองกำลังที่เป็นถึงนักพจญภัยระดับA ที่มีระดับพลังสูงถึงขั้น [อัศวินระยะกลาง] ถือเป็นเรื่องที่ดี

เพราะมีกฎอยู่ว่าผู้ที่มีระดับพลัง[ผู้เชี่ยวชาญ]ขึ้นไปนั้นจะไม่สามารถลงมือในเขตชุมชนยกเว้นแต่จะพบเจอกับภัยคุกคามระดับA ขึ้นไป

แต่ยังไงไรก้า ก็เป็นผู้คุมกันของเรน ผมไม่สามารถนำมาใช้ตามใจชอบได้ ต้องได้รับอนุญาตจากเรนก่อน

"เข้าใจแล้ว เมื่อถึงเวลานายจะได้มีส่วนร่วมแน่นอน"

"เข้าใจแล้วครับ"

เมื่อไทก้า กลับออกไปบรรยากาศก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

"เฮ้อ... เรื่องแบบนี้เดี๋ยวค่อยคุยอีกทีก็ได้ครับ"

"เรากลับมาเรียนกันก่อนไหม?"

ผมถอนหายใจเฮือก พยายามทำลายบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี้ 

"อะโอ้ เข้าใจแล้ว"

อาจารย์เมวิสเข้าใจในเจตนาของผมทันที เธอยิ้มแย้ม และทำตัวผ่อนคลายตาม ทำให้ทุกคนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

จนกว่าจะได้รับจดหมายอนุญาตจากท่านพ่อ ผมก็ทำได้เพียงเตรียมการไว้ก่อนเท่านั้น

***

•ไอร่า•

ฝันแบบนี้อีกแล้วหรือ?

ในห้องนอนทรงสี่เหลี่ยมพื้นผ้ามีขนาดกว้างพอที่จะสามารถอยู่ร่วมกันได้ถึงสามคน ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบเตียงนอนสำหรับคนเดียว ซึ่งมีถึงสองเตียงด้วยกัน บนเตียงนอนหนึ่ง มีชายหนุ่มที่ฉันได้พบเจอฝันทุกค่ำคืนกำลังนั่งอยู่

"นี่คงเป็นห้องพักในกิลด์นักผจญภัยสินะ!"

"เซเลน่า เธอเป็นอะไรไปหรอ?"

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผมยาวสลวยสีดำ ท่าทางอ่อนโยน เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงท่าทางเป็นห่วง

"ปะ...ป่าว ไม่มีอะไรคะ"

ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าว หัวใจเต้นระส่ำระส่าย ถึงจะฉันจะฝันถึงเหตุการณ์ตรงหน้าบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยจะชินกับท่าทางอ่อนโยนของเขา

"งั้นหรือ ดีแล้วล่ะ"

ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขาคอยดูแลทะนุถนอมฉัน ตัวเขานั้นราวกับดอกเดลฟิเนียม ที่คอยอยู่เคียงค้างและปกป้องคนรัก ไม่ให้ใครมาทำร้าย

"โนอา ฉันอยากจะถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ?"

"อะไรหรือ"

ชายหนุ่มทำน่าฉงน แต่ก็ยอมทำตามคำขอของฉัน

"ถ้าวันหนึ่งนายไม่เหมือนนาย ฉันจะจดจำนายด้วยวิธีใดกัน"

คำถามของฉันสร้างความงุงงนอย่างมาก ทำให้ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ก็สามารถตั้งสติได้ในเวลาไม่นาน

"ถ้าตัวผมไม่เหมือนตัวผม แต่ถ้ายังคงเป็นผมอยู่ มีวิธีจดจำอยู่ง่ายๆ"

ชายหนุ่มเอ่ยตอบ น้ำเสียงซุกซน แววตาดูเจ้าเล่ห์มากอุบาย แต่ก็ยังคงมีสเน่ห์อีกแบบ

"อะไรหรือคะ?"

ตัวฉันถามด้วยความสงสัย สายตาจ้องมองชายหนุ่มด้วยความคาดหวัง

"นี่เป็นความลับของผม ห้ามบอกใครล่ะเชียวละครับ"

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ๆฉันมากขึ้น เขายื่นใบหน้าเข้ากระซิบข้างหูเบาๆ ลมหายใจรวยระรินแผ่วรดต้นคอ ทำให้ฉันรู้สึกร้อนรุ่ม ร่างกายอ่อนระทวย แทบจะยอมสยบแก่เขาทันที

"นี้เป็นความลับของผม ตัวผมมีตำหนิตรงไม่มีหัวใจ"

"เพราะหัวใจของผมได้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว"

คำกระซิบหวานๆของเขาทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ถ้าปล่อยไว้คงจะไม่สามารถระงับความรู้สึกที่มากล้นเอาไว้ได้

แต่เขาหารู้ไม่ว่ากำลังเล่นกับไฟอยู่

"แล้วฉันต้องกรีดหน้าอกซ้ายนายดูหรือป่าว"

คำพูดของฉันแทบจะทำให้เขาหน้าถอดสี ร่างกระตุกเบาๆ พยายามจะขยับออกห่าง แต่ฉันไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นใช้แขนเรียวบางรัดไปที่เอวทันที 

ถึงมันจะดูไม่งามที่ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ใครสนกันละ ใครใช้ให้เขาเล่นกับไฟกัน ถึงจะเป็นชายหนุ่มที่ท่าทางแข็งแรงแต่เจ้าตัวกลับมีกล้ามเนื้อน้อยมาก ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นของฉัน และไม่สามารถขัดขืนฉันได้

พออยู่ในอ้อมกอดของฉัน เขากลับไม่มีแม้แรงจะดิ้นให้หลุด ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย แววตาราวลูกแมวน้อยผู้น่าสงสาร

หืม! เป็นผู้ชายที่โดนรุกหนักขึ้น จะไม่มีพลังป้องกันเอาเสียเลย แบบนี้น่าเป็นห่วงอยู่นะ ตอนนี้ตัวฉันราวกับสัตว์นักล่าที่ไม่ได้กินเนื้อมาเวลานาน

"ผะ...ผมขอโทษครับ มะ...เหมือนว่าจะได้ใจ ปะ...ไปหน่อย"

ชายหนุ่มมีท่าทางลนลานจนทำอะไรไม่ถูก เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ท่าทางขัดขืนเล็กน้อยและเขินอายของเขา สำหรับฉันแล้วนี่เป็นเหมือนการยั่วยวนต่างหาก 

ฉันใช้ริมฝีปากประกบเข้ากับริมฝีปากเขาอย่างเร่าร้อน การกระทำของฉันทำให้ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร รสหวานที่ยากจะลืมนี้ ทำให้ฉันอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป 

ฉันถอนริมฝีปากออก ก่อนจะยื่นใบหน้าไปกระซิบข้างหูเขาเบาๆ

"นี่ก็เป็นตำหนิของนาย นานเท่าใดถ้าลองได้ลิ้มรสอีกครั้งก็จำนายได้ทันที"

ใช่แล้ว ก็เพราะว่านายเป็นของฉัน... เป็นคนรักของฉันตลอดไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังก้องไปทั่วห้อง พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของหญิงสาว ทำให้ภาพความฝันที่แสนหอมหวานของฉันต้องจบลง

"ท่านไอร่า เช้าแล้วค่ะ ตื่นได้แล้วคะ!"

ฉันลืมตาขึ้นมาเขาคนนั้นก็หายไปแล้ว เหลือเพียงตัวฉันที่นอนอยู่บนที่นอนนุ่มสีขาว กับภาพห้องนอนที่แสนคุ้นเคย

"ท่านไอร่า ตื่นหรือยังค่ะ"

"ค่ะคะ... ตื่นแล้วค่ะ!"

ฉันตะโกนตอบอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกจากที่นอนสีขาวนุ่ม ไปเปิดประตูเหมือนทุกที