ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•ยัยเอลฟ์โลลิ เมวิส•

 

ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว สมัยที่ข้ายังทำงานเป็นนักผจญภัย นักปราชญ์หญิงลิเลียน สาวแว่นผู้สง่างามและเย็นชา เมื่ออยู่ต่อหน้าสาธารณชน แต่ภายใต้ความเย็นชานั้นเธอกลับมีรสนิยมแปลกๆซ่อนไว้อยู่

 

"เฟนริล! จัดการยัยแว่นโรคจิตนั้นซะ"

 

หมาป่าสีดำตัวมหึมาและฝูงหมาป่าสีขาวจำนวนมากกว่า30ตัว ความอันตรายระดับ E พุ่งเข้าจู่โจมรอบทิศทาง

 

"ดูถูกกันหรอค่ะ [ไฟเออร์แลนส์] "

 

หอกไฟจำนวนมากพุ่งใส่หมาป่าสีขาว ทำให้เกิดการระเบิด เสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ

 

ผู้คนบริเวณรอบต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น แต่ข้าก็ไม่หยุดเพียงเท่านี้ เพราะถ้าหยุดเมื่อไหร่ยัยแว่นโรคจิตจะต้องได้ใจเป็นแน่

 

[เสริมเวทย์] [เสริมวิญญาณ] [เสริมต้านทาน]

 

ฝูงหมาป่าสีขาวเพิ่มพลังขึ้นถึงขีดสุด ความอันตรายขึ้นไปจนระดับC ส่วนเฟนริลพลังขึ้นไปจนถึงระดับA+

 

"ภัยคุกคามระดับภัยพิบัติ!"

 

"นี้แกยัยเอลฟ์โลลิ! แกจะทำลายล้างเมืองนี้เลยรึไง"

 

ยัยแว่นโรคจิตมีสีน่าซีดเผือด น้ำเสียงเย็นชามีความสั่นไหวเล็กน้อย ป่าวหรอก ข้าแค่เอามาขู่ให้เจ้ายอมถอยไปแค่นั้นเอง วะฮาฮ่า

 

"กลัวรึ! ข้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถ้าเจ้าเอ่ยยอมแพ้จะยอมยกโทษให้แล้วกัน วะฮาฮ่า"

 

ยัยแว่นโรคจิตสูญเสียความเยือกเย็น ใบหน้าแดงก่ำ กัดฟันกรอด ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

"ข้าที่เป็นผู้ใหญ่คงจะต้องสั่งสอนแกหน่อยแล้วมั้งค่ะ"

 

" [เมเทโอสตอร์ม] "

 

เสียงร่ายเวทย์ โพล่งออกจากปากยัยโรคจิต

 

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม อากาศเริ่มร้อนระอุ อุกกาบาต

 

ลูกมหึมาแยกท้องฟ้าออกจากกัน ก่อนจะล่วงหล่นลงสู่คฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส บรรยากาศราวกับวันสิ้นโลก

 

"ยัยบ้า นี่แกทำเกินไปแล้ว"

 

ข้าตะโกนอย่างโกรธเคือง พลังเวทย์ที่ข้าถนัดคือธาตุน้ำแข็ง ถ้าข้าใช้เวทย์น้ำแข็งในการป้องกันล่ะก็

 

น้ำหรือแข็งที่ถูกทำให้ร้อนจัดอย่างรวดเร็วคงจะทำให้เกิดการระเบิดเป็นแน่ ใส่แว่นไม่ทำให้แก่ฉลาดขึ้นเลยหรือไง ทำไงดี?

 

แต่ในขณะที่ข้ากำลังกระวนกระวายอยู่นั้น มังกรเพลิงตัวมหึมาก็ได้ปรากฏตัวขึ้น แค่เพียงลมหายใจก็สามารถทำลายล้างอุกกาบาตให้กลายเป็นเถ้า

 

"นี่คือ... หนึ่งในสี่มหาภูติในตำนาน ซาลามานเดอร์หรือ?"

 

จิตวิญญาณแห่งเปลวเพลิง ที่มีลักษณะรูปร่างคล้ายสุนัขขาสั้นรอบล้อมด้วยเปลวเพลิงหรือกิ่งกา ธาตุไฟโดดเด่นในการสร้างและการทำลาย

 

"เอาจริงดิ... นี้...ข้า...เป็นคนทำจริงๆหรือเนี้ย..."

 

ซาลามานเดอร์ทำท่าทางงงวย น้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะหายไปโดยไม่รู้สาเหตุ เหล่าผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างอ้าปากค้าง ดวงตาแทบถลนออกมา ไม่เว้นแม้แต่ยัยแว่นโรคจิต

 

ทำไมหนึ่งในสี่มหาภูติถึงมาอยู่ที่นี้?

 

"ทะ...ท่านทั้งสอง ได้โปรดหยุดการต่อสู้เถอะครับ "

 

เด็กชายผมสีทองสั้น ดวงตาสีอำพัน เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

 

"องค์ชายเรน!"

 

"ฝ่าบาท!"

 

"ท่านเรน!"

 

ผู้คนรอบๆต่างพากันตกตะลึง เพราะนี่คือบุตรชายของเจ้าหนูเลออน ซึ่งเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์จักรพรรดิคนต่อไป ยิ่งกว่านั้น บนไหล่ของเด็กหนุ่มนั้นยังมี ภูติไฟรูปร่างคล้ายกับซาลามานเดอร์ที่ปรากฏตัวเมื่อครู่

 

 

 

•โนอา แอชคลาส•

 

 

 

เสียงขู่คำรามของเฟนริล ดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้ผู้ได้ยินต่างขนลุกซู่ บางก็หมดสติ แค่เพียงเฟนริลเพียงตัวเดียว ก็สามารถทำลายล้างเมืองเล็กๆได้อย่างง่ายดาย นี่เป็นภัยคุกคามระดับภาวะภัยแท้จริง

 

 

 

"เรน! ช่วยหยุดการต่อสู้นี้ได้ไหมครับ?"

 

ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับส่งแววตาคาดหวังไปหาเพื่อนสนิทอย่าง เรน ลูอิส 

 

 

 

"นะ...นี่นายจะให้ผมเข้าไปหยุดการต่อสู้ระดับภาวภัยเนี่ยนะ ผมยังอยากมีชีวิตอยู่นะครับ"

 

เรนทำสีหน้าเหมือนจะร้องหาย น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย มันก็แน่ล่ะแค่เพียงระดับ[ฝึกหัดระยะต้น]ปกติ จะสามารถเข้าไปหยุดการต่อสู้ที่สามารถทำลายล้างเมืองเล็กๆได้อย่างไร 

 

 

 

"ผมไม่ได้บอกให้นายไปตายเสียหน่อย"

 

ผมเอ่ยเรียบเฉย พร้อมยื่นเกร็ดมังกรสีมรกตที่ได้รับมาจากเทพมังกรพฤกษาให้เรน ถึงแม้จะเสียดายแต่ตัวผมในตอนนี้ไม่สามารถใช้งานมันได้ 

 

 

 

อาจารย์เมวิส ยิ่งมีนิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโตอยู่ด้วย เธออาจจะทำอะไรไม่ยั้งคิดเป็นแน่ น่าเป็นห่วงความปลอดภัยของท่านพี่และเหล่าคนรับใช้ด้วย 

 

 

 

"นี่คือ?"

 

เรนจ้องมองเกร็ดสีเขียวที่มีรูปร่างคล้ายขนแข็ง ที่ผมยื่นให้อย่างงุนงง 

 

 

 

"เกร็ดมังกรนะ! ถ้าเป็น[ทักษะสับเปลี่ยน] และ [สายเลือดผู้ปกครอง] ของเรน น่าจะทำอะไรได้ใช้ไหมล่ะครับ"

 

ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางเหลือบไปมองภูตไฟที่อยู่ข้างหลังเรน เพื่อเป็นการบอกใบ้

 

 

 

เรนอ้าปากค้างดวงตาที่จ้องมองเกร็ดมังกรในมือแถบถลนออกมา เพราะของสิ่งนี้หายากเพียงใด มังกรทนงตนและแข็งแกร่งเพียงใด ผู้คนบนโลกนี้รู้ดี ปกติแล้วไม่มีคนโง่ที่ไหนจะไปหาเรื่องมังกรและนำเกร็ดมันมาได้ง่ายๆหรอก

 

 

 

ด้วย[ทักษะสับเปลี่ยน] แสนขี้โกงที่เรนได้รับมา จากการกลับชาติมาเกิด ทักษะที่สามารถเปลี่ยนภูติไฟเป็นสิ่งของหรือสิ่งอื่นในช่วงระยะหนึ่ง 

 

 

 

โดยได้คุณสมบัติของสิ่งนั้นมาด้วย แต่ไม่สามารถได้รับธาตุ หรือระดับพลังมาด้วย แต่ต้องใช้ชิ้นส่วนของสิ่งนั้นเป็นการตอบแทน ในการใช้ทักษะนี้หนึ่งครั้ง

 

 

 

ปกติแล้วเรนใช้ทักษะนี้ระว่างการฝึกบ่อย โดยใช้แก่นเวทย์อสูรธรรมดาเท่านั้น ก็ยังสร้างความลำบากให้ผมไม่น้อยเลย 

 

 

 

ส่วนพลังสายเลือดอย่าง [ผู้ปกครอง] พลังสายเลือดที่สืบทอดจากราชวงศ์ลูอิส พลังที่สามารถทำให้ระดับพลังของเจ้าตัว เหนือกว่าของผู้อื่นใน10วินาที 

 

 

 

เป็นเพราะระดับพลังของเรนยังไม่มากพอที่จะใช้ให้นานขึ้น และคู่ซ้อมของเรนคือผมที่ระดับพลังไม่ต่างกันมากเลยไม่ค่อยจะเห็นผลเท่าไหร่

 

 

 

"ถือว่าเป็นการซื้อความปลอดภัยของคนในคฤหาสน์"

 

ผมยิ้มและยื่นเกร็ดมังกรให้กับเรน ถึงจะลังเลครู่หนึ่งแต่ก็ยอมรับแต่โดยดี 

 

"เฮ้อ...เป็นไงเป็นกัน!"

 

เรนถอนหายใจเฮือกก่อนจะกลับมาฮึดสู้ ในเวลาแบบนี้ช่างเป็นคนที่พึ่งพาได้จริงๆ

 

 

 

อุกกาบาตมหึมาล่วงหล่นลงมาจะชนกับคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส ผู้คนต่างต้องตัวสั่นระริก ราวกับชีวิตถึงจุดจบ เรนกัดฟันกรอดใช้[ทักษะสับเปลี่ยน] [ผู้ปกครอง] ทันที หมาไฟที่ได้รับพลังจากเกร็ดมังกรเปลี่ยนแปลงเป็นกิ่งก่าไฟมีปีกขนาดมหึมารูปร่างน่าเกรงขาม 

 

 

 

มันบินสู่ท้องฟ้าพุ่งเข้าหาอุกกาบาตก่อนจะพ้นล้มหายใจทรงพลังเปลี่ยนอุกกาบาตให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

 

"สุดยอด ยิ่งกว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก"

 

ผมพึมพำเบาๆด้วยความไม่อยากจะเชื่อ จริงๆแล้วเรนและเจ้าหมาไฟเก่งสุดๆ แค่ติ๊งต๊องเสียของแค่นั้นเอง

 

 

 

"นี่คือพลังของพวกผมจริงๆหรือ"

 

แม้แต่เรนเองก็ยังร่างแข็งทื่อ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น 

 

"ตั้งสติหน่อยครับ ฝึกมาแล้วไม่ใช่หรือครับ"

 

ผมเอ่ยเตือนสติพรางคิดหาข้ออ้างหลังจากนี้ เพื่อไม่ให้สิ่งที่เกิดขึ้นสาวยาวมาจนถึงตัวผม ผมจึงตัดไฟแต่ต้นลมทันที

 

 

 

"ห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาดว่าได้รับสิ่งนี้มาจากผม!"

 

เพราะถ้าสิ่งนี้สาวยาวมาถึงผม จะต้องลามไปจนถึงเรื่องที่ผมได้เผชิญหน้ากับเทพมังกรพฤกษาแน่ๆ แค่บทลงโทษเดิมก็ทำผมอึดอัดอยู่แล้ว

 

 

 

"ละ...จะให้ผมอธิบายว่ายังไงละครับ!"

 

เรนเองก็ลนลานไม่แพ้กัน ผมก็คิดไม่ออกดังนั้นให้เป็นหน้าที่ของเรนเลยแล้วกัน เรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่ง

 

 

 

"นี่ก็เป็นการฝึกครับ การแก้ไขเฉพาะหน้า"

 

"เรนต้องคิดและรังสรรค์มันขึ้นมาเอง"

 

ผมแถจนสีข้างถลอก ไม่กล้าสบตา จากนั้นวิ่งใช้แขนเรียวบางกอดพี่สาวที่ตัวแข็งทื่อหลังจากที่กิ่งกาไฟปรากฎตัวทันที

 

 

 

"ทะท่านพี่ ผมกลัว"

 

น้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาสีฟ้าเปื้อนน้ำตา นี้เป็นการแสดงที่ผมเรียนมาจากฟลอร่า เธอชอบใช้เวลาทำเรื่องไม่ดีเอาไว้ ด้วยการแสดงนี้ทำให้ผมต้องใจอ่อนทุกที 

 

 

 

"ไม่เป็นไรแล้วนะจ๊ะ พี่สาวคนนี้จะปกป้อง น้องโนอาเองนะจ๊ะ"

 

พี่สาวเอ่ยปลอบอย่างอบอุ่นพร้อมใช้มือลูบหัวผมเบาๆ

 

สำเร็จแค่นี้ผมก็รอดแล้ว ถึงจะรู้สึกผิดต่อพี่สาวก็เถอะแต่การถูกกักบริเวณแค่นี้สำหรับผมแล้ว ช่างทรมารเสียเหลือเกิน

 

 

 

ผมเหลือบไปมองเรน ที่มีใบหน้าขาวซีด ร่างกายโอนเอนไปมาเหมือนลูกวัวหัดเดิน