ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•ไอร่า•

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

"ท่านไอร่าคะ! ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ"

เสียงเรียกปลุกแสนคุ้นชิน ของหญิงสาวรับใช้ดังหลายครั้ง โดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงหากไม่ได้ยินเสียงขานตอบของฉัน 

 

"อืม...ตื่นแล้ว...ค่ะ..."

ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย ร่างบางยังคงผลิกไปมาบนที่นอนแสนนุ่มฟู

 

"ท่านไอร่า ตื่นหรือยังค่ะ!"

"คะ ค่ะ!"

ฉันตะโกนตอบอย่างไม่พอใจที่ต้องตื่นจากฝันอันแสนสุข เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้มองเห็นแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท 

 

ฉันพยายามพยุงตัวขึ้นจากเตียงนอนสีขาวนุ่ม ก่อนจะลากร่างบางเดินไปเปิดประตู ฉันแสร้งทำหน้ายิ้มแย้มบอกกล่าวหญิงสาวตรงหน้าด้วยประโยคเดิมๆ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ!"

 

"หืม! อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านไอร่า"

"ฉันคิดว่าท่านไอร่าถูกเบลเฟกอร์ล่อลวงไปแล้วเสียอีก"

สาวใช้ยังคงแสร้งยิ้ม พูดหยอกล้อฉันตามปกติ

"แบบนั้นก็ดีสิคะ ฉันจะได้ฝันถึงวีรบุรุษของฉันตลอดไปเลย"

 

ตัวฉันเป็นใคร? รู้สึกตัวก็อาศัยอยู่บนโลกนี้แล้ว ไม่มีความทรงจำก่อนหน้า ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีครอบครัว แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตานอน ฉันก็จะฝันถึงเรื่องราวแสนสุขและเศร้า ระหว่างหญิงสาวผมสีเงินยาวสลวย นัยน์ตาสีทับทิม ที่ใช้ชีวิตแสนสุขกับชายหนุ่มที่เพื่อนสมัยเด็กของเธอ 

 

หรือหญิงสาวผมสีทองยาวสลวย นัยน์ตาสีฟ้าอ่อน ที่ใช้ชีวิตในโลกที่แปลกประหลาดกับชายหนุ่ม 

 

หญิงสาวทั้งสองมีรูปร่างคล้ายคลึงกันมาก แตกต่างคงจะเป็นสีผม สีตา และส่วนหน้าอก ส่วนชายหนุ่มมีรูปร่างต่างกัน แต่กลับมีลักษณะนิสัย และนามว่า 'โนอา'เหมือนกัน 

 

แม้ว่าจะเป็นเพียงความฝัน แต่ฉันกลับรู้สึกคุ้นเคยราวกับเป็นผู้หญิงสองคนนั้นเป็นตัวฉันจริงๆ 

 

"ไม่ได้นะคะ!"

เสียงปฎิเสธของสาวใช้ดังขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ เมื่อมองไปยังท่าทางที่กระวนกระวายของเธอฉันจึงแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน

 

"รู้แล้วน่า"

ฝังทิศตะวันตกของศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์อยู่ติดกับดินแดนมืด ซึ่งถือว่าเป็นศัตรูอันดับแรกของศาสนจักร การที่ฉันจะยอมให้ปีศาจล่อลวงนั้น เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

 

"ท่านรีบแต่งตัวเถอะคะ สายแล้วท่านหัวหน้าอัศวินศักดิ์สิทธิ์จะลงโทษเอา"

"คะ คะ"

ฉันตอบรับเธอก่อนจะรีบวิ่งยังห้องอาบน้ำ ถึงจะได้ยินเสียงเรียกของเธอดังตามหลังมา แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ ยังคงวิ่งต่อไป

 

***

 

•โนอา แอชคลาส•

แสงแดดรำไรผ่านป่าสูงตระหง่าน เผยให้เห็นต้นไม้ใบหญ้าสีเหลือง สีแดง ในช่วงสารทฤดู ถ้านี่เป็นพืชเศรษฐกิจก็คงจะได้เวลาเก็บเกี่ยว สายลมพัดเย็นพา กลิ่นหอมของธรรมชาติอ่อนๆ บรรยากาศการสงบสุขทำให้ร่างกายผ่อนคลาย

 

"นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ข้าไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้"

น้ำเสียงเรียบเฉยของภูติตัวน้อยที่นั่งอยู่บนไหล่ดังขึ้นเบาๆ นัยน์ตาสีมรกตแฝงไปด้วยความรู้สึกคิดถึง

 

เหล่าเด็กๆที่ตามมา บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง ต่างก็หันมองรอบๆด้วยแววตาเป็นประกาย 

 

การที่ผมจะหาของกินในป่านั้น ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะมีภูติพฤกษาอย่างฟลอร่าอยู่ด้วย เธอสามารถสื่อสารกับต้นไม้หรือดรายแอดส์บริเวณนี้ได้ ถึงพวกเขาจะขอให้ปราบสัตว์อสูรเพื่อเป็นการตอบแทนแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้

 

ผมใช้[ทักษะเนตรสวรรค์]เพื่อตรวจสอบอันตรายรอบด้านอยู่ตลอดเวลา และคอยสอนพวกเด็กๆเก็บเกี่ยวพืชผลไม้ที่สามารถทานได้ ส่วนสัตว์อสูรผมก็เป็นคนจัดการเอง 

 

เนื้อของสัตว์อสูรบางตัวสามารถทานได้ จึงรวบรวมเก็บไว้บางส่วน หินเวทย์ที่ได้จากมอนเตอร์ก็สามารถนำไปขายเป็นเหรียญได้

 

พวกเด็กๆต่างก็กระตือรือร้น แววตาที่มองมายังอย่างชื่นชม ผมสังเกตเงาและดวงอาทิตย์รอบๆ คิดว่าน่าจะได้เวลากลับแล้ว ถ้าช้ามากเกินไปจะไม่ทันเวลาอาหารเที่ยง 

 

แต่ในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยคำสั่งให้พวกเด็กๆเตรียมตัวกลับ จิตสื่อสารของใครบางคนก็ดังขึ้นในหัวของผม

"หุหุ จะกลับแล้วหรือ"

น้ำเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์ของหญิงสาว ดังขึ้นในหัว ใบหน้าถึงกับซีดเผือด ร่างกายแข็งทื่อ ร่างบางชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมไม่สามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของเธอได้แม้แต่น้อย ทั้งที่ครอบครอง [ทักษะเนตรสวรรค์] ที่สามารถมองเห็นความจริงทุกสิ่งบนโลก

 

"มันยังไม่เพียงพอ กลีบดอกในนัยน์ตาเจ้ามันยังน้อยเกินไปที่จะสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของข้าได้ ถ้าข้าไม่อนุญาต"

 

ผมมองไปรอบด้าน แต่สิ่งนี้กับทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า

พวกเด็กไร่สูงแข็งทื่อราวกับรูปปั้น ใบไม้ที่ถูกลมพัดลอยค้างอยู่บนอากาศ แม้แต่ภูติตัวน้อยบนไหล่ของผมยังไม่ขยับ สิ่งรอบข้างถูกหยุดนิ่งไว้ราวกับภาพวาด มีเพียงแค่ตัวผมเท่านั้นที่ขยับได้ 

 

"ผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงท่าน มีธุระอะไรกับผมหรือครับ"

หัวใจผมกระตุกวูบหนึ่ง แต่ยังแสร้งทำเป็นเยือกเย็น ร่างกายโคจรพลังเวทย์มนต์เงียบๆ ประสาทสัมผัสตื่นระวังอย่างเต็มที่

 

"โห้ ช่างน่าตกใจจริงๆ ที่เด็กน้อยอย่างเจ้ายังคงเยือกเย็น แม้จะตกอยู่ในสถานะการณ์เช่นนี้"

น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่งไร้อารมณ์ตกใจแม้แต่น้อย ต้นไม้รอบด้านสั่นกระเพื่อม ค่อยๆเผยให้เห็นมังกรตัวมหึมา เกร็ดยาวเหมือนขนสีเขียวมรกต แค่เพียงปีกคู่หลังเพียงข้างเดียวก็กว้างใหญ่กว่าคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาสทั้งหลัง ดวงตานักล่าสีทองจ้องมองผมราวกับแมลง

 

"นึกว่าเป็นลูกแมวน้อยเสียอีก ที่แท้ก็ราชสีห์ผู้กล้า"

"ข้ามีนามว่า เทพมังกรพฤกษาวัลเทีย เทพอสูรผู้ดูแลสวนสมุนไพรเซียนแห่งดินแดนเทพวัลฮัลลา"

น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความภาคภูมิ 

 

เป็นตัวตนที่หลุดจากจินตนาการไปแล้วนี่เอง เทพอสูร ระดับพลังที่เทพเท่าเทพเจ้า ระดับพลังสูงสุดเท่าที่เผ่าพันธุ์อสูรจะสามารถวิวัฒนาการได้ ถึงภายนอกตัวผมจะยังคงเยือกเย็นอยู่ แท้จริงแล้วผมก้าวขาไม่ออกนั้นเอง

 

เธอคงไม่คิดจะเอาชีวิตผมหรอก เพราะถ้าเธอจะทำผมคงตายไปโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ดินแดนเทพ? แล้วทำไมจึงมาอยู่ที่ได้ละ เมื่อเหลือบไปมองมังกรตัวมหึมา เหมือนว่าดวงตาสีทองกำลังบอกว่าให้ผมเลือกคำพูดดีๆ คงไม่อยากจะให้ถามสินะ

 

"วางใจเถอะ การสังหารเจ้ามันง่ายดั่งผลิกฝ่ามือ"

คำพูดเย้ยหยันของของเทพอสูร ผมจึงทำได้แต่ข่มอารมณ์ยอมรับ ผมในตอนนี้ไม่มีทางหนีจากเธอได้

 

"ผมมีชื่อว่า โนอา แอชคลาส บุตรชายของมาร์ควิสเลโอนาร์ด" 

ผมแนะนำตัวตามมารยาท พร้อมกับคิดหาทางรอดไปพราง 

 

"หืม!..เด็กผู้ชายหรอกหรือ?"

นี่เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไป เธอจ้องมองผมอย่างตกตะลึง มันผิดหรือที่ได้รับยีนส์ท่านแม่มาเยอะ ถึงผมอยากจะตะโกนออกไป แต่ทำได้เพียงแค่นึกในใจ

 

"เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง มนุษย์ไม่มีทางซ่อนความคิดจากเทพได้หรอก"

อะ! แย่แล้ว เหมือนว่ายัยเทพธิดาผู้ชั่วร้ายก็สามารถอ่านความคิดของผมได้ นึกว่าเป็นเพราะ[ทักษะขนานนามเสียอีก] ดวงตาสีทองกลอกไปซ้ายทีขวาทีไม่กล้าสบตากับเธอ

 

"เจ้าเป็นอะไรกับอาเทเชีย?"

น้ำเสียงครั้งนี้ดูจริงจัง ไม่อนุญาตให้ผมโกหก

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว แต่ทำไมกัน ผมถึงรู้สึกคิดถึง รู้สึกอยากเจอเธอ

 

"คะ..ใครหรือครับ?"

เทพมังกรเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ช่วยไม่ได้ ผมไม่เคยได้ยินชื่อ อาเทเชีย มาก่อน

 

"เจ้าไม่รู้จักนาง?"

"คะ..ครับ"

เทพมังกรพฤกษาวัลเทีย ทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าผมโกหก เธอถอนหายใจเฮือกแล้วเริ่มอธิบายเกี่ยวกับอาเทเชียที่เธอกล่าวถึง

 

เทพธิดาอาเทเชีย เป็นเทพธิดาแห่งปัญญาและชัยนะ เธอเป็นเทพธิดาที่อยู่มาตั้งแต่สมัยสร้างโลก แต่เธอยังคงมีรูปโฉมเหมือนเด็กสาว อายุ14-15ปีเท่านั้น เธอครอบครองทักษะเนตรสวรรค์เหมือนกันกับผม และที่สำคัญ เธอน่าอกแบน เทพมังกรพฤกษาอธิบายให้ฟังคร่าวๆ เหมือนเธอก็เป็นพวกอธิบายไม่เก่ง 

 

รูปโฉมเหมือนเด็กสาว อายุประมาณ 14-15 ปี ครอบครอง[ทักษะเนตรสวรรค์] ที่สำคัญหน้าอกแบน ทันใดนั้นภาพของหญิงสาวผู้หนึ่งแล่นเข้ามาในหัว

 

"เทพธิดาผู้ชั่วร้าย!"

"ใครฟ่ะ? มีเทพธิดาแบบนั้นในดินแดนเทพด้วยหรือ"

เทพมังกรพฤกษา ทำท่าทางงุนงง ดวงตาสีทองจ้องมาทางผม เหมือนสั่งให้ผมช่วยอธิบาย

 

ผมจึงเริ่มอธิบายแบบไม่ละเอียดมาก ไม่ได้คลุมเครือเกินไป ไม่ได้โกหก แต่ก็ไม่ได้เล่าทั้งหมด ทำไมกันนะผมถึงได้รู้สึกห่วงเธอ หรือเป็นเพราะผลจาก [ทักษะขนานนามกัน] 

 

สุดท้ายเธอก็ยอมเชื่อ และจากไปแต่โดยดี แต่ก่อนที่เธอจะจากไปก็เหลือบไปมองภูติน้อยบนไหล่ และได้มอบกลีบดอกแมนดาลา และเกร็ดสีมรกตให้ผมเพื่อเป็นการตอบแทน

 

เมื่อเธอจากไป รอบข้างที่เคยหยุดนิ่ง ก็กลับมาเป็นปกติ ร่างกายผมจึงผ่อนคลายลง ร่างกายโชมไปด้วยเหงื่อเย็น

 

ภูติน้อยรู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติได้ทันที 

เธอตรวจสอบรอบๆ แล้วเอ่ยถามขึ้น

"นายท่าน เกิดอะไรขึ้นกันค่ะ"

ใบหน้าน้อยซีดเผือด แววตาดูเป็นกังวล ผมส่ายหน้าปฎิเสธไม่มีอะไร แล้วรีบพาเด็กๆออกจากป่าทันที