แด่เธอ...สุดที่รัก

เจมส์รีบวิ่งขึ้นมาที่ชั้น 3 หลังจากถามเจ้าหน้าที่ก็พบว่ากายอยู่ห้อง 3104 เจมส์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเปิดประตูเข้าไป พอเห็นกายที่ไม่ได้เจอเพียงแค่อาทิตย์กว่าซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด อยู่ในท่านั่งบนเก้าอี้ผู้ป่วยพร้อมสายโยงที่คล้ายกับสายน้ำเกลือ แต่ภายในบรรจุเลือดแทน

“กาย”

“ไม่ต้องตกใจหรอก”

“ยังจะมีกะจิตกะใจมาบริจาคเลือดอีกเนี่ยนะ”

กายกำหมัด ถ้าไม่ติดว่านี่คือโรงพยาบาลและกำลังให้เลือดอยู่ ก็อยากจะซัดซักหมัดเหมือนกัน

“สาบานว่าไม่เห็นเลือดที่หยดลงมา”

“กูเห็นละ แค่ไม่รู้จะทักมึงยังไง สภาพมึงแย่กว่าที่คิดนะ”

มึงก็ยังจะมีอารมณ์มากวนประสาทอีกนะไอ้เจมส์

“คนป่วยก็แบบนี้”

“ลูคีเมียใช่ไหม”

“ฉลาดนะมึงอะ เล่ามาได้ละว่าเกิดอะไรขึ้นกับแพรว”

“นี่มึงคิดหลบแพรว แล้วเปิดทางให้กูเพราะกำลังทำตัวเป็นพระเอกที่ป่วยใกล้ตายไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วงแบบนี้เหรอ มึงคิดอะไรวะ” ไม่มีความสุภาพที่เจมส์จะให้กายอีกต่อไป

กายคิดในใจ ‘มึงคงไม่ได้ยินคำถามกูสินะ’

“เออ กูมันโง่ คิดได้แค่นี้”

“มึงมันโง่อย่างที่มึงพูดนั่นแหละ กูอยากจะกระทืบมึงให้ตายจริงๆ”

“ถ้ามึงเป็นกู แล้วกลอกตายังไม่แน่ใจเลยว่ามึงจะเป็นหรือตายมึงจะให้โอกาสคนที่มึงรักไปเจอคนใหม่ไหมวะ คนที่เขาพร้อมจะดูแลแพรวมากกว่ากู!!! มึงคิดว่ากูอยากจะถอยให้กับมึงเหรอ กูรักของกูมาตั้งนาน” กายระเบิดคำพูดออกมา พร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างรวดเร็ว

“...”

“กูไม่ได้ทำตัวเป็นพระเอกหรอก แต่มึงเป็นกูมึงก็ทำ!!!”

“...”

“กูบอกว่ากูป่วยไม่ได้หรอกไอ้เจมส์ กูรู้จักแพรวมันดี แพรวมันก็ได้เป็นห่วงกูจนไม่เป็นอันทำอะไร”

“แล้วมึงเห็นหรือยัง ว่าที่มึงทำอยู่มันไม่ดีกับใครเลย”

“กูเห็นแล้ว ไม่มีใครอยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก จริงๆ ก่อนหน้านี้กูคิดว่ากูรักแพรวข้างเดียว กูไม่คิดว่า…มัน…ก็รักกูเหมือนกัน” กายพูดตะกุกตะกักด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองแต่ก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“กูรักแพรวนะ แต่มันก็เกิดขึ้นมาไม่นานเท่าที่มึงกับแพรวรักกัน ตอนนี้กูคงรู้สึกแบบนั้นกับแพรวไม่ได้แล้ว แพรวรักมึง จริงๆ กูดูออกมานานละ มีแต่มึงที่ดูไม่ออก ที่ผ่านมากูแค่คิดว่าจะเปลี่ยนใจแพรวได้ จนมาวันนี้ที่แพรวป่วยจนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน ก็เพราะมึงแล้วก็เอาแต่เรียกหามึง” เจมส์พูดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นแต่พยายามกลั้นเอาไว้

"ถ้าวันนี้แพรวเรียกหากู แทนที่จะเป็นมึงไม่มีทางที่กูจะมายืนอยู่ตรงนี้เลย"

“เฮ้อ…” กายกลอกตาแล้วพ่นลมหายใจออกมา เพื่อคลายอารมณ์ที่มันบีบคั้นอยู่ตอนนี้

“...”

“...”

ภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบ เจมส์นั่งอยู่ข้างเตียงกาย เพื่อรอให้เลือดที่กายต้องได้รับหมดถุงและจะพากายออกไปรอฟังอาการแพรวที่ห้องฉุกเฉิน

“กูจะไปอยู่ดูอาการแพรวจนดีขึ้น หลังจากนั้นกูจะกลับมาอยู่ในที่ของกู”

“มึงต้องบอกแพรวว่ามึงป่วย มึงต้องให้แพรวรู้แพรวจะได้เข้าใจ”

“กู…”

“กลัวอะไร คนแบบมึงเคยกลัวอะไรด้วยเหรอ”

“กลัวสิ กูกลัวแพรวอยู่ไม่ได้ถ้ารู้ว่า…อึก...” คนพูด พูดแบบกลั้นน้ำตา แต่ละคำพูดมันจุกอยู่คอ พูดออกมาลำบากเหลือเกิน “ถ้ารู้ว่ากูอาจจะตายในอีกไม่นาน”

“มึงพึ่งจะอายุเท่าไหร่เอง ลูคีเมียปลูกถ่ายไขกระดูกได้”

“กูรู้ กูถึงได้บอกแพรวว่ากูมาอยู่ต่างประเทศก็เพื่อมารักษาตัวนี่ไง แต่ยังไงโรคนี้มันก็เสี่ยงทั้งนั้น”

“แล้วมึงจะปล่อยให้เวลาเสียไปแบบนี้เหรอวะ”

“กูก็ไม่รู้”

เวลาผ่านไป 20 นาที เมื่อมีเจมส์มาคุยด้วยเวลาของคนป่วยก็ผ่านไปเร็วกว่าที่คิด

“มึงเดินเองไหวไหมวะ ต้องให้กูช่วยปะ” เจมส์ยืนมือไปพยุงกายให้ลุกขึ้น

“ยังไหวอยู่ ไม่ต้องอะไรกับกูมากหรอกน่า” กายปัดมือเจมส์ออกเบาๆ แล้วลุกเอง

“ให้เลือดแล้วมันก็จะดีได้พักหนึ่งไม่ต้องห่วงกู”

“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้ปลุกถ่ายไขกระดูกวะ”

“ต้องให้คีโม ฉายแสง แล้วก็ให้เลือดแบบนี้ไปอีกกี่ครั้งกูก็จำไม่ได้ แต่หมอบอกว่ามันยังไม่ถึงเวลา รอบริจาคไขกระดูกด้วยมั้ง ช่างเถอะ” กายพูดพลางถอนหายใจแบบคนเหนื่อย “กูจะไปหาแพรว”

ณ ห้องฉุกเฉิน

“ไปไหนมาละเนี่ย แพรวออกจากห้องฉุกเฉิน แล้ว”

“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างครับ”

“หมอให้ไปอยู่ห้องผู้ป่วยธรรมดาแล้ว เป็นภาวะเครียด ไม่ได้อันตรายอะไรมาก แต่หมอบอกว่าโชคดีที่เรานำส่งโรงพยาบาลได้ทัน ไม่งั้นเส้นเลือดในสมองอาจแตกก็ได้”

สีหน้าของกายรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“เดี๋ยวผมให้พ่อทำเรื่องย้ายไปห้องผู้ป่วยพิเศษให้” กายพูดกับทุกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เธอเป็นญาติแพรวเหรอ”

“นี่ผมผอมลงจนครูจำผมไม่ได้เลยเหรอ”

“เดี๋ยวนะ ฮะ!!! กาย ไม่ได้เจอกันนานไปทำอะไรมาทำไมผอมแบบนี้ พอไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนแล้วจำไม่ได้เลย”

กายยิ้มให้ครูเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรตอบ

“เดี๋ยวผมไปทำเรื่องพาแพรวไปอยู่ห้องพิเศษก่อนนะครับ”

หลังจากที่กายโทรแจ้งพ่อของตนเองเรื่องอาการป่วยของแพรวและต้องการให้แพรวเข้าพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษ ทุกอย่างก็เป็นไปได้อย่างราบรื่นด้วยความที่พ่อของกายก็เอ็นดูแพรวอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเรื่องแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลย จะว่าไปพ่อของกายนั้นใจดีกับคนทั้งโลกแต่เย็นชากับลูกของตัวเอง ระหว่างรอย้ายห้องกายแวะไปดูแพรวที่ห้องผู้ป่วยธรรมดา และโทรบอกแม่ของแพรวเพื่อให้รีบมาดูแลลูกสาว 

"โอเคจ๊ะ เดี๋ยวน้ารีบไปนะ กายยังไงก็ฝากดูแพรวด้วยเดี๋ยวน้ารีบไปตอนนี้เลย"

"ไม่ต้องรีบมากก็ได้ครับเดี๋ยวอีกสักพักผมจะโทรบอกห้องให้อีกที ผมย้ายแพรวไปอยู่ห้องพิเศษ"

"อ่า ห้องพิเศษเหรอ ทำไมหล่ะ อยู่ห้องธรรมดาเถอะ"

"ห้องพิเศษเถอะครับ โรงพยาบาลนี้ของลูกพี่ลูกน้องพ่อผม จะได้เฝ้ากันสะดวก"

"คือ..."

"ค่าใช้จ่ายเท่าห้องปกติครับ" กายรีบตอบเพราะรู้ว่าปลายทางคงกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย

"ไม่ใช่ว่าเธอ..." ด้วยความที่อยู่กันมานานแม่ของแพรวก็รู้ว่ากายคงไปพูดอะไรกับพ่อเพื่อให้แพรวได้ย้ายมาห้องพิเศษ

"ถือว่าผมขอนะครับ ผมอยากให้แพรวกับคุณน้าอยู่กันสบายๆ ไม่ต้องใช้ห้องรวมกับคนอื่น"

"เฮ้อ...โอเคๆ เดี๋ยวน้ารีบไป" แม่ของแพรวรับความช่วยเหลือนี้ไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้

ระหว่างรอพยาบาลเปลี่ยนห้องให้ กายมานั่งข้างแพรวพร้อมกุมมือแพรวแนบหน้าของตนอยู่แบบนั้นนาทีแล้วนาทีเล่า โดยไม่พูดอะไรสักคำ กายมองใบหน้าขาวซีดแต่ก็ยังสวยของแพรว แล้วลูบหัวของเธออย่างทะนุถนอม

"กูไม่ไปแล้วนะ จะไม่ไปไหนอีกแล้ว ขอโทษนะคนดีของกู"

เจมส์ที่ยืนดูอยู่ข้างนอก ปล่อยให้กายได้ใช้เวลาของเขาให้เต็มที่ ตัวของเจมส์เองก็ปวดใจไม่แพ้กัน แต่ก็รู้ดีว่าความรักบางทีก็ไม่จำเป็นต้องครอบครองกันก็ได้ ถ้าแพรวอยู่กับตนเองแล้วไม่มีความสุขเท่าอยู่กับกายมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะดึงเอาแต่ร่างกายของเขามาครอบครอง