สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

-

เขียนโดย watcharakarn

วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 เวลา 23.55 น.

  45 chapter
  53 วิจารณ์
  21.43K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 00.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

7) งานพิเศษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ริณแล้วเรื่องงานล่ะ เธอบอกพี่ชาญเค้ารึยัง” เสียงของชานนท์ดึงฉันให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็น

จริงอีกครั้ง

 

“อืม...เรียบร้อยแล้วล่ะ” ฉันดึงหูฟังออกแล้วจึงตอบก่อนจะปิดหน้าจอ

 

เมื่อวานก่อนที่จะเลิกงานพิเศษกะเช้าตอนบ่ายสาม ฉันได้เอ่ยปากบอกเรื่องนี้กับพี่ชาญ ผู้จัดการร้านไอศกรีมแถวๆ ทาวเฮาส์ที่ฉันและคุณน้าอาศัยอยู่ 

แดดร้อนๆ ยามบ่ายทำให้มีลูกค้าเข้าร้านไอศกรีมและค๊อฟฟี่ช็อปเล็กๆ แห่งนี้แน่นขนัดเป็นพิเศษ ตอนนั้นเขากำลังง่วนอยู่กับการตักไอศรีมรสส้มในถัง ใส่ถ้วยแก้วเล็กๆ  ที่วางอยู่บนถาดพลาสติกทรงกลมสีน้ำตาล

 

“พี่คะ หนูขอลาหยุด 3 วันนะคะ” ฉันซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ เขา พูดขึ้นขณะที่กำลังปลดสายผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลแดงซึ่งมีตัวอักษรชื่อร้าน ‘Flavor Ice-cream’ สีขาวเป็นลายเส้นตวัดๆ ภาษาอังกฤษเหมือนลายเซ็นขนาดใหญ่กลางผืน

 

“ช่วงปิดเทอมแบบนี้คนเยอะนะริณ ริณจะไปไหนเหรอ?” ผู้จัดการร้านร่างผอมวัยหนุ่มแน่น ผิวสีแทน คิ้วสั้นดกดำ ตาโต จมูกเป็นสัน ริมฝีปากบาง หวีผมเรียบเปล้ ตัวสูงกว่าฉันหน่อยนึงถามถึงเหตุผล ก่อนจะโน้มตัวลงไปใช้ที่ตักไอศกรีมขูดเนื้อไอศกรีมเป็นก้อนกลมสวยอย่างชำนิชำนาญ  

 

“พ่อริณป่วยหนักค่ะ เลยต้องกลับบ้าน” ฉันตอบพลางสอดเก็บผ้ากันเปื้อนไว้ในตู้ด้านล่าง  

 

“เอ้ากุ๊ก เอาไปเซริฟ์ให้โต๊ะ 8” พี่ชาญเจ้าของร้านยื่นถาดที่มีถ้วยไอศกรีมอยู่ 3 ถ้วยให้แก่เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ทำผมไฮไลท์และมัดช่อผมทั้งหมดเอียงไปข้างหนึ่งด้วยสายรัดผมสีเขียวแก่และมีผ้าปักรูปแมลงปอติดอยู่

 

“ค่า~”  กุ๊กขานรับอย่างอารมณ์ดี ฉันสังเกตเห็นเหล็กดัดฟันสีเงินวาว ยามเมื่อเธอแย้มยิ้ม

 

พี่ชาญดูจะเป็นห่วงเป็นใยฉันไม่น้อยเมื่อได้ยินเหตุผลที่ฉันขอลาหยุด

 

 “แล้วนี่ไปยังไง” เขาถามขณะเช็ดไม้เช็ดมือบนผ้าขนหนูสีขาวสะอาดซึ่งแขวนอยู่ตรงชั้นเก็บอุปกรณ์จำพวกถ้วยแก้ว จานรอง ช้อน ส้อมที่อยู่ใกล้มือ  ‘อิง’ เพื่อนร่วมงานอีกคนซึ่งเป็นเด็กสาวผิวขาวร่างท้วมแต่ดูคล่องแคล่วกำลังสาละวนอยู่กับการชงกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าจากออร์เดอร์ที่มีมาอย่างต่อเนื่อง กลิ่นเมล็ดกาแฟที่ลอยฟุ้งออกมาจากเครื่องปั่นหอมอวลไปทั่วเคาน์เตอร์

 

“ไปรถทัวร์ค่ะ พรุ่งนี้ 11 โมง” ฉันกล่าวพร้อมกับฉวยเอาสายคล้องเป้สีฟ้าครามขนาดย่อมที่วางไว้กับพื้นขึ้นสะพายหลัง

 

“ก็เดินทางดีๆ นะครับน้อง แล้วก็ขอให้คุณพ่อหายเร็วๆ” เขาอวยพร “แล้วรีบกลับมาช่วยพี่ล่ะ”

 

“ค่ะพี่ แล้วหนูจะรีบกลับนะคะ” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกมา

 

                                                            ________________________

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา