สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“อย่าคิดมากไปหน่อยเลยน่า  ริณก็บ่นเป็นยายแก่กลัวโลกแตกไปได้” เขาว่าเสียงกวนๆ
 
“โหยเอกพูดแบบนี้ ลุกขึ้นมาเตะก้านคอฉันเลยดีกว่ามั๊ย” ฉันเลยยวนกลับก่อนจะค้อนขวับให้วงหนึ่ง
 
“เฮ้อ…” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ถ้ายังไม่มั่นใจละก็…นี่”
 
เขาเอ่ยก่อนจะยกมือที่กุมมือฉันอยู่ขึ้นมาแล้วชูนิ้วก้อย พอฉันเห็นเท่านั้นก็หัวเราะคิกออกมาทันใด
“เอกนี่เราไม่ใช่เด็กๆ กันแล้วนะที่จะมาสันยิงสัญญาอะไรแบบนี้”
 
“ก็เราอยากให้ริณรู้ว่า เรารักริณนี่นา แล้วเราก็อยากจะอยู่เคียงข้างริณตลอดไป” เขาพูดสีหน้าจริงจัง จนฉันเชื่อว่าเขาได้พูดออกมาจากก้นบึ้งของความรู้สึกโดยแท้จริง
 
“ไม่ว่าจะเกิดอะไร หรือปัญหาอะไรขึ้นต่อแต่นี้เราจะไม่ทิ้งริณ แล้วริณล่ะสัญญาได้มั๊ยว่าจะอยู่เคียงข้างเรา” ชานนท์ถามพลางกระดิกนิ้วหงึก หงึก เป็นเชิงเร่งเร้าขอคำตอบ
 
“เอ่อคือ…ฉัน”  ฉันจุกในใจจนพูดไม่ออก รู้สึกว่าถ้อยคำเหล่านี้ช่างเป็นคำพูดที่ไพเราะเพราะพริ้งเสียจนอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน
 
“ฉัน…” ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้เสียงสั่นขนาดนี้ ขณะที่มองไปที่ปลายนิ้วก้อยที่กำลังรอคอยการตัดสินใจจากฉันอยู่
 
“ไม่ว่าต่อไปจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเสมอ” ฉันกล่าวด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ความรู้สึก มันคล้ายๆ กับการที่เราบอกรักใครสักคน เป็นถ้อยคำที่ทำให้เรารู้สึกขวยเขิน แต่ก็ทำให้หัวใจพองโตไปพร้อมกันด้วยเช่นกัน
 
“สัญญานะ”
 
ฉันมองหน้าเขาอีกครั้ง แล้วจึงยกนิ้วไปเกี่ยวก้อยกันด้วยความเต็มใจ
 
“อืม…ฉันสัญญา”
 
“ริณรู้ป่ะตอนที่เราเอาภาพริณขึ้นคอลัมน์นิตยสารของชมรมนะพวกเพื่อนๆ เราแม่งถามกันให้แซ่ดเลย ตั้งแต่เห็นริณครั้งแรกเราก็รู้แล้วว่า…” เขาละคำสุดท้ายไว้ ทำให้ฉันสงสัยเลยเอ่ยถาม
 
“รู้อะไรเหรอ…?”
 
“รู้ว่าริณเป็นคนพิเศษสำหรับเราไง” คำเฉลยของเอก ทำเอาฉันถึงกับยิ้มแก้มปริ
 
“ตาบ้า” ฉันว่า
 
“เพี๊ยะ!” พลางตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่งแก้เขิน แต่คงแรงไปหน่อยหน้าขาวๆ ของเอกเลยปรากฏรอยแดงขึ้นมาจนฉันเองก็ตกใจ
 
“อุ๊ย!”
 
“โหยริณตบซะเราปากเบี้ยวเลยนะเนี่ย” เขาฟ้องเสียงอู้อี้ ทำปากบูดเบี้ยวหน้าเหยเกเหมือนคนเป็นง่อยเปลี้ยเสียขาพาให้ฉันนึกขันจนหลุดหัวเราะคิกคักออกมา
 
เรานั่งเล่นกันอยู่ที่นั่นอีกประเดี๋ยวหนึ่ง ก็เห็นว่าพระอาทิตย์รอนแสงลงมากแล้วจึงชวนทุกคนกลับแม้ว่าลึกๆ แล้วจะไม่อยากเจอหน้าแม่เลี้ยงสักเท่าไหร่ก็ตาม
 
“ไปกันเถอะเย็นแล้ว” พูดแล้วก็ลุกขึ้นปัดเศษดินออกจากกางเกงยีนส์ตัวเก่ง 
 
“ริณเดี๋ยว” เสียงของแฟนหนุ่มร้องทักขึ้น “ลืมอะไรไปรึเปล่า”
 
“ป่าวนี่ ฉันไม่ได้ลืมอะไรนะ” ฉันรีบบอกพร้อมกับก้มหน้าลงพื้นพยายามสอดส่ายสายตาหาดูว่ามีอะไรหล่นร่วงไปจากตัวบ้างรึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นว่าบนพื้นจะมีเศษสตางค์ หรือโทรศัพท์มือถือตกอยู่สักหน่อย
 
“นี่ๆ พวกเธอดูอะไรนี่” เสียงสดใสของแก้วเรียกให้พวกเราต้องเงยหน้าหันไปมองเธอ
 
“นั่นไงของที่ริณลืมอยู่นั่นแล้ว” เอกพูดเป็นปริศนา ชี้ชวนให้ฉันมองไปยังแสงพลอยที่รวบต้นสายฝนซึ่งมีก้านสีเขียวเข้มเล็กเรียวมาเสียเต็มไม้เต็มมือ