สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

              เผลอแผล็บเดียวเพื่อนสาวตัวดีของฉันก็ทำอะไรพิเรนๆ ด้วยความก๋ากั่นขึ้นมาอีกแล้วสิเนี่ย

              “ยากไปมั๊ยอ่ะนั่น” เอกซึ่งยืนยกแขนข้างหนึ่งเท้าสะเอวเปรยออกมา แลดูมีความเวทนาเจือปนอยู่ในสีหน้าอย่างไรไม่รู้

              นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันสำนึกได้ว่า ช่างโชคดีจริงๆ ที่พ่อไม่ได้ส่งให้ฉันไปเรียนบัลเล่ต์ตั้งแต่ตอนเด็กๆ มิเช่นนั้นมีหวังได้เข้าร่วมสมาคมสะพานโค้งกับเธอเป็นแน่ คิดแล้วก็ปวดกระดูกสันหลังแทนจริงๆ

              “เป็นงายเจ๋งมั๊ย อึ้งล่ะสิ ฉันจะเอาไปลงอินสตาร์แกรม ฮิฮิฮิ” เพื่อนสาวอวดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทำหน้าเบี้ยวๆ แลบลิ้นพองตา ทำแก้มป่องๆ อย่างสุขใจ ดูเธอมีความมุ่งมั่นมากทีเดียวกับการที่จะมีรูปถ่ายเก๋ๆ เก็บไว้สักใบหนึ่ง

              “ริณมาสิ เร็ว เดี๋ยวฉันถ่ายให้”

              “มะมะไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร” ฉันรีบโบกไม้โบกมือหย็อยๆ เป็นเชิงปฏิเสธก่อนจะเปล่งเสียงตอบออกไปด้วยความเกรงใจว่า

              “เชิญเลยจ้ะแก้ว เดี๋ยวฉันกับเอกนั่งรอละกันนะ เชิญตามสบายเลย”

              “เฮ้อ…สะพานโค้งที่ทุ่งดอกไม้เนี่ยนะ” เอกปรารภออกมาเบาๆ ใบหน้าดูยิ้มๆ ขณะมองเด็กหญิงแสงพลอย  โชติตณมนตรีเล่นท่าประหลาดๆ พร้อมกับชูมือถือขึ้นสูงแล้วกดปุ่มถ่ายรูปตัวเองระรัว

              “ปล่อยเขาเถอะ” ฉันซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เอกกระซิบบอกก่อนจะยกมือขวาขึ้นป้องปากแล้วร้องเตือนแก้วด้วยความห่วงใยว่า

              “ระวังเปื้อนนะยัยบ๊องส์!...นี่เดี๋ยวฉันถ่ายให้เอามั๊ย” อดไม่ได้ที่จะเสนอตัวช่วยเหลือเพราะเห็นท่าทางยงโย่ยงหยกแอ่นอกแอ่นตัวนั่นแล้ว ก็กลัวว่าหลังเธอจะเดาะขึ้นมาเสียก่อน

              “ไม่เป็นไรย่ะ…เดี๋ยวไม่อารต์” เพื่อนสาวตะโกนตอบกลับมา ก่อนจะหัวเราะคิกคักเสียงใส

              ฉันจึงได้วางใจว่าเธอคงจะมีความสุขดี

              “ริณเราไปนั่งคอยตรงนั้นกันเหอะ แถวนี้มันแดดร้อน นู่น ต้นไม้นั่นพอมีร่มเงาอยู่บ้าง” ชานนท์แนะพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางคันดินยาวฝั่งซ้ายมือที่มีต้นไม้สูงชะลูดขึ้นเป็นกลุ่มๆ

              “อืม…ก็ดีนะ” ฉันเห็นด้วย เพราะดูรูปการณ์แล้วกว่าเพื่อนสาวจะเริงร่าเสร็จคงอีกสักพักหนึ่ง และฉันก็อยากจะรอเธอใต้เงาร่มไม้ใบไม้มากกว่าคอยยืนเป็นหุ่นไล่กาท้าแสงอาทิตย์อัสดงอยู่อย่างนี้

              เอกยื่นมือมาให้ฉันจับเราสองเดินจูงมือกันไปแหวกทิวแถวของดอกไม้งามที่ขึ้นแน่นหนาแข่งขันเบ่งบานกันสล้างสลอนชวนให้หลงใหล ยามมีลมแรงพัดโบยมาทีหนึ่งมวลผกาสีขาวสะอ้านก็ไหวโอนเอนให้เห็นเป็นริ้วๆ ราวระลอกคลื่น ดูงดงามราวกับผืนแพรพรรณอันพิสุทธิ์ที่ถักทอจากธรรมชาติกำลังคลี่ไสว

พวกเราย่างเท้าระไปเรื่อยๆ ก่อนจะปีนขึ้นคันดินเตี้ยๆ ใต้ต้นหูกระจงสูงใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านใบครึ้มเขียวเป็นชั้นๆ สวยงามร่มรื่นพอให้เราได้พักพิง

              “ค่อยยังชั่วหน่อยอย่างน้อยก็พอมีที่หลบแดด” ฉันพูดแล้วจึงหย่อนก้นนั่งลงชันเข่าอยู่ใต้ต้นไม้ “หูกระจงนี่สวยดีนะใบเป็นชั้นๆ แปลกตาดี แถวนี้ก็มีขึ้นอยู่หลายต้นเหมือนกันนะเนี่ย”

              “อืม…” เอกตอบพลางทอดสายตามองยัยแก้วแล้วยิ้มออกมา

              “ยิ้มอะไรเหรอ?” ฉันถามด้วยความสงสัย

              “ก็มีความสุขไงเลยยิ้ม” เขาตอบกวนๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับมาบ้าง “แล้วริณล่ะสบายใจขึ้นบ้างรึยัง?”

              “ฉัน…ไม่รู้สิ” ฉันกล่าว ยังคงรู้สึกเป็นทุกข์และหนักอึ้งในใจ “ก็คงจนกว่าพ่อจะหายดีละมั้ง”

              พอมองไปที่ก้านดอกขาวที่ชูไสวล้อสายลมไปทางซ้ายทีขวาทีอยู่นั่น ก็คิดถึงพ่อขึ้นมา ถ้า ณ ตอนนี้พ่อได้มายืนอยู่ที่นี่เคียงข้างฉันเหมือนในวันเก่าๆ ก็คงจะดีไม่น้อย

              “อยากให้พ่อได้เห็นจัง” ฉันเปรยออกมาด้วยความเศร้าสร้อย ความปรารถนานั้นแจ่มกระจ่างอยู่ในใจแม้ว่าไม่รู้เมื่อไหร่จะเป็นจริงก็ตาม

              “ริณ…”

             เสียงของเอกดังแว่วมา ฉันผินไปมองใบหน้าของเขาที่หันมามองฉันด้วยเช่นกัน

            “เราจะเป็นกำลังใจให้ริณนะ…”

            “เอ๋!?” ฉันรู้สึกประหลาดใจจนถึงกับอุทานออกมาเบาๆ ก็ปกติเขาไม่ค่อยพูดคำหวานๆ แบบนี้กับฉันสักเท่าไหร่นี่นา เมื่อได้ฟังแล้วก็รู้สึกเขินๆ อย่างไรก็ไม่รู้สิ

            “ตลอดไปเลย” เขากล่าวเสริม เลื่อนมือขวามากุมมือซ้ายของฉันไว้ ขณะที่เราทั้งสองต่างนั่งอยู่เคียงชิดกัน

            คำพูดของเขาทำให้ฉันปลื้มใจอยู่ไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่สามารถพิสูจน์อะไรได้ในตอนนี้ก็ตาม

           “ฉันเองก็อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปเหมือนกันนะ แต่ถ้าเอกได้ไปเรียนมหา’ลัย ก็คงจะได้เจอสาวๆ ที่น่ารักๆ สักวันนายอาจไม่อยากเป็นกำลังใจให้ฉันอีกต่อไปแล้วก็ได้”