สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

                ริมฝีปากนุ่มละมุนยื่นใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนฉันรู้สึกได้เลยว่าใบหน้ากำลังร้อนผ่าวเลือดในกายฉีดพล่านถวิลหารสรักอันดื่มด่ำนั้นอีกครั้ง

               ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นเอง มโนสำนึกก็พลิกกลับขึ้นมาเป็นฝ่ายชนะ

              “ไม่เอาน่าเอก อย่าเล่นแบบนี้” ฉันเตือนด้วยน้ำเสียงที่ขึงขังขึ้น หลังจากที่หักห้ามอารมณ์ชั่ววูบชั่วแล่นนั้นได้สำเร็จ พลางเบี่ยงหน้าหนีด้วยความเอียงอาย

              ชานนท์ลืมตาโพลงขึ้นมาทันที

              “อะ..อ้าวริณทำไมล่ะ?”

              “โทษทีนะฉันว่ามันไม่เหมาะที่เราจะมาทำอะไรกันตรงนี้ ตอนนี้” ฉันให้เหตุผล เขาจึงยอมปล่อยมือวางแนบลำตัวแล้วตีสีหน้าสลด

              “ก็ได้…” เขาเปรยเสียงอ่อย ก่อนจะทอดถอนลมหายใจออกมาเบาๆ

              “ฉันว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะ” แม้จะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็ฉันกำลังทั้งเครียดและกังวลเรื่องของพ่ออยู่นี่นา คงไม่มีกะจิตกะใจจะมาสวีทหวานแหววกันในที่แบบนี้หรอก

              “พวกเธอสองคนทำแบบนี้ได้ยังไงยะ!”  เสียงของแก้วที่ดังแหวขึ้นมาทำให้เราสองคนแทบสะดุ้ง

เมื่อฉันหันไปมองก็พบว่าเพื่อนสาวตัวดีกำลังยืนเท้าสะเอวหอบแฮ่กๆ หน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตรงนั้น

              ‘รึว่าเธอจะเห็นเหตุการณ์เมื่อตะกี๊’

              คิดแล้วก็กระดากอาย จนทำหน้าไม่ถูก

              “ก็ๆๆๆ” ชานนท์พยายามเอ่ยปากอธิบายแต่ก็ลิ้นพันกันอยู่นั่นแหละ พูดไม่ออกสักที

              แสงพลอยลดมือลงก่อนจะเดินก้าวฉับๆ ตรงรี่เข้ามา คิ้วบางเรียวได้รูปของเธอแทบจะเลื่อนเข้ามาชนกัน สีหน้างุ้มงอบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

              “นี่พวกเธอปล่อยให้ฉันผจญอยู่กับยัยแม่มดนั่นสองต่อสองได้ยังไงกันยะ ฉันน่ะเอ๋อรับประทานเลยรู้มั๊ย จู่ๆ ก็วิ่งพรวดพราดกันออกไปไม่เห็นหัวฉันเลยนะยะ” ยัยแก้วต่อว่าต่อขานด้วยความโมโห แต่ฉันกลับรู้สึกโล่งอกถึงกับแอบลอบถอนใจที่เธอไม่ได้เห็นภาพที่เราสองคนกำลังหยอกเอินกันอยู่

              “โอ๋ๆ ฉันขอโทษอย่าโกรธอย่าเคืองฉันเลยนะ” ฉันจับไหล่เพื่อนแล้วเขย่าเบาๆ ง้องอนอีกฝ่ายด้วยรู้ดีว่าเพื่อนฉันคนนี้เป็นพวกโกรธง่ายหายเร็ว ง้อปุ๊บก็หายปั๊บ

              “นะ คุณหนูแสงพลอยสุดสวย แสนดี น่ารัก” ฉันยอหน่อย ยัยแก้วก็แบะยิ้มออกมาแล้ว

              “เออนี่ตอนที่ฉันวิ่งมาเจอทุ่งดอกไม้ด้วยส๊วยสวย” เธอชี้ชวนน้ำเสียงสดใสกลับคืนมาดังเดิม

              “จริงเหรอแก้ว เธอไปเจอที่ไหน?” ฉันถามตาลุกวาวด้วยความสนอกสนใจ แต่ก็แอบทึ่งที่เห็นเพื่อนสาวตัวดีเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์ได้ไวมากจนเกือบลืมไปเลยว่าเมื่อสักครู่ ยัยแก้วยังเท้าสะเอวว่าฉันฉอดๆ อยู่หยกหยก

              “ก็ตรงแถวๆ ตลาดนั่นแหละ มาเดี๋ยวฉันพาไปดู” พูดเสร็จแสงพลอยก็ลากแขนฉันให้วิ่งตามไป

              “อ้าวเฮ้ยรอกันมั่งดิ” เอกร้องพร้อมกับวิ่งตามมาติดๆ  ไปตามเส้นทางดินเปียกๆ กระทั่งพวกเรามาถึงตลาดนัดเล็กๆ ซึ่งมีลักษณะเป็นตลาดในร่มที่มีการขึงผ้าใบสีมอๆ เก่าๆ ซีดๆ ผูกต่อๆ กันเป็นหลังคาเรียงรายไปเป็นทางยาว โดยแหวกช่องหลีกทางให้แสงสว่างลอดส่องเข้ามาได้เพียงน้อยนิด นอกจากความแปลกที่ว่าแล้ว ที่นี่พวกพ่อค้าแม่ค้าก็ยังนั่งขายของกันอย่างเงียบเชียบ!

             ลูกค้าซึ่งเป็นพวกชาวบ้านทั้งหลายแหล่ต่างพูดคุยต่อรองราคากันด้วยการกระซิบกระซาบ…ผิดแผกจากตลาดนัดทั่วไปที่พ่อค้าแม่ค้ามักจะตะโกนแข่งกันเสียงดังวุ่นวาย อีกทั้งของที่ขายยังเป็นพวกข้าวปลาอาหารแห้ง ผักสด และผลไม้ ซะส่วนมาก

             ชาวบ้านแต่ละคนต่างก็แต่งตัวด้วยโทนสีหม่นๆ สวมรองเท้าบูท และส่วนใหญ่ก็พกร่มสีดำติดตัวมาด้วย ทั้งๆ ที่อยู่ในช่วงฤดูร้อน พวกเขาเหล่านั้นมีพฤติกรรมแปลกๆ ที่เหมือนกันไปหมดราวกับถูกตั้งโปรแกรมไว้ นับวันลัทธินั่นก็ล้างสมองให้ผู้คนทำตัวประหลาดเข้าไปทุกทีๆ