สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

วันรุ่งขึ้น
 
คุณอาสุบรรณมาเคาะประตูหน้าบ้านของฉันแต่เช้าตรู่ดั่งคำสัญญาที่ให้ไว้ พร้อมกับหอบหิ้วกระเป๋าเครื่องไม้เครื่องมือสำหรับซ่อมไฟติดตัวมาด้วย ชานนท์ถูกวานให้เป็นลูกมือหยิบของนู่นนี่ให้แก่คุณอา จนคล้อยสาย ไฟฟ้าก็กลับมาติดตามเดิม
 
พวกเราดีใจกันยกใหญ่เช่นเดียวกับน้าสายทิพย์ที่ชื่นชมความเก่งกาจของเขาไม่ขาดปาก ก่อนจะชวนผู้ใหญ่บ้านอยู่พูดคุยจิบน้ำชากาแฟกันสักครู่หนึ่ง อาสุบรรณจึงค้อมศีรษะบอกลาเธอไป
 
หลังจากทานอาหารมื้อสายง่ายๆ สไตล์ฝรั่งซึ่งประกอบไปด้วยขนมปังปิ้งไข่ดาว ไส้กรอกหมูและสลัดผักจนอิ่มตื้อ ฉันก็หยิบไม้กวาดกับที่โกยผงมาปัดกวาดระเบียงหน้าบ้านซึ่งเกลื่อนกลาดไปด้วยซากปีกของเหล่ากองทัพแมลงเม่าที่หลุดร่วง เห็นแล้วก็หวั่นใจที่คืนนี้พวกมันคงจะยกโขยงกลับมาจัดปาร์ตี้ครึกครื้นกันต่อที่หน้าบ้านฉันอีกเป็นแน่
 
พอตกบ่ายระหว่างที่เรากำลังล้อมวงกันดูรายการโทรทัศน์อยู่บริเวณโต๊ะรับแขกพร้อมกับเปิดพัดลมตั้งพื้นรุ่นโบราณให้มันส่ายหัวอาดๆ ไปมาอยู่นั้น เสียงเคาะประตูบ้านก็ดังขึ้น
 
“ก๊อก ก๊อก ก็อก!” 
 
เนื่องจากประตูบ้านกับโซนรับแขกหรือห้องนั่งเล่นอยู่ติดกัน พวกเราจึงได้ยินเสียงอื่นที่ดังแทรกเข้ามาในทันที
 
“ก๊อก ก๊อก ก็อก!” 
 
“ใครน่ะ?” แก้วละใบหน้าออกจากจอทีวีแล้วหันไปมองที่บานประตูโดยฉับพลัน ส่วนเอกก็รีบเข้าไปแหวกผืนม่านหนาทึบสีน้ำตาลเข้มที่ติดอยู่ตรงบานหน้าต่าง และมองเฉียงออกไปที่ตรงเฉลียงทางเดินและหน้าประตู
 
“ไม่รู้สิแต่เห็นสะพายกระเป๋าอะไรมาด้วยก็ไม่รู้”
 
“โอเคเดี๋ยวฉันไปเปิดเอง”  ฉันบอกแล้วจึงลุกพรวดจากโซฟาเดินฉับฉับไปที่ประตู
 
“แอ๊ดดด!”
 
“สายทิพย์อยู่มั๊ยหนู?” เสียงของชายวัยกลางคน รูปร่างผอมสูงผิวขาว ใบหน้าเรียวเกลี้ยงเกลา ถึงส่วนคิ้วจะไม่เข้มหนาแต่ก็สวยได้รูป ดวงตาดูอารี เหนือจมูกเล็กโด่ง สอดรับกับริมฝีปากบาง เสมือนมีเชื้อชาติตะวันตกผสมเอเชียอย่างลงตัว
 
เขาคนนั้นซึ่งอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวทับด้วยสูทลำลองลายสก็อตสีเขียวขี้ม้าสลับดำ สวมกางเกงแสลคขายาวสีเทาเข้มดูภูมิฐาน เอ่ยถามฉัน เมื่อลองเลื่อนสายตาไปมองดูกล่องสีนิลที่เขาสะพายติดตัวมาด้วยจึงรู้ว่าสิ่งที่เอกพูดถึงเมื่อครู่นี้ก็คือกระเป๋าพยาบาล ซึ่งมีเครื่องหมายกาชาดสากลติดอยู่ตรงด้านข้างนั่นเอง
 
 “อยู่ค่ะ” ฉันตอบพลางพยักหน้าหงึก แล้วจึงถอยเท้าดึงบานประตูเข้ามาเพื่อเปิดทางให้ “เข้ามาก่อนสิคะ”
 
ฉันเชื้อเชิญ
 
“ขอบใจจ้ะหนู” เขากล่าวก่อนจะยกมือขวาถอดหมวกโบว์เลอร์ทรงกลมสีดำมีขอบโค้งเผยให้เห็นเรือนผมสีเดียวกัน จัดทรงเป็นระเบียบเรียบร้อย “อาชื่อวิเชียร เป็นหมอประจำหมู่บ้านนี้ นี่หนูคงจะเป็นลูกสาวของธินกรใช่มั๊ย?”
 
“ใช่ค่ะ…คุณอารู้ได้ยังไงคะ?” ฉันตอบรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาจึงพูดต่อไปว่า
 
“อ่อ…อาก็เคยได้ยินทิพย์เขาพูดถึงน่ะว่าลูกสาวของธินกรกำลังจะกลับมาบ้าน”  พูดเสร็จคุณอาก็ถอดรองเท้าหนังสีดำเคียงกันไว้ที่หน้าประตูแล้วเดินก้าวเข้ามา