สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“แก้วกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” 
 
“กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียง แล้วก็แชทกะหนุ่มๆ อิอิ” เธอบอกอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีก้อนเมฆขมุกขมัวก่อตัวขึ้นในใจ 
 
“อืม...แก้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องลับบ้าน พ่อกำลังป่วยหนักน่ะ” ฉันซึ่งกำลังยืนน้ำตารื้นอยู่ จำต้องบอกเธอไปตามตรง
 
“อ๊ะ…ตายจริงพ่อเธอเป็นอะไรเหรอริณ?” แก้วมีท่าทีตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น 
 
“ขอโทษทีนะที่ฉันคงไปเที่ยวกับเธอไม่ได้”  ฉันพูดเสียงอ่อน รู้สึกผิดที่ต้องผิดนัดกับเพื่อนทั้งๆ ที่ได้รับปากไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปเดินเที่ยวห้างซื้ออุปกรณ์การเรียนด้วยกัน
 
“บ้า..ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เธอจะกลับมาวันไหนเหรอ?” แสงพลอยถาม
 
“ก็คงอยู่ที่นั่นสักสองสามวันแล้วค่อยกลับ คงต้องอยู่ดูอาการพ่อด้วย ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแก้ว” อีกฝ่ายคงได้ยินเสียงอันสั่นเครือของฉัน จึงเอ่ยปลอบประโลม
 
“พ่อเธอคงไม่เป็นไรหรอกริณ อย่าเพิ่งคิดมากเลย”
 
“แต่ในจดหมายที่พ่อเขียนมา...มันทำให้ฉันกลัว” และแล้วหยดน้ำใสๆ ก็ไหลอาบแก้ม จิตใจของฉันในตอนนี้อ่อนแอเกินกว่าจะทำเป็นเข้มแข็งอยู่ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะออกจากหมู่บ้านเพื่อเข้ามาเรียนต่อในเมืองตั้งแต่ยังเด็กๆ แต่เราสองพ่อลูกก็ไม่เคยห่างกัน พ่อมักจะส่งผ่านความห่วงใยมาทางปลายสายโทรศัพท์อยู่เสมอ จวบจนกระทั่งสองเดือนก่อนหน้านี้ ที่น้ำเสียงของพ่อแปรเปลี่ยนไป จนในวันนี้ พ่อเขียนจดหมายมาบอกฉันว่าท่านกำลังจะจากฉันไป นี่ฉันจะทำอย่างไรดี
 
“งั้น....ฉันมีแผนใหม่” 
 
“เอ๋......แผนใหม่?” ฉันนึกสงสัยแต่ไม่ทันจะเอ่ยถาม แก้วก็ชิงพูดขึ้นมา
 
“งั้นให้ฉันไปเยี่ยมพ่อเธอด้วยสิ”
 
“เอ๋…แต่ว่า”
 
“ฉันเบื่อนั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้านแล้วล่ะ ถ้าไม่ได้เจอเธอหลายวันฉันคงเหงาแย่ อีกอย่างฉันก็อยากอยู่เป็นกำลังใจให้เธอนะยัยริณ”
 
“แล้วที่บ้านเธอเค้าไม่....” ฉันรู้สึกอึดอัดใจที่จะเปิดประตูต้อนรับแสงพลอยให้เข้ามาในหมู่บ้านที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังรู้สึกอยากจะหลีกเร้นไปให้ไกล
 
“หายห่วงจ้ะที่นี่เค้าไม่มีใครสนใจชั้นหรอกน่า...แล้วตอนนี้ป๊ากับม๊าของฉันก็บินไปเที่ยวฮ่องกงอยู่ กว่าจะกลับก็โน่นอีกสองสามวัน ปล่อยให้เจ้หยก กับอาเฮงมันอยู่เฝ้าบ้านสองคนก็พอแล้วย่ะ”
 
“แต่ว่าหมู่บ้านของฉันมันกันดารนะ เธอคงอยู่ไม่ได้หรอก” คำพูดกันท่าของฉันดูเหมือนจะไม่มีผลต่อความตั้งใจของแก้ว เธอยังคงยืนยันที่จะไป
 
“ให้ฉันไปเถอะนะ นะ นะ” เสียงรบเร้าของเพื่อนสาวทำให้ฉันเกิดความรู้สึกลังเล และต้องเป็นฝ่ายจำยอมในที่สุด
 
“เรื่องตั๋วกับค่าเดินทางอ่ะเดี๋ยวฉันจัดการให้เองนะ ส่วนเธอก็เตรียมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าได้แล้วนะคะคุณริณ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปรับแล้วเราก็ไปท่ารถด้วยกันนะ โอเคตกลงตามนี้ ไหนบอกมาสิเพื่อนว่าบ้านเกิดของเธออยู่ที่ไหน........” เจ้าตัวกล่าวเสียงเจื้อยแจ้วมาตามสาย
 
เราคุยกันต่ออีกสักพัก แก้วถามเอาข้อมูลกับฉันเพื่อจะจองตั๋วรถทัวร์ให้ แม้จะพูดปฏิเสธไปหลายครั้งเรื่องค่ารถ แต่อีกฝ่ายก็ยังดึงดันจะจัดการเอง และก่อนวางสายเธอก็พูดทิ้งท้ายไว้เป็นปริศนาให้ฉันฉงนใจเล่นว่า
 
“ฉันขอชวนเพื่อนไปอีกคนนะ...อืมแค่นี้แหละบายแล้วคุยกันย่ะ”