สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“มันมีเป็นพันตัวเลยมั้งเนี่ย”  ชานนท์พูดพลางเอื้อมแขนไปปัดแมลงที่หลัง ขณะที่หัวหูของเขาก็มีพวกมันเกาะอยู่หลายตัว

ฉันได้ยินเสียงแก้วร้องวี๊ดว้าย กระเป๋าล้อลากตกลงกับพื้น การจู่โจมของพวกมันทำให้พวกเราต้องร่นถอยอย่างไม่รู้ตัว ยกเว้นอาสุบรรณที่ยังคงเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียกดังระรัวอย่างไม่หยุดหย่อน

ฉันเห็นแก้วปัดเนื้อปัดตัวแล้วหันหลังวิ่งลงไปจากบันได ฉันร้องเรียกเธอ  แต่แล้วก็รู้สึกได้ในทันทีว่ามีแมลงตัวหนึ่งบินผลุบเข้ามาในช่องปาก

              “อ๊อก…”

              “แอ๊…” เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกของฉันทำให้ชานนท์ปราดเข้ามาดู

“ริณ ริณ เป็นอะไร!”

“มันเข้าปากฉัน”  ฉันบอกพลางทรุดยวบนั่งพับเพียบลงกับพื้น รู้สึกสะอิดสะเอียนจนร่างสั่น น้ำตาร้อนผ่าวไหลลงอาบแก้ม รีบบ้วนแมลงนั่นออกมานอนเต้นชี้แข้งชี้ขาอยู่บนผืนไม้ก่อนจะไอโขลกๆ รู้สึกขื่นขมจนอยากจะสำรอก พวกมันหลายตัวเข้ามารุมเกาะตามเนื้อตัวและเสื้อผ้าของฉันชวนให้ขนลุกขนพองเป็นที่สุด

“ออกไปนะ ออกไป” ฉันหวีดร้องปัดไม้ปัดมือเป็นพัลวัน แล้วจึงซุกหน้าหลับตาลงกับแขนเสื้อ กันไม่ให้มันบินผลุบเข้าตาเข้าจมูก

“แอ๊ดดดด”

เสียงประตูเปิดออก

“สายทิพย์!”  คุณอาสุบรรณอุทาน

ฉันเหลือบไปมองคุณน้าที่เปิดประตูผลัวะออกมา ร่างผอมที่ยืนค้ำร่างของฉันอยู่นั้นสวมใส่ชุดนอนผ้าซาติน

พลิ้วบางสีขาวคอกระดุมเล็กๆ สามเม็ดปักลูกไม้ลายดอกและมีกระโปรงยาวลงมาจนถึงตาตุ่ม มือข้างหนึ่งของเธอกำลังถือเชิงเทียนแบบมีครอบแก้วเล่มเล็กๆ ซึ่งสว่างพอให้เห็นแก้มตอบๆ และใบหน้าลึกลับนั่นวับแวมอยู่ในแสงไฟ

‘คุณน้า…’  ฉันเผลอเปรยออกมาเบาๆ  อย่างตื่นตะลึง เปลวเทียนดวงน้อยๆ ส่องให้เห็นผิวเนียนเกลี้ยงเกลาสีขาวซีด ริมฝีปากบาง จมูกเล็กโด่ง และโหนกแก้มสูง ส่วนคิ้วนั้นบางและคมดั่งวาดด้วยปลายพู่กันข้างหนึ่งกำลังเลิกขึ้นราวกับเจอเรื่องให้ประหลาดใจ 

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะริณ”  คุณน้าสายทิพย์เปล่งเสียงต้อนรับอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่หลุบมองฉันซึ่งทรุดกองอยู่กับพื้นแทบเท้าอันเปลือยเปล่าของเธอ  ดูเย้ยหยัน และแฝงความนัยอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน