สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“เอ้ารีบๆ เข้ามาสิเด็กๆ” เธอเชื้อเชิญ “หรือพวกเธอจะอยากสานสัมพันธ์กับเพื่อนๆ ปีกใสพวกนั้นต่อก็ตามใจนะ”

เอกประคองฉันให้เข้าไปในบ้าน ส่วนแก้วที่ตั้งสติได้ก็รีบจ้ำเท้าตามมาติดๆ

ประตูบ้านปิดลง พร้อมกับเสียงบ่นของอาสุบรรณที่ดังขึ้นมา

“คุณนี่...ทำไมมาช้าจังพวกเด็กๆ เขากลัวกันหมดแล้ว” 

“ถอดรองเท้าไว้ตรงหน้าประตูนี่ก่อนนะ” ฉันกระซิบบอกเพื่อนๆ ขณะที่คุณอาเองก็ปลดสายเชือกรองเท้าหนังสีน้ำตาลหุ้มข้อออก

“โทษทีค่ะ พอดีฉันกำลังจัดการอบอาหารไว้ต้อนรับลูกสาวอยู่ในครัวจู่ๆ ไฟก็เกิดดับขึ้นมา”  เธอชี้แจงน้ำเสียงเรียบเฉยดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลย “ไอ้ไฟบ้าบอนี่ก็ดับอยู่บ่อยๆ น่าเบื่อมากเลยนะคะดูสิเนี่ยทำให้พวกเด็กๆ ตกอกตกใจไปกันใหญ่”

แก้วดูจะขยะแขยงเจ้าปลวกบินได้พวกนั้นมากถึงขนาดต้องถอดรองเท้าบูทหนังยับๆ สีน้ำตาลสุดหวงของเธอวางแอบไว้ชิดผนังข้างในบ้าน

พวกเราเดินตามคุณน้าเข้ามาสู่ห้องนั่งเล่น  แสงสว่างรำไรจากเทียนไขสีขาวขนาดป้อมๆ บนจานรองกระเบื้องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะรับแขกไม้สักทรงสีเหลี่ยมผืนผ้าเตี้ยๆ โลมไล้ลวดลายผ้าปักรูปเถาและพวงองุ่นอันอ่อนช้อยของชุดโซฟาซึ่งประกอบไปด้วยโซฟายาวและเก้าอี้นั่งอีกสองตัวที่เข้าชุดกัน ส่วนด้านหลังของโซฟายาวนั้นเป็นตู้ไม้ติดกระจกทรงสูงที่มีไว้ใส่ของสวยๆ งามๆ น่ารัก กระจุกกระจิกที่แม่ชอบ จำพวกเครื่องเบญจรงค์ลายไทยวิจิตร และงานหัตถกรรมย่อขนาดชุดเล็กๆ เช่น ชุดขนมไทย การละเล่นเด็กไทย รวมไปถึงงานถักไหมพรม โครเชต์  ฝีมือของท่าน เช่นตุ๊กตากระต่ายตัวน้อยๆ สีขาว ตุ๊กตาหมีแพนด้า หมวกไหมพรม กล่องกระดาษทิชชูสีสันสดใส ฯลฯ และถัดจากตู้โชว์มาหน่อยก็คือชั้นไม้วางหนังสืออ่านเล่นซึ่งมีหนังสือจำพวกนิยายประโลมโลก และ พวกหนังสืองานหัตถกรรม รวมไปถึงสารคดีท่องเที่ยว หนังสือวิพากษ์วิจารณ์การเมือง สังคม ที่พ่อชอบอ่านวางเสียบสันเรียงกันเป็นตับจนแน่นเต็มทั้งสามชั้น

“พวกเธอนั่งกันอยู่ที่นี่ก่อน”

“ให้ผมไปช่วยมั๊ยครับ” คุณอาสุบรรณขันอาสา “เดี๋ยวผมไปดูคัทเอาท์ให้”

“อุ๊ยไม่ต้องหรอกค่ะ…เดียวฉันไปจัดการเองจะดีกว่า คุณผู้ใหญ่บ้านก็นั่งคุยกับพวกเด็กๆ ไปเถอะ”  น้าสายทิพย์พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ไม่เป็นไรครับไม่ต้องเกรงใจผมยินดีรับใช้ทุกที่ทุกสถานการณ์” คุณอาขันอาสาอย่างเป็นกันเอง ดูท่าทั้งสองจะสนิทสนมกันดีทีเดียว

“แหม….งั้นเชิญทางนี้ค่ะ” เธอกล่าวก่อนจะหันมาพูดกับพวกเราด้วยโทนเสียงแหบห้าว “โทษทีนะจ้ะ...พอดีน้าไม่รู้ว่าริณจะพาเพื่อนมาด้วยเลยไม่ทันเตรียมอะไรไว้ให้ แต่เดี๋ยวน้าจะไปลองค้นดูว่ายังมีอะไรที่พวกเธอพอจะทานกันได้บ้าง ขอตัวไปจัดการเรื่องฟืนเรื่องไฟประเดี๋ยวนึงนะ” แม่เลี้ยงยืนประสานมืออยู่ทางด้านหลังชุดรับแขกด้วยท่าทีงามสง่า ชุดนอนสีขาวเนื้อบางเบาตัดกับเส้นผมตรงสลวยสีดำขลับ ดูลึกลับและมีเสน่ห์อย่างประหลาด

“ทนร้อนหน่อยนะ แต่พวกเธอคงไม่คิดจะเปิดหน้าต่างกันหรอกใช่ไหม”  เธอหันมาพูดกับพวกเราที่มานั่งรวมกันอยู่บนโซฟายาว ก่อนจะเลยมาถึงฉัน

“ริณถ้าเธอยังคงจำได้ว่าอะไรมันอยู่ตรงไหน ก็หาน้ำหาท่าให้เพื่อนๆ ทานสักหน่อยก็จะดีนะ คงจะเหนื่อยกันมามากสิเดินทางมาไกลน่าดู”

“ค่ะคุณน้า”  ฉันตอบ พลางมองภาพอันบิดเบี้ยวของตัวเองที่สะท้อนกลับมาจากจอแก้วโทรทัศน์รุ่นโบราณขนาด 21 นิ้ว แบบมีเสาอากาศ และปุ่มหมุนปรับตรงแผงข้างจอ ซึ่งตั้งอยู่บนตู้วางด้านตรงข้ามกับโซฟายาวที่ฉันนั่งอยู่

คุณน้าพูดจากรีดฉันเสร็จก็เดินนำอาสุบรรณตรงเข้าไปทางห้องครัวด้านหลัง ผมตรงยาวที่ระจนถึงกลางหลังของเธอ คลี่ไหวน้อยๆ

“แม่เลี้ยงของเธอนี่ร้ายนะยะ” แก้วโพล่งขึ้นมาทันทีเหมือนกับเก็บงำคำพูดมานาน หลังจากผู้ใหญ่สองคนนั้นเดินออกไป

“แล้วริณเป็นอะไรมากรึเปล่า?” ชานนท์เอ่ยถามฉันอย่างห่วงใย

“ก็...”