สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

ปลายลำแสงขาวของไฟฉายทาบลงบนผนังของตัวบ้าน ระหว่างที่พวกเรายืนอยู่ตรงตีนบันไดไม้ห้าขั้น
 
สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวเกร็งจนต้องถึงกับผงะก็คือภาพของฝูงแมลงเม่านับสิบนับร้อยที่บินว่อนและเกาะยั้วเยี้ยอยู่บริเวณนั้นเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง ฉันเห็นหลายตัวกรีดปีกบางใสไหวๆ  และไต่ไปไต่มาตามแผ่นไม้ ซึ่งมีทั้งตัวใหญ่ขนาดเกือบเท่าหัวนิ้วโป้ง และตัวเล็กประมาณปลายนิ้วก้อย ช่างเป็นภาพที่ดูน่าขนลุกขนพองเป็นที่สุด  
 
“ว้ายแมลง...อี๋!” คนที่สบถออกมาก่อนคือเสียงของคุณหนูผู้มีอารมณ์เปราะบางซึ่งอยู่ทางด้านหลังของฉัน
 
“โธ่แก้ว...กะอีแค่แมลงเม่าทำเป็นร้องไปได้”  ชานนท์กล่าว แต่ฟังจากน้ำเสียงเครือๆ นั่นแล้วเขาเองก็คงหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย
 
 “ถ้ามันมีแค่ตัวสองตัวฉันก็ไม่กลัวหรอกย่ะ นี่มันยกโขยงมาทั้งกองทัพ หากบินเข้าหูเข้าตาฉันจะทำไง” อีกฝ่ายโต้กลับทันควัน
 
“ฮะฮะฮะ…ที่นี่น่ะฝนตกบ่อยแมลงพวกนี้มันก็เยอะแบบนี้แหละพวกชาวบ้านเขาเห็นจนชินแล้วล่ะหนู” อาสุบรรณบอกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะก้าวขาขึ้นไป  เสียงบันไดร้องดังแอดๆ ขณะที่พวกเราลงฝีเท้าไปบนลูกนอนไม้แต่ละขั้น ทว่าก็ยังไม่น่ารำคาญใจเท่าเจ้าแมลงเม่าพวกนั้นที่ดูเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามีผู้กล้ำกรายเข้ามาในงานปาร์ตี้ของพวกมัน
 
ความรู้สึกกลัวและขยะแขยงผุดขึ้นในหัวของฉัน เมื่อเหล่าแมลงบินถลาเข้ามาไต่ตอมตามเสื้อผ้าหน้าผมพวกเราทั้งสี่คน
                    
“ว้าย!”   แก้วอุทานพลางปัดตัวแมลงที่บินมาเกาะตรงไหล่ของเธอ
 
“สายทิพย์!”  อาสุบรรณร้องเรียกก่อนจะเคาะประตูไม้ดังก๊อกก๊อก
 
“คุณน้าคะ!”  ฉันช่วยเรียกอีกแรง ส่วนชานนท์ก็เดินไปตามเฉลียงหน้าบ้านและตบฝ่ามือลงบนพนังเพื่อทำให้เกิดเสียงดังแปะ แปะ
 
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา
 
‘คุณน้าทำอะไรอยู่นะ’ ฉันคิดอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่พวกแมลงนั่นเริ่มรุกรานเราหนักขึ้น และหนักขึ้น
 
“สายทิพย์!” คุณอาเรียกพร้อมกับบิดกลอนประตูไปมา อีกมือหนึ่งก็กวัดแกว่งไล่แมลงไปด้วย แสงไฟฉายสาดซ้ายทีขวาทีส่องไปทางไหนก็เห็นแต่แมลงปีกใสตัวเล็กๆ เกาะยุบยับเต็มพรืดไปหมด
 
ทันใดนั้นเองที่ฝูงแมลงเม่าต่างแตกฮือ และบินว่อนกันอลหม่าน ราวกับพายุแมลงอันบ้าคลั่ง