สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

 ไม่นานนักพวกเราก็เดินตามอาสุบรรณจนมาถึงหน้าบ้านของฉัน

 “นี่บ้านริณเหรอ”  ชานนท์ปรารภออกมาเมื่อเห็นบ้านไม้ชั้นเดียวตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ภายในรั้วหินก่อเตี้ยๆ โดยไม่มีประตูรั้วกั้น แสงนวลของดวงจันทร์ที่ส่องสว่างลงมากระทบตัวบ้านและต้นไม้ใหญ่สูงชะลูดเกือบเทียมหลังคาซึ่งถูกปลูกไว้เยื้องออกมาเล็กน้อยอยู่ข้างๆ ทอดยาวลงมาทำให้เกิดเป็นเงื้อมเงาประหลาดดูน่ากลัว ราวกับปีศาจร้ายกำลังกางกรงเล็บตะปบเหยื่อ ยามเมื่อลมพัดไหวให้กิ่งก้านโอนเอน

 น่าแปลกที่คนในบ้านปิดไฟกันหมดแล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันจะเดินทางมาถึงตอนย่ำค่ำ 

‘เข้านอนกันหมดแล้วหรือนี่’ ฉันคิด

“แม่เลี้ยงเธอไม่อยู่เหรอริณ?”  แก้วเอ่ยปากถามออกมาลอยๆ เจ้าตัวคงลืมไปว่าฉันเองก็เพิ่งมาถึงพร้อมกับเธอนั่นแหละ

“เอ...ตอนที่อาออกมาก็ยังเห็นบ้านนี้เปิดไฟอยู่นะ”  อาสุบรรณพูดขึ้น “ลองเข้าไปเคาะประตูเรียกดู...อาคิดว่าคุณน้าไม่น่าจะออกไปไหนนะ”

“คุณน้าครับ!”  ชานนท์ลองตะโกนเรียก แต่ไม่ทันไรคุณอาก็ยกนิ้วชี้ตั้งขึ้นจรดปลายจมูก

“ชูว์ เบาๆ สิ...คนที่นี่เขาไม่ชอบเสียงโหวกเหวกโวยวายกันหรอกนะ” เขาเตือน

เอกรีบยกสองมือปิดปากทันควัน

อาสุบรรณเคลื่อนร่างท้วมแต่ดูผึ่งผายเดินก้าวเท้าไปบนแผ่นหินที่ปูทอดยาวไปถึงขั้นบันไดและเฉลียงทางเดินบริเวณด้านหน้าของบ้าน ในมือมีไฟฉายกระบอกสีเงินขนาดใหญ่ชี้นำทางส่วนข้างหลังของเขาคือร่างของพวกเราทั้งสามคนที่เดินเกาะกันเป็นพรวน

มันเป็นความจริงที่ว่า ความมืดจะกระตุ้นต่อมความกลัวและจินตนาการอันพิสดารของเราให้เตลิดเปิดเปิงไปไกลได้อย่างง่ายดาย  แค่เพียงเงาไม้วูบไหวก็สามารถทำให้หัวใจของฉันเต้นระทึกคึกโครมได้อย่างน่าประหลาด แม้ว่าจะอยู่ภายในอาณาเขตของบ้านที่ตัวเองเคยอยู่มาก่อนก็เถอะ

“ริณ บ้านของเธอน่ากลัวจัง” แก้วเปรยออกมาเสียงค่อยขณะที่เธอเดินลากกระเป๋าล้อลากเสียงดังแกรกๆ อยู่รั้งท้าย

“ขอโทษทีนะที่บ้านของฉันทำให้เธอกลัวน่ะ”  ฉันกล่าวรู้สึกเสียหน้าอยู่นิดๆ  ก่อนจะหันซ้ายหันขวาแลเห็นสวนหย่อมที่แม่ปลูกไม้ดอกไม้ประดับนานาชนิดเอาไว้  เช่น แปลงกุหลาบขาว กระถางบัว กอดอกเข็ม ต้นพลูด่าง กาลังโช หรือกุหลาบหิน รวมไปถึงกล็อกซิเนียที่มีใบใหญ่หนาและดอกมีขนอ่อนๆ คล้ายกำมะหยี่มีทั้งสีแดง  ม่วง ชมพูสด ที่เคยเบ่งบานกลีบดอกสวยอยู่ในกระถางเล็กๆ ซึ่งแขวนเกี่ยวอยู่บนไม้ระแนงสีขาวเตี้ยๆ นั้น บัดนี้ต่างพากันเหี่ยวเฉาโรยรา และมีวัชพืชสูงใหญ่ขึ้นมาแทรกแซม ดูรกระเกะระกะเต็มไปหมด

นึกตำหนิคุณน้าที่ปล่อยปละละเลยจนสภาพสวนหย่อมในตอนนี้ไม่เหลือเค้าความสวยงามน่ามองเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไปแล้ว