สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

ถ้าไม่มีแสงสว่างจากบ้านเรือน และแสงนวลของพระจันทร์ ที่นี่คงมืดสนิท...เหมือน  
 
“หมู่บ้านร้าง” ชานนท์เปรยออกมาเบาๆ ฉันเห็นแก้วพยักหน้าหงึก ไม่นึกว่าพวกเขาจะคิดเหมือนฉันในตอนนี้
 
“โบสถ์นั่นสวยจังเลยนะ” เพื่อนสาวพูดพลางพยักพเยิดหน้าให้พวกเรามองไปทางโบสถ์ไม้สีขาวโพลนที่ตั้งตระหง่านอยู่สุดปลายทางของหมู่บ้านเหนือเนินดินอันสูงตระหง่าน ซึ่งมีปล่องและโดมหลังคาทรงสามเหลี่ยมแหลมยื่นโผล่ขึ้นมาทางด้านหลัง แม้เพียงน้อยนิดของแสงที่ตกกระทบก็ทำให้สถานสักการะอันศักดิ์สิทธิ์นั้นดูงดงามเปล่งประกายโดดเด่นออกมาเหนือหมู่มวลบ้านเรือนทั้งหมด 
 
“คนที่นี่เค้านับถือคริสต์กันเหรอ?” แสงพลอยสงสัย ไม่แปลกที่เธอจะคิดไปเช่นนั้น หากแต่ผู้คนในหมู่บ้านนี้มีความจริงบางอย่างที่ผิดแผกไปจาก ‘ธรรมดา’
 
“ไม่หรอก”
 
คำตอบของฉัน คงสร้างความแปลกใจให้แสงพลอยและชานนท์อยู่ไม่น้อย ถึงขนาดทำให้ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน
 
 “พ่อของฉันเคยเล่าให้ฟังว่าความจริงคนที่นี่ก็เคยนับถือศาสนาพุทธมาก่อนนั่นแหละ พวกเขาพึ่งจะเปลี่ยนมานับถือลัทธิลึกลับก็เมื่อไม่กี่สิบปีที่ผ่านมานี้เอง หลังจากที่มีนักบวชกลุ่มหนึ่งเดินทางเข้ามายังหมู่บ้านแห่งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
 
ตอนแรกพ่อก็คิดว่านักบวชที่แต่งกายด้วยชุดคลุมยาวเหล่านั้นคงจะเป็นกลุ่มมิชชันนารีที่เข้ามาเผยแผ่ศาสนาคริสต์เหมือนที่ท่านเคยเห็น เคยรู้จัก แต่ความจริงแล้วมันกลับไม่ใช่แบบนั้น”  ฉันสาธยาย
 
“เอ๋.....?”
 
 “นักบวชเหล่านั้นไม่ได้นับถือว่าพระยะโฮวา หรือ พระเยซู เหมือนที่ท่านเข้าใจ…แต่”
 
ฉันชำเลืองมองไปที่ร่างของอาสุบรรณที่เดินนำห่างพวกเราไปสิบยี่สิบเมตร ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า
 
“พระเจ้าของที่นี่มีเพียงหนึ่งเดียว คือ ‘อลานซาโรเน่’ ซึ่งเป็นพระผู้ทรงพิพากษาความถูก ผิด ชอบ ชั่ว ดี ทั้งปวง”