สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

หลังจากล้อรถหมุนพาทุกคนผ่านทางคดเคี้ยวมาได้ระยะหนึ่ง รถฟอรด์เมอร์คิวรี่คูการ์สีฟ้าขาวก็พาเราทั้งสี่ลอดซุ้มประตูเหล็กดัดสีดำสูงตระหง่านแบบเดียวกับเที่เราเจอตรงปากทางเข้าหน้าหมู่บ้าน มาจอดบริเวณลานดินอันกว้างขวางที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ตอนเวลาหัวค่ำ ประมาณทุ่มกว่าๆ

เมื่อเราก้าวขาลงมาจากรถ ฉันก็รู้สึกได้ถึงความนิ่มและหนืดของพื้นผิวดิน เมื่อก้มลงมองก็เห็นแอ่งน้ำเล็กๆ กระจายอยู่ทั่วไปดูเฉอะแฉะหลังจากฝนเพิ่งจะหยุดตกไปไม่นาน

“อี๋.....” แก้วสบถเมื่อรองเท้าคู่สวยของเธอเหยียบย่ำลงบนดินโคลนเละๆ ที่ติดเขรอะตามขึ้นมาเป็นปื้น

“กริ๊ก…ปึง”

พอคุณอาล็อกรถแล้ว จากนั้นจึงเดินนำพวกเราไป

แสงพลอยลากถูลู่ถูกังกระเป๋าเดินทางของเธอไปตามทางดิน บางครั้งล้อลากเล็กๆ ก็จมลึกลงไปในร่องหลุมจนเธอต้องออกแรงฉุดกระชาก แล้วในที่สุดชานนท์จึงต้องยื่นมือเข้าช่วย

หลังจากผ่านไปหลายปี ฉันยังคงมองไม่เห็นร่องรอยของความเจริญปรากฏขึ้นในหมู่บ้านสักเท่าไหร่ บ้านเล็กๆ ประมาณสิบกว่าหลังคาเรือน ตั้งเรียงรายห่างกันอยู่สองฟากฝั่งที่เราเดินไป ส่วนใหญ่สร้างจากหินและไม้เป็นหลัก ดูสวยงาม แข็งแรง และทนทาน

ตัวบ้านมีชั้นเดียวบ้าง สองชั้นบ้าง ยกพื้นสูง หรือไม่ก็ปลูกบนพื้นปูนที่ยกระดับขึ้นมา โดยมากเป็นรั้วหินก่อ ไม่ก็รั้วไม้เตี้ยๆ พอกั้นอาณาเขตดูสวยงาม และเรียบง่าย แต่ที่น่าสะดุดตาก็คือ แต่ละหลังนั้นจะไม่มีประตูรั้วด้านหน้าและปล่อยเปิดช่องเอาไว้โล่งๆ ราวกับไม่กลัวขโมยขโจร

“หมู่บ้านเธอแปลกจังเลยริณ” แสงพลอยหลุดปากออกมา “อย่างกับพวกบ้านรีสอรต์”

“แบบนี้เค้าเรียกว่า ‘ล็อกโฮม’ เป็นกระท่อมไม้สไตล์ยุโรปจุดเด่นคือเป็นบ้านแบบท่อนซุงที่สามารถรื้อถอนได้ง่ายๆ” ชานนท์เสนอตัวอธิบาย “หากเป็นหลังใหญ่ๆ นะก็จะมีราคาแพงพอๆ กับพวกบ้านอิฐบ้านปูนเลยล่ะ เผลอๆ แพงกว่าด้วยซ้ำ” เขาเสริม

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” แก้วพยักหน้าหงึก “แต่ฉันก็ไม่ค่อยเห็นพวกชาวบ้านตาสีตาสาเขาอยู่กันแบบนี้เท่าไหร่เลยนะ ส่วนใหญ่ฉันชินตากับพวกบ้านกระท่อมปลายนา ไม่ก็ศาลาทรงไทยมากกว่า หมู่บ้านเธอนี่เก๋ไม่หยอกเลยนะยัยริณ” แก้วเอ่ยแซว

“ไม่หรอกแก้ว เธอก็เห็นอยู่ว่าบ้านแต่ละหลังก็ไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่าอะไรมากมาย พวกเราก็อยู่กันแบบพออยู่พอกินเท่านั้นแหละ แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมคนในหมู่บ้านถึงสร้างบ้านแปลกๆ แบบนี้ เกิดมาฉันก็เห็นมันเป็นอย่างนี้แล้ว” ฉันตอบพลางทอดสายตาไป

อดที่จะรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้ ที่ถึงแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่ย่ำค่ำ แต่พวกชาวบ้านก็ต่างปิดประตูเข้าบ้านกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครออกมาเพ่นพ่านหรือ จับกลุ่มพูดคุยกับใคร

มีแต่แสงสว่างเรืองๆ และเงาของผู้คนที่เก็บตัวซุกซ่อนอยู่ในที่พักอาศัยของพวกเขาเล็ดลอดออกมาให้เห็นรำไรเพียงเท่านั้น ส่วนบนทางดินที่เราเดินอยู่นั้น แม้จะมีเสาไฟฟ้าตั้งเรียงรายอยู่พร้อมกับสายระโยงรยางค์ยึดโยงระหว่างเสาแต่ละต้น ทว่ากลับไม่มีแสงไฟใดๆ สาดส่องออกมาเลยแม้แต่น้อย