สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

คำว่า ‘ไม่แน่ใจ’ คงเป็นคำตอบที่ดูไม่เหมาะสมนัก ที่จะเลือกใช้ในเวลาเช่นนี้ แต่ฉันก็พูดมันออกมาหลังจากที่ยัยแก้วเอ่ยปากถามฉัน

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ” 

แสงพลอยและชานนท์ หันมามองฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ เป็นอีกครั้งที่ฉันกลืนน้ำลายลงลำคอ รู้สึกใจหวิวๆ โหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะมีสายลมเย็นพัดพรูมากระทบทิวป่าให้กิ่งไม้ไหวเอนเสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด และต้องผิวกายของฉันให้หนาวสะท้าน

 ‘นี่เราจะทำอย่างไรดี’  ฉันพยายามตั้งสติและขบคิด

“ริณ…หมู่บ้านเธออยู่อีกไกลรึเปล่า...พวกเราเดินไปกันดีมั๊ย?” เอกเอ่ยถาม

 แทบไม่ต้องคิดฉันตอบไปในทันทีว่า “ไกล”

ระยะทางระหว่างปากทางเข้า จนถึงตัวหมู่บ้านหากนั่งรถยนต์แล่นไปตามทางที่คดเคี้ยวก็ยังต้องใช้เวลายี่สิบนาทีกว่าจะถึง นับประสาอะไรกับการเดินเท้า โดยเฉพาะในเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้

“แต่เดี๋ยวฉันจะลองโทรหาคุณอาเค้าดูอีกที” ฉันพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กๆ ตัวเครื่องสีกรมท่าขึ้นมากดเบอร์โทรหาอาสุบรรณในทันที

เสียงสัญญาณติดแต่ไม่มีใครรับสาย ฉันพยายามกดโทรซ้ำอยู่หลายครั้งด้วยความวิตก รู้สึกถึงความเครียดและกดดันที่ขมวดเหม็งอยู่ในช่องท้อง แต่ก็ไม่ได้เรื่องได้ราว  

“เราว่าเสี่ยงวิ่งไปตามทางดีกว่า พวกเราอาจไปถึงหมู่บ้านตอนหัวค่ำ” ชานนท์เสนอหลังจากที่เห็นฉันพยายามอยู่พักหนึ่ง

“แต่นั่นมันป่านะเอก แล้วนายไม่ได้ยินที่ริณบอกเหรอว่ามันไกลด้วยน่ะ เข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าถ้าเกิดหลงทางจะทำไง” แสงพลอยแย้งเสียงเครียด

“ริณฉันว่าเราควรรออาเธออยู่ที่นี่ เผื่อว่าอาเธอกำลังออกมา” 

“แต่ถ้าอาของริณไม่มาล่ะ เราไม่ต้องนอนค้างอ้างแรมกันที่นี่เหรอ” เอกค้าน ส่วนแก้วเองก็ดึงดันไม่แพ้กัน

“ฉันว่าไม่หรอก ยังไงอาของริณก็ต้องมารับเรา ก็ริณนัดไว้แล้วนี่ และฉันก็ไม่มีวันที่จะเข้าไปเดินเล่นในป่าหรอกนะยะ งูเงี้ยวเขี้ยวขอเยอะแยะ”

ณ วินาทีนั้นฉันรู้สึกว่าความคิดในหัวมันตีรวนไปหมด และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีเหตุผล และมันก็ยากเหลือเกินที่จะตัดสินใจ

“อ๊ะนั่น!” จู่ๆ ชานนท์ก็ร้องขึ้น พลางชี้นิ้วไปที่ปลายสุดของสายตา

เราทั้งสองมองตามและเห็นแสงไฟส่องสว่าง ฉายทาบไปบนแนวต้นไม้ใหญ่ ขณะที่ส่วนหน้าของรถยนต์รุ่นเก่าคันหนึ่งกำลังเคลื่อนอืดๆ มาบนพื้นผิวถนนอันขรุขระผ่านทางโค้งมุ่งตรงมาทางเรา

“อาของเธอมาแล้วริณ!” แสงพลอยร้องบอก ปรากฏรอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าของพวกเราทุกคนในทันที 

ชั่วอึดใจรถคันนั้นก็มาจอดอยู่ข้างหน้าเรา  แสงเหลืองนวลจากไฟหน้ารถที่พุ่งตรงมาทำให้พวกเราต้องยกมือบังแสง และหรี่ตา

“ว้าว ฟอรด์เมอร์คิวรี่คูการ์ เจ๋งไปเลย” เอกถึงกับตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้เห็นรูปทรงและสีสันของยานพาหนะที่จอดอยู่ตรงหน้าอย่างถนัดชัดเจน ซึ่งเขาคงเป็นคนเดียวที่นึกชื่นชมความงามระดับคลาสสิกของรถคันนี้

มือใหญ่หนาและอวบอ้วนของอาสุบรรณกวักเรียกให้พวกเราขึ้นรถฟอรด์โบราณคันสีฟ้าหลังคาสีขาว

ไม่รอช้า ฉัน แสงพลอย และชานนท์ต่างวิ่งกรูกันไปคนละด้านของประตูรถ แล้วเข้าไปนั่งบนเบาะหนังสีดำ คนที่ดูจะมีปัญหามากที่สุดคงจะเป็นแก้วที่ต้องพับเก็บล้อลากอย่างทุกลักทุเล ก่อนจะสอดตัวเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีชมพูหนักอึ่ง วางคั่นระหว่างเอกและเธอ