The forgotten dream island เกาะแห่งความฝันที่หายไป

พวกคุณเคยเขียนหนังสือแบบกลับด้านไหม……….
บางครั้งเราไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราบ้างในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า สิ่งที่เราทำได้นั้น มันอาจจะมากกว่าที่เราคิดว่าเรามี วันนี้เราทำอะไร แล้วเราเคยคิดล่วงหน้าไหมว่า พรุ่งนี้เราจะทำอะไร
บางครั้งเราก็ย้อนกลับมาตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆ ว่าตอนนี้เราทำอะไรอยู่
คนที่ไม่เข้าใจถึงแก่นแท้ของคน จะอยู่บนโลกนี้สุดแสนจะลำบาก คนที่เดินสวนทางกับคนหมู่มากมักจะถูกหัวเราะเยาะ สูญเสียสมดุลไป แต่เพราะอะไรล่ะที่ทำให้เขายังคงเดินต่อ แม้กำลังใจจะถดถอยลง ถ้าตอนนี้เราอยู่ในช่วงใดช่วงหนึ่งของชีวิต มันแย่มากถึงมากที่สุด เราจะทำอย่างไร
ถ้าการเดินทางไปในทางที่มืดมิดในถิ่นกันดาร เราก็คงจะต้องการโคมไฟสักดวงคอยนำทางให้มองเห็น
“ชีวิตก็เปรียบเสมือนดวงไฟ ตัวเรานั้นเล่า ก็เปรียบได้ดั่งโคมไฟที่ปกป้องดวงไฟไม่ให้ดับมอด”
การเดินทางบนเส้นทางที่บางครั้งก็ไม่ได้ราบรื่น บนเส้นทางอาจมีทั้งอุปสรรค ลมฝน พายุ และสิ่งกีดขวางต่างๆ ที่ทำให้เราสะดุดล้มได้ บางช่วงเวลาอาจจะมืดมน เหมือนเดินเข้าไปในอุโมงค์
ความมืดมนที่บางครั้งทำให้หลายคนท้อแท้ และหยุดเดิน นั่งจมอยู่ในความมืดของอุโมงค์นั้นต่อไป
แต่ถ้าเรามีความหวัง แม้เพียงน้อยนิด จากดวงไฟหนึ่งดวงที่แสนริบหรี่อยู่ในกาย ตัวเราที่เป็นดั่งโคมไฟก็จะนำพาดวงไฟดวงนั้นไปสู่ทางออกที่มีแสงสว่างเสมอ
 
พั่บ!
หนังสือเล่มหนา เก่าจวนเจียนจะขาดอยู่รอมร่อ ได้ถูกปิดลงอย่างไม่ได้ทะนุถนอมอะไร หน้าปกเปื่อยยุ่ยบอกชัดเจนว่ามันพร้อมจะลาโลกไปได้ทุกเมื่อหากพลั้งมือปิดมันแรงกว่านี้อีกสักหน่อย
กริ๊ง….
เสียงกระดิ่ง แมวของใครโดดข้ามกำแพงบ้านมารึไง
อทิวานนท์คิดในใจที่ยังหงุดหงิด เดินไปยังหน้าต่าง ตั้งใจจะไล่ตะเพิดไปให้ไกล
กริ๊ง….
เสียงกระดิ่งดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนอทิวานนท์มองเห็นเงารางๆ ที่กำลังไต่กำแพงมาทางห้องของเขา ชายหนุ่มยืนรออย่างใจเย็น เพื่อที่ให้มันเข้ามาใกล้ๆ และไล่ไปทีเดียว
แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวที่อทิวานนท์กะพริบตาและเปิดเปลือกตาขึ้น ร่างของเขาก็ถูกบางอย่างกระแทกเสียจนเซถลาหงายหลังล้มตึงไปบนพื้น
ตึ้ง!
“อุ๊บ! อะไรเนี่ย”
“แม่ขา”
เสียงเล็กๆ ใสๆ กระซิบข้างหูพร้อมกับใบหน้าที่ค่อยๆ เชิดขึ้นจนชายหนุ่มมองได้ถนัดตา
เด็กผู้หญิงอายุราวห้าหกขวบ สวมชุดกระโปรงสีขาว ผมสีดำ หน้าตาบ๊องแบ๊ว ถือโคมไฟรูปดอกไม้ที่ต่อกับกิ่งไม้ยาวเท่าๆ กับช่วงศอกของอทิวานนท์
“เด็ก…เหรอ”
อทิวานนท์ลุกขึ้นชะเง้อหน้าออกไปมองที่หน้าต่างอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรแม้แต่เจ้าสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นแมวเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
กริ๊ง….
เสียงกระดิ่งอันเดิมดังขึ้นจากด้านหลังสะกิดให้ชายหนุ่มหันกลับมา ที่มาของเสียงกระดิ่งนั้นมาจากโคมไฟของเด็กน้อยที่ยืนจ้องเขาอยู่นั่นเอง
“นี่เธอ…เป็นใคร”
……………………………………………………………………………………………………….