The forgotten dream island เกาะแห่งความฝันที่หายไป

“ฉันชื่อฝันหวาน อุ้มฉันซะเดี๋ยวนี้ เจ้าทาส”

ปึด!

เหมือนเส้นเลือดดำบนขมับอทิวานนท์ปูดโปนขึ้นมาทันที

“ยายเด็กน้อยเธอคิดว่าเธอเป็นใคร”

“หน็อยแน่เจ้ามนุษย์ ยังไม่อุ้มฉันอีก”

“ยายเด็กบ้า พูดอย่างกับเธอไม่ใช่คน!”

อทิวานนท์เริ่มเดือด ท่าทางของเขาตอนนี้คงไม่ต่างจากยักษ์มาร แต่เด็กน้อยก็ไม่มีท่าทีจะหวาดกลัวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“จะอุ้มไม่อุ้ม”

ยังมาออกคำสั่งกับเขาอีก

“ฮึ!”

สุดท้ายแล้วก็ต้องอุ้ม

ตัวเล็กนิดเดียว หน้าตารึก็บ๊องแบ๊ว เหมือน………

“แมว”

“ฉันไม่ใช่แมวนะ”

“เด็กน้อย เธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร หลงเข้ามาในบ้านฉันแบบนี้”

“ฉันไม่รู้”

“หะ?”

“ก็พอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

“เด็กหนอเด็ก เธอจะบอกว่าหล่นมาจากฟ้าหรือทะลุมิติมารึไง”

“ใช่ นี่ไม่ใช่โลกที่ฉันรู้จักเลยสักนิด”

อทิวานนท์อยากหัวเราะเป็นภาษาแอสแซมบลี แต่ติดอยู่ที่เขาไม่รู้จะออกเสียงยังไงเท่านั้นแหละ เด็กน้อยฝันหวานทิ้งโคมไฟรูปร่างประหลาดของตัวเองก่อนจะซุกศีรษะกับไหล่ชายหนุ่มและหลับไปอย่างง่ายดาย

“ฉันง่วงจังเลย”

ดูยังไงก็แมวชัดๆ เอาไงล่ะทีนี้ จะแจ้งความดีไหม หรือว่าประกาศในโลกโซเชียลดี ถ้าทำ อย่างนั้นแล้วคนจะไม่เข้าใจผิดไปกันใหญ่เหรอ เขาจะไม่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนลักพาตัวเด็กเหรอ

“ให้ตายสิ”

ชายหนุ่มสบถด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหันตัวกลับไปที่เตียงนอนและวางเด็กน้อยลงก่อนจะห่มผ้าให้

“คืนนี้ยกเตียงให้ ยายเด็กประหลาดเอ๊ย”

บ่นเสร็จก็หมุนตัวจะเดินออกไปหาที่นอนใหม่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีบางอย่างรั้งเสื้อเขาเอาไว้

“อย่าเพิ่งไป เจ้าทาส”

“หา? นี่เธอไม่ได้หลับหรอกเหรอ”

“นายทอดทิ้งฉัน นายต้องชดใช้ เจ้าทาส”

“หา?”

ไม่ทันจะได้คลายความสงสัย บรรยากาศรอบกายก็พลันมืดสนิท

พรึ่บ!....

อทิวานนท์รู้สึกอึดอัด เหมือนกำลังจมน้ำ อากาศรอบตัวบีบอัดเข้ามาเหมือนเครื่องบด เขาไม่ชอบห้องแคบๆ ไม่ชอบความมืด

ตึ้ง!

ร่างสูงๆ ทรุดฮวบล้มตึงลงกับพื้น ใบหน้าข้างหนึ่งแนบพื้น ทุกอย่างกลายเป็นโลกลายขวาง สายตาเลื่อนลอยมองพื้นที่กำลังเอียงไปมาเหมือนกับว่าเขากำลังอยู่บนเรือที่มันกำลังโคลงเคลงอยู่กลางทะเล

ปลายเท้าน้อยๆ หยุดอยู่ใกล้ๆ อทิวานนท์ที่นอนตะแคงอย่างคนไร้เรี่ยวแรง

“พาฉันกลับบ้านหน่อย”

กลับบ้านเหรอ เขาต้องพาเด็กคนนี้กลับบ้าน แต่ตอนนี้ร่างกายมันหนักเหลือเกิน

แล้วทุกอย่างมันก็ดับวูบไป ทั้งที่ในใจยังค้างคาอยู่กับเด็กหญิงที่ชื่อฝันหวาน

...............................................................