เอาผัวไปเทิร์น

 
 
บทที่ 2 เบื้องหลังราคะ
 
 
                        เงาร่างเปล่าเปลือยของผู้ชายสูงร้อยแปดสิบกว่า ๆ ปรากฎอยู่บนกระจกแบบเต็มตัวในห้องน้ำหรูหรากว้างขวาง ผิวสีน้ำผึ้งมีรอยเล็บอยู่หลายที่ล้วนเป็นร่องรอยสดใหม่เพิ่งเกิดขึ้น ความรู้สึกแสบเล็กน้อยนั้นไม่ได้ทำให้หัวใจของเตชินหวั่นไหว
 
                        ใจเขาด้านชา ต่างจากใบหน้าที่ต้องมีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอ
 
                        ต้องดูดีและมีเสน่ห์
 
                        นั่นคือหน้าที่ของเขา หน้าที่ที่เขายินดีเลือกจะคว้ามันเอาไว้ แล้วขว้างศักดิ์ศรีทิ้งไว้ข้างหลังให้กลายเป็นอดีตอันขมขื่น
 
                        ‘เทียน’
 
                        ชายหนุ่มแทบจะลืมเลือนชื่อนี้ไปเสียแล้ว พ่อของเขาเป็นคนตั้งให้ เทียนที่สว่างไสวอยู่ในความมืดมิดท่ามกลางป่าเขา หมู่บ้านห่างไกลความเจริญที่บัดนี้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันดับต้น ๆ เม็ดเงินมหาศาลหลั่งไหลหมุนเวียนนับไม่ถ้วน
 
                        รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะ เขาอยากจะเกลียดโชคชะตาของตัวเอง หากว่าหมู่บ้านของเขาในตอนนั้นเจริญเหมือนในวันนี้
 
                        บางที...
 
                        เขาอาจไม่ต้องสูญเสีย...ไม่ต้องมายืนอยู่ในที่แห่งนี้
 
                        เตชินลังเลที่จะตอบตัวเองเหมือนกัน หากว่าเขาเลือกได้ เขายังจะเลือกเส้นทางนี้อยู่หรือไม่
 
                        ใบหน้าสวยของวิสินีผุดแทรกขึ้นมา เขาชะงักกับความคิดของตัวเอง ช่วงเวลากว่าสิบปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนดึงเขาขึ้นจากขอบเหวลึก ผลักดันให้ชีวิตเขามีทุกอย่างเทียบเท่าทุกคน อาจจะมากกว่าบางคนด้วยซ้ำ
 
                        ชายหนุ่มกระพริบตา ทิ้งความคิดที่เกาะกินใจของเขาทุกครั้งที่ยืนมองตัวเองในห้องน้ำ เมื่อรับรู้ว่ามีอีกคนเปิดประตูเข้ามา ร่างเพรียวระหงดุจนางพญาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เธออยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำสนิท เส้นผมสีช็อคโกแลตนุ่มราวเส้นไหมยาวประบ่าปลิวเล็กน้อยยามเยื้องกาย  ใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มทำให้เตชินรู้ว่าหญิงสาวเพิ่งตื่นนอน และคงไม่ได้ออกไปไหนตลอดทั้งคืนเมื่อเขาไม่อยู่บ้าน โดยปกติแล้วเธอจะออกไปกินเลี้ยงตามคลับและสมาคมต่าง ๆ เป็นสาวทันสมัยและเข้าสังคมตลอดเวลา
 
                        แต่สิ่งหนึ่งที่เตชินมั่นใจคือวิสินีไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่จะนอนกับใครก็ได้ เพราะตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เธอยังไม่เคยนอนกับคนอื่นนอกจากเขาเพียงคนเดียว
 
                        เขามองเธอด้วยแววตาอ่อนลง หัวใจก็พลอยไหวยวบเหมือนฟองน้ำที่อุ้มน้ำไว้จนเต็ม
 
                        เขารักผู้หญิงคนนี้
 
                        เมื่อก่อนอาจไม่รู้หัวใจตัวเอง แต่เมื่อได้เรียนรู้และอยู่ด้วยกันทุก ๆ วัน เขาก็ติดกับดักของเธอไปแล้ว เคยคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือธุรกิจระหว่างกัน เธอทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง โดยใช้ร่างกายของเขาเป็นเครื่องมือ แล้วโยนผลตอบแทนเล็กน้อยกลับมาให้
 
                        แต่ตอนนี้...เธอคือสิ่งเดียวที่ยึดให้เขาต้องอยู่ในวังวนแห่งนี้
 
                        “เจ็บไหม” หญิงสาวทาบนิ้วลงบนรอยแผลถลอกบนหน้าอก เงยหน้ามองสบตาเพียงนิด ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบร่างเปลือยเปล่าของเขาเอาไว้ “ออกไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” น้ำเสียงนุ่มเรียบ แฝงความห่วงใย
 
                        เตชินจับมือเธอขึ้นมาแนบใบหน้า รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง วิสินีที่เขารู้จักเป็นคนเข้มแข็ง แต่วันนี้แตกต่างออกไป เธอดูเหนื่อยล้าเหมือนคนหมดไฟที่ใกล้จะหมดแรง
 
                        “ผมรักคุณ”
 
                        “ฉันรู้” เธอหัวเราะ ดึงมือเขาออกมาจนถึงหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วเป็นฝ่ายเดินหนีเข้าห้องน้ำ
 
                        เตชินไม่สามารถเดาความคิดของเธอได้ ดูเหมือนวิสินีกำลังสับสนกับบางสิ่ง สิ่งนั้นจะเกี่ยวข้องกับเขาหรือเปล่า เตชินไม่กล้าเดา แต่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นขอแค่เธอบอก เขาก็พร้อมจะทำตามที่เธอต้องการ ไม่ว่าจะส่งไปนอนกับใคร เขาก็จะไม่ปฏิเสธ
 
                        เพื่อตอบแทนชีวิตใหม่ที่เธอเคยหยิบยื่นให้
 
 
                       
 
                        10 ปี ก่อน
 
                       
                        วิสินีพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องนอนของตัวเอง เธอกำลังฝัน แต่ไม่ใช่ฝันดีสักเท่าไหร่ เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดตามใบหน้าจนทั่ว ความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดทรมาน
 
                        เสียงใครคนหนึ่งกำลังเรียกเธออยู่ ช่างห่างไกล
 
                        ‘ใคร’
 
                        หญิงสาวพยายามตะโกนถาม แต่ไม่เคยมีเสียงตอบกลับมา ตอนนี้เธอเห็นตัวเองอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีขาวยาวจรดข้อเท้า รอบตัวมีหมอกหนาฟุ้งปกคลุมจนมองไม่เห็น สองมือยกขึ้นไขว้คว้าสะเปะสะปะ กระทั่งสายลมหอบใหญ่ลูกหนึ่งพัดผ่านมา หมอกสีขาวจึงจางลง
 
                        สายตากวาดมองไปรอบตัว พบว่าเธอยืนอยู่บนเนินดินเตี้ย ๆ ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ สายลมเย็นพัดเอาละอองน้ำกระทบใบหน้า วิสินีจึงรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ เธอยืนกอดอกปากคอสั่นกับอากาศหนาวที่ไม่รู้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
 
                        ‘เธอต้องช่วยเขา วิสินี’ เสียงนั้นอีกแล้ว
 
                        ‘ใคร’
 
                        หญิงสาวหันมองรอบตัวเพื่อค้นหาต้นเสียง ในใจตั้งคำถามอัตโนมัติ ใครกันที่เธอต้องช่วย แล้วใครที่กำลังพูดอยู่กับเธอ
 
                        ต้นไม้ใหญ่สูงทะมึนปรากฎอยู่ไม่ไกลนัก วิสินีย่างเท้าตรงเข้าไปทันที ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรอีกแล้วนอกจากความอยากรู้ เธออยากเห็นหน้าเจ้าของเสียงนั้น ระยะทางระหว่างเธอกับต้นไม้ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนพอมองเห็นเงาร่างคน
 
                        ‘นั่นใครคะ’
 
                        เธอตะโกนถามออกไปสุดเสียง แต่คิดว่าไม่ได้ยินเสียงตัวเองแม้แต่น้อย คล้ายมันสลายหายไปกับอากาศที่รายล้อมตัวเมื่อพ้นออกจากปาก
 
                        ผู้หญิง จิตสำนึกบอกอย่างนั้น
 
                        วิสินีเพ่งมองเงาร่างที่ค่อย ๆ ชัดขึ้นทีละนิด เหมือนแสงจันทร์กำลังพ้นจากก้อนเมฆ จึงเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ใต้โคนไม้ใหญ่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวที่สวยมากทุกอย่างบนใบหน้าคล้ายภาพวาดไร้ที่ติ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้ารูปไข่เรียวเล็ก
 
                        ซึ่งวิสินีไม่แน่ใจว่านั่นคือรอยยิ้ม หรือแค่ริมฝีปากรูปกระจับโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวเท่านั้น
 
                        แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวสนใจคือดวงตาของเธอ มันบ่งบอกอารมณ์หลายหลาก ทั้งรัก ทั้งเกลียด ผสมปนเปกันไป หัวคิ้วของวิสินีย่นเข้าหากัน ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าเธอเคยรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน
 
                        ‘เธอต้องไปช่วยเขา วิสินี’
 
                        ผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วไปทางภูเขาสูงตั้งตระหง่านไกลออกไปจนสุดขอบฟ้า วิสินีคล้ายต้องมนตร์หันมองตาม ยังไม่ทันได้ตั้งคำถามใด จู่ ๆ ก็ถูกสายลมลูกใหญ่พัดปะทะเข้ากับร่างของเธอ รู้สึกหนาวเย็นจนถึงกระดูก ความรู้สึกสุดท้ายเหมือนคนกำลังจมลงสู่ธารน้ำแข็งดำมืด
 
                        น่ากลัวกว่าทุกสิ่งที่เคยพบเจอมา
 
                        ร่างผอมบางสะดุ้งสุดตัว วิสินีลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง พยายามตั้งสติบอกตัวเองว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่คือความฝัน มือบางทาบอยู่บนหน้าอกของตัวเองเรียกขวัญกลับมา
 
                        เธอยังรู้สึกเหนื่อยไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเหมือนความจริงมากจนแทบแยกไม่ออก หากว่าตัวเธอยังยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั่น
                        “ช่วยใคร ที่ไหน แล้วทำไมต้องเป็นฉัน” คำถามมากมายที่วิสินีพึมพำออกมาไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ นอกจากตัวของเธอเอง ทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้แล้วตามโชคชะตาของแต่ละคน
 
                        ส่วนลึกในจิตใต้สำนึกร่ำร้องให้เธอตามหาใครบางคนมาตั้งแต่จำความได้ ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวข้องกับความฝันนี้หรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่หญิงสาวรับรู้คือเหมือนเธอได้ยกภูเขาบางส่วนออกจากอก รู้สึกโล่งใจจนบอกไม่ถูก ความรู้สึกเหล่านี้หลอกหลอนเธอมา 32 ปีแล้ว
 
                        วิสินีพยายามทบทวนความฝันเผื่อว่ามีอะไรที่เธออาจจะพลาดไป ใช่สิ! ก่อนตกใจตื่นผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วไปทางภูเขาลูกใหญ่ แต่ภูเขาที่ไหนล่ะ โลกนี้มีภูเขาสูงใหญ่มากมายนับไม่ถ้วน แล้วฉันจะต้องไปตามหาเขาที่ไหน
 
 
 
**************