Love At First Sight ปิ๊งรักยัยสวยเวอร์

"มาทำไม" นักรบถามผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขาวางท่าขรึมเมื่อ 'แอนนา' มาที่นี่โดยเขานั้นไม่ได้เชิญชวน
 
"นี่คือการถามซุป'ตาร์แถวหน้าเหรอคะนักรบ" แอนนาพูดขึ้น แม้จะรู้สึกเสียหน้าแต่เธอก็ยังวางท่าให้นิ่ง
 
"คุณไม่มีงานที่นี่หนิ" นักรบถามถึงจุดประสงค์เพราะคิวงานของแอนนามันคืออีกที่หนึ่ง
 
"แอนนาสิต้องถามคุณมากกว่าว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่ปกติคุณไม่มาดูงานอื่นนอกจากงานถ่ายนางแบบระดับต้น ๆ แล้วก็แอนนา แต่ทำไมงานนี้ถึงได้มา" แอนนาประจันหน้าพูดกับนักรบเสียงเรียบ แต่ประโยคสุดท้ายเธอกับปรายสายตาไล่มองน้ำส้มอย่างดูแคลน
 
"ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ" นักรบว่าขึ้น คำพูดตอบโต้ของเขาทำเอาแอนนาต้องกัดฟันแน่นอย่างอดทน
 
"อะ เอ่อ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เห็นสถานการณ์ดูตึงเครียด น้ำส้มที่รู้ตัวว่าเป็นส่วนเกินจึงเอ่ยขึ้นเพื่อหลบเลี่ยง ให้คนทั้งสองได้คุยกันเป็นการส่วนตัว เธอจึงจะเอี้ยวตัวเดินหนีออกมา
 
"ผมยังคุยกับคุณไม่เสร็จนะครับน้ำส้ม" ทว่านักรบกลับคว้าข้อมือของเธอรั้งไว้ นั่นทำให้แอนนามองด้วยความไม่พอใจ
 
เธอกับนักธุรกิจไฟแรงเป็นคู่จิ้นที่สื่อจ้องมอง และแอนนาเองก็มีใจให้กับนักรบมานานตั้งแต่ที่เธอก้าวขาเข้ามาในวงการนี้ เพราะเขาคอยสนันสนุนและช่วยเหลือจนแอนนามีชื่อเสียง ความใกล้ชิดสนิทสนมเวลาทำงานทำให้ผู้คนจับจ้องจนจับจิ้น เธอคิดว่านักรบจะมีใจตรงกัน แต่แล้วมันกับตรงกันข้ามนักรบเห็นเธอเป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน เขาไม่แก้ต่างข่าวซุบซิบเนื่องจากเขามองว่ามันคือเรื่องไร้สาระ จึงทำให้คนอื่น ๆ มโนติต่างกันไปนานา จนเรื่องราวเลนเถิดมาจนถึงตอนนี้
 
"ทำไมคุณต้องรั้งเธอ อยากจะไปก็ปล่อยเธอไปสิ" แอนนาท้วงขึ้น เธอเริ่มเห็นความไม่ปกติของนักรบ สายตา น้ำเสียงที่พูดกับน้ำส้มมันแตกต่างโดยสิ้นเชิงเวลานักรบพูดกับเธอ
 
"คุณควรไปถึงหน้างานแล้วนะแอนนา ผมไม่อยากตำหนิคุณนะเพราะยังไงเราก็ร่วมงานกันมานาน" นักรบพยายามพูดด้วยความสุภาพ เขามองออกว่าตอนนี้แอนนากำลังไม่พอใจเขาอยู่
 
"งั้นเราไปพร้อมกันสิคะ ปกติคุณก็ไปดูแอนนาถ่ายแบบตลอดเลย" แอนนาปรับน้ำเสียงอ่อนลง และเดินเข้าไปแทรกตรงกลาง กระแทกไหล่ใส่น้ำส้มจนเธอนั้นกระเด็นห่างไป และได้โอกาสกอดแขนนักรบแสดงความเป็นเจ้าของที่เหนือกว่า
 
"อ๊ะ!' ทว่านักรบกลับรู้สึกห่วงเมื่อเห็นน้ำส้มเซถลาจนล้มก็เธอใส่รองเท้าส้นสูง จึงทำให้เสียการทรงตัว
 
นักรบตั้งท่าจะเข้าไปประคองแต่ถูกแอนนารั้งไว้ เขาจึงได้แต่ขมวดคิ้วมองไปยังน้ำส้มที่ล้มก้นจ้ำพื้น พยายามดันตัวเองให้ลุกยืน แต่เหมือนว่าเท้าของเธอจะแพลง จึงนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดเมื่อตั้งท่าจะลุกยืน
 
"ปล่อยผมแอนนา" นักรบสะบัดแขนออกจนหลุด แล้วเข้าไปประคองน้ำส้มขึ้น นั่นยิ่งสร้างความเคืองใจให้แอนนาอย่างมาก เธอถูกแย่งซีนจนนักรบไม่สนใจ สายตาเกรี้ยวโกรธจ้องมองไปยังน้ำส้ม อารมณ์ร้อนของแอนนาเริ่มมีปฏิกิริยาอีกครั้ง
 
"ฉันคือซุป'ตาร์นะ คุณกล้าฉีกหน้าฉันต่อหน้านังปลายแถวนี่เหรอนักรบ..." แอนนาว่าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว เธอยืนกำสองมือแน่นจ้องมองไปยังนักรบและน้ำส้มที่ถูกผู้ชายที่หมายตาประคองอย่างชิดใกล้
 
"เป็นซุป'ตาร์แล้วไง ตราบใดที่คุณก็ยังรับเงินค่าจ้างจากผมเหมือนเดิม แล้วผมยังต้องฟังคุณหรือไงแอนนา และคุณก็ไม่ควรทำนิสัยแย่ ๆ แบบนี้กับคนอื่น" นักรบที่ความอดทนจบสิ้นเขาสวนกลับแอนนาโดยไม่ไว้หน้า แม้จะมีสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ก็ตาม 
 
"นักรบ!! " แอนนาสบถเสียงดัง
 
"อย่ามาทำเป็นซุป'ตาร์นิสัยนักเลงที่บริษัทของผม นี่คือคำเตือน! แล้วถ้าคุณยังทำแบบนี้อย่าหาว่าผมใจร้าย" นักรบเอ่ยขึ้นอย่างตำหนิ เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดข่มและขึ้นเสียงใส่อย่างไร้เหตุผล เพราะความอดทนของเขามันมีขีดจำกัดเหมือนกัน
 
"คุณจะทำไม อย่าลืมสิว่าฉันคือเบอร์หนึ่งที่สร้างเงินให้คุณได้เท่าไหร่..." แอนนานึกคำพูดข่ม เอ่ยมันออกมาอย่างถือไพ่เหนือกว่า
 
"คุณนักรบคะ...ฉันโอเคค่ะ" นั่นทำให้น้ำส้มกลัวว่าตัวจะเป็นต้นเหตุให้เรื่องราวลุกลามจึงเอ่ยขึ้นหวังคลี่คลายสถานการณ์
 
"ตอแหลต่อหน้าผู้ชายจริง ๆ" แอนนาได้ยินจึงพูดเหยียด 
 
"กลับไปแอนนาอย่าให้ผมอารมณ์เสีย" นักรบพูดขึ้นอย่างย้ำเตือน
 
"นี่ออกตัวแทนมันโดยไม่ไว้หน้าแอนนาเลยเหรอนักรบ...จะเกิดอะไรขึ้นหากฉันฉีกสัญญากับคุณ คิดดูดี ๆ ก็แล้วกัน" ยิ่งทำให้แอนนาอารมณ์เดือดหนักกว่าเดิม
 
"ฉีกสัญญางั้นเหรอ? หึ เอาสิผมก็อยากรู้เหมือนกันใครจะเป็นผู้ชดเชยความเสียหายที่ผิดสัญญา ไม่รับผิดชอบงานหากผมเกิดความเสียหาย"
 
แอนนากำมือแน่นอย่างเจ็บใจ จ้องมองหน้าน้ำส้มที่ยืนเคียงโดยมีนักรบพยุงเธอไว้ คำพูดท้าทายหยามศักดิ์ศรีซุป'ตาร์ของนักรบ ทำเอาเธอนั้นแทบอยากพ่นไฟใส่ แต่ในเมื่อย้อนคิดในพฤติกรรมที่ผ่านมาเป็นเธอเองที่เสียเปรียบ และเธอรู้จักนักรบดีว่าเอาจริงหากเขาได้เอ่ยปากเป็นนัย
 
"แอนนาไปก็ได้...ฉันนี่แหละจะเหยียบแกให้จมตีน" แอนนาอ่อนลงตั้งท่าเดินหนี แต่เธอชะงักและหยุดยืนข้างน้ำส้ม แล้วเอ่ยคำขู่อย่างเคียดแค้นก่อนจะเดินห่างจากไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว สร้างความหวาดหวั่นและหนักใจให้แก่น้ำส้ม เธอไม่เคยคิดเทียบกับใคร แค่อยากมีรายได้เลี้ยงลูกและตัวเอง ไม่เคยเกี่ยงงานว่าจะหนัก ทำงานในขอบเขตที่เธอจำกัดไว้ก็เท่านั้น...การปะทะกันครั้งนี้ทำให้น้ำส้มต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน