สามี

สามี(22)
 
ถุงกระดาษสกรีนชื่อยี่ห้อสีน้ำตาล ถูกยื่นไปตรงหน้าแนนโดยที่คนยื่นให้ไม่ได้พูดอะไร นอกจากจ้องมองเท่านั้น
 
"อะไรคะ?" แนนที่นั่งป้อนเกี๊ยวกุ้งให้เด็กหญิงไอติมเงยหน้ามองคนที่ตัวสูง
 
"ว๊าว...คูมพ่อซื้อให้พี่แนน" เด็กหญิงปากกำลังเคี้ยวเกี๊ยวกุ้งตุ้ย ๆ จนเต็มปากเอ่ยทักขึ้นด้วยแววตาลุกวาว
 
"เสื้อ...เอาไปเปลี่ยนสิ จะใส่เสื้อขาดแบบนี้ทำงานทั้งวันหรือไง" คุณพ่อเจเอ่ยบอกพร้อมกับวางถุงเสื้อลงกับโต๊ะเมื่อแนนนั้นไม่รับถุงเสียที
 
"แต่แนน....."
 
"เอาไปเปลี่ยนแล้วก็ออกไปเตรียมตัวกับพี่แจง วันนี้พี่มีนัดคุยงานกับลูกค้าข้างนอกตอนสิบเอ็ดโมง" เขาพูดสวนขึ้นทันทีทั้งที่แนนยังพูดไม่จบประโยค
 
ขายาวก้าวเดินมายังโต๊ะทำงานพร้อมปากที่เอ่ยพร่ำอย่างสั่งการ โดยไม่สนใจว่าแนนนั้นจะมีอาการอย่างไร
 
"คูมพ่อดุพี่แนนอีกแล้วนะคะ" เด็กหญิงที่เห็นท่าทางผู้เป็นพ่อซึ่งผิดแปลกไป เธอจึงทักท้วงขึ้นอย่างเดียงสา
 
"แล้วไอติมคิดว่าคนที่ โกหก!...สมควรถูกลงโทษยังไง?" ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นอย่างเน้นหนักคำว่าโกหก กับลูกสาวที่เดียงสา อย่างสื่อความหมายไปหาอีกคนที่นั่งข้าง ๆ มือวางปากกาที่ขีดเขียน นั่งเอนหลังพิงไปกับพนักเก้าอี้ สายตาเพ่งมองไปยังหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา
 
"อืม~~~~ ลงโทษคนโกหกอย่างนั้นเหรอคะ...ต้องลงโทษยังไงน้า" เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิดอย่างน่ารัก แต่คนที่นั่งเคียงข้างนั้นกังวลใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ครู่สายตาที่เงยมองประจวบเหมาะสบสายตาเข้มที่จ้องมายังเธอพอดิบพอดี
 
"ใช่ครับบทลงโทษคนโกหก น้องไอติมคิดว่าควรทำไงดี" ผู้เป็นพ่อเอ่ยย้ำอีกครั้ง ปากพูดกับลูกสาว แต่สายตามองไปยังอีกคนที่นั่งนิ่งเคียงข้าง
 
"อ่าคิดออกแล้ว...ตีมือค่ะคูมพ่อ ตีมือแปะ ๆ " เด็กหญิงเสนอด้วยความคิดตามประสาเด็ก
 
"ตีมือเหรอคะไอติม?" ผู้เป็นพ่อย้อนย้ำในสิ่งที่เด็กน้อยว่ากล่าว
 
"ใช่ค่ะ คูมพ่อใช้อันนี้ตีก็ได้ค่ะ...อันนี้เรียกว่าอะไรน้า" เด็กหญิงที่ช่างเจรจาลุกเดินไปหาผู้เป็นพ่อ ปากก็พร่ำพูดสาธยายเป็นนกแก้วเจี้ยวจ้าว ก่อนที่มือป้อม ๆ จะหยิบฟุตเหล็กชี้บอกว่ามันคือเครื่องมือที่ใช้ลงโทษในความคิดของเธอ...
 
"อันนี้เหรอ...อืมคงเจ็บหน้าดูเลยเนอะไอติม" ผู้เป็นพ่อหยิบฟุตเหล็กจากมือลูกสาวขยับโยกไปมา แต่สายตากลับจ้องมองอีกคนที่ตอนนี้นั่งนิ่งมองมาที่เขา ดวงตาสวยจ้องมองแววตาที่สื่อ สัมผัสได้เหมือนเธอรู้สึกผิดที่โกหกเขา
 
"คูมพ่อลองตีตัวเองดูสิคะว่าเจ็บไหม?"
 
"คิก~~" เสียงขำเค่นในลำคอของแนนเมื่อเด็กหญิงไอติมนั้นพูดย้อนผู้เป็นพ่ออย่างเดียงสา....แต่กลับมีสายตาดุพิฆาตจ้องมายังเธอ จนต้องเก็บเสียงหัวเราะคืนแล้วปรับสีหน้านิ่งเรียบ แม้จะนึกขำไม่หายอยู่ก็ตามที
 
"พี่แนนขำอะไรเหรอคะ....ไอติมขำด้วยสิ" เด็กหญิงเลิกสนใจผู้เป็นพ่อ...เดินมายังจุดเดิมที่มีแนนนั้นนั่งอยู่
 
"พี่แนนเปล่าขำค่ะ...งั้นพี่แนนไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ เดี๋ยวคุณพ่อน้องไอติมจะดุ" แนนหันไปพูดกับเด็กหญิงพร้อมกับหยิกแก้มกลมนั้นเบา ๆ อย่างเอ็นดู
 
"น้องไอติมไปด้วยค่ะ...." เด็กหญิงจับมือแนนรั้งไว้ ส่งสายตาอ้อนปริบ ๆ อย่างวิงวอน
 
"เอ่อ~~~" แนนที่กระอักกระอวลเมื่อเด็กหญิงนั้นออดอ้อน เธอมองไปยังผู้เป็นพ่อของเด็กหญิงที่นั่งนิ่งมองดูโดยไม่ปริปากพูด
 
"นะคะพี่แนนคนฉวย ไปด้วยน้า...นะ" เด็กหญิงเขย่าแขนแนนอย่างร้องขอ
 
"ก็ได้ค่ะ...งั้นไปกัน" คนหน้านิ่งพยักหน้าตอบรับเธอจึงเอ่ยปากอนุญาตแล้วเดินออกจากห้องทำงานไปพร้อมเด็กหญิงที่มีอาการดีใจอย่างกับได้ขนมที่ต้องการ