สามี

สามี (21)

"แจงพี่วานหน่อยสิ" เสียงของผู้เป็นนายเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานหยุดยืนข้างโต๊ะทำงานของเลขา

"ค่ะพี่เจ" แจงรีบรับคำ

"ไปซื้อเสื้อขนาดตัวเท่าแนนมาให้หน่อย" เจสั่งการออกไปตามตรงดั่งที่ตั้งใจ จะให้แนนนั้นทำงานด้วยการใส่เสื้อที่ขาดวิ่นแบบนั้นทั้งวันได้อย่างไร เนื้อแขนขาว ๆ ที่โชว์หราคงไม่เป็นการดี

"เสื้อเหรอคะ?" แจงย้อนแย้งขึ้นอย่างสงสัยพรางส่งสายตามองหน้าผู้เป็นนายอย่างจับจ้อง

"อืม....พอดีเสื้อแนนขาดถ้าให้น้องใส่เสื้อแบบนั้นนั่งทำงานทั้งวันคงจะดูไม่ดี แจงไปหาซื้อมาให้น้องที" เจว่ากล่าวแม้ลึก ๆ จะรู้สึกเขินอาย เมื่อสายตาของเลขาสาวนั้นจ้องมองอย่างจับพิรุธและลอบยิ้มอ่อน

"พี่เจ......ฮั่นแน่" เเจงมองหน้าผู้เป็นนายพร้อมรอยยิ้ม พรางชี้นิ้วส่ายไปมาอย่างแซว ๆ

"อะไร ๆ รีบไปเร็ว ๆ จะได้มาทำงานต่อ" เจที่มีอาการเขินอายเมื่อเลขานั้นแซวจนต้องหาทางบ่ายเบี่ยงแก้เขิน

"ค่ะ ๆ .... ไปหามาประเคนเดี๋ยวนี้ค่ะเจ้านายสุดหล่อ" แจงพูดพร่ำพร้อมกับสะพายกระเป๋าใบโปรด

"รีบไปสิมามองหน้าพี่ทำไม?" เจย้อนถามเมื่อแจงนั้นเหมือนเตรียมตัวแล้วเสร็จแต่ยังจ้องมองหน้าเขาอยู่

"ไปยังไม่ได้ค่ะ...เงินไม่มาเลขาก้าวขาไม่ออกค่ะ" แจงแทรกขึ้นพร้อมกับแบมือยื่นตรงหน้าผู้เป็นนาย

"ขี้งกว่ะ" เจบ่นเบา ๆ อย่างเย้าแย่แต่ก็ล้วงหยิบเงินวางบนมือของแจงด้วยแบงก์สีเทา

"ได้ไงล่ะคะพี่เจ ซื้อของให้ผู้หญิงก็ต้องใช้เงินตัวเองสิคะ หญิงถึงจะประทับใจ" แจงพูดแซวอย่างแนะนำ

"แจงก็มาเบิกตามหลังก็ได้ไหม?" เจย้อนพรางส่ายหัวระอากับแม่เลขาตัวแสบ

"ตอนนี้แจงทรัพย์จางค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

"ไป ๆ พูดมากอยู่นั่น" เจรีบออกปากไล่ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน

จากที่ยิ้มแย้มเมื่อเดินย่างเข้ามายังสถานที่ทำงานส่วนตัว เจปรับสีหน้าให้นิ่งเรียบ ใช้เพียงหางตามองไปยังหญิงสาวที่เล่นหยอกล้อกับลูกสาวอย่างสนุกสนาน สายตาเหลือบมองเห็นว่าแนนนั้นมองตามเขาตั้งแต่ที่เดินเข้ามายังห้องไปจนเจนั่งลงทำงานอย่างตั้งใจ

สิ่งที่สัมผัสได้ถึงแววตาที่มองมานั้น เหมือนดั่งเธออยากจะพูดคุยแต่ยังกระอักกระอวลที่จะพูดคุย เขาจึงไม่สนใจก้มหน้าก้มตาทำงานต่ออย่างตั้งใจ ไม่ขับไล่หรือบอกว่าเวลานี้เธอควรจะทำงาน เมื่อเขาพอใจแล้วกับการที่แนนนั้นนั่งเล่นอยู่ในห้องนี้เป็นเพื่อนลูกสาว

"พี่แนนขา..." เสียงแหลมใสของเด็กหญิงไอติมดังขึ้นจนทำให้แนนนั้นต้องหันเหสายตามาสนใจเธอ

"ว่าไงคะ?"

"พี่แนนเป็นอะไรไปเหรอคะ...ทำไมหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ เล่นกับไอติมไม่สนุกเหรอ" เด็กหญิงที่เห็นสีหน้าแนนไม่สดใสดังเก่า จึงท้วงขึ้นตามประสาเมื่อสงสัยก็ถามตรง ๆ

"เปล่าค่ะ เล่นกับไอติมสนุกที่สุด"

"ไม่เห็นยิ้มเลย" เด็กหญิงเอ่ยทัก รอยยิ้มของแนนหายไปตั้งแต่ที่เธอนั้นโกหกผู้ชายตรงหน้า ด้วยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงอยากอธิบายเมื่อเขานั้นดูเฉยชา แต่ก็ไม่กล้าพอด้วยเธอนั้นเป็นเพียงแค่เด็กฝึกงาน สิ่งที่ทำไปก็แค่ไม่อยากให้มีปัญหากับใครจนบานปลาย ด้วยนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับใครให้มากความด้วยเรื่องเล็กน้อย...เธอจึงคิดโกหกเขา

"ยิ้มเท่านี้พอไหม?" แนนหันไปสนใจเด็กหญิง เธอฉีกยิ้มกว้างให้เด็กหญิงได้เห็น แม้จะทำด้วยความฝืน ๆ เพราะมีสิ่งที่กังวลอยู่ในใจ

"พี่แนนยิ้มสวยสุดๆ" เด็กหญิงที่ไร้เดียงสาเอ่ยปากชม

คนที่นั่งนิ่งก้มตาเมื่อได้ยินลูกสาวพูดขึ้นอย่างมีความสุข จนเขานั้นอดไม่ได้เลยที่จะเงยหน้าไปมอง สายตาคมจับจ้องมองหญิงสาวที่กำลังฉีกยิ้มอย่างเอาใจเด็กหญิง เขาอยากมองเธอแบบนี้ ยิ่งได้มองก็ยิ่งทำให้หัวใจชายที่อายุมากกว่าเต้นแรง ความสดใสของเธอที่เข้ากันได้กับลูกสาวยิ่งทำให้เจนั้นแทบไม่อยากจะละห่างสายตา การจ้องมองอยู่ชั่วครู่ไม่วางตา จนแนนที่รู้ตัวนั้นหันมามองทั้งที่ตัวเองยังคงยิ้มค้างจากการเล่นกับเด็กหญิงไอติม

ติ่ง เสียงข้อความจากแอปพลิเคชันสีเขียวดังแจ้งเตือน หน้าจอข้อความบ่งบอกถึงสิ่งที่ต้องการนั้นมาถึงแล้ว เสื้อที่เขาไหว้วานใช้แจงไปซื้อให้เพื่อจะมอบมันให้แก่แนนได้สวมใส่

สองขายาวก้าวเดินออกจากห้องไป โดยที่แนนนั้นก็มองตามแผ่นหลังหนาจนลับตาไป เธอไม่สบายใจกับท่าทีเฉยชาเมินใส่เธอแบบนี้แม้รู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจ แต่การที่ถูกเขาจับได้ว่าโกหกมันทำให้เธอนั้นกังวลไม่น้อย ด้วยไม่รู้เช่นกันว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน แต่เธอไม่อยากให้เขามองเธอไม่ดี ทั้งที่เขาบอกว่าไม่ชอบคนที่โกหก...