สามี

สามี (20)
 
กริ่ง กริ่ง เสียงโทรศัพท์ตรงโต๊ะเลขาดัง เเจงจึงรีบยกหูโทรศัพท์รับสายทันที
 
((บอกแนนเข้ามาที)) เสียงผู้เป็นนายลอดผ่านสายโทรศัพท์
 
"ค่ะ"
 
....แนนที่รีบจัดทรงเสื้อผ้าให้เข้าที่เป็นปกติ แขนเสื้อข้างซ้ายที่ขาดวิ่น เธอพยายามที่จะหันหลบสายตาคนอื่น ยืนถอนหายใจแรงเมื่อเดินมาใกล้โต๊ะทำงานคู่กับแจง
 
"พี่เจเรียกแนนไปพบนะ" แจงบอกกล่าวโดยไม่ทันสังเกตทันทีที่เห็นแนนเดินมา
 
"อ่อค่ะ...แนนเข้าพบเลยไหมคะ"
 
"ไปเลยจ๊ะ" แจงหันมาส่งยิ้มก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูอย่างขออนุญาต ก่อนที่ร่างเสลาในชุดนักศึกษาจะเดินเข้าไปด้านใน แขนเสื้อที่มีรอยขาดเธอพยายามจัดทรงให้ตีเนียนเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น
 
"พี่แนนขา...สวัสดีค่ะ" เสียงใส ๆ ของเด็กหญิงไอติมเอ่ยทันทีเมื่อเห็นแนนก้าวขาเข้ามา...เธอดีใจและตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ
 
"สวัสดีค่ะ วันนี้มาทำงานกับคุณพ่อด้วย"
 
"คิดถึงพี่แนนเลยตามคูมพ่อมา"
 
"ปากหวานจังเลยน้า" แนนเอ่ยชมพร้อมมือลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู
 
"ปากหวานอีกแล้ว งื้ออออ ไอติมกลัวฟันผุ" เด็กหญิงให้เหตุผลตามจินตนาการของเธอ
 
"หื้ม?" แนนฉงนใจสงสัยในสิ่งที่เด็กหญิงสื่อ
 
"ไอติมคะ กวนพี่แนนอีกแล้วนะ" การสนทนาของหญิงสาวอยู่ในสายตาของพ่อเจตั้งแต่ประโยคแรก เขาไม่คิดทักท้วงแต่อย่างใดกลับชอบมองเสียมากกว่าเวลาที่แนนกับไอติมพูดคุยกัน...แต่ต้องท้วงขึ้นเมื่อแนนนั้นแสดงสีหน้างวยงงกับสิ่งที่ลูกสาวบอก
 
"ขอโทษค่ะพี่เจ ว่าแต่เรียกแนนมีอะไรไหมคะ?" แนนที่นึกขึ้นได้เดินจูงมือเด็กหญิงมาหยุดยืนตรงข้ามโต๊ะทำงานของผู้เป็นนาย
 
การเผลอลืมกับเสื้อผ้าที่ฉีกขาดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ควรทำมากกว่า ร่องรอยที่เด่นชัดตรงรอยเสื้อจึงเผยต่อสายตาของพ่อเจ....สายตาคมเข้มจ้องมองรอยขาดอย่างสังเกต แนนที่เห็นเขาเงียบกว่าปกติ พร้อมสายตาที่มองนิ่ง จึงขยับแขนเสื้ออย่างปกปิด แม้จะไม่ทันแล้วก็ตาม
 
"ทำไมเสื้อถึงขาด" เสียงเข้มของเจเอ่ยถามขึ้นอย่างสุขุม
 
"...เกี่ยวขอบประตูค่ะ" แนนตอบเสียงเรียบแม้จะไม่ใช่ความจริง ด้วยเหตุไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย
 
"แน่ใจ?" เจย้อนถามเสียงเข้มหนัก พร้อมสายตาที่เล็งมองจ้องหน้าแนนอย่างจับสังเกต
 
"ค่ะ" แนนตอบรับอย่างมั่นใจ
 
"พี่ไม่ชอบคนโกหก"
 
"แนนเปล่าโกหกค่ะ"
ทั้งสองคนต่างจ้องมองสบตากัน อีกคนนั้นถามเร้าด้วยอยากรู้ความจริง เพราะสิ่งที่เห็นนั้นแค่เกาะเกี่ยวขอบประตูรอยฉีกขาดไม่น่าจะมากขนาดนี้
 
"ทำไมคูมพ่อต้องดุพี่แนน...เดี๋ยวพี่แนนร้องไห้หรอก" เด็กหญิงที่มองผู้ใหญ่ทั้งสองคุยกันอย่างเข้มขรึมท้วงขึ้น
 
"พ่อไม่ได้ดุค่ะไอติม พ่อแค่ถาม" พ่อเจรีบอธิบายแก่ลูกสาว
 
"โอ๊ะ! พี่แนนตรงนี้ทำไมเป็นแบบนี้คะ" เด็กหญิงตัวเล็กที่สายตาอยู่ระดับแขน ท้วงขึ้นเมื่อเห็นรอยจ้ำแดงบริเวณแขนของแนนที่คงกระแทกกับผนังอย่างแรงจนเกิดรอยช้ำ
 
สายตาเจมองตามสิ่งที่ลูกสาวทักท้วงอย่างจับจ้อง ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองแนนด้วยความรู้สึกไม่พอใจ
 
"พี่แนนไม่เป็นไร พี่แนนซนไงคะเลยเดินชนผนัง"
 
"ชนผนัง?"
เจพูดแทรกขึ้นเมื่อแนนนั้นหลุดปากอย่างเผลอลืมตัวกับสิ่งที่ขัดแย้งโกหกก่อนหน้า เธอนิ่งและชะงักทันที ก่อนจะยืนนิ่งหลบสายตาคมของเจที่มองไม่วางตา
 
"ฟู่ววว...หายแล้วค่ะพี่แนนไอติมเป่าให้มีมนตร์วิเศษ" เป็นเด็กหญิงไอติมที่ทำลายบรรยากาศอึมครึมของผู้ใหญ่ทั้งสองลง เสียงใสดังขึ้นจึงทำให้แนนนั้นหันมาสนใจเด็กหญิง
 
"พี่แนนไม่เจ็บเลย...หายจริงด้วย"
 
"ไปกินกุ้งนอนแช่น้ำกันค่ะ ไอติมเอามาฝากอยากกินกับพี่แนน" เด็กหญิงจูงมือแนนมายังโซฟาตัวยาวที่เธอนั่งเล่นก่อนหน้า บนโต๊ะที่มีของกินมากมายที่เธอตั้งใจเอามากินกับแนน
 
"แต่พี่แนนต้องทำงานค่ะ...น้องไอติมกินเลย"
 
"กินก่อนค่อยไปทำ" เสียงเข้มของเจพูดขึ้นแต่เขาไม่สนใจมองไปยังสองคนที่นั่งโซฟา กลับก้มหน้าก้มตาดูเอกสารอย่างตั้งใจ
 
แนนที่ได้ยินจนต้องเงยหน้าไปมอง แต่ก็ไร้การสบจ้องมองคืน สิ่งที่ได้ยินทำเธอนั้นสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไป เพราะเขานั้นนิ่งขรึมเหลือเกินตั้งแต่ที่เธอนั้นหลุดโกหกให้เขาจับพิรุธได้