สามี

สามี(18)
 
"วันนี้น้องไอติมห้ามซนเเล้วก็ห้ามกวนพี่แนนกับพี่แจงด้วยนะ" คุณพ่อเจเอ่ยย้ำแก่ลูกสาวเมื่อก้าวขาเดินเข้ามาในตัวอาคารสำนักงาน
 
"โธ่ คูมพ่อขา.....น้องไอติมจำได้ค่ะ คูมพ่อขี้บ่น น้องไอติมจะไม่ดื้อไม่ซนเป็นเด็กดีแน่นอนค่ะ" เด็กหญิงเดินจับมือผู้เป็นพร้อม พร้อมเสียงเล็กๆ ที่เอ่ยอย่างสร้างความมั่นใจแก่พ่อเจ
 
"เก่งมากค่ะ...."
 
"น้องไอติมกลัวพี่แนนไม่รัก แฮ่ ๆ ..." เด็กหญิงหัวเราะเจื่อนพร้อมเงยหน้ามองคุณพ่อเจที่เดินจับมือ ส่วนมืออีกข้างก็ถือสัมภาระและของกินให้ลูกสาวตัวน้อย
 
"หื้ม....คำก็พี่แนนสองคำก็พี่แนนนะเดี๋ยวนี้" คุณพ่อเจแซวลูกสาวพรางลอบยิ้ม เดี๋ยวนี้ลูกสาวตัวน้อยยิ้มบ่อยขึ้น ใบหน้าดูสดใสกว่าแต่ก่อนดั่งเธอนั้นมีความเปี่ยมล้นจากภายใน
 
"รักพี่แนนค่ะ...น้องไอติมชอบพี่แนน"
 
"ปากหวานจริงลูกสาวพ่อ"
 
"ปากหวานเหรอคะคูมพ่อ....งื้อต้องฟันผุแน่ ๆ ครูบอกว่ากินของหวานฟันจะผุ ไม่เอาไม่อยากปากหวานกลัวฟันผุ.....คูมพ่อขาไม่เอา ๆๆๆ" เด็กหญิงโวยวายเมื่อเเปลงความหมายผิดเพี้ยนไปตามประสาและจินตนาการ
 
"ฮ่า ฮ่า .....ไม่ใช่แบบนั้นค่ะไอติม" ผู้เป็นพ่อถึงกับขำลั่นกับจินตนาการของลูกสาว
 
((พี่เจสวัสดีค่ะ/ครับ)) ระหว่างทางเดินเสียงเหล่าพนักงานก็เอ่ยทักทายตามรายทาง
 
"ครับ" พ่อเจยิ้มรับและพยักหน้าอย่างเป็นมิตร
 
"คูมพ่อขา.....ทำไงดีกลัวปากหวานแล้วฟันผุ น้องไอติมจะเคี้ยวกุ้งนอนแช่น้ำไม่ได้ งืออออออ" เด็กหญิงกระตุกแขนผู้เป็นพ่ออย่างกังวล เมื่อเธอนั้นเข้าใจผิดคิดไปอย่างไร้เดียงสา
 
"พี่เจสวัสดีค่ะ....." ทันทีที่สายตาสวยมองเห็นผู้เป็นนาย แจงจึงทักทายยกมือไหว้เร็วพลัน
 
"ครับ"
 
"พี่แจงสวัสดีค่ะ" เด็กหญิงที่เดียงสายกมือป้อม ๆ ไหว้ทักทายอย่างนอบน้อมน่ารักเลขาสาวเช่นกัน
 
"สวัสดีค่ะน้องไอติม" เสียงของแจงเอ่ยทักทายผู้เป็นนายก่อนจะมองต่ำส่งยิ้มแก่เด็กหญิงที่ตอนนี้หน้านิ่วงอ....
 
โต๊ะทำงานที่ปกติจะมีแนนประจำคู่เคียง แต่ตอนนี้กลับไร้เงา ทำเอาพ่อเจนั้นขมวดคิ้วชนกัน
 
"พี่แนนไปไหน?" เด็กหญิงเอ่ยขึ้นก่อนคนเป็นพ่อที่สงสัยเสียอีก
 
"แนนไม่มาเหรอ?"
 
"แหม๋ ๆ ทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะคะ....แนนมาปกติค่ะ.....แต่น้องไปห้องน้ำ....มาถึงก็ถามหาเลยนะคะพี่เจ" แจงแหวแซวอย่างจับพิรุธทั้งที่ก็เดาได้ไม่ยากกับสิ่งที่มองเห็น สายตาผู้เป็นนายเวลามองมนพิชชา
 
"ก็แค่ถาม.....ปกติเห็นอยู่ด้วยกัน" พ่อเจรีบแก้ต่างเมื่อถูกจับพิรุธได้ มันทำให้เกิดอาการเขินอาย แต่เมื่อได้รับฟังคำตอบก็รู้สึกโล่งใจ ความรู้สึกที่เป็นตอนนี้ยากจะคาดเดา และไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รู้จะต้องจัดการยังไงกับความรู้สึกนี้
 
"พี่แจงขา น้องไอติมมีขนมเยอะแยะเลย" เด็กหญิงพูดอวดอ้างอย่างน่ารักจนแจงนั้นต้องอมยิ้มเบี่ยงเบนสายตาจากผู้เป็นนายมองเธอแทน
 
"ว๊าว มีของพี่แจงไหมคะ?" แจงโน้มตัวลงต่ำเสมอเด็กหญิง แล้วเอ่ยถามเด็กหญิงอย่างเย้าแหย่
 
"มีค่ะมีของพี่แนนกับพี่แจง...ซื้อมาฉองอัน" เด็กหญิงที่พูดไม่ชัดถ้อยคำ ควานหาของที่เธอนั้นตั้งใจซื้อมาฝากหญิงสาว ทำเอาผู้เป็นพ่อนั้นวางสัมภาระแทบไม่ทัน
 
"ไอติมเบา ๆ ลูก เดี๋ยวล่วงหมด" ผู้เป็นพ่อปราม เมื่อเธอพยายามหาของที่ตั้งใจซื้อฝาก
 
"นี่ค่ะของพี่แจง" เด็กหญิงยื่นของให้
 
"ขอบคุณค่ะ...จะกินให้อร่อยเลย" แจงรับของพร้อมส่งยิ้มให้เธอ เอ็นดูในความสดใสที่เธอสามารถเรียกรอยยิ้มแก่คนรอบข้างได้เสมอ
 
"คูมพ่อ....น้องไอติมเมื่อยขาแล้ว" เด็กหญิงพูดแทรก เมื่อเธอนั้นยืนนานแล้ว
 
"งั้นเข้าห้องทำงานกันเนอะ" ผู้เป็นพ่อเสนอ
 
"ไปค่ะ...." เด็กหญิงตอบรับและเดินจับมือคุณพ่อเจเข้าห้องทำงานไปอย่างว่าง่ายไม่อิดออด
 
"ไหนบอกมีของให้พี่แนน...ฝากพี่แจงไว้ไหมคะ?" ผู้เป็นพ่อทักขึ้นเมื่อนึกได้
 
"ไม่ฝาก อยากเอามาให้เองค่ะ...เดี๋ยวน้องไอติมค่อยออกมาใหม่" เด็กหญิงเดินจับมือพ่อ เดินเข้าห้องทำงานพร้อมให้คำตอบในคำถามของผู้เป็นพ่อ พูดจาฉะฉานไม่มีติดขัด
 
"โอเค"