สามี

8.0

เขียนโดย พลอยแก้ว

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2565 เวลา 07.13 น.

  46 ตอน
  2 วิจารณ์
  17.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 2 เมษายน พ.ศ. 2565 09.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

17) พูดไม่หยุด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

สามี(17)

 

"หิวจังเลยค่ะคูมพ่อ" เด็กหญิงเอ่ยบอกขณะที่นั่งรถไปทำงานกับผู้เป็นพ่อในเช้าของวันใหม่

 

เด็กหญิงดีใจและตื่นเต้นเมื่อเธอนั้นตั้งหวังจะได้พบกับคนที่เธอนั้นสนิทชิดเชื้อ

 

"เมื่อเช้าหนูไม่กินข้าวเหรอ....พ่อเห็นยายปริกบอกจะทำของโปรดให้หนูนี่คะ" คุณพ่อเจย้อนถาม สายตาพรางหันมองลูกสาวที่นั่งคาดเข็มขัดเบาะข้าง

 

"กินกุ้งแช่น้ำไปฉองตัวค่ะ" เด็กหญิงเอ่ยบอก

 

"ทำไมกินน้อยจังล่ะ.....อิ่มเหรอ?" คุณพ่อเจย้อนถาม เพราะปกติของโปรดปรานลูกสาวจะกินจนทำหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ

 

"เอาไปฝากพี่แนนค่ะ.....อยากกินกับพี่แนน" เด็กหญิงบอกกล่าวทำเอาคนเป็นพ่อนั้นหันควับมามอง ก่อนจะหันเหสายตามองตามท้องถนน มือบังคับพวงมาลัย ก็ลูกสาววัยสดใสเล่นติดผู้ช่วยเลขายิ่งกว่าเงาตามตัว

 

แม้แนนจะกลับบ้านหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ไม่วายที่ลูกสาวตัวจิ๋วพูดพร่ำอย่างนึกถึง เธอมักจะเอ่ยชมพี่แนนของเธอให้พ่อฟังจนกว่าเธอนั้นจะหลับใหลถึงเงียบปากสนิทไป

 

"น้องไอติมชอบพี่แนน พี่แนนใจดีและสวย แก้มพี่แนนก็ห๊อมหอม ไอติมหอมแล้ว คูมพ่อหอมหรือยังคะ" เด็กหญิงพูดร่ายยาวอย่างมีความสุข หัวเล็กๆ เอียงจนได้มุมองศา สายตาจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างจดจ่อรอคำตอบ

 

คำถามที่ลูกสาวแสนจะเดียงสาเอื้อนเอ่ย ทำเอาผู้เป็นพ่อนั้นถึงกับเกิดอาการเคอะเขินใบหูแดงซ่าน....การหอมแก้มที่เด็กหญิงนั้นกระทำ เธอคงไม่เข้าใจว่าใครจะทำบุ่มบ่ามไม่ได้

 

"พ่อหอมพี่แนนไม่ได้หรอกนะคะไอติม..." ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น จะตอบลูกสาวอย่างไรดีกับคำถามของเธอ เพื่อให้เธอเข้าใจง่าย ๆ ....พ่อเจปวดหัวอีกแล้วกับการช่างถามของลูกสาว

 

"ทำไมล่ะคะ?...." เด็กหญิงย้อนอย่างไม่เข้าใจ

 

"เอ่อ พ่อจะตอบยังไงดี....คือพี่เเนนโตแล้วพ่อคงทำแบบนั้นไม่ได้ พี่เเนนต้องดุพ่อแน่ ๆ" ด้วยไม่รู้จะให้คำตอบลูกสาวยังไง ด้วยความเป็นผู้ชายที่คิดคำพูดไม่เก่ง จึงตอบได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้

 

"ทำไมต้องดุด้วยล่ะคะ?" เด็กหญิงยังคงถามต่อ พร้อมกับสีหน้าที่ยังแสดงถึงความไม่เข้าใจ

 

"ก็พ่อเป็นผู้ชาย ไปทำแบบนั้นกับพี่แนนไม่ได้"

 

"ทำไมไม่ได้ น้องไอติมยังทำได้เลยค่ะ น้องไอติมหอมแก้มพี่แนนฉองข้างเลย นุ่มด้วยนะคะคูมพ่อ"

 

"ไอติมเหนื่อยไหมลูก....พ่อว่าหนูหยุดพูดสักพักไหมคะ หิวน้ำไหม?" เมื่อตันแล้วซึ่งคำตอบที่ลูกสาวนั้นเกิดคำถามไม่หยุด คนเป็นพ่อจึงบ่ายเบี่ยงทันที

 

"เริ่มเหนื่อยแล้ว อ๋า....หิวน้ำจัง" เด็กหญิงบอกกล่าว

 

"งั้นแวะร้านสะดวกซื้อเนอะ....ซื้อฝากพี่แจงกับพี่แนนด้วยดีไหม?" ผู้เป็นพ่อหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดตรงร้านสะดวกซื้อหลากสี ที่ผู้คนนิยมกันเลือกสรรค์สิ่งของ

 

"ค่ะคูมพ่อ ซื้อหลายอย่างได้ไหม?" เด็กหญิงดีใจเมื่อผู้เป็นพ่อนั้นออกปากอนุญาต

 

"ได้ค่ะ....เลือกแต่พอกินนะคะ เดี๋ยวหนูกินไม่หมด ทิ้งขว้างของกินมันไม่ดี" คนเป็นพ่อกล่าวพรางสั่งสอนให้เด็กหญิงจดจำ แม้จะมีเงินเพียงพอในการจับจ่าย แต่ก็ไม่อยากให้ลูกสาวติดนิสัยฟุ่มเฟือย

 

"ขอบคูมค่ะ....คูมพ่อใจดี" เด็กหญิงเดินนำหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่นึกกลัวสถานที่ สองขาเล็กๆ วิ่งตรงดิ่งไปยังโซนขนมหลากหลาย สายตาของผู้เป็นพ่อมองลูกสาวอย่างอิ่มเอมใจ และสิ่งที่ลูกถามก่อนหน้า เมื่อนึกถึงก็ทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นใบหน้าร้อนผ่าว

 

'แก้มพี่แนนห๊อมหอม' คำบอกเล่าที่ลูกสาวนั้นกระทำที่ผ่านมา หวนให้นึกถึงใบหน้าของนักศึกษาฝึกงานทันที จนพ่อเจนั้นถึงกับหลุดยิ้มออกมาอย่างเผลอลืมตัว......

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา