สามี

สามี(16)
"คูมพ่อกลับมาแล้ว เย้ ๆ" เด็กหญิงไอติมที่กำลังนั่งเล่นกับแจงและแนน กระโดดโลดเต้นชูสองมืออย่างดีใจ พร้อมกับรีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อที่เธอนั้นแสนจะคิดถึง
"กินข้าวหรือยังคะคนเก่ง....ฟอด หื้ม แก้มลูกสาวห๊อมหอม" ผู้เป็นพ่อที่แสนจะเหนื่อยล้าจากการทำงาน เมื่อมาบ้านเห็นหน้าลูกสาวความเหนื่อยล้าก็คลายหายไปทันที
"ยังเลยค่ะ น้องไอติมรอกินข้าวอร่อย ๆ กับคูมพ่อ" เด็กหญิงว่ากล่าวอย่างเดียงสา
"พี่แจงกับพี่แนนกลับหรือยัง?" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
"ยังเลยค่ะ อยู่ในครัวกับยายปริก" เด็กหญิงให้คำตอบแก่ผู้เป็นพ่อ
"จอยเก็บของให้ค่ะ" จอยพี่เลี้ยงสาวเดินมาใกล้พร้อมกับเสนอทำหน้าที่เก็บของในมือของผู้เป็นนาย
"ขอบใจ...เอ้อจอยพรุ่งนี้น้องหยุดเดี๋ยวเตรียมของให้น้องด้วยนะ พี่จะพาน้องไปทำงานด้วย" คุณพ่อเจสั่งการแก่พี่เลี้ยงสาว
"แล้วจอยต้องไปกับน้องไอติมไหมคะ?" จอยถามต่อและเธอก็ตั้งตารอคำตอบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่ในใจนั้นลุ้นระทึก
"ไอติมไม่ดื้อ น้องอยู่ได้จอยไม่ต้องไปหรอก...อยู่ช่วยงานป้าปริกที่บ้านดีกว่า" คุณพ่อเจบอกกล่าวเพราะเขาตั้งใจจะพาลูกสาวไปเที่ยวเล่นต่อให้ผ่อนคลาย
"เย้ ๆ พรุ่งนี้น้องไอติมจะได้ไปทำงานกับคูมพ่อ ดีใจ" เด็กหญิงสดใสเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อนั้นคุยกับพี่เลี้ยง เธอเดินจับมือผู้เป็นพ่อลากเข้าไปยังครัว พรางส่งเสียงดีใจสุดขีดไปตามทาง
...จอยที่รู้สึกหน้าเสียที่ผู้เป็นนายนั้นปฏิเสธอ เธอจ้องมองเขามานานตั้งแต่แม่ของผู้เป็นนายนั้นว่าจ้างมา ชายลูกติดที่ยังมีเสน่ห์ดึงดูดแม้จะรู้ตัวว่าเป็นเพียงลูกจ้าง แต่ก็ยังอยากที่จะพิชิตใจและอยากใกล้ชิด เธอมองตามหลังของเขาอย่างนึกเสียดาย แม้จะเจียมตัวอยู่บ้างแค่ขอให้ได้อยู่ใกล้เป็นครั้งคราวก็ทำให้รู้สึกดีแล้ว
"อะแฮ่ม...ร้ายกว่าไอติมคงเป็นแจง" เสียงเข้มที่เอื้อนเอ่ยเมื่อเดินมาหยุดยืนกอดอกไหล่พิงกับขอบประตู จ้องมองไปยังเลขาสาวและผู้ช่วยเลขาที่อยู่ในคราบของแม่ครัว
"อะไรกันคะพี่เจ" แจงที่ได้ยินเสียงแซวต้องเงยหน้าจากสิ่งที่ทำอมยิ้มกับสิ่งที่ผู้เป็นนายนั้นพูดถึง เธอรู้ดีว่าเขาสื่อถึงอะไร
"สวัสดีค่ะพี่เจ" แนนยกมือไหว้ผู้ที่อายุเยอะกว่าแถมยังเป็นนายจ้าง
"ครับ....แล้วนี่ลมอะไรหอบสองสาวมาที่นี่ อ่อ ไม่ต้องตอบพี่ก็พอจะรู้คงเป็นเลขาตัวแสบของพี่ที่ลากแนนมาด้วย...ใช่ไหมแจง" ชายหนุ่มตอบรับไหว้แนน แล้วลดมือลงแล้วเดินจูงมือลูกสาวเข้ามาในครัว พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนและสายตาจ้องมองไปยังแจงที่กำลังดูเหมือนจะตั้งใจหั่นผัก
"แจงเปล่าาาาาาา" แจงรีบปฏิเสธทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
"ขอโทษนะคะพี่เจที่แนนมาโดยไม่ขอก่อน...." แนนที่รู้สึกว่าไร้มารยาทจึงรีบทักท้วงพร้อมยกมือไหว้อีกครั้ง เพราะการมาที่เธอนั้นไม่ได้ตั้งใจจะมาด้วยว่าเเจงนั้นเร้าหรือให้เธอมาเป็นเพื่อน การที่ทำงานร่วมกันจนสนิทจึงยากที่เธอนั้นจะปฏิเสธเพียงแจงนั้นร้องขอ
"ไม่เป็นไรแนน มาได้เลยเพราะแจงก็มาบ่อย ๆ ... พี่โอเคไอติมจะได้มีเพื่อนด้วย" เจหันไปยิ้มกับแนนและบอกให้เธอนั้นคลายกังวล
"เปลี่ยนจากเพื่อนลูกเป็นแม่ของลูกดีไหมคะ?" แจงพูดแทรกบทสนทนาอย่างเย้าแหย่ แค่เพียงสายตาเดียวที่แจงแอบเห็นย่อมเดาทางออกถึงปฏิกิริยาของนายที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างมันสื่อออกมาทางสายตาอย่างไม่อาจเก็บกั้นเวลาที่เจนั้นมองแนน
"ดีค่ะ" และนี่ก็เป็นเสียงของเด็กหญิงไอติมที่แทรกขึ้น แม้จะไม่รู้ความหมายมากมายแค่ได้ยินคำว่าแม่ เธอนั้นก็แสนจะดีใจ
"อะไรดีคะไอติม...รู้เหรอว่าพี่แจงคุยอะไร?" ผู้เป็นพ่ออุ้มลูกสาวขึ้นแนบอกพร้อมเอ่ยถาม
"ไม่รู้ค่ะ แฮะ ๆ ได้ยินว่าแม่ ไอติมดีใจ" เด็กหญิงพูดออกมาอย่างเดียงสา เธอยังไม่เข้าใจลึกมากว่าสิ่งใดพูดจริงหรือไม่จริง แค่สิ่งที่ได้ยินนั้นมันทำให้เธอรู้สึกดีและอบอุ่น
"ไม่รู้แล้วตอบได้ไง?" ผู้เป็นพ่อย้อนถามพร้อมกับสูดดมพวงแก้มกลมของลูกสาว
"อยากคุยด้วยค่ะ...ก็ไม่มีใครคุยกับไอติมเลยนี่คะ คุยกันอยู่สามคน" เด็กหญิงแย้งขึ้นด้วยเหตุผลของตัวเอง
"คุณหนูไอติม มาคุยกับยายปริกก็ได้ค่ะ" แม่บ้านอาวุโสที่ยืนอมยิ้มและฟังการสนทนาของคนทั้งสี่แทรกขึ้นอย่างเอ็นดูในคำตอบของเด็กหญิง
"ไม่อาวววว...อยากเล่นกับพี่แนน" เด็กหญิงพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังเป้าหมายที่เป็นพี่แนนของเธอ ที่กำลังจะยกแก้วน้ำเย็นขึ้นดื่มดับกระหาย
"งั้นไปเล่นกันดีไหม ระหว่างพี่แจงกับยายปริกทำกับข้าว" แนนพูดเสนอพร้อมกับส่งยิ้มให้เด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อ
"ไปค่ะ...คูมพ่อปล่อยน้องไอติมค่ะ จะลงไปหาพี่แนน"
"มีพี่แนนแล้วทิ้งพ่อเลยอ่ะ" ผู้เป็นพ่อพูดเย้าแหย่และตีสีหน้าเศร้า
"โอ๋ ๆ ไม่ได้ทิ้งค่ะ ไปเล่นแป๊บเดียวก็มา ไปเล่นรอยายปริกทำกุ้งกับปลาหมึกนอนแช่น้ำ" เด็กหญิงให้เหตุผล
"โอเคค่ะ อย่าซนกับพี่แนนนะ รู้ไหม"
"ค่าาาาา"ผู้เป็นพ่อสั่งทิ้งท้ายก่อนที่เธอกับแนนจะเดินออกไปจากห้องครัวพร้อมเสียงเจื้อยแจ้วสดใสดูมีความสุข
แววตาของเจที่มองแนนโดยที่เธอนั้นไม่ทันสังเกต สายตาที่ดูหยาดเยิ้มเมื่อได้มองเธอที่มีรอยยิ้มและเวลาที่เธอนั้นเอ็นดูลูกสาว มันทำให้ใจของเขานั้นเต้นแรง การใกล้ชิดจากการทำงานร่วมกันอยู่นานสักระยะ มันเริ่มทำให้หัวใจของผู้เป็นพ่อที่ไม่มีใครมานานหลายปีเริ่มผันเปลี่ยนไป มันกระชุ่มกระชวยทุกครั้งตั้งแต่ที่มีแนนเข้ามาในบริษัทและร่วมงานกัน แม้เธอจะเป็นเพียงเด็กฝึกงานแต่ความสามารถในการเรียนรู้ของเธอนั้นมากพอ...