เรื่องรักสามฤดู

จารวีได้รับอีเมล์ตั้งแต่เช้าตรู่วันจันทร์จากผู้อำนวยการฝ่ายจัดซื้อเชิญให้เข้าประชุมร่วมกับหัวหน้าทีมบายเออร์ฝั่งการผลิตคนใหม่ สืบเนื่องจากการขยายกำลังการผลิตเพื่อรองรับความต้องการของรถรุ่นใหม่ที่เปิดตัวไปไม่นาน บริษัทแม่ตัดสินใจจะลงทุนอยู่ที่ประเทศไทยเช่นเดิม แม้ค่าแรงจะแพงขึ้นแต่ความสามารถของคนยังเหนือกว่าเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน อ่านอีเมล์จบเสียงเคาะประตูก็ดังทันที

 

“อ่านอีเมล์อยู่ล่ะสิ เห็นเขาว่าเป็นหนุ่มหล่อฮอตมากซื้อตัวมาจาก...”

 

เบญจา รุ่นพี่สาวตัวเล็กสวมแว่นหนากรอบดำเข้ามายืนถือกาแฟพิงประตู ในทีมกฎหมายมีกันทั้งหมดห้าคน ทุกคนขึ้นตรงกับซีอีโอ ไม่มีใครตำแหน่งใหญ่กว่าใคร การทำงานที่ผ่านมาของจารวีจึงถือว่าราบรื่นมากที่เดียวเพระไม่มีปัญหากับคนในทีมเดียวกัน แต่กับทีมอื่น...อย่าพูดดีกว่า...

 

“งานท่วมหัวขนาดนี้ เจ้เอาเวลาที่ไหนไปหาข้อมูลมาเนี่ย”

 

จารวีแซวสาวรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันมานานที่สุดและสนิทกันที่สุดในทีม เธอและเบญจาถือเป็นทีมกฎหมายรุ่นใหม่สองคนแรกที่เข้ามารับไม้ต่อจากรุ่นพี่ที่ทำงานจนเกษียณอายุ

 

“แหมม ของอย่างนี้ ไม่ต้องไปหา เดี๋ยวเดียวนกก็คาบข่าวมาแล้ว”

 

จารวีหัวเราะกับท่าทีทำเป็นนกคาบข่าวมาของเบญจา สายตาหลังกรอบแว่นอ่อนแสงลงเมื่อเห็นหญิงสาวหัวเราะได้ในรอบสองเดือน เอื้อมมือปิดประตูแล้วเข้ามานั่ง

 

“พี่ดีใจที่เห็นจาหัวเราะนะ”

 

หญิงสาวที่นั่งอยู่หลังจอสกรีนใหญ่ ยิ้มบางเบา เบญจาเป็นคนเดียวที่รับรู้เรื่องส่วนตัวของเธอในบริษัท คนอื่นนั้นรู้จักและเรียกเธอว่า นางฟ้าลีกัลหรือเจ้าหญิงลีกัลเพราะความสวยและทำงานเก่ง แต่อีกนัยหนึ่งเธอรู้ว่าบางคนก็เรียกเธอเชิงประชดประชันเพราะเธอไม่สุงสิงกับใครนอกจากเบญจา เป็นวัชรธรที่สอนเธอและให้เพื่อนของเขาที่ทำงานอยู่ที่นี่คอยจับตามองเธอเสมอ  

 

‘จา ทำงานก็คือไปทำงาน ไม่จำเป็นต้องผูกมิตรไปทั่ว คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอก จายิ่งไม่ค่อยทันคน พี่บอกตรงๆว่าเป็นห่วง’

 

เขาห่วงเธอเสมอไม่ว่าจะทำอะไร จนเธอเสียความมั่นใจในตนเองไปส่วนหนึ่ง ไม่กล้าทำอะไรใหม่ๆ ไม่กล้าจะเดินออกจากพื้นที่ของตนเอง อยู่กับเขา บางทีจารวีก็คิด เธอต้องทำตัวให้ดูด้อยกว่าเขาเสมอ เพื่อรักษาความสัมพันธ์สิบปีที่ผ่านมาเพื่ออะไร

 

“ดีขึ้นบ้างไหม”

 

 

เบญจาถามรุ่นน้องสาวที่ตาไม่ลึกโหลเหมือนช่วงแรกหลังจากที่เลิกรากับแฟนหนุ่มที่คบหากันมาสิบปี

 

“ดีขึ้นทุกวัน วันละนิดวันละหน่อยค่ะ”

 

จารวีตอบตามความจริง หลังจากวันนั้น เธอออกมาตอนเขานอนหลับ เก็บข้าวของทุกอย่างลงกระเป๋าที่แอบเตรียมเอาไว้ส่วนหนึ่งแล้วตัดการสื่อสารกับเขาทุกช่องทาง เซ็กซ์คืนนั้นไม่ได้ช่วย สำหรับจารวีมันคือการตอกย้ำความจริงด้วยซ้ำว่าวัชรธรก็ยังคงเป็นวัชรธร ผู้ควบคุมและบงการทุกอย่างให้ได้ดั่งใจ

 

ไม่ผิดคาดที่เธอจะเจอเขามาดักรอหน้าที่ทำงาน เธอย้ายคอนโดใหม่มาอยู่ใกล้บริษัทกว่าเดิม เป็นคอนโดโลว์ไรซ์แบบเรียบง่ายและมีความเป็นส่วนตัวสูงที่เธอติดใจตั้งแต่แรกเห็นแต่ก็เป็นวัชรธรที่ค้านเธอเอาไว้

 

‘จา พี่ว่ามันธรรมดาไปนะ ถ้าจะซื้อในราคานี้เอาโครงการเมื่อกี้ดีกว่าให้สมกับเงินที่จ่ายหน่อย’

 

เขามีเหตุผลที่ถูกต้อง ถ้าเทียบกันตามราคา คอนโดใหม่นี้ดูธรรมดากว่า เฟอร์นิเจอร์ อุปกรณ์ สิ่งอำนวยความสะดวก ต่างกันกับที่ที่เขาเลือกให้ แต่จารวีรู้สึกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านมากกว่า บ้านหลังเล็กๆที่เธอฝันจะมี ปลูกผักสวนครัว ปลูกต้นไม้และดอกไม้ที่เธอชอบมาก

 

‘อีกหน่อยเราแต่งงานกัน จาอยากได้อะไรก็บอกคนสวนให้เขาหามาทำให้ อยากไปเดินดูเมื่อไหร่ก็ได้ ให้เขาดูแลรักษาให้มีดอกตลอดเวลา เราปลูกเอง บานบ้างไม่บานบ้าง เสียเวลา’

 

เขาช่างเป็นคนที่ไร้ซึ่งสุนทรียะในการใช้ชีวิตเหลือเกิน ทุกอย่างซื้อได้ด้วยเงินแม้กระทั่งดอกไม้ก็จะบังคับให้บาน เขาช่างไม่รู้เลยว่าการได้ลงมือปลูกต้นไม้ใบหญ้า ค่อยๆรดน้ำพรวนดิน คอยดูแลรักษาและเห็นพวกมันค่อยๆเติบโต เป็นความสุขใจอย่างหนึ่ง

 

วันนั้นที่เขามารอที่บริษัท เธอยื่นคำขาดว่าเธอจะขับรถไปเจอกับเขาที่ร้านของพศิกาเท่านั้นหรือไม่อย่างนั้น ก็ไม่ต้องคุยกันอีก วัชรธรรู้ดีว่าบทเธอจะเด็ดขาดขึ้นมาเธอก็ทำจริงๆ เขาจึงจำใจไปเจอเธอที่นั่น จารวียื่นคำขาดว่าหากเขายังตามเธอหรือส่งคนมาตาม เธอจะให้เพื่อนผู้เป็นทนายช่วยจัดการ โดยเฉพาะการตามไปเรียนต่อถึงอังกฤษนั้น เธอจะถือว่าเป็นการคุกคามตามกฎหมาย

 

‘จา ทำไมต้องทำแบบนี้กับพี่’

 

‘ขอโทษนะคะ พี่ธรและขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา จาผิดเอง แต่จาไม่ได้รักพี่ธรแบบเดิมอีกแล้วค่ะ จาอยากให้เราจบกันด้วยดีนะคะ’

 

และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอเขา...ใครบอกกันว่าคนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกจะไม่เสียใจ...เธอเสียใจที่ต้องทำกับเขาแบบนี้แต่ไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง

พศิกากดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงตั้งแต่ยังไม่ตีสอง วันงานใหญ่วันสำคัญอีกวันมาถึง เธอต้องเผื่อเวลาออกเดินทางไปที่โรงแรมด้วย หลังจากปรึกษานัทชาและพนักงานในร้าน พศิกาจะเดินทางไปด้วยตนเองกับนัทชาและพนักงานอีกสองคนเพราะสอบถามมาว่าทางโรงแรมมีพนักงานเสิร์ฟคอยช่วย เธอจึงตัดสินใจว่าเมนูของคาวนั้นจะไปทำร้อนๆที่โรงแรมเสิร์ฟคู่กับขนมไทยที่จะช่วยกันกับนัททำเช้านี้

 

เมนูคาวทั้งสามทั้งช่อม่วง สาคูไส้หมูและเปาะเปี๊ยะคั่วกลิ้งไก่ ทำและฟรีซเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน นำไปตั้งนึ่งและทอดก็ลงเสิร์ฟได้ ส่วนขนมไทยทั้งหลายนัทชาเตรียมส่วนผสมเข้าตู้เย็นเอาไว้บางส่วนและจะมาช่วยกันเช้านี้โดยมีมารดาของเธอปิดร้านมาช่วยกับน้องในทีมอีกคน

 

ตอนที่แม่ของนัทชาป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ เมื่อพศิการู้ก็รีบจัดการให้ไปทำการรักษาขั้นต้นที่โรงพยาบาลเอกชนก่อนโดยเธอออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดและติดต่อขอให้พี่ชายที่เป็นอาจารย์หมอช่วยติดต่อหมอมะเร็งและหมอรังสีรักษาที่รู้จักเพื่อรับเคสให้

 

นางทิวาจึงได้เข้ารับการรักษาอย่างรวดเร็วด้วยการรับยาเคมีบำบัดหรือคีโมฯและยิงรังสีรักษาฟรีในโรงพยาบาลโรงเรียนแพทย์แห่งหนึ่ง ตลอดสองปีที่นางทิวารักษาตัว พศิกาให้นัทชาลางานไปโรงพยาบาลกับมารดาได้ตลอดเวลาและให้เงินพิเศษทุกเดือนเป็นค่าเดินทางและค่าใช้จ่ายอื่นๆและยังไม่เยี่ยมหาทุกๆเดือนอย่างสม่ำเสมอ พศิกาถือว่าพนักงานทุกคนในร้านเป็นครอบครัวของเธอ หากไม่มีพวกเขาเธอก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน นัทชาซาบซึ้งในหัวใจของพศิกามาจนวันนี้

เมื่อไปถึงนัทชากับมารดา กระจิบและใบเตย สมาชิกในทีมขนมไทยก็ทำขนมชั้นเรียบร้อยพักเตรียมเอาไว้พิมพ์รูปดอกซากุระและม้วนเป็นกุหลาบ พศิกาซื้อของกินง่ายๆมาฝากทุกคน เข้าไปไหว้ทักทายนางทิวาและสอบถามถึงอาการต่างๆ นางทิวาหายขาดมาเกือบสองปีแล้วหากพ้นปีนี้ไป ก็จะถือว่าเบาใจได้ โอกาสกลับมาเป็นซ้ำมีเพียงไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น 

 

พศิกาผูกผ้ากันเปื้อน รีบเอาถาดขนมชั้นสีชมพูและสีเขียวที่เทชั้นสลับสีเข้มสีอ่อนต่อมา เพื่อรับหน้าที่พิมพ์ลายและม้วนเป็นดอกกุหลาบ นางทิวากับนัทชากำลังลำเลียงเสน่ห์จันทร์ลำเลียงลงลังถึงที่เสร็จตามมาเพื่ออบควันเทียนทิ้งไว้ขณะที่ตั้งกระทะเตรียมเคี่ยวส่วนผสมของทองเอกและมงกุฎเพชรซึ่งจะทำเป็นสีทอง สีชมพู สีเขียวอ่อน สีขาว กระจิบเตรียมตัดแผ่นทองคำเปลวเล็กๆไว้แปะบนทองเอกและมงกุฎเพชร ส่วนใบเตยเตรียมเม็ดแตงโมที่คั่วกับน้ำเชื่อมเอาไว้ก่อนแล้วมาเรียงเตรียมติดกับมงกุฎเพชร

 

ทั้งห้าต่างทำงานกันอย่างแข็งขัน ไม่นานทองเอกเสร็จพร้อมให้แปะทองด้านบนพร้อมกับที่พศิกาพิมพ์ขนมชั้นสีชมพูเรียบร้อย ทั้งเหลือจึงไปช่วยกันปั้นมงกุฎเพชรทั้งสี่สีอย่างบรรจง เกือบฟ้าสางทุกอย่างก็เรียบร้อย พร้อมช่วยกันจัดเรียงขนมลงกล่องลงกล่องสี่ช่องที่รองด้วยใบตอง ปิดฝาพลาสติกใสอย่างสวยงาม

 

 

หกโมงเช้าทุกคนก็พร้อมเดินทางในชุดเครื่องแบบออกงานของร้านที่พศิกาสั่งตัดเป็นพิเศษให้พนักงานทุกคน เป็นเสื้อเชิ้ตขาวคอจีนเรียบร้อยคู่กับกระโปรงยาวครึ่งแข้งทรงเอสีครีม สวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนยาวคลุมกระโปรงที่ปกติจะเปลี่ยนไปตามสีธีมของงาน แต่งานรอบนี้ไม่มี เธอจึงเลือกสีเขียวอ่อนให้ทุกคน มีสายคล้องคอและโบว์ผูกตรงเอวสีขาวครีม

 

ออกเดินทางกันด้วยรถของพศิกาออกไปจากรุงเทพฯไปตามถนนบรมราชชนนี ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงพอดีก็ไปถึงสถานที่จัดงาน พศิกาขยับรถเอสยูวีคันใหญ่ของเธอเข้าจอดใกล้จุดที่สามารถลำเลียงของลงได้โดยไม่รบกวนแขกในงาน เมื่อลงมาจากรถก็เห็นชานนท์เดินตรงเข้ามาหา

 

วันนี้เขา...ดูดี...มากๆ...เลยทีเดียว ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผิวสีแทนไหล่กว้างกำยำอยู่ในชุดสูทสีครีมทับเสื้อเชิ้ตขาวที่ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด ดังเช่นกลุ่มเพื่อนเจ้าบ่าวคนอื่น ใบหน้าคมเข้มเปิดยิ้มกว้างไปถึงดวงตาเช่นเคย

 

“สวัสดีครับ คุณหลิว มากันแต่เช้าเลยครับ”

 

“คุณนนท์มาเช้ากว่าพวกเราอีกค่ะ นี่คุณแม่ทิวาเจ้าของสูตรขนมไทยตัวจริงกับนัทชาทายาทตัวจริงค่ะ ส่วนนี่กระจิบกับใบเตย”

 

พศิกาแนะนำทุกคน ชานนท์รีบยกมือไหว้นางทิวาและรับไหว้ทุกคน

 

“คุณน้ามาเองเลย ขอบคุณมากนะครับ”

เขาเข้ามาใกล้หญิงสูงวัยที่สุดในนั้น ค้อมตัวลงยกมือไหว้

 

“ด้วยความยินดีค่ะ หวังว่าจะทำให้แขกทุกท่านมีความสุขนะคะ”

 

ชานนท์ยิ้มกว้าง มองดูหญิงสาวห้าคนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบน่ารักเรียบร้อยเหมือนกัน ผูกผมด้วยผ้าคาดลายดอกไม้เล็กๆเป็นสามเหลี่ยมคลุมศีรษะ โดยเฉพาะเจ้าของร้านสาวที่มีใบหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลา วันนี้แต่งหน้าเบาบาง ริมฝีปากบางสีชมพูอมส้ม ยิ่งทำให้เธอโดดเด่น

 

“โต๊ะของพวกเราอยู่ทางไหนคะ เราจะได้เตรียมของกันค่ะ”

 

พศิกาเอ่ยถามคนที่กำลังพิศมองเธอเพลินตา เขากระพริบตา

 

“อ่อ ทางนั้นครับเดี๋ยวผมไปตามพนักงานของโรงแรมมาช่วยครับ”

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

หญิงสาวหันไปเปิดท้ายรถ พนักงงานชายหลายคนเข้ามาช่วยลำเลียงกล่องมีหูยกได้หลายใบซ้อนกันบรรจุกล่องขนมเอาไว้อย่างเรียบร้อยกับรังถึงใหญ่สามใบ กระทะทองเหลือง ถุงเครื่องดื่มที่ชงมาเรียบร้อย ทีมทั้งสี่ของเธอเดินตามพนักงงานชายไปอย่างรู้หน้าที่

 

 

พศิกาจึงหยิบถาดสุดท้ายที่มาลัยดอกรักร้อยอย่างสวยงามด้วยอุบะหลาบแดงหกพวงสำหรับวางบนฝาที่กดเครื่องดื่มและถวายเจ้าที่ออกมาและกดล็อครถ เป็นธรรมเนียมของเธอที่เวลาที่ทำงานนอกสถานที่ที่ใดจะร้อยมาลัยไปถวายเจ้าที่ด้วยตนเองเสมอ

 

“สวยจังครับ”

 

หญิงสาวหันมาตามเสียงทุ้ม ได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นสปอร์ตของผู้ชาย

 

“เอามาวางที่ฝาที่กดน้ำทั้งหลายแล้วก็ไหว้เจ้าที่ค่ะ”

 

แม้สายตาเขาจะดูบอกว่ามีอะไรสวยกว่าพวงมาลัยแต่เธอก็เลือกตอบไปแบบนั้น

 

“ไหว้เจ้าที่เหรอครับ”

 

“ฟังดูเหมือนคนแก่ใช่ไหมคะ แต่หลิวทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาออกมาทำงานข้างนอกค่ะ”

 

เธอยิ้มพูดกับเขา ขณะก้าวเดินออกไปข้างกัน

 

“ไม่ ไม่ครับ ไม่เลย คุณหลิวน่าจะอ่อนกว่าผมด้วยซ้ำ”

 

“ปีนี้หลิวสามสิบห้าจะสามสิบหกแล้วค่ะ”

ชานนท์อ้าปากค้างไป จนพศิกาหัวเราะ

 

“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะสามสิบแล้วด้วยซ้ำ”

 

“แหม พูดแบบนี้ผู้หญิงดีใจกันทุกคนนะคะ คุณล่ะคะ หลิวเดา ประมาณสามสิบใช่ไหมคะ”

 

เป็นอีกครั้งที่เขายิ้มค้าง

 

“ครับ คุณหลิวรู้ไงครับเนี่ย”

 

เธอยิ้มกระจ่างใส่ตาเขา จนชานนท์รู้สึกว่าตาพร่าไปชั่วขณะ

 

“ประสบการณ์ของสาวไม่น้อยค่ะ”

 

ชานนท์หัวเราะไปกับเธอ หลังจากนั้นจึงตามเธอไปไหว้เจ้าที่ที่ตั้งอยู่บริเวณด้านหลัง แอบเหล่มองใบหน้านวลที่หลับตาพนมมืออธิษฐานอยู่ข้างๆ ก่อนเธอจะขอตัวไปเริ่มทำงาน โดยเขาห้ามตัวเองไม่ได้ให้หันไปมองเป็นระยะ หลายครั้งที่สายตาทั้งคู่สบกันแล้วเธอก็ยิ้มและก้มหน้าทำงานต่อ

 

 

 

 

 

 “สวัสดีครับ กลทีป์ครับ เรียกผมทีก็ได้ครับ ปีนี้อายุสามสิบแปดครับ ยินดีที่จะได้ร่วมงานกับทุกคนครับ”

 

สิ้นเสียงแนะนำตัวเสียงปรบมือในห้องสโสปขนาดเล็กก็ดึกกึกก้องผสมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดเบาๆของอาจารย์หนุ่มสองสามคนด้านหลังสุด ดารินพยายามกลั้นหัวเราะกับท่าทางเขินอายของเขา

 

“ยินดีต้อนรับอีกครั้งครับ อาจารย์กลทีป์ อาจารย์กลทีป์จะเข้ามาช่วยแบ่งสอนส่วนรายวิชากฎหมายระหว่างประเทศทั้งหมดที่ตอนนี้มีอาจารย์ดารินรับอยู่คนเดียว ก็ตกลงกันเองได้เลยครับว่าจะแบ่งกันยังไง ผมไม่มีปัญหาตรงนี้”

 

“อุ๊ย แบบนี้พี่รินก็ว่างพอจะมาช่วยสอนวิชาเลือกที่เด็กๆคณะอื่นมาลงเรียนซัมเมอร์นี้แล้วสิคะ เพชรดีใจจัง ได้คนเก่งๆแบบพี่รินมาช่วย ต้องมีเด็กๆมาลงเรียนกันเยอะแน่ๆค่ะ”

 

“นั่นสิคะที่ผ่านมามีเพชรกับแอลแบกกันอยู่สองคน สอนกันจนไม่ได้เขียนงานวิจัยเลยสักที”

 

เพชรหรือเพตรากับแอล ลภัสสร เป็นอาจารย์น้องใหม่ที่อาวุโสน้อยที่สุดทางผู้ใหญ่ในคณะจึงมอบให้เป็นผู้สอนวิชากฎหมายเบื้องต้นที่นักศึกษาจากคณะอื่นมาเลือกเรียนเป็นวิชาเลือกเสรีได้เพื่อเก็บหน่วยกิตให้ครบตามกำหนดของมหาวิทยาลัย

 

ดารินนิ่งเสีย รู้หรอกว่าสองสาวรุ่นน้องนั้นแอบกระแนะกระแหนเธออยู่ เพราะเธอเป็นอาจารย์เพียงคนเดียวของคณะก่อนหน้านี้ที่เรียนจบสาขากฎหมายระหว่างประเทศมาโดยตรงทั้งสามปริญญาและเพิ่งจบปริญญาโทด้านเศรษฐศาสตร์มาอีกใบ ด้วยหญิงสาวอยากเรียนเพื่อนำมาต่อยอดสอนนักศึกษาให้เข้าใจมากขึ้น เพราะความขยันและมุ่งมั่นนี้ ทำให้ดารินได้รับคะแนนประเมินจากนักศึกษาให้เป็นหนึ่งในห้าอาจารย์ที่สอนดีที่สุดและอยากเรียนด้วยที่สุดในคณะ

 

และด้วยลำดับของมหาวิทยาลัยที่จบมา ทำให้ได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรบรรยายตามงานประชุมต่างๆที่ต่างประเทศบ่อยกว่าสองสาวรุ่นน้องที่เข้ามาทำงานไล่เลี่ยกันแต่มักไม่ได้รับเชิญไปประชุมที่ไหน เพราะใครๆต่างรู้ว่าเพตรานั้นเป็น ‘คน’ ของอธิการบดีที่ฝากเข้ามา ส่วนลภัสสรนั้นเป็นลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังที่พ่อแม่ส่งไปเรียนและโดนเคี่ยวเข็ญให้จบปริญญาเอกให้ได้ เธอจึงเข้ามาทำงาน ‘ไปงั้นๆ’ เพื่อฆ่าเวลารอขึ้นตำแหน่งผู้บริหารของธุรกิจครอบครัว

 

คะแนนประเมินการสอนจากนักศึกษาสองปีที่ผ่านมาของทั้งสองจึงไม่ผ่านเกณฑ์และเป็นที่พูดกันในหมู่นักศึกษาว่า ‘ดีแต่แต่งตัวสวย แต่สอนไม่รู้เรื่อง’ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วทั้งสองจึงมองว่าเป็นเพราะไม่เคยได้รับโอกาสได้เขียนงานวิจัยหรือเดินทางไปสัมมนาแบบดาริน ทำให้ไม่มีเนื้อหาอะไรที่น่าสนใจทันสมัยแบบที่ดารินสอน

 

“ก็ดีนะ เด็กที่มาเรียนเขาจะได้ไม่กลับไปพูดกันให้ขายขี้หน้าคณะเราว่ามีแต่อาจารย์สวยแต่สอนไม่รู้เรื่องอ่ะ”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งบางเดินเข้ามาแล้วพูดเสียงดังก่อนจะหันไปยกมือไหว้คณบดีและกลทีป์

 

“สวัสดีครับพี่ที ไม่เจอกันนาน ยินดีต้อนรับนะครับ ขอโทษที่สายครับ ผมเพิ่งเลิกคลาส”

 

เขาปรายตามาทางเพตราและลภัสสรแล้วนั่งลงด้านหน้าไขว้ห่างอย่างไม่สนใจ นรวุฒิ เป็นเพื่อนร่วมรุ่นของดารินที่เข้ามาเป็นอาจารย์ใหม่พร้อมกันในปีนั้น ดารินเสนอตัวช่วยแบ่งเบาการสอนให้เขาในช่วงแรกที่อะไรๆยังไม่ลงตัวและการไปปฐมนิเทศอาจารย์ใหม่ด้วยกันทำให้เขาและเธอพบว่าต่างมีนิสัยคล้ายกันและเข้ากันได้ดีเหมือนพี่สาวและน้องสาว

 

นรวุฒิสอบได้เป็นผู้พิพากษาตั้งแต่อายุยี่สิบห้าปีในครั้งแรกและทำงานจนได้ทุนเรียนต่อปริญญาเอกที่เดียวกับกลทีป์เพราะมีความตั้งใจอยากถ่ายทอดความรู้แก่นักศึกษาและคนทั่วไป ปัจจุบันนรวุฒิได้รับเชิญจากรายการทีวีหลายช่องเพื่อไปให้ความเห็นในคดีดังต่างๆ ด้วยดีกรีที่ไม่ธรรมดาและการพูดถ่ายทอดอธิบายที่เข้าใจง่าย สร้างความไม่พอใจให้เพตราและลภัสสรที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างยิ่ง

 

“มีสอนซ่อมเหรอ นัดคลาสอะไรกันแต่เช้ากัน”

 

เพตราเอ่ยขึ้นมาโต้ตอบบ้าง

 

“เปล่า เด็กได้ทุน...ก็เลยติวให้ว่าไปสอบสัมภาษณ์ยังไงบ้าง”

“ได้ทุน หมายถึงลลิตาน่ะเหรออาจารย์วุฒิ”

 

“ครับ ทุน...ถึงโพสต์ด็อกเลยครับ”

 

ท่านคณบดีและอาจารย์รุ่นพี่หลายคนดีใจไปด้วย เพราะลลิตาเป็นเด็กที่ฐานะยากจนแต่เรียนดี เป็นเด็กดีมีน้ำใจและขยันหมั่นเพียรมาก ได้รางวัลในการแข่งขันระดับประเทศมาหลายรางวัล ทำให้คณะมีชื่อเสียงและได้รับความชื่นชมจากทางผู้บริหารมหาวิทยาลัยมาก

 

“ดีมาก ดีมาก ขอบคุณอาจารย์วุฒิมากนะ เอาล่ะ ผมคงต้องแจ้งเรื่องนี้กับทางท่านอธิการบดีหน่อย งั้นวันนี้ก็ขอจบการประชุมเท่านี้นะครับ ยังก็ขอต้อนรับอาจารย์กลทีป์อีกครั้งอย่างเป็นทางการ ทางเรายินดีมากๆจริงๆที่ได้บุคลากรที่มีความสามารถสูงอย่างนี้มาร่วมงานกับเรา ขอบคุณทุกคนนะครับ”

 

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งก่อนคณบดีจะเดินออกไปพร้อมเลขาฯส่วนตัวและอาจารย์ในคณะคนอื่นๆที่ทยอยแยกย้ายกันออกไป นรวุฒิหันมาสบตาดารินบุ้ยใบ้ทำท่าชวนกินข้าวซึ่งเธอก็พยักหน้าตกลง ดารินเดินลงมาที่กลทีป์ที่มองเธออยู่แล้ว

 

“เดี๋ยวเรามาคุยกันนะคะ ว่าจะแบ่งวิชากันยังไงบ้าง”

 

“พี่ทีกินข้าวรึยัง ไปกับพวกเราไหม โรงอาหารอยู่แค่นี้เอง”

 

“โถ จะเลี้ยงต้อนรับทั้งทีก็พาคุณทีไปที่ที่มันเย็นสบายหน่อยก็ไม่ได้ อย่างว่านะ นักเรียนทุนก็ติดนิสัยเขียมกันจนไส้ขดตั้งแต่เรียนยังไงก็ยังงั้น”

 

ลภัสสรหันไปพูดกับเพตราที่นั่งเล่นมือถือข้างๆ

 

“ก็คนเขามาทำงาน ไม่ได้มานั่งฆ่าเวลากินเงินภาษี วันๆกินข้าวกันสองสามชั่วโมงก็ไม่แปลกใจนะที่เด็กจะพูดกันว่าสอนไม่ได้เรื่อง เรื่องที่ควรรู้ให้ดีทำให้ดีดันไม่ทำ”

 

นรวุฒิลุกยืนกอดอกมองตรงไปแล้วพูดอย่างไม่กลัว เกลียดนัก เป็นเด็กเส้นเข้ามาแล้วยังมีหน้ากล้ามาเหยียดคนอื่น ขยี้ปมเด็กทุนของเขากับดารินมาตลอดทั้งที่ไม่เคยไปทำอะไรให้

 

“อาจารย์วุฒิ มากไปแล้วนะคะ”

 

“แล้วพวกเธอน้อยงั้นเหรอ”

 

“พี่ว่าเรารีบไปกันดีกว่านะ เดี๋ยววันนี้พี่ต้องประชุมกับพี่ทีอีกยาวเลย ส่วนเพชรกับแอล ระวังคำพูดบ้างก็ดีนะ ถึงจะมีผู้ใหญ่ดูแลอยู่แต่ก็ไม่ได้มีสิทธิ์พูดกระทบใคร ถ้าพวกเธอรวยกันแล้วก็อย่ามาทำงานเป็นอาจารย์เลย ความซวยมันไปลงที่เด็กที่ไม่รู้อะไรด้วย เธอสองคนก็ไม่ได้เรียนจบมาขี้เหร่อะไร ต่างคนต่างตั้งใจทำงานกันดีกว่า เรามาเป็นอาจารย์ได้เพราะมีเด็กๆอยากเรียน อย่าลืมล่ะ”

 

ดารินกล่าวเรียบๆแล้วหมุนตัวออกไป นรวุฒิยกยิ้มมุมปากเลิกคิ้วแล้วพากลทีป์เดินออกไป ทิ้งให้สองสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกัน

 

“อีป้าหิมะมันเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอ่ะ ทุกทีเห็นเฉยเหมือนหูหนวก”

 

ลภัสสรตาวาววับเจ็บใจ ขณะที่เพตรานิ่งไปอย่างครุ่นคิดก่อนบอกว่า

 

“ช่างเหอะ ปล่อยมันไป ไปทำเล็บแก้เซ็งกันป่ะ”

 

อีกฝ่ายตอบรับอย่างเต็มอกเต็มใจ