เรื่องรักสามฤดู

“จา”
 
วัชรธรนิ่งงัน ตกตะลึงกับคำขอของคนรัก เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าความสัมพันธ์สิบปีที่ผ่านมานั้นเต็มไปด้วยความสุข ความสบายใจและความรักอันมั่นคงแน่นแฟ้นระหว่างตัวเขากับหญิงสาว ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินสิ่งที่จารวีเพิ่งเอ่ยออกมา
 
“จาไม่ชอบเสแสร้ง ไม่ชอบโกหก ที่ผ่านมา พี่ธรดีกับจามาตลอด ดีมาเสมอ แต่จารู้สึกว่าความรู้สึกของจาที่มีกับพี่ธรไม่เหมือนเดิม หัวใจจาไม่ตื่นเต้นยินดีกับการแต่งงานของเรา จาบอกเป็นคำพูดชัดๆไม่ได้ว่ามันคืออะไร จุดไหน แต่ที่ชัดเจนคือ จาไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมแล้ว”
 
หัวใจชายหนุ่มบีบรัด เขารู้จักคนรักของตนเองดี แม้ภายนอกเธอจะดูหัวอ่อน บอบบางราวกลีบดอกไม้แสนสวย แต่หญิงสาวเป็นคนซื่อตรงกับความรู้สึก ชัดเจนและเด็ดขาดในการตัดสินใจเสมอ
 
“จา จาอยากให้พี่ทำยังไง อยากให้พี่ปรับปรุงตัวตรงไหน จาบอกพี่ได้เลย พี่จะทำทุกอย่าง”
 
มือใหญ่แข็งแรงเข้ากอบกุมมือเล็กขาวที่ประสานกันอยู่
 
“เราเคยคุยกันหลายครั้งแล้ว พี่ธรก็รู้นี่คะ สิ่งที่พี่ธรอยากให้จาเป็นแต่จาทำให้ไม่ได้ มันไม่แฟร์ที่จะต้องมีใครพยายามอดทนเพื่อให้ความสัมพันธ์เดินต่อไป วันนี้เราอาจทนกันได้แล้ววันข้างหน้า ถ้าเราแต่งงานกัน ถ้าเรามีลูก แล้วเราหมดความอดทน มันจะยิ่งยุ่งยากซับซ้อนกว่านี้มาก”
 
“แต่ตลอดสิบปีที่ผ่านมา เราก็มีความสุขกันดี พี่ไม่เคยรู้สึกว่าพี่ต้องอดทนอะไรเลย สิ่งที่จาเป็น พี่ก็เข้าใจ พี่จะพยายามไม่ล้ำเส้นอีก”
 
“พี่ธรคะ มันไม่ใช่แค่เรื่องวันนี้”
 
“แล้วมันเป็นเรื่องไหน เรื่องอะไรบ้าง จาบอกพี่สิ อยากให้พี่ทำยังไง”
 
“จาพูดไปชัดเจนแล้ว ว่าจาต้องการอะไรนะคะ”
 
วัชรธรหน้าตึง ขมวดคิ้วมุ่น
 
“พี่ไม่เลิก”
 
“พี่ธร”
 
หญิงสาวพูดด้วยเสียงอ่อนใจ
 
“ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องห่างหรือเลิกทั้งนั้น จาแค่ไม่พอใจพี่ที่พี่วุ่นวาย ล้ำเส้นจา พี่จะไม่ทำอีก”
“จาจะไปเรียนต่อที่อังกฤษค่ะ”
 
“จา”
 
เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มชะงักไป จารวีอยากเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศมานานมากแล้ว แต่ที่ผ่านมาจะมีปัญหากับคนรักมาตลอด เขาอยากให้เธอมาทำงานที่บริษัทของเขาและหลังแต่งงาน เขาก็อยากให้เธอเป็นแม่บ้านเลี้ยงดูลูก จึงไม่เห็นความจำเป็นที่หญิงสาวจะต้องไปเรียนปริญญาโทอีกใบ
 
“เรียนที่นี่ก็ได้ ทำไมจาต้องไปถึงอังกฤษ จริงๆมันไม่จำเป็นด้วยซ้ำ เราแต่งงานกันแล้วจาจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกหรือจะมาทำงานกับบริษัทบ้านพี่ก็ได้ทั้งนั้น”
 
หญิงสาวทอดถอนใจ เป็นอีกครั้งที่วัชรธรพูดแบบนี้ เธอเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องคุยกับเขาเรื่องเดิมๆ ที่ผ่านๆมา จารวียอมเขามาตลอดแต่ครั้งนี้ เธอตัดสินใจแล้ว
 
“จาได้ใบตอบรับจากมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ เริ่มเรียนเดือนกันยานี้”
 
ชายหนุ่มขบกราม เขากำลังโกรธมาก เธอรู้ แต่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ฝันที่จะได้เรียนต่อก็จะเป็นไปไม่ได้เลย
 
“นี่คือเหตุผลเพื่อขอเลิกเหรอ จาก็เลยไม่บอกอะไรให้พี่รู้ จาเลยบ่ายเบี่ยงที่จะคุยเรื่องงานแต่ง จาจัดการทุกๆอย่างหมด ไม่บอกพี่ซักคำ เพื่อมามัดมือชกพี่แบบนี้ใช่ไหม”
 
วัชรธรผุดลุกยืนขึ้น สีหน้าเขาบอกว่ากำลังโกรธจัด
 
“ได้ ไปก็ไป พี่จะไปด้วย เรียนต่อด้วยอีกใบ พี่ทำงานพร้อมกับเรียนได้ ทางนี้ก็ให้นนท์กับภัทรทำไป กลับมาค่อยแต่งงานกัน”
 
“พี่ธร!”
 
จารวีลุกขึ้นบ้าง เธอไม่ใช่เด็กเล็กๆที่เขาต้องคอยตามควบคุม เธออยากใช้ชีวิตอิสระที่เธอไม่เคยมี อยากทำอะไรด้วยตนเอง เธออยู่ในกรอบในระเบียบที่ทางบ้านประคบประหงมมาตั้งแต่เด็กจนโตด้วยความเป็นลูกสาวคนเล็กที่เกิดจากการทำเด็กหลอดแก้ว หลังจากที่บิดาและมารดาพยายามและล้มเหลวมาหลายครั้ง ทั้งสองจึงดูแลเธอและจิดาภา พี่สาวฝาแฝดอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด จนเรียนจบและทำงานดูแลตนเองได้ จึงยอมให้เธอแยกตัวมาอยู่คอนโดด้วยเหตุผลของจารวีว่าการเดินทางมาทำงานสะดวกกว่าและทำให้เธอเหนื่อยน้อยลงมาก
 
ส่วนพวกท่านย้ายไปอยู่กับลูกสาวคนโตที่เชียงใหม่ที่ตอนนี้เป็นคุณแม่ลูกสามบวกในท้องอีกหนึ่งที่กำลังจะคลอด จนมาเจอวัชรธร หญิงสาวกลับมาอยู่ในการควบคุมดูแลทุกอย่างในสายตาเขาเสมอ จารวีอึดอัดเหมือนนกที่ถูกขังในกรง
“จาไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะคะ จาอยากไปเรียนจริงๆแล้วเรื่องของเราก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ จาพูดแล้วว่ามันเป็นเพราะความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม จาอยากได้เวลา ให้เราต่างคนต่างได้คิดทบทวน จาไม่บอกพี่ธรเพราะจารู้ว่าพี่ธรจะไม่ให้จาไป จาเลยจำเป็นต้องทำแบบนี้ ระหว่างที่จาไปเรียน จาก็จะได้รู้คำตอบของตัวเอง พี่ธรก็จะได้คิดเหมือนกัน ถ้าพี่ธรเจอคนที่ดีกว่าจา คนที่พร้อมจะแต่งงาน มีลูกกับ...”
 
“จากำลังพูดให้ผัวตัวเองไปมีเมียใหม่งั้นเหรอ”
 
“พี่ธร”
 
จารวีเสียงหลง ทะเลาะกันมาหลายครั้ง ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะใช้คำพูดแบบนี้กับเธอเลย
 
“เรานอนด้วยกันมากี่ครั้ง พี่ไม่ใช่ผัวจาแล้วจะเรียกอะไร”
 
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก เขากำลังโกรธ ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะคุยกันต่อ
 
“จาว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วค่ะ เอาไว้พี่ธรใจเย็นกว่านี้ เราค่อยมาคุยกันอีกที จากลับก่อนดีกว่า”
 
“ทำไมไม่ค้างที่นี่”
 
“จาอยากให้พี่ธรมีเวลาคิดค่ะ”
 
“พี่ไม่มีอะไรต้องคิดทั้งนั้น ไม่คิดมีเมียใหม่ ไม่คิดจะห่างเมียตัวเองด้วย”
 
พูดจบ ชายหนุ่มก็เข้ามาช้อนตัวจารวีขึ้นอุ้มเดินตรงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนใหญ่ ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ทั้งดิ้นทั้งทุบเขาเป็นพัลวัน
 
“พี่ธร จาจะกลับบ้าน ปล่อยนะ จาบอกว่าจาจะกลับบ้านไง”
 
“บ้านของจาก็คือที่นี่ บ้านของเรา”
 
เสียงแหบห้าวกระซิบที่ข้างหู ก่อนริมฝีปากเขาจะประทับลงมาที่ริมฝีปากอิ่มระเรื่อของเธออย่างดุเดือด จารวีพยายามบ่ายหน้าหนี เขาก็พรมจูบลงบนผิวเนื้อบริเวณอื่นที่ทำได้ อาศัยจังหวะที่เธอโวยวายจูบแทรกลิ้นเข้ามาพัวพันเกี่ยวกระหวัด หากครั้งนี้เว้าวอนอ่อนหวาน รู้ตัวอีกครั้งแผ่นหลังเธอก็สัมผัสฟูกนุ่มที่คุ้นเคย
 
มือแข็งแรงของเขาสอดประสานกดแนบมือของเธอไว้ข้างศีรษะ เขาผละจูบออกมาก่อนจารวีจะหมดลมหายใจ ดวงตาสองคู่สานสบกันในแสงสลัวจากไฟหัวเตียง แววตาคมโตเจือด้วยแววหม่นหมองและอ้อนวอน
 
“พี่รักจา”