ใต้รัตติกาล

ภาณุต้องใช้แรงใจมากทีเดียวที่จะถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากอิ่มหอมหวานก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เขาจูบแก้มแดงก่ำทั้งสองข้างอย่างห้ามใจไม่อยู่และจบลงที่หน้าผากนวลเกลี้ยงเกลาอีกครั้ง 
นลินรู้สึกสั่นไหว ไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนใดเท่านี้มาก่อน จูบแรกในชีวิตช่างหวานหอมทำให้ลืมทุกอย่างรอบกาย สิเน่หา เป็นเช่นนี้เอง ผู้คนถึงต่างโหยหาความรักและความสัมพันธ์ใกล้ชิด ดวงตาคมโตยังมองเธอด้วยแววปรารถนาลุ่มลึกราวจะกลืนกิน หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักกับเขา
 
"ลงไปเดินเล่นข้างล่างกันไหมคะ สวนของที่นี่สวย มีแทร็กให้วิ่งกับเดิน มีลู่จักรยานด้วย ไปดูกันนะคะ" 
 
เขาพยักหน้ารับ เข้าใจว่านลินยังไม่พร้อมจะก้าวไปในความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านี้ 
 
ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินคลอเคลียประสานนิ้วมือกอบกุมกันไปช้าๆ วันนี้ท้องฟ้ากรุงเทพฯพอมองเห็นดาวระยิบระยับได้สองสามดวง อากาศภายในบริเวณสวนส่วนกลางของคอนโดฯเย็นสบายด้วยต้นไม้ใหญ่เล็กหลากหลายชนิด 
 
"พี่ชอบที่นี่จัง เสียดายไม่ได้แวะมาดู ร่มรื่นแล้วก็ไพรเวทมากเลย" 
 
"แวะมาเที่ยวได้นี่คะ มาทำอะไรกินกัน เห็นอย่างนี้บัวก็ทำอาหารพอกินได้นะ" 
 
เขาหัวเราะ ยกมือที่กุมกันมาขึ้นมาจูบที่หลังมือด้วยความหมั่นเขี้ยว 
 
"บัวขอบคุณพี่ณุมากเลยนะคะ ปกติบัวไปห้องฉุกเฉินคนเดียวตลอดแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรนะคะ ชินแล้ว" 
 
ชายหนุ่มหยุดเดินหันมาทางเธอ
 
"ต่อไปนี้ จะมีพี่อยู่ด้วยเสมอ พี่อยากอยู่กับบัวทั้งตอนยิ้ม ตอนหัวเราะ ตอนร้องไห้ ตอนทุกข์ ตอนสุข ตอนสบาย ตอนป่วย ต่อไปนี้ จะมีเรา ไม่ใช่แค่บัวตัวคนเดียวอีกแล้ว" 
 
น้ำตาใสหยดลงจากดวงตารีสีน้ำตาลอ่อน เขาเอื้อมมือไปปาดออกให้อย่างอ่อนโยน หญิงสาวรวบรวมความกล้ายืดตัวขึ้นไปจุมพิตที่แก้มเขาราวกับจะตอบว่าเธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ทำเอาคนโดนหอมยิ้มกว้างดวงตาระยับ ทั้งคู่เดินพูดคุยกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งดึกพอสมควร ภานุก็กลับ ระหว่างที่กำลังขึ้นลิฟต์มาที่ห้องของตนเอง โทรศัพท์มือถือของนลินดังขึ้น 
 
"ค่ะ แม่" 
 
"บัว ไปฉีดยาอีกแล้วเหรอ เป็นอะไรอีก"        
 
"แม่รู้ได้ไงคะ"
 
"ก็น้าจิ๊บเขาทำงานที่นั่นเขาเห็นพอดีก็โทรหาแม่ เป็นอะไรอีกล่ะ แม่บอกแล้วว่าให้ลดความอ้วน ลดความอ้วน เห็นไหม อ้วนแล้วก็ขี้โรค เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต" 
 
นลินกลอกตาเม้มปากอย่างข่มอารมณ์ น้ำเสียงมารดาติดจะรำคาญใจเบื่อหน่าย 
 
"บัวนอนน้อย ก็เลยเป็นไมเกรน จะอ้วนจะผอมก็เป็นไมเกรนได้ค่ะ อีกอย่าง บัวขอโทษที่เกิดมาเป็นแบบนี้ แต่บัวก็ไปโรงพยาบาลเอง จ่ายตังค์ค่าหมอเองนานแล้ว ไม่เคยรบกวนใคร" 
 
"ยัยบัว! ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลยนะ!"
 
"แล้วแม่โทรมาทำเสียงรำคาญใส่บัวทำไมคะ ขอเถอะค่ะ บัวเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะคะ" 
 
"เดี๋ยวก่อน! ฉันโทรมาเรื่องวันเกิดอากง ปีนี้จะจัดรวมครอบครัวไปหัวหินกัน" 
 
 
"บัวไม่..."
 
"ถ้าแกไม่มาก็ไม่ต้องมาร่วมตระกูลบ้านฉันอีกแล้ว แกไม่ไปมาเป็นสิบๆปีละนะ ปีนี้เตี่ยฉันจะแปดสิบแล้ว แกจะใจดำรอไปงานศพรึไง" 
 
"แม่"
 
"โซ่ยอี๊เขาจองที่พักรวมกับบ้านเราเป็นบ้านริมทะเลคู่กับอีกหลังของหยี่กู๋กับซากู๋ จ่ายตังค์ไปแล้ว แกอย่ามีปัญหาจะได้ไหม ยัยบัว" 
 
หญิงสาวทิ้งตัวลงกับโซฟา รู้สึกมวนในท้อง หัวเริ่มปวดตุบๆอีกครั้งเมื่อได้ยินคำว่า 'โซ่ยอี๊' น้องสาวคนเล็กสุดของแม่ เป็นคนมีฐานะมากที่สุดในบรรดาลูกสี่คนของอากง ร่ำรวยจากการเป็นวิศวกรและผันตัวมาเปิดร้านค้าวัสดุก่อสร้างหลายสาขาและเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด
 
นิศากร นั้นชอบพูดเรื่องรูปร่างของเธอทุกครั้งที่เจอกันในเชิงตลกขบขันและหากเธอโวยวายขึ้นมา ก็จะพูดว่า ‘ก็คิดมากเองทำไม’ โดยมีนิศานาถ มารดาของเธอคอยสำทับดุเธอซ้ำ ไม่นับรวมพัฒน์พิรุณ บิดาของเธอที่ไม่พอใจเธอเสมอ หญิงสาวพยายามเลี่ยงการเจอบรรดาญาติมาตลอดโดยอ้างเหตุผลว่าต้องเรียนพิเศษ ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ต้องเดินทางด้วยงาน ยังจำความทรมานทุกนาทีที่ต้องอยู่บนรถตู้ร่วมกับนิศากรเวลาที่ไปเที่ยวต่างจังหวัดสมัยเด็กๆได้ดีขึ้นใจ
 
เธอทรมานกล้ำกลืน เถียงไม่ได้ ร้องไห้ไม่ได้ ได้แต่รอให้ถึงที่พักยามค่ำคืนและแอบร้องไห้เวลาอาบน้ำก่อนนอนในห้องน้ำทุกๆคืน
 
...ครั้งนี้คงยากจะเลี่ยงจริงๆ...
 
"ฉันโทรมาเท่านี้ เดี๋ยวไลน์ไปบอกชื่อที่พัก ยัยบีมจะพาแฟนไปด้วย แกขับรถตามมาแล้วกัน" 
 
สายตัดไปเท่านั้น ทิ้งให้หญิงสาวถอนหายใจพรั่งพรูนั่งก้มหน้านวดขมับอยู่ที่เดิมอยู่นาน