ใต้รัตติกาล

เพดานและดวงไฟสีขาวที่คุ้นตาคือภาพแรกที่นลินลืมตามาเจอ ทางขวามือมีถุงน้ำเกลือที่ใกล้หมด ส่วนทางซ้าย ชายหนุ่มในชุดกาวน์เอนตัวพิงไปกับพนักเก้าอี้หลับตาโดยกุมมือเธอเอาไว้บนตัก หญิงสาวมองเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งเต็มตื้นในหัวใจ พยายามไม่ขยับตัวเพื่อที่เขาจะได้นอนพักเต็มที่
 
พยาบาลสาวในชุดสีน้ำเงินเข้มที่คุ้นเคยกันดีเปิดม่านเข้ามาดูน้ำเกลือ นลินยกมือที่ยังคาเข็มอยู่ใช้นิ้วชี้แตะปากบุ้ยใบ้หน้าไปยังคนที่นั่งหลับอยู่ พยาบาลสาวพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเข็นรถเข็นอุปกรณ์ต่างๆเข้ามาอย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง จัดการดึงเข็มน้ำเกลือให้เธอออก ถึงกระนั้นคนที่หลับอยู่ก็ลืมตาตื่นขึ้นทันที 
 
"บัว เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม"
 
เขาขยับมาจนชิดเตียง นิ้วยาวปัดผมที่รุ่ยร่ายลงมาทัดหูให้ 
 
"บัวกรนไหมคะ"
 
คำตอบที่ไม่ตรงคำถามทำให้ทั้งคนถามและพยาบาลสาวหัวเราะ 
 
"ไม่เจอกันนาน มาครั้งนี้เลยได้รู้ว่าคุณนลินเป็นแฟนอาจารย์ภาณุนี่เอง"
หญิงสาวยิ้มเขินๆ ในขณะที่คุณหมอหนุ่มยิ้มกว้าง
 
"เรียบร้อยแล้วนะคะ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะมาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายแล้วก็กลับบ้านได้เลยค่ะ"
 
"ขอบคุณมากนะคะ"
 
"ยินดีค่ะ"
 
คนในชุดสีน้ำเงินเข็นรถออกไป นลินหันมาถามคนที่นั่งใกล้
 
"บัวขอโทษนะคะ พี่ณุเลยไม่ได้งีบกลางวันเลย นี่ได้นอนรึเปล่าคะ"
 
"ไม่เป็นไรเลย ได้งีบเมื่อกี้แล้วครับ พอดีมีเคสอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ"
 
นลินไม่รู้เลยว่าที่ว่างีบเมื่อกี้ คือเพิ่งจะได้นั่งลงเมื่อกี้จริงๆ เพราะเกิดมีเคสมอเตอร์ไซค์ชนกัน ฝั่งหนึ่งแขนหัก ขณะอีกฝั่งขาหักต้องใส่เฝือกกันทั้งคู่ 
 
"เหนื่อยไหมคะ กินอะไรรึยัง"
 
"สบายมาก ตอนใช้ทุน ไม่ได้กินไม่ได้นอนติดกันสองสามวันเป็นเรื่องปกติ พี่ต้องถามบัวสิ บัวเป็นคนป่วยนะ ดีขึ้นไหมครับ เบาปวดบ้างไหม"
 
"ดีขึ้นแล้วค่ะ วันนี้หมอฉีดยาตัวไหนให้คะ"
 
"ทามอลครับ"
 
นลินพยักหน้ารับ ไล้นิ้วไปบนหลังมือใหญ่สีแทนราวกับจะย้ำว่าเธอดีขึ้นมากแล้วจริงๆ เจ้าหน้าที่การเงินที่คุ้นหน้ากันดีเช่นกัน นำเอกสารมาให้นลินเซ็นต์ องค์กรของนลินออกค่ารักษาพยาบาลให้ในกรณีเป็นผู้ป่วยนอกและผู้ป่วยในอยู่ที่จำนวนหกหลักต่อปี นลินยิ้มขอบคุณเจ้าหน้าที่อีกครั้งหลังจากส่งเอกสารคืน
 
ภาณุสังเกตว่าหญิงสาวจะกล่าวขอบคุณผู้ให้บริการต่างๆทุกๆคนทุกครั้ง แม้กระทั่งแม่ค้าที่ซื้อของด้วยจะทอนเงินให้หรือไม่ เธอก็กล่าวขอบคุณเมื่อรับของมาทุกครั้งอย่างจริงใจเสมอ เป็นอีกอย่างในตัวนลินที่เขาประทับใจ
 
ภานุพานลินแวะกินข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยแถวโรงพยาบาลเมื่อหญิงสาวยืนยันว่าไหว น้ำซุปหวานกลมกล่อมร้อนๆหอมพริกไทย ปลาทะเลสดเนื้อขาวแน่นกับนำจิ้มเต้าเจี้ยวรสเข้มข้นและน้ำส้มคั้นสดแช่เย็นเป็นวุ้นของทางร้านยิ่งเป็นการตบท้ายมื้อเย็นหลังที่ทำให้เธอสดชื่นขึ้นมาก 
ชายหนุ่มขับรถเธอมาส่งที่คอนโด ครั้งนี้นลินไม่ได้ว่าอะไรเมื่อเขาตามขึ้นมาส่งถึงห้องด้วย เธอรู้สึกเพลียและคิดอะไรได้ช้าลงเพราะยังสะลึมสะลือจากฤทธิ์ยาที่ฉีดเล็กน้อย โดยส่วนตัว หญิงสาวคิดว่าการที่แฟนหนุ่มจะมาแวะบ้านของคนรักก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติใด โดยเฉพาะในวัยวันที่ต่างมีวุฒิภาวะ ดูแลตนเองได้และไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แม้นลินจะยังไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลยกับชายคนใดก็ตาม เธอก็ไม่ได้ไร้เดียงสา
 
ชายหนุ่มโอบไหล่เธอมานั่งลงที่โซฟา 
 
"อยากกินอะไรอีกไหมครับ"
 
นลินยิ้มส่ายหน้า 
 
"พี่ณุล่ะคะ บัวไปนั่งเป็นเพื่อนได้นะคะ"
 
"ตอนนี้ต้องนั่งเป็นแฟนต่างหาก ไม่ไหวแล้วครับแน่นพุงไปหมด"
 
เขากล่าวพร้อมลูบท้องไปมา หญิงสาวรวบรวมความกล้ายื่นมือไปจับมือที่แปะที่หน้าท้องแข็งแกร่งนั่น แววในตาคมอ่อนลงทันที เขารู้สึกว่านลินมีวิธีเข้าถึงเนื้อถึงตัวเขาโดยแนบเนียนที่น่ารักเสมอ
 
"ถ้าไม่จำเป็น เลิกใส่เชิ้ตสีดำไปทำงานได้ไหมคะ"
 
ชายหนุ่มค่อนข้างประหลาดใจกับคำขอ เขาหันมาหาเธอทั้งตัว เลิกคิ้วเป็นคำถาม
 
"ใส่แล้วหล่อมากเกินไป บัวกลัว ที่โรงพยาบาลพี่ณุมีทั้งพยาบาล เจ้าหน้าที่แล้วก็คุณหมอที่สวยสว.."
 
ริมฝีปากหนาทาบลงบนริมฝีปากอิ่มของเธอก่อนจะพูดจบ บดเคล้าอ่อนหวานเนิ่นนานก่อนจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง วงแขนแข็งแรงโอบรัดร่างเธอเข้าแนบแน่น
 
"พี่ชอบใครแล้ว คนอื่นๆก็เป็นอากาศ ทุกวันนี้พี่คิดถึงแต่บัวคนเดียว"
 
น้ำเสียงหนักแน่นและสายตาเปิดเผยจริงจังนั้นราวกับจะย้ำคำพูด สันจมูกโด่งปัดไล้คลอเคลียกับจมูกของเธอก่อนที่ใบหน้านั้นจะเอียงเข้าหาและจูบเธออีกครั้ง ดูดดื่ม เนิ่นนานกว่าเดิม