ใต้รัตติกาล

หลังจากจบมื้อเย็น ภาณุชวนนลินไปเดินเล่นย่อยอาหารก่อนจะกลับ พอได้พูดคุยกันจึงได้รู้ว่าคอนโดของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงซอยเดียวบนถนนสุขุมวิทและที่รถที่ใช้ยังเป็นยี่ห้อเดียวกัน รุ่นเดียวกัน ต่างเพียงสีของภาณุนั้นเป็นสีขาว หนุ่มสาวเดินรับลมโชยเบาๆที่ลานกว้างใต้สะพานพระรามแปดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนพื้นที่สร้างเป็นบันไดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ทั้งสองนั่งมองดวงจันทร์สว่างนวลกลมโตบนฟ้าดำสนิท 
 
"เมื่อก่อนเห็นดาวเยอะแยะเลยเนอะ เดี๋ยวนี้แสงไฟในเมืองกลบไปหมด มองไม่เห็นดาวเลย"
 
"นั่นสิคะ สมัยอยู่บ้านริมน้ำ บัวก็ชอบเปิดหน้าต่างมาดู สวยมากกก เต็มฟ้าไปหมดเลย"
 
เงียบกันไปครู่ ดื่มด่ำกับบรรยากาศตรงหน้า มีใหญ่สีแทนก็เอื้อมมากุมมือขาวผ่องนวลเนียนดึงมาวางบนตักตนเอง
 
"จริงๆ พี่ก็วางแผนจะมาขอคบกับบัวที่นี่แหละ แต่ดันมีเรื่องให้ผิดคิวซะก่อน เฮ้ออ ไม่โรแมนติกเลยน้าา"
 
เสียงเขาบ่นหงุงหงิงเหมือนเด็ก นลินหัวเราะ
"ดีแล้วล่ะค่ะ บัวไม่ชอบอะไรที่เป็นโรแมนติกแบบทางการ กินข้าวใต้แสงเทียน คุกเข่า ดอกไม้ช่อโต อะไรแบบนั้น บัวชอบอะไรที่บ้านๆง่ายๆค่ะ"
 
เธอหันมายิ้มกับเขา น่ารักจนภาณุยกมือนุ่มขึ้นมาจูบที่หลังมือแน่นนาน 
 
"พี่ณุคะ บัวมีเรื่องอยากบอก ถ้าพี่ณุไม่โอเค บัวก็พร้อมจะเข้าใจ"
 
ชายหนุ่มนิ่งไป แววตามีคำถาม นลินสูดหายใจเข้าปอดลึกก่อนพูด
 
"ก่อนเราเจอกัน บัวเป็นซึมเศร้า มีอาการ *BDD กับ **PTSD บัวเริ่มรับยาต้านดีเพรสมาตั้งแต่อายุยี่สิบห้า ก่อนเราจะเจอกันสองสามเดือน บัวเข้าอีอาร์ล้างท้องมา"
 
แววในดวงตาคมโตของชายหนุ่มฉายแสงอ่อนลงเมื่อคนที่นั่งข้างๆหันมาหาเขาทั้งตัวแล้วสบตา
 
"พี่บีมกับแม่ ไม่ลงรอยกันมานานตั้งแต่บัวจำอะไรๆได้ วันนั้นเขาทะเลาะกันเรื่องเดิมๆที่เป็นมาตลอด บัวรู้สึกว่าบรรยากาศในครอบครัวมันแย่มาก บัวจะหนีจากการเป็นสมาชิกในครอบครัวก็ทำไม่ได้ พี่บีมน้อยใจแม่มาตลอดว่าแม่รักบัวคนเดียวเพราะพี่บีมไม่ได้เรียนเก่ง แม่เองก็แสดงออกไม่เป็น”
“พี่ณุก็รู้ดี แม่บัวโตมาแบบนั้น ในบ้านคนจีนแท้ๆที่อากงรักแต่ลูกชาย แม่เป็นลูกคนแรก อากงเลยผิดหวังมากที่ไม่เป็นผู้ชาย ไม่ให้แม่เรียนหนังสือเพราะเป็นผู้หญิง เดี๋ยวก็ต้องแต่งงานออกไป จะได้เก็บเงินไว้ให้น้าชายอีกสามคนเรียนสูงๆ ใครเรียนเก่ง หาเงินเก่ง อากงก็รักคนนั้นมาก แถมพ่อบัวยังเป็นคนไทยแท้ๆ อากงยิ่งไม่ชอบบ้านบัว แม่เองก็มีแผลในใจเรื่องนี้ พี่บีมก็มีแผลในใจว่าแม่ไม่รัก พอแม่พูดอะไรพี่บีมจะตีความเป็นลบหมด"
 
ชายหนุ่มยกมืออีกข้างมาทาบทับมือนุ่มนั้น นิ้วยาวลูบที่หลังมือราวกับจะปลอบโยน
 
"วันนั้นบัวไม่รู้ตัวเลยตอนที่ทำ สมองวันว่างเปล่า รู้แค่ว่า หลับไปแล้วไม่รับรู้อะไรดีกว่าเพราะบัวเองก็มีแผลของบัว บัวเข้าใจว่ามันไม่หายไปไหนง่ายๆ บัวเขียนจดหมายขอโทษทุกคนแล้วก็แกะยานอนหลับที่กินประจำออกมาสองแผงกรอกเข้าปากแล้วก็หลับไปเลย มารู้ตัวอีกทีบัวเห็นเพดานสีขาว ได้ยินเสียงไซเรน บัวอยู่บนรถพยาบาล ตอนล้างท้องทรมานมาก บัวมาได้สติตอนนั้นว่าทำอะไรลงไป พี่บีมยืนร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงจับมือบัวไว้ตลอดเวลา หลังจากนั้นบัวก็กินยาด้วยแล้วก็เข้ากระบวนการจิตบำบัดด้วย การทำจิตบำบัดทำให้ได้เปิดแผลในใจโดยเฉพาะเรื่องอ้วน บัวเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องพูดถึงเรื่องเก่าๆเหตุการณ์เก่าๆที่เคยถูกทักแรงๆ ถูกล้อ ถูกแม่ว่า ถูกญาติว่า บัวเจ็บตรงนี้"
 
หญิงสาวยกมืออีกข้างมาวางทาบตรงอกด้านซ้าย
 
"เจ็บปวด แสบทรมาน เหมือนเนื้อโดนอะไรคมๆกรีดลงไปจริงๆ"
 
น้ำใสคลอคลองในดวงตาสีน้ำตาล ภาณุเอื้อมมือไปโอบศีรษะเธอมาให้ซบที่อก วงแขนแข็งแรงทั้งสองข้างโอบกอดกระชับ หัวใจเจ็บไปด้วย 
 
"ปมในใจเรื่องนี้ มันส่งผลไปถึงเรื่องอื่นๆอย่างที่บัวเองก็ไม่เคยคิด บัวไม่เคยมั่นใจในตัวเองเลย บัวกลัวเวลาที่อยู่ใกล้ผู้ชายหลายๆคนเพราะภาพติดตาที่เคยโดนเพื่อนผู้ชายล้อบัว หัวเราะบัวเหมือนเป็นตัวตลก มันติดในใจไม่หายไปไหน บัวไม่คิดแม้แต่จะกล้าชอบผู้ชายคนไหน บัวไม่ได้อยากคิดแต่มันวนเข้ามาเอง บัวมือสั่น ขาสั่นเวลาขึ้นรถไฟฟ้าเจอคนมากๆ หวาดระแวงไปหมดว่าคนอื่นเขาคิดอะไรในใจตอนที่เห็นบัว เค้าจะหัวเราะไหม เขาจะคิดว่าบัวเป็นตะกละ ไม่มีวินัยไหม มันมีความรู้สึกร้อยแปดอย่าง แล้วที่ผ่านมาที่บัวไม่เคยมีแฟนเพราะบัวกลัว" 
 
เธอสบตาเขา น้ำตาใสเอ่อหยดลงมาตามแก้ม
 
"กลัวว่า ผู้ชายจะเจอผู้หญิงที่สวยที่หุ่นดีแล้วทิ้งบัวไป" 
 
ภาณุปาดน้ำตาให้หญิงสาวในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน เขาพูดกับเธอด้วยเสียงทุ้มนุ่มหนักแน่น 
 
 
"บัว ต่อไปนี้มีอะไร พูดกับพี่ได้ทุกอย่าง พี่ชอบบัวในแบบที่บัวเป็นและมีผู้ชายอีกเป็นล้านๆคนบนโลกใบนี้ที่ชอบผู้หญิงในแบบที่ตัวเองชอบ แบบที่ไม่ต้องมีหุ่นเหมือนนางแบบหรือดารา สำหรับพี่ความเป็นบัว ตัวตนของบัวสวยงามมากกว่าอะไรทั้งหมด รู้ไหมครับ และก็ไม่ต้องกังวลอะไร พี่อายุขนาดนี้ พี่เห็นผู้หญิงสวยมาเยอะแต่ใม่ใช่ทุกคนที่สวยแล้วถูกตาถูกใจ รูปลักษณ์ภายนอกโรยราไปตามเวลา สิ่งที่อยู่ข้างในต่างหากที่จะอยู่ตลอดไป" 
 
มืออบอุ่นข้างหนึ่งวางบนศีรษะหญิงสาวและลูบลงมากุมแก้มนวล
 
"บัวยังไม่ต้องเชื่อที่พี่พูดก็ได้ พี่ยินดีจะให้เวลาพิสูจน์จากการกระทำของพี่" 
 
หัวใจนลินเต็มตื้น เอนหน้าแนบกับมือใหญ่ เธอเองก็ยินดีที่จะให้เวลาเขาเต็มที่เพื่อนเรียนรู้กันและกัน ไม่มีอะไรจะเสีย ต่อไปจากนี้ เธอจะมีเขาอีกคนที่เป็นที่พักพิงใจ 
 
 
 
 
 
*Body Dysmorphic Disorder
**Post-Trauma Stress Disorder