LacuXs: Academy of Light

 
งานเลี้ยงต้อนรับเป็นไปอย่างครื้นเครง ถึงแม้ว้าบ้านสีทองจะมีเพียงคนเดียวแตกต่างจากบ้านอื่น แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ ลาคัสเหงาอะไรแม้แต่น้อย ผู้นำของแต่ละบ้านนั่งอยู่บนโตะยาวทำให้เห็น บรรยากาศครื้นเคร้งทั่วบริเวณ ไลเก้อที่นั่งอยู่ที่โตะของบ้านสีเหลืองก็ชำเลืองมองไปที่ ลาคัสเป็นระยะ ไม่ต่างจากใครหลายๆคนที่ให้ความสนใจในตัวเด็กหนุ่ม  ผู้นำบ้านต่างพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง กวนกันไป กวนกันมาตามประสา เพื่อน ที่สู้เคียงกันมาอย่างยาวนาน 
“ปีนี้รูปปั้นหินคัดสัน แปลกๆจริงๆนั้นแหละ” ผู้นำบ้านสีเขียวเอ่ยขึ้นมาเบาๆ 
“ก็งี้แหละ ถ้ามันเดาออกกันหมดก็หมดสนุกอะดิ อีกอย่างปีนี้ แต่ละบ้านก็มีคนหน้าสนใจเยอะนะ ” ผู้นำสีแดงกล่าว 
“ใช่ๆ ข้าได้ตัวท็อปมาเลยนะ ฮาๆๆ” ผู้นำสีเหลืองพูดเสียงดัง 
“เบาๆหน่อย ไอนักกล้ามเนิร์ด” ผู้นำสีฟ้าแซะ 
“ว่าไงนะไอแห้ง” ผู้นำบ้านสีเหลืองหันมามองด้วยหน้าตาหงุดหงิด ทำให้เกิดการตีกันนิดหน่อยของผู้นำทั้ง 2 สี. 
“ตัวท็อปอะไรเด็กจากเกาะ  bracion อะนะ“ เซลติก พูด
“อะไรเจ้าไม่เห็นหรอ ดูก็รู้ว่านั้นเป็นพวกมีพลังพิเศษหายากนะ และไหนข้าจะได้ 
อมนุษย์มาอีก ปีนี้ทีมข้าแข็งแกร่งมาก ฮาๆ“ ชายร่างใหญ่ตอบขนะล็อคขอของผู้นำบ้านสีฟ้า
“พูดมากจริงๆไอยักษ์บ้าหนังสือ อย่าดูถูกคนของบ้านข้าดูดีกว่าแกเยอะ” ผู้นำสีฟ้าแซะ อีกรอบ  ทำให้เกิดการตีกันอีกของผู้นำทั้ง 2 สีอีกครั้ง. 
“ไอ 2 คนนี้ก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตเลยนะว่าไหม  เอมิลี้” ผู้นำบ้านสีแดงยิ้มระหว่างดูทั้งคู่ตีกัน
ทั้ง 2 ดูสนิทกันจังนะ ดีจังเลย เอมิลี้พูดในใจพร้อมยิ้มแบบ เจือนๆ
“ให้ข้าแจมด้วยดิ” เซลติกกระโดดเข้าร้วมศึก ทำให้เหิดการ อลหม่าน ขึ้น เด็กๆ ต่างหัวเราะกับภาพที่เห็นก่อนที่การเลี้ยงจะสิ้นสุดลงอย่างสนุกสนาน ผู้นำทุกคนต่างกลับเข้าสู่มาครของตัวเอง พร้อมกล่าวการต้อนรับต่อเด็กใหม่ทุกคน ก่อนจะบอกให้รุ้นพี่ของแต่ละสีนำ เด็กใหม่ไปสู่ที่พักประจำบ้านของแต่ละสี
ลาคัสที่นั่งรอรุ้นพี่มารับแต่เหมือนจะไม่มีใครมาเลย แต่ คนที่ มากลับไม่ใช่ใครอื่น
 เซลติกนั้นเอง
“เอาละไปกันเถอะ” เซลติกกล่าวก่อนจะพาลาคัสเดินไปยังที่พักของบ้านสีทอง เขาโยนแอปเปิ้ลในมือไปมาระหว่างเดินไปตามทางเดิงทางเดินที่สวยงาม ไฟสลัวๆ และของประดับมากมายที่สะท้อนกับแสงเทียนยามค่ำคืนนั้น มันช่างดูอลังการเป็นอย่างมาก สถานที่นั้นใหญ่โตเช่นนัก ลาคัสคิดในใจ พร้อมมองไปโดยรอบ หลังจากเดินมาสักระยะ ก็มาถึงที่พักของสีบ้านทอง มันเป็นประตูขนาดกลาง ที่มีรูปปั้นประดับทั้ง 2 ข้าง
“เอาละถึงแล้วเจ้าหนู” เซลติกเคาะที่พื้นด้วยเท้า ทันไดนั้นประตูขนาดใหย่ก็เปิดออก ข้างในมีลานนั่งเล่นและที่อำนวกความสดวก มากมาย มันช่างแปลกตาสำหรับเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก ทุกอย่างมันแปลกใหม่ ไปหมด
“ นี้ห้องข้าหรอ” 
“บ้าหรอนี้ห้องรวม ห้องของเจ้าไปทางนู้นข้าให้คนมาจัดให้แล้ว” เซลติกหัวเราะเล็กน้อย “ทางนั้นเป็นห้องน้ำ แล้วก็บันไดในห้องนั่งเล่น เป็นของพวกปี 2 ขึ้นไป แกอยู่ได้แค่ชั้นนี้เข้าใจนะ”
เด็กน้อยพยักหน้า ก่อน ที่เซลติกจะเดินไปเปิดประตูให้
ในห้องนอนที่ถูกจัดอย่างสวยงาม มันช่างกว้างขวาง แตกต่างจากภาพที่เด็กหนุ่มเคยเห็นเป็นอย่างมาก สมัยที่ยังเป็นเด็กอยู่กับอาจารย์ของเขานั้น เขาอยู่ในบ้านหินที่มีเตียงเป็นไม้ ลองด้วยเศษฝางทั้งหลาย อากาศที่หนาวเย็นแต่มันก็ไม่ได้ถึงแย่ตอนนั้นเพียงขอให้มี่ที่ลบแดดลบฝนมัรก็ถือว่าดีมากแล้ว มันช่างเทียบกันไม่ได้เลยกับภาพที่เห็นตอนนี้ 
 “น่า เสียดายที่ปีนี้มีเพียงเจ้าไอหนู” เซลติก มองไปยังเด็กหนุ่มขณะพาชมห้องพัก ของบ้านสีทอง. 
“มีคนอืนนอกจากข้าในนี้ด้วยหรอพี่” ลาคัสมองไปด้วยใบหน้าที่สงใส. 
“เจ้ามีรุ้น พี่อยู่ พรุ่งนี้เจ้าจะได้พบเจอกับพวกปี 3.. แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะ พวกนี้มันบ้า”
 ชายหนุ่ม ขำพรางยิ้มอย่างมีความสุข. นั้นทำให้ผู้ที่เห็นถึงกับยิ้มอย่างออกหน้าออกตาเช่นกัน
 “ข้ารอพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้ว” เด็กหนุ่มพูดออกมายังดีใจ
 “ดี งั้นเจ้าจงไปพักผ่อน พรุ่งนี้ 7โมงเช้า จะมีคนมาอธิบายการเรียนการสอนของที่นี้ จงจำให้ดี เพราะเจ้าไม่มีเพื่อนร้วมบ้าน.. เจ้าจะไม่มีคนช้วยเตือนนะไอหนู” เซลติกยิ้มแบบ กวนๆ
 “ ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ทำให้ผิดหวังหรอก” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมั่นใจ “ 
“ งั้นข้าไปละ แล้วเจอกันไอหนู” เซลติกค่อยๆเดินออากไปจากห้องพร้อมโบกมือลา. เด็กหนุ่มวางอาวุธที่สพายลงข้างเตียง เขาล้มนอนลงบนเตียงอันนุ่มฟู มันช่างสบายอย่างที่ไม่เคยสำพัสมาก่อน เขามองไปยังหน้าต่างที่เห็นเมืองรอบๆ มันเป็นคืนที่สวยงาม ดวงจันทร์ ส่องสว่างกับดวงดาวอันเป็นประกายระยิบระยับ. 
“อาจารย์ครับ ผมทำได้แล้ว ช้วยแนะนำผมด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มยื้นมือขึ้นไปบนฟ้า ก่อนที่จะคล้อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
ณ ทางเดินยาวของบ้านสีทอง เซลติกกำลังมองไปที่ดวงจันทร์ยามข้ามคืน ระหว่างเดินกลับ เขาครุ้นคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะยิ้มแล้วเดินจากไป.
เช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น บนเตียงที่แสนนุ่ม มีร่างของเด็กหนุ่มนอนอยู่อย่างสบายใจ เสียงนกยามเช้า เป็นสัญญาณของวันใหม่ที่แจ่มใส เด็กหนุ่มนอนมองเพดานของห้องพัก พลางยิ้ม เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะเอามือตบไปที่เบาะ 2 ที 
หลังจากนั้นเขาก็ลงไปนอนใหม่อีกรอบ
“ นุ่มจริงๆแฮะ สบายจังเลย” 
สำหรับเด็กที่นอนบนเตียงแข็งๆมาตลอด การได้ลองนอนบนฝูกนิ้มๆ ถือเป็นความสบายที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อน เขาไม่อยากจะลุกออก จากเตียงของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
ตึกๆ เสียงเดินของ ชาย คนนึงเดินมาอย่างรวดเร็ว ข้างตัวมีดาบขนาดเล็กติดตัวพร้อมกับ ผ้าพันแขนสีทอง ทั้ง 2 ข้าง เขาเดินพร้อมล้วงกระเป๋ากางเกงทั้ง2 ข้าง การเดินเหมือนพวก พวกจิกโก๋ ข้างทาง เขามีรูปร่างที่ไม่ใหญ่ และมีใบหน้าที่ถือว่าใช้ได้
“เธอว่าไอเด็กใหม่จะเป็นไง จะน่าสนใจปะ”
  หญิงสาวอีกคนเดินคู่กันมาอย่างเรียบร้อย พร้อมกับผ้าคลุมลายตัดสีทองขนาดกลางหลัง ใบหน้าของเธอนั้นจัดว่าอยู่ในระดับหน้าตาดี เพียงแต่หน้าของเธอนั้นนิ่งดุจหิน 
“นี้นายไม่ได้อ่าน ที่ท่านเซลติก เขียนมาเลยสินะ วันหลังหัดอ่านสะมั้ง” 
“อ่านทำไม เดี่ยวก็เจออยู่ดีนั้นแหละ อีกอย่างถ้าเก่งก็ดีเลยจะได้มาประชันกันหน่อย”
ปึงๆ เสียงเคาะที่ประตูดังขึ้น นั้นทำให้คนที่อยู่ข้างในถึงกับเลิกลัก 
“เห้   เด็กใหม่ เสร็จยังวะ”  
“อ๊ะ...แปปนึงครับจะออกไปเดี่ยวนี้” 
เสียงที่ขานกลับมาทำให้ ชายที่ยืนข้างนอกได้ยินเสียงดังไปมาในห้องเกิดขึ้น เหมือนคนกำลังร้อนรนเป็นอย่างมาก ทั้ง 2 คนมองหน้ากันครู่หนึง เหมือนคิดอะไรสักอย่าง
เวลาผ่านไปสักระยะนึง ชายที่ยืนหน้าห้องเคาะเท้าเป็นจังหวะไปมา เริ่มมีอาการหงุดหงิด เขามองไปที่หญิงสาว แต่ก่อนที่ทั้ง 2 จะพูดอะไรกัน ประตูก็เปิดออก 
“สวัสดีครับ ลาคัส ครับ” 
เด็กหนุ่มยืนตัวเกร็งขณะ ก้มตัวลงทักทาย ทันใดนั้นทั้ง 2 ก็หันไปมองเด็กหนุ่ม พร้อมกัน
“ช้าชิบหาย!!” 
ทั้ง 3 คนเดินออกมาจากที่พักของบ้านสีทอง บนโถงทางเดินที่เมื่อคืนเดินผ่าน ในยามเช้านั้น มันทำให้เห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
“ฮาๆ เพราะไม่เคยนอนบนเตียง เลยนอนเพลิน สินะ ฮาๆ เจ้ามันเอ๋อหรอไงวะ”
ชายหนุ่มพูดเสียงดัง พร้อมกับยิ้มไปด้วย 
“เอาน่า ก็แบบนี้แหละ เดี่ยวเจ้าก็ชินไปเอง”
หญิงสาวเดินพร้อมกับ หน้าที่แดงเล็กน้อยหากแต่หน้าของเธอยังคงนิ้งสุดๆ
“เจ้าเป็นบ้าไรของเจ้า วะ ทำท่าทางแปลกๆ”
หญิงชำเลืองไปที่ ลาคัส ก่อนจะหันหนี 
“เปล่า ไม่ได้เป็นไร”
ทั้ง 3 เดินไปในโถงทางเดินยาวของตัวอาคาร ที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับอันสวยงามพร้อมกับแสงจากดวงอาทิตย์ ที่ลอดผ่านกระจกทรงสูง ตลอดทาง
“ แนะนำตัวหน่อย ข้าชื่อ โซม่า นั้น ซี คุณ เซลติก ฝากเจ้าไว้กับพวกข้า ดังนั้นฟังที่ข้าจะพูดให้ดี”
ลาคัสฟังอย่างตั้งใจ พร้อมกับความตื่นเต้น มันแสดงออกมาจากท่าทางของเขาอย่างชัดเจน  
“ไอหนู คาบแรกของวันนี้ แกต้องไปเรียนรวมกับ บ้านอื่น วิชามันโคตรน่าเบื่อไม้ต้องไปสนใจมากเข้าใจนะ เดี่ยวข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องเรียน”  
 
” อย่าไปฟังไอปัญญาอ่อนนี้พูด นะลาคัส” หญิงสาวพูดตัด
“ฮะ จะหาเรื่องหรอ” โซม่าเอาหน้าไปมองที่ซี
ทันใดนั้น ซีก็ขยับมือ เกิดเป็นวงแหวนเวทย์ขึ้น ทำให้เสียงของ โซม่าหายไป
โซม่าทำท่าโวยวายและหงุดหงิดแต่ไม่มีเสียงใดๆรอดออกมาจากปากของเขาเลยแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรเธอ เพียงแต่ทำหน้าบึ้งกอดอกและเดินต่อไป อย่างหงุดหงิด
มันทำให้ลาคัสถึงกับหลุดขำออกมา อย่างไม่ได้ตั้งใจ 
“เจ้าอาจจะเหงาหน่อยเพราะ ปีนี้ไม่มีใครเข้าสีทองเลย แต่ลองหาเพื่อนจากบ้านหลังอื่นไปด้วยก็ไม่แย่หลอกนะ”  หญิงสาวกล่าว
“ปรกติพวกพี่สาวทำไรบ้างหรอ”เด็กหนุ่มถามอย่างสงใส 
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กน้อยจะสงใส เพราะถ้าหากบ้านสีทองนั้น มีน้อยคนมากที่จะได้เข้าแล้ว หน้าที่ของพวกรุ้นพี่นั้น มันก็ดูโล้งโจ้งเสียนี้กระไร
“พวกข้าก็มีภารกิจ ต้องทำไอหนู เมื่อเจ้าจบการ ทดสอบแรกเดี่ยวก็เข้าใจเอง แต่ซี เห้ยเล่นงี้หรอวะ อยากโดนหรอไง” เสียงของโซม่ากลับมาอีกครั้ง 
“เจ้ามันชอบโวยวาย อีกอย่างเจ้าก็รู้อยู่ว่า เจ้าไม่ทำไรข้าหลอก” ซีตอบกลับแบบเย็นชา  มันทำให้โซม่าถึงกับฉุน แต่ก็ยังคงเก็บอาการไว้อยู่ 
ทั้งหมดเดินมาถึงห้องโถขนาดใหญ่ซึ่งมีศิลาขนาดยักษ์ ลอยอยู่ตรงกลางรอบๆนั้นมีบันไดต่างๆ ที่สามารถ ลอยไปมาได้ มันคือศูนย์กลางของ สถาบัน ที่ เด็กนักเรียนทุกคนจะใช้เดินทางไปเรียนยัง วิชาต่างๆนั้นเอง
ลาคัสที่เห็นสถานที่นี้ถึงกับหยุดชะงัก มันยิ่งใหญ่และสวยงามเป็นอย่างมาก ผู้คนมากมายต่างเดินกันไปมารอบศิลา แต่ละชั้นปีจะมีผ้าที่เป็นสีบ้าน พร้อมกับ ตัวลายผ้าที่แตกต่างกัน ตามระดับของชั้นปี  
“เอ้ารับนี้ไว้” ซียิบผ้าสีทองออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างเอว
“ต่อไปนี้เจ้าต้องเก็บผ้าชิ้นนี้ให้ดีมันจะอยู่กับเจ้าไปจนจบการศึกษาอย่าได้ทำหายละ”
ลาคัสยิบผ้าขึ้นมามองก่อนจะพยักหน้า เขาผูกผ้าไว่ที่เอวของเขา 
“เดี่ยวเธอจะต้องขึ้นบันไดสีเหลือง มันจะพาเธอไปส่งยังทางเดินไปห้องเรียนของเจ้า ต่อจากนั้นจงไปห้อง Y-02 เข้าใจนะ” ซีกล่าวด้วยสีหน้าสุดนิ่ง ที่มีความแดงเล็กน้อยบนแก้มทั้งสองข้าง 
ลาคัสยิ้มกลับ ก่อนจะกล่าวขอบคุณ พร้อมเดินขั้นไปยังบันไดสีเหลืองทันที
เขาหันกลับมาโบกมือให้ทั้ง 2 ก่อนจะมองขึ้นไปยังชั้นบนที่บันไดกำลังลอยพาเข้าไป
“ สรุปเป็นไงถูกชะตาไหม “ หญิงสาวถามระหว่างมองเด็กหนุ่มลอยขึ้นไป
“ เออ.. ข้ารู้เลยว่าเด็กนี้มีของ”  โซม่าตอบอย่างพอใจก่อนทั้งคู่จะเดินแยกกันไปคนละทาง ใบหน้าของทเขายิ้มอย่างเห็นได้ชัด และออร่า ก็พุ้งออกมารอบตัวเขาอย่างรุนแรง มันถึงกับทำให้คนที่เดินผ่านไปถึงกับตกใจและหันมามอง โซม่ากันยกใหญ่
 
…………………………………………………………………………………………………………………………..