ฤาบุปผาลิขิตชะตารัก

ภายในห้องที่มีกลิ่นยาสมุนไพรตลบอบอวล ร่างของบุรุษผู้บาดเจ็บยังคงนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง เขาเพิ่งผ่านความเป็นความตายจากการต่อสู้จนตกหน้าผาลงมา แต่ช่างโชคดีเหลือเกินที่รอดชีวิตมาได้

ในขณะเดียวกัน บุรุษสองคนยืนอยู่นอกประตูกำลังสนทนาเกี่ยวกับอาการของผู้ที่นอนพักอยู่ภายในห้องอย่างเคร่งเครียด

“เหตุใดยังไม่ได้สติ จะเป็นอันตรายถึงชีวิตหรือไม่” ใบหน้าเป็นกังวลของหวางชุนเทียนเอ่ยถามหมอหลิวซูเหยียน

“ที่ยังไม่ได้สติเป็นเพราะพิษที่เคลือบกับอาวุธเหล่านั้นทำให้อวัยวะส่วนอื่นเสียหายไปด้วย อาจต้องใช้เวลาสักสองสามวัน แต่ท่านแม่ทัพไม่ต้องเป็นกังวลไป ยาสมุนไพรที่ข้าปรุงขึ้นสามารถยับยั้งการกระจายของพิษชนิดนี้ได้ รับรองว่าปลอดภัย”

หมอหลิวซูเหยียนยังยืนยันอีกว่าระหว่างที่รอองค์ชายใหญ่ฟื้น ได้สั่งให้เค่อหยวนเร่งเดินทางไปหาพืชสมุนไพรแถบชายแดนใต้ หากปรุงยาจากสมุนไพรชนิดนั้นสำเร็จแล้วจะสามารถระงับพิษให้หายขาดได้อย่างแน่นอน

หวางชุนเทียนถอนหายใจโล่งอกก่อนที่จะยกมือคารวะขอบคุณในความทุ่มเทช่วยรักษาพระอาการขององค์ชายใหญ่ในครั้งนี้

“อย่าได้ไปเกรงใจเลย ข้าดีใจที่มีโอกาสได้ช่วยเหลือองค์ชายใหญ่ และยินดีที่ได้เจอขุนพลผู้ภักดีต่อบ้านเมืองเช่นท่านอีกครั้ง”

รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าของแม่ทัพหนุ่ม เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ดั้นด้นพาองค์ชายใหญ่มาหาหมอหลิวซูเหยียนที่หมู่บ้านหนิงอัน

และตอนนี้เริ่มคลายกังวลแล้ว หมอเทวดาผู้นี้ต้องรักษาอาการบาดเจ็บจากพิษประหลาดนี้ได้แน่นอน!

แม่ทัพหนุ่มและหมอหลิวซูเหยียนเดินคุยกันจนกระทั่งมาถึงลานกว้าง ทั้งสองตรงเข้ามาหาม้าสีนิลที่ถูกผูกไว้กับหลักไม้

“ขอบใจเจ้ามากนะ หากไม่ใช่เพราะเจ้าตามมาช่วยเหลือข้า องค์ชายใหญ่คงไม่รอดชีวิตมาถึงที่นี่เป็นแน่” หวางชุนเทียนยกมือตบที่หลังของมันเบาๆ

น้ำเสียงอ่อนโยนที่ม้าสีนิลได้ยินทำให้มันก้มหัวลงพลางกะพริบตาสองสามที ราวกับเข้าใจความหมายที่เจ้านายของมันกล่าว

“เจ้าม้าแสนรู้ตัวนี้ มันได้ช่วยท่านแม่ทัพอีกครั้งแล้วสินะ ช่างเป็นม้าที่น่ายกย่องเสียจริง” หมอเทวดาเอ่ยสรรเสริญ แม้มันเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานแต่มันกลับมีความภักดีต่อนายของมันอย่างยิ่ง

ในวันเกิดเหตุ ม้าสีนิลแสนรู้ตัวนี้ได้เห็นเจ้านายของมันกระโดดจากหน้าผาลงสู่ลำธาร มันรีบวิ่งหนีออกจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยการต่อสู้โดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น และใช้เวลากว่าครึ่งค่อนวันวิ่งลัดเลาะหาเส้นทางที่สามารถลงไปช่วยนายของมันให้ได้

หวางชุนเทียนและองค์ชายใหญ่ถูกกระแสน้ำซัดห่างจากจุดที่ตกลงมาไม่ไกลมาก โชคดีที่แม่ทัพหนุ่มไม่ได้รับบาดเจ็บทำให้ยังเหลือกำลังพอที่จะว่ายน้ำหาร่างของผู้ที่ตกลงมาด้วยกันและแบกร่างที่บาดเจ็บนั้นเดินเลียบไปตามริมธาร

เขาเห็นว่ารอยเขียวคล้ำรอบบาดแผลดูสาหัสเกินกว่าถูกอาวุธแหลมคมธรรมดาทั่วไป บาดแผลลักษณะนี้ทำให้นึกถึงเมื่อครั้งที่เขาเคยประสบอันตรายจากอาวุธเคลือบยาพิษของคนร้ายเช่นกัน

‘หรือว่าอาวุธเหล่านั้นมีพิษ!’ หากพิษชนิดนี้จะร้ายแรงถึงขั้นเป็นอันตรายต่อพระชนม์ชีพ คนที่จะช่วยชีวิตองค์ชายใหญ่ได้คงจะมีแต่ ‘หมอหลิวซูเหยียน’

‘เราต้องพาองค์ชายใหญ่ไปที่หมู่บ้านหนิงอัน’

ในเวลาเช่นนี้ เขาคิดถึงหมอเทวดาผู้นั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่กว่าจะเดินเท้าไปจนถึงหมู่บ้านหนิงอันอาการขององค์ชายจะรุนแรงขึ้นหรือไม่

“ฮี้...”

เสียงม้าร้องมาจากอีกฟากฝั่งของสายธารทำให้หวางชุนเทียนหันกลับไปมอง และจำได้ทันทีว่ามันคือเจ้าม้าสีนิลคู่ใจของเขานั่นเอง

ทันทีที่มันเห็นหน้าเจ้านาย เจ้าม้าผู้ซื่อสัตย์ก็ร้องเสียงดังลากยาว ครั้นแล้วก็กระโจนลงน้ำว่ายมาหาเจ้านายของมันราวกับรู้ว่าตอนนี้คือเวลาที่มันต้องทำหน้าที่ของมัน!

ในขณะที่หวางชุนเทียนและหมอหลิวซูเหยียนยืนสนทนากันอยู่ เสียงกระพือปีกของนกพิราบโผบินมาเกาะหมับเข้าที่หลังของเจ้าม้าสีนิล

“นกตัวนี้…” ทั้งสองคนต่างก็หันมองพิราบตัวนั้นเป็นตาเดียวและสังเกตเห็นปลอกที่ขาของมัน

“หรือจะเป็นนกพิราบสื่อสารที่ท่านเคยมอบให้ข้าดูแล” หมอหลิวซูเหยียนจำได้ว่าน่าจะเป็นนกตัวเดียวกันกับที่เคยเลี้ยงไว้ในกรงก่อนหน้านี้

          เมื่อคลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะใช่ แม่ทัพหนุ่มลองผิวปากเรียก และมันก็บินมาเกาะที่แขนตามที่คิดไว้จริงๆ เจ้านกตัวนี้จะหลุดจากกรงเพื่อมาหาเขาอย่างนั้นหรือ?

“ใช่จริงๆด้วย มันคงจำหนทางระหว่างจวนของท่านและหมู่บ้านแห่งนี้ได้ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”

“คงเป็นบุญบารมีขององค์ชายลี่หมิงเป็นแน่ ข้าจะใช้เจ้านกตัวนี้ส่งข่าวให้วังหลวงส่งคนมารับองค์ชายใหญ่ที่นี่”

แม่ทัพหวางยิ้มอย่างมีความหวัง แค่นี้ก็พอจะมีหนทางแก้ไขปัญหาได้แล้ว

“เคร้งงงง” เสียงแก้วชาหลุดจากมือเรียวบางตกลงพื้นแตกกระจาย หญิงสาวเกิดอาการคล้ายคนหมดแรงขึ้นมากะทันหันเมื่อได้ยินข่าวร้ายที่ว่า ‘ท่านแม่ทัพตกหน้าผาไปพร้อมองค์ชายใหญ่ และตอนนี้ยังหาตัวไม่พบ!’

“คุณหนู! เป็นอะไรไหมเจ้าคะ” จูผิงหันมาเห็นใบหน้าซีดเผือดของนายหญิง สาวใช้รีบโผเข้าประคองร่างบอบบางที่ก่อนเคยยืนนิ่งแต่บัดนี้กลับต้องเซไปมานิดๆเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่

“เป็นไปไม่ได้...ท่านแม่ทัพไม่โชคร้ายถึงเพียงนั้น...อีกไม่นานก็จะเจอตัวอย่างแน่นอน เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ นายกองกัว”

เหม่ยหลินเอ่ยเสียงสั่นหันไปขอคำตอบกับกัวเสี่ยนหรง

หวางชุนเทียนสัญญากับเธอว่าจะกลับมา เขาต้องกลับมา!

“จนวันนี้ก็ยังไม่พบร่างของผู้ใดที่ใต้ผาลึกนั้น เรายังมีพอมีความหวังว่าทั้งสองคนจะยังมีชีวิตอยู่ขอรับ”

กัวเสี่ยนหรงใช้เวลาอยู่หลายวันที่นำพาเหล่าทหารองครักษ์ค้นหาไปจนทั่วป่า โดยเฉพาะบริเวณลำธารใต้หน้าผานั้น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบร่างของคนทั้งสองเสียที เขาจึงตัดสินใจกลับมาที่จวนเพื่อแจ้งข่าวนี้แก่คุณหนูเหม่ยหลินทราบ

ในจังหวะนั้นเอง ลู่หลิ่งก็ปรากฏตัวขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่ทัพ!” เสียงตะโกนถามด้วยความตกใจ นางได้ยินแว่วๆว่าท่านแม่ทัพหายตัวไปจึงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาถาม

เวลานี้ ทั้งเหม่ยหลินและลู่หลิ่งต่างเศร้าเสียใจกับสถานการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับแม่ทัพเจ้าของจวน!

ภายวันเดียวกันนั้น ลู่หลิ่งนั่งรถม้าตรงไปที่เรือนเจียวลู่ นางรีบลงมาจากรถม้าและก้าวเข้าสู่ประตูเรือนด้วยทีท่าร้อนใจ

“ช้าก่อนแม่นางลู่หลิ่ง ท่านมีธุระอันใด” หลัวอี้ชิงคนสนิทเจ้าของเรือนมาดักหน้าไว้

 “ข้ามาหาท่านรองแม่ทัพเหอไป่เฉิน พาข้าไปพบเขาเดี๋ยวนี้!” ลู่หลิ่งพูดราวกับออกคำสั่ง

หลัวอี้ชิงเห็นอาการร้อนใจของหญิงสาวตรงหน้าก็พอจะเดาได้ว่าลู่หลิ่งมาขอพบท่านรองแม่ทัพด้วยเรื่องใด แต่ก็ยังไม่ทันขยับกายทำตามที่นางพูด ร่างสูงของเหอไป่เฉินก็เปิดประตูเดินออกมาเสียก่อน

“มีธุระอันใดกับข้า”

ลู่หลิ่งสาวเท้าเดินเข้าหาเจ้าของเสียงทุ้มเข้มนั้นทันที “ท่านเคยรับปากไว้ว่าจะไม่ทำร้ายแม่ทัพหวาง”

คำพูดของลู่หลิ่งทำให้เหอไป่เฉินเหล่มองอย่างไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่จะเอ่ยถาม

“เจ้าหมายความถึงสิ่งใด”

“คนที่ลอบทำร้ายองค์ชายใหญ่คือท่าน! เพราะการกระทำของท่านทำให้แม่ทัพหวางต้องรับเคราะห์ไปด้วย ในเมื่อข้าได้สูญเสียแม่ทัพหวางไปแล้ว ต่อไปนี้ข้าคงไม่อาจฟังคำของท่านได้อีก!” ลู่หลิ่งพูดด้วยความโมโห

“ฮึ...หากเจ้าคิดว่าหวางชุนเทียนตายไปแล้ว มีคนพบศพแล้วงั้นรึ?”

ลู่หลิ่งได้ยินเช่นนั้นพลันจ้องมองหน้าเหอไป่เฉินด้วยนัยน์ตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง ‘นั่นสิ นายกองกัวเสี่ยนหรงบอกว่าค้นหามาหลายวันก็ยังไม่พบ หรือว่าท่านแม่ทัพจะยังมีชีวิตอยู่!’

“หวางชุนเทียนอาจจะกลับมาในไม่ช้า แต่ก่อนที่จะถึงวันนั้น เจ้าต้องทำสิ่งที่ตกลงกันไว้ให้สำเร็จ”

เรื่องที่ตกลงกันไว้! ลู่หลิ่งนึกขึ้นได้

“ท่านหมายถึง เหม่ยหลิน!”

เหอไป่เฉินพยักหน้าพลางยิ้มเย็นยะเยือก ได้เวลาที่เขาควรจะออกจากแคว้นตงเยว่แล้ว

หากแม้หวางชุนเทียนโชคดีมีชีวิตรอดกลับเมืองหลวงมาได้ ถึงตอนนั้นก็คงไม่ได้เจอเหม่ยหลินอีกต่อไปแล้ว

เพราะเหอไป่เฉินคิดจะพาเหม่ยหลินไปแคว้นม่งอู๋!